[Speeltopic] The Marked Ones • 01 - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

25 juli 2014 - 20:56

Oliveira 15237

Een geheel andere wereld dan die we nu hebben. Iedereen heeft een vaste soulmate en je kan daar niet aan ontkomen. Je hebt een tattoo op je rug en iemand anders heeft een identieke tattoo - jouw soulmate. Maar wat gaat er gebeuren als een groep meiden in aanraking komt op een feestje met een stel criminelen die hun soulmates zijn? De meiden worden ontvoerd en gevangengenomen door de jongens. Gaat de één mee met haar soulmate? Of blijft de ander bij haar beslissing dat ze weigert zijn soulmate te zijn?

Rollen:
Jongens:
- Tyler Elijah Rivello • Parrish
- Matthew "Matt" Austin Hawkins • Rejects
- Isaac 'Ice' Reynolds • Druid
- Hecuba
- Nathaniel Rhys Reid • q]Sevina[/q]
- Blaine Maverick Xandres • Dunbar
- Eliot Marion Reid • Paracosm

Meiden:
- Nevaeh Amelia Reed • Amarela
- Jacelyn Carfelia Anderson • Eighteen
- Isabel Jadzia Wright • Kit
- MichaelClifford
- Chantelle Irina Del Rio Martinez • Bohen
- Rose Ariana Westfield • Promisess
- Iva Emiliya Ognyanov • Astris

Regels
• Reserveringen blijven 72 uur staan
• Geen Mary Sue's en Gary Stu's. Iedereen heeft imperfecties.
• Er is een minimum van 200 woorden
• Meld alsjeblieft wanneer je op vakantie bent, daar kunnen we dan rekening mee houden
• Het maakt me niet uit wie de nieuwe topics opent.

Begin:
Iedereen komt aan bij het feest. Het feest zelf is geregeld door een kennis die iedereen via-via kent, we noemen hem voor het moment Jack. De bende staat klaar om hun soulmates op te vangen, want ze weten dat hun soulmates hier zijn door andere vrienden. Daarna als iedereen is 'gepakt' worden de meiden meegenomen naar de schuilplaats.

[ bericht aangepast op 28 juli 2014 - 11:20 ]
I don't want you to die, I want you to suffer.

25 juli 2014 - 21:05

DaedaIus 3001

|| MT.

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

25 juli 2014 - 21:16

Poolster 2422

Mt

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

25 juli 2014 - 22:09

Vanth 23147

MT

El Diablo.

25 juli 2014 - 22:11

reguluswife 37248

Ladris schreef:
|| MT.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

25 juli 2014 - 23:30

Amobi 15201

Ladris schreef:
|| MT.

+ Mijn innerlijk staat ergens op mijn tablet, moet nog even uitzoeken waar, hehe.

That is a perfect copy of reality.

26 juli 2014 - 0:46

Hexcore 33027

Blaine Maverick Xandres • 25

Met lichte irritatie stop ik aan het rode licht maar eigenlijk had ik gewoon liefst doorgereden. Mijn oortje, dat verborgen gaat onder mijn helm, vertelt me dat ik na honderd meter rechtsaf moet gaan gaan en daarna links moet blijven rijden. Ik werp een blik op mijn horloge die ik net kan zien tussen de leren motorvest en mijn lederen handschoenen. Twintig voor elf kan ik nog net aflezen op de grote, ronde klok rond mijn pols, nog twintig minuten stipt dus.
"Reistijd berekenen," zeg ik tegen mijn GPS en begin weer te rijden volgens de instructies van het toestel, het licht inmiddels al weer op groen gesprongen. De motor van het voertuig brult als een hongerige, dominante leeuw in de nacht. Mijn navigatiesysteem heeft eindelijk de reistijd gevonden en begint tegen me te spreken.
"Reistijd vanaf huidige positie: vijftien minuten en zeven seconden op snelheid tachtig kilometer per uur." zegt de vrouwelijke, nogal robotachtige stem van mijn systeem in mijn oor. Ik denk even na.
"Maak omweg." commandeer ik het apparaat.
"Route herberekenen. Reistijd: negentien minuten en dertig seconden." zegt het apparaat en ik grom goedkeurend terwijl ik versnel en mijn bochten snel en accuraat neem. Na iets minder dan achttien minuten kom ik de straat ingereden met een hels kabaal van mijn motor. "U hebt de bestemming bereikt, de bestemming is rechts." zegt de vrouw nog in mijn oor, maar ik heb het huis al lang opgemerkt.
"Afsluiten," zeg ik en het systeem sluit zichzelf af. Ik rijd de oprit van het gebouw op en leg mijn motor stil achter de twee geparkeerde auto's. Ik stap van het gevaarte af en haal mijn helm van mijn hoofd af. Man ik plet mijn hoofd nog eens met dat ding. Ik schakel mijn oortje uit en zie Isaac al staan. Ik wandel op hem af en grijns breed naar het jongere bendelid. "Yo, Ice," zeg ik als teken van begroeting en sla, voor mij zacht, op zijn rug. "Wat verwacht jij ervan?"

[ bericht aangepast op 26 juli 2014 - 0:46 ]
Sidera nostra contrahent solem lunamque

26 juli 2014 - 0:48

Kiramman 12023

[Een link naar het rollentopic zou handig zijn (; ]

kindness is never a burden.

26 juli 2014 - 11:43

Kiramman 12023

Isaac 'Ice' Reynolds • 21
Ik stapte net in mijn auto toen mijn broekzak trilde en de bekende tonen van Foals' My Number te horen waren. 'West' stond er op het schermpje. Ik zuchtte en drukte op Decline. Ik hield van West, maar hij moest nu maar even zijn plan trekken.
Ik gleed soepel op de lederen bekleding van mijn zwarte Posche Cayman S, mijn trots, en stak de sleutels in het contact. "Wat is uw bestemming?" vroeg de gps. Ik stelde snel het adres in en de kortste route en opende de garage van het appartementsgebouw. Op dit uur van de dag was het niet erg druk in de buitenwijken van New York, dus was ik al erg snel op mijn bestemming.
Het feest was nog niet echt begonnen, zag ik, want er was veel parkeerplaats dicht bij het gebouw. Uit voorzorg parkeerde ik mijn wagen een straat verder onder een gigantische wilg en nam mijn vermomming voor vandaag - een zwarte bomberjack, een das en lakschoenen -. Ik haalde mijn fake ID uit het dashboardkastje. Het was niet voor politiecontroles, maar op de ID stond dat ik een model scout was, dus zou het meisje - mijn soulmate - sneller met me meegaan. Ik was geen voorstander van fysiek geweld.
Aangezien ik moest wachten op de rest van de groep, leunde ik met mijn schouder tegen de muur en bestudeerde de ID. Mijn naam was Micheal Foster, ik was 23 en een scout voor Muse Management, een agentschap in New York.
Ik hoorde amper dat een motor stopte op de parking van het huis, toen de bestuurder me aansprak. Blaine Xandres grijnsde breed en sloeg op mijn rug. Ik duwde me van de muur af en duwde de ID onder zijn neus.
"Het is Michael Foster," antwoordde ik. "Geen Ice vandaag."
Toen Blaine me vroeg wat ik ervan verwachtte, haalde ik slechts mijn schouders op.

kindness is never a burden.

26 juli 2014 - 13:47

Poolster 2422

Rose Ariana Westfield • 19
Zacht neuriënd op de tonen van Adele's Someone like you start ik mijn auto, een Audi R8, mijn moeder heeft me veel geld nagelaten. Ik werp snel een blik op mijn telefoon waar het adres van het feest in een notitie opgeslagen staat. Ik tik het adres langzaam in op de navigatie en wacht totdat de route berekend wordt, over precies 22 minuten en 25 seconden zal ik arriveren. De auto komt met een licht ruisende motor de garage uit. Ik kijk naar links, naar rechts en weer naar links, precies zoals ik het op de basisschool geleerd heb, dat was voor de tijd waar ik liever niet aan terugdenk. Toen leek alles nog perfect. Voor me springt het licht op rood, de auto remt met piepende banden zodat ik nog net voor de streep stop. Ik tik ongeduldig met mijn vingers op het stuur wanneer ik kijk naar een aantal voorbijgangers die het zebrapad oversteken. Het licht springt op groen, een vrouw rent nog snel het zebrapad over maar ik rij voor haar langs, ze werpt me een sacherijnige blik toe.
"Over 500 meter rechts afslaan" galmt er uit de routeplanner. Ik rij een stukje door en wacht tot er een paar auto's zijn gepasseerd en sla daarna de hoek om.
"Over 100 meter heeft u uw bestemming bereikt" ik tuur in de verte naar het huis die op de foto bij de uitnodiging stond. Ik sta stil en vergelijk het met het plaatje op mijn telefoon. Dit moet het zijn. Niet ver weg van het huis ligt een parkeerplaats voor een aantal auto's, hij staat nog niet zo vol dus ik denk dat er nog niet zoveel mensen zijn. Ik parkeer de auto soepeltjes in de eerste plek die ik zie en stap uit. Ik druk op de knop van mijn autosleutel die ervoor zorgt dat de achterklep open gaat en pak mijn tas eruit. Ik rommel er wat in opzoek naar mijn lippen balsem waardoor ik tegen iemand aanbots. Mijn tas valt op de grond en de spullen rollen eruit.
"Sorry.." stamel ik uit.

[ bericht aangepast op 26 juli 2014 - 13:51 ]
"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

26 juli 2014 - 17:34

Halfling 4374

Eliot Marion Reid
24 ––– Half Moon

‘Nate – Doordat je hebt besloten een uur te douchen in plaats van tien minuten, vertrek ik alvast. Het is sowieso beter wanneer we niet als een grote groep aankomen bij het feest. Veel succes met je eigen meisje en. . . Alsjeblieft, probeer haar redelijk fatsoenlijk te behandelen en richt niet te veel aandacht op de andere jongens uit de groep.’
Met een zachte klik sluit ik de badkamerdeur opnieuw – zodat mijn jongere, adoptieve broer verder kan met zijn badkamerrituelen voordat hij eveneens naar het feest kan vertrekken. Mijn eerste gedachten waren om gezamenlijk te gaan, maar daardoor kunnen we behoorlijk opvallen en dat is hetgeen wat we deze avond absoluut niet willen doen.
Wanneer ik in de hal sta, werp ik een laatste blik in de manshoge spiegel om mijn eigen outfit en verdere uiterlijk te keuren. Mijn donkerblonde haren zitten op een speelse manier warrig op mijn hoofd en leiden de aandacht van de wallen onder mijn kijkers. Doordat ik niet de moeite heb genomen om mijn beginnende baard te trimmen, worden mijn ingevallen wangen voor het grootste gedeelte verborgen – wat op dit moment enkel positief uit kan vallen.
Mijn donkere jeans, zwarte t–shirt en rode sneakers geven aan dat ik niet van plan ben om op te gaan vallen of moeite ga doen om er chique uit te zien – het was immers een simpel feest. Enkel mijn lederen armbanden rondom mijn polsen wijken af van het standaardbeeld van een jongeman van mijn leeftijd, welke functioneren om de littekens op mijn polsen te verbergen. De zeven ronde littekens op mijn bovenarmen worden echter niet verborgen door de mouwen van mijn t–shirt – welke daar simpelweg te kort voor zijn.
Na een zachte knik naar mezelf door middel van de spiegel, verlaat ik het appartement van mij en mijn jongere broer. De koele nacht slaat me direct rondom mijn gezicht, maar voelt verrassend aangenaam aan – waardoor er een lichte glimlach rondom mijn mondhoeken verschijnt.
Met snelle passen begeef ik mijn lichaam over de parkeerplaats naar de roestbruine pick–up truck. Grinnikend heb ik toe moeten zien hoe de overige jongens allemaal snelle auto’s en motoren hadden en ik vrijwel de enige persoon was welke voor betrouwbaarheid had gekozen. Ik had nooit veel gegeven om materialistische voorwerpen en dit gold tevens voor mijn auto – keuze.
Daarnaast vond ik het altijd opmerkelijk hoe de andere jongens de luxe auto’s en motoren konden betalen, aangezien ik al blij was geweest dat ik mijn pick–up voor een kleine prijs heb kunnen overnemen van een oude man welke niet meer in staat was om te rijden. Uiteindelijk bleven we allemaal personen zonder een echte baan met slechts een doel voor ogen – het vinden van onze soulmate en deze op een dubieuze wijze naar een pand brengen om daar weet ik het wat met ze te gaan doen ; het gehele plan bleef ontzettend vaag voor me.

Na een korte tocht door het centrum van de stad, plaats ik mijn pick–up uiteindelijk op een van de parkeerplaatsen in een straat welke voor de helft verlicht wordt door straatlantaarns. Het bonkende geluid van de muziek – afkomstig uit een groot huis aan de andere kant van de straat – geeft aan dat het feest van Jack daar plaatsvindt.
Met een korte observatie merk ik dat Isaac en Blaine buiten staan te wachten, waardoor ik mijn wenkbrauwen voor een minimaal moment samen trek in een lichte frons.
Met een geveinsd zelfvertrouwen steek ik vervolgens de straat over, steek mijn hand kort op naar de jongens waarbij ik ze een veelbetekende glimlach schenk en duw mijn handpalmen vervolgens tegen de deur.
Van het ene op het andere moment sta ik in een gigantisch bewegende massa van zwetende lijven welke losgaan op de bonkende beats van een house nummer. Zuchtend merk ik dat dit de reden was waarom ik niet van dit soort feesten hield en ik nam mezelf voor om direct op zoek te gaan naar mijn soulmate, om daarna zo snel mogelijk te verdwijnen.
Mijn gedachten projecteren de foto van de jongedame welke mijn soulmate schijnt te zijn – een klein, tenger meisje met gigantische kijkers en lichtbruine lokken welke springend langs haar gezicht naar beneden vallen. Ik herinner me voor een minimaal moment dat het de opmerkelijke kleur van haar kijkers was die me tevreden stelden met het gegeven dat zij mijn soulmate was en dat dit tevens de leidraad zou zijn voor mijn zoektocht.
Met een vastberaden tred werk ik mijn lichaam door de menigte. Door de kille blik in mijn kijkers deinzen al vele personen aan de kant voordat ik daadwerkelijk bij ze aan ben gekomen.
Uiteindelijk bereik ik de andere kant van de ruimte, waar het minder druk is en slechts kleine groepen meiden aan het dansen zijn. Dit is het moment dat mijn oog valt op het kleine gestalte wat tegen de muur staat gedrukt, met grote saffiergekleurde kijkers welke snel heen en weer schieten over de verschillende personen in de ruimte.
Alhoewel ze klein van stuk is, heeft ze een prachtig gevormd lichaam dat is gehuld in een zwart jurkje wat is afgewerkt met kant en haar zowel speels als chique maken. Doordat ze haar handen in elkaar heeft gevouwen, kan ik niet de tatoeage zien welke eveneens op mijn ringvinger brandt – maar diep van binnen weet ik dat dit de persoon is waar ik naar aan het zoeken was.
Wanneer ik merk dat een van de andere meisjes moeite doet om mijn soulmate op de dansvloer te krijgen, werp ik direct mijn blik op haar. Binnen enkele seconden schiet het meisje terug naar de dansvloer – alleen – waardoor ik op haar af stap en mijn ene hand op haar schouder plaats.
‘Wil je vriendin niet mee dansen?’
Met overdreven opgemaakte kijkers, slaat ze haar blik uitdagend naar me op. Direct merk ik dat haar bewegingen sensueler worden en de afstand tussen ons steeds minder groot wordt – waardoor ik geheel beheerst een stap naar achteren plaats om mijn bedoelingen direct duidelijk te maken. Als gevolg op de verwijdering van mijn lichaam, blaast het meisje haar wangen bol en kijkt me voor een kort moment peinzend aan ; niet wetend of ze mijn vraag zou gaan beantwoorden of niet.
‘Nee – ze geeft alleen maar om spoken en geesten en vindt het daardoor interessant om in dit oude, vervallen huis te zijn. Je hoeft het niet te proberen om haar te versieren, ik geef jou namelijk geen enkele kans.’
De stem van het meisje klonk giftig, hoogstwaarschijnlijk beledigd door het gegeven dat ik geen enkele aandacht aan haar schonk – maar juist aan haar stille vriendin bij de muur. Wanneer ik haar slechts eenmalig toe knik en vervolgens op mijn soulmate af stap, zie ik nog net hoe ze beledigd weg loopt in de richting van de bar. Ondertussen draaien veel mannen hun hoofd wanneer ze langs loopt, vreemd kijkend door het gegeven dat ik zo’n exemplaar heb laten lopen.
‘Dus, je houdt eveneens niet van dansen?’
Inmiddels heb ik naast mijn soulmate plaats genomen tegen de muur, mijn handen achter mijn lichaam gevouwen. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar haar gezicht, dat er in het echt mooier uit ziet dan het op de foto had gedaan.
‘Ik ben ook zo iemand die altijd wordt meegesleept door vrienden en vervolgens de gehele avond alleen staat. Ik zou liever bij een pand gaan wat ik aan het onderzoeken ben voor mijn studie, paranormale activiteiten.’
Voor een kort moment haal ik een hand door mijn haren, waardoor de lederen armbanden rondom mijn pols heen en weer schuren langs mijn littekens. Ik doe mijn best om mijn meest onschuldige gezicht op te zetten en glimlach vervolgens licht naar het meisje naast me.

[ bericht aangepast op 26 juli 2014 - 17:35 ]
•

26 juli 2014 - 23:18

Vanth 23147

Tyler Elijah Rivello • 23

''Geloof me.. Gebruik dit, dan krijg je haar makkelijk mee.." grijnst Aiden en ik rol het kleine buisje tussen mijn vingers. Ik kijk mijn beste vriend even aan en kijk dan kort naar het buisje. "En dat weet je zeker? Ik kan geen fouten maken vanavond." mompel ik. 'Helemaal zeker, ik gebruikte hetzelfde spul met een andere meid, en ze was out binnen een anderhalfuurtje, als het niet minder was..' grijnst hij en ik knik kort. 'Goed dan..' zeg ik een een kleine grijns verschijnt op mijn gezicht. Ik speel mijn spelletjes misschien makkelijk en gemeen, maar het werkt wel. "Je weet hoe het werkt bro.. Charmeer haar een beetje, jij kan het als de beste.. Haal een drankje voor haar en dan... Kan je haar zo meenemen.. Ze is out voor een uurtje of misschien twee uurtjes.. Moet wel werken toch?' zegt hij en ik knik. 'Tuurlijk..' zeg ik.
'Geef me je autosleutels even.. Ik ben niet met de auto gekomen hier.' zeg ik en hij gooit me de sleutels toe vanaf de bank. 'Succes..' grijnst hij en ik grinnik kort. Moet wel lukken toch... Ik loop naar buiten en zie de grote Range Rover al staan. Ik wil ook een Range Rover, of in elk geval zo'n soort auto. Tot nu toe zit ik nog steeds vast met een verdomde BMW, die ook kuren begint te tonen. Ik open de auto en stap in. Ik wist hoe ik naar het feest moest, het was niet ver hiervandaan. Eigenlijk tien straten verder, als ik me niet vergis. Ik rij gelijk in een veel te snel tempo weg en een grijns vormt zich weer op mijn lippen. Langzaam rijden? Niks voor mij.. Door de snelheid waarmee ik rijd ben ik al binnen vijf minuten bij het feest en ik parkeer de auto snel op een van de meest handige plaatsen. Donker waar bijna niemand het ziet, maar waar ik wel gewoon makkelijk weg kan komen.
Snel sluit ik alles af en check snel mijn kleding. Zwart jack, donkerrood shirt, zwarte jeans en grijze sneakers.. Moet het doen. Ik laat de autosleutels in mijn zak glijden en check de tijd kort op mijn telefoon. Op tijd.. Dat is nieuw. Ik loop weg van de auto en grijns even als ik de anderen zie. Ik knik ze even toe maar loop dan wel naar binnen. Ik kijk even naar de dansende massa, maar loop dan gelijk door naar de bar. Binnen een minuut heb ik een of ander felgekleurd drankje in mijn hand en ik neem een kleine slok. Een goedkeurende blik vormt zich even op mijn gezicht, maar dan loop ik toch naar een plek uit alle spotlights en andere lampen die door de ruimte flitsen. Mijn blik glijd door de zaal.. Ik weet naar wie ik op zoek ben, maar zo snel vind ik haar nog niet...

El Diablo.

27 juli 2014 - 1:38

reguluswife 37248

Iva Emiliya Ognyanov || 2O

Zodra ik bij Lynn in de auto stap, heb ik er spijt van dat ik heb toezegt om mee te gaan naar het feest van een ene Jack. De kans is groot, zo'n 97 procent, dat ze allemaal op z'n minst aangeschoten raken, ook degenen die rijden, en dat een deel niet in haar eigen bed slaapt of wél in haar eigen bed, maar dan nog iemand van het mannelijk geslacht erbij. Ik hoor bij geen van beide. Een drankje op z'n tijd vind ik wel gezellig, maar met zoveel onbekende mensen vind ik het toch niet helemaal veilig. Je hoort vaak genoeg verhalen over meisjes die niet goed opletten en vervolgens gedrugd worden, verkrachten worden en tot slot in een greppel gedumpt worden. Ik zie dat liever niet met mezelf gebeuren. One nightstands snap ik ook niet. Het idee om met een wildvreemde te gaan liggen rollebollen, spreekt me totaal niet aan. Op dit soort momenten vraag ik me weleens af waarom ik bevriend ben met mijn vriendinnen. Dit keer had ik echter geen excuus om er onderuit te komen, gezien mijn dienst morgen pas aan het eind van de middag begint en ik daarmee genoeg tijd om "uit te brakken" zou hebben.
'Niet zo chagrijnig kijken, Ief,' zegt Jenny dan, waardoor ik op schrik uit mijn gedachten. Ik schud mijn hoofd en tover een glimlach op mijn gezicht. 'Natuurlijk niet.' Jenny glimlacht tevreden en begint weer met Madeline te praten, terwijl ik aan de onderkant van mijn zwarte jurkje pluk. Het is niet iets wat ik normaal gesproken zou dragen. Ik heb het niet eens zelf gekocht, maar op aanraden van Madeline, die vond dat ik een "feestoutfit" moest hebben voor het geval ik toch ooit mee zou kunnen naar een feest. Nu dus. Gelukkig hebben ze me niet verplicht om hakken aan te trekken, maar heb ik gewoon mijn zwarte ballerina's aan.

Een klein halfuur later zijn we bij het huis. Aan het begin van de straat was de muziek, of beter gezegd herrie, al te horen, maar zo vlakbij het huis is het nog harder. Ik had oordopjes mee moeten nemen. Lynn, Madeline en Jenny springen gelijk de auto uit en de laatste trekt me. De enige reden waarom ik eigenlijk nog mee ben gegaan, is omdat het feest in een oud, vervallen huis plaatsvind en ik misschien de kans zou hebben even rond te kijken, maar zodra ik binnenstap weet ik dat dat onmogelijk wordt. Zo te zien vindt het feest plaats in het hele huis, waardoor vrijwel elke kamer bezet zal zijn.
We begeven ons naar de bar, waar iedereen op mij na, gelijk een alcoholistisch drankje besteld. Ik bestel een simpele cola. Misschien dat ik later op de avond nog iets neem, maar dat alleen wanneer ik zeker weet dat ik een rit terug naar mijn kamer heb, die kans is echter klein doordat Lynn nogal een zuipschuit is. Gelukkig rijdt Nadine in de andere auto en die is iets verantwoordelijker, ik heb hun hier echter nog niet gezien.
De rest heeft al snel hun drankje op en waagt zich op de dansvloer, terwijl ik me aan de zijkant tegen de muur nestel en mijn cola leeg drink. Het zijn plastic bekertjes en de meeste mensen gooien hun lege glas gewoon op de grond, maar mijne gooi ik in de prullenbak die iets verder op staat, waarna ik weer op mijn plekje ga staan. Niet veel later komt Lynn naar me toe en pakt ze mijn hand vast. 'Kom op, mee dansen jij! Ik schud lichtelijk mijn hoofd. 'Nee, niet nu. Straks misschien.' Lynn zucht geërgerd. 'Wat ben je toch ontzettend saai, Iva.' Na deze woorden loopt ze weg en kijk ik haar met een gekwetste gezichtsuitdrukking na.
Ik blijf naar haar kijken en ik zie dat ze al snel aangesproken wordt door een jongeman. Het gesprek duurt echter niet lang, want Lynn stormt weg. Ik kijk toe hoe ze naar de bar loopt. Ondanks dat ze lang niet altijd aardig tegen me is, wil ik niet dat ze zichzelf te veel bezuipt en gezien de rest het niet in de gaten houdt, zal ik het wel moeten doen.
‘Dus, je houdt eveneens niet van dansen?’ klinkt het plots naast me. Iets verschrikt kijk ik opzij. Het is de jongeman die zonet Lynn aangesproken had. Lichtjes haal ik mijn schouders op, niet goed wetende wat ik er van moet vinden dat hij nu ineens naast mij staat. Ik ben er wel aangewend dat jongens me aanspreken, maar meestal ga ik er niet op in omdat ze ofwel bezopen zijn, ofwel zo'n wellustige blik in hun ogen hebben. Deze jongeman heeft echter geen van beide. 'Ik vind dansen wel leuk, maar ik denk niet dat dit,' mijn blik glijdt naar de dansvloer, 'dansen te noemen valt,' vervolg ik. 'Het lijkt er meer op alsof ze seks hebben met hun kleding aan.' Mijn kijkers zijn gericht op een jongen en meisje dat gewoon echt tegen elkaar aan aan het rijden is. Ik snap oprecht niet waarom zoiets zou doen, waar iedereen het kan zien nog wel.
‘Ik ben ook zo iemand die altijd wordt meegesleept door vrienden en vervolgens de gehele avond alleen staat. Ik zou liever bij een pand gaan wat ik aan het onderzoeken ben voor mijn studie, paranormale activiteiten.’ Mijn ogen lichten op en flitsen gelijk naar de jongeman naast me. 'Paranormale activiteiten?' vraag ik enthousiast. 'Ik wist niet dat je er een studie voor kon volgen, maar het lijkt me echt supergaaf,' glimlach ik, terwijl ik nu pas de jongeman echt in me op neem. Zijn kledingstijl is niet erg opvallend, afgezien van de leren armbanden om zijn pols. Ik kan niet ontkennen dat hij knap is, maar door zijn ingevallen wangen, littekens op zijn bovenarmen en zijn wallen, voel ik gelijk de neiging om hem in te stoppen in een warm bed en iets te eten voor hem te maken.
'Als ik eerlijk ben, dan ben ik eigenlijk alleen meegekomen omdat me vriendinnen zeiden dat het feest plaats zou vinden in een oud en verlaten huis, maar ik had ook geen excuus om niet te gaan gezien ze weten dat mijn dienst morgen pas aan het eind van de middag begint. Maar goed, vertel eens meer over je studie!' Ik kijk hem hoopvol aan, met een fonkeling in mijn ogen.

[ bericht aangepast op 27 juli 2014 - 1:40 ]
To the stars who listen — and the dreams that are answered

27 juli 2014 - 14:11

DaedaIus 3001

• Isabel Jadzia Wright •

• • •

Met een halve glimlach op mijn gezicht loop ik naar het huis wat tegenover dat van mij staat. De tas die om mijn schouders hangt is erg zwaar – maar het meeste zal ik dan ook dumpen bij Zoë. Nog voordat ik op de bel kan drukken stormt zij al naar buiten om me een verplettende knuffel te geven.
“Echt, Isabel, ik ben zó blij dat je meegaat,” grijnst ze. Ik rol ongezien met mijn ogen en loop langs haar heen naar binnen. Ik begroet haar broer en moeder voordat we naar boven gaan.
Daar aangekomen zie ik dat Jackson er ook al is. Jackson is het vriendje van Zoë en er is niets meer over hem te zeggen dan dat hij een klootzak is. Jammer dat Zoë dat zelf nog niet door heeft. “Hoi Jackson,” zeg ik met tegenzin. Hij knikt naar me als teken van begroeting en Zoë kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik wuif het snel weg. “Oké, wat heb je allemaal in je tas?” Vraagt ze dan. Ik kiep de tas ondersteboven en alles valt eruit. Na het feest logeer ik bij haar dus er zitten ook wat dingen in die ik snel weer terug stop. Zoë kijkt bedenkelijk naar mijn outfits. Ze schudt bedenkelijk haar hoofd. “Ik heb iets veel beters voor je.”
Binnen een kwartier zitten we in de auto op weg naar het feest van Jack – een vriend van Jackson. Ik strijk zenuwachtig over de donkerrode cocktailjurk die in aan heb. Hij zit strak – al hoort dat, en een gedeelte van mijn rug is bloot. Zoë heeft zelf een zwart jurkje aan dat haar fantastisch staat. Het is niet erg lang naar het huis van Jack – hooguit tien minuten maar met elke minuut die verstrijkt heb ik er minder zin in. Ik zucht overdreven waardoor Zoë een waarschuwende blik mijn kant op werpt.
“We zijn er,” zegt Jackson. “Wauw, dankje Captain Obvious.”
Zoë rolt met haar ogen. “Kunnen jullie voor een avondje niet eens aardig tegen elkaar doen?”
Ik schud mijn hoofd en stap uit. Ik loop regelrecht naar het huis toe waardoor Zoe en Jackson snel moeten lopen om me bij te houden. De deur van het huis staat al open en met een nieuwsgierige blik stap ik naar binnen. Ik loop regelrecht naar de bar – waardoor ik eerst door de dansende massa heen moet. Soms word er een arm om me heen geslagen die ik dan er ruw weer af duw. Uiteindelijk ben ik, nog heel, bij de bar aangekomen. Ik ga op een van de krukken zitten en algauw wordt er een drankje voor me gemixt. Ik kijk er goedkeurend naar en draai me dan om, zodat ik de uitzicht heb op de dansende mensen. Ik pak het glas em neem een slok, om het daarna weer achter me neer te zitten. Ik heb nu al spijt dat ik ben meegegaan.

[ bericht aangepast op 27 juli 2014 - 14:12 ]
" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

27 juli 2014 - 14:43

Halfling 4374

Eliot Marion Reid
24 ––– Half Moon

‘Wanneer ik de enigszins geschrokken blik in haar saffierblauwe kijkers kan onderscheiden, ben ik voor een minimal moment bang dat mijn soulmate een ontzettende angsthaas is welke nooit of te nimmer met me zal vertrekken.
‘Ik vind dansen wel leuk, maar ik denk niet dat dit – dansen te noemen valt. Het lijkt er meer op alsof ze seks hebben met hun kleding aan.’
Binnen in mijn gedachten barst een luide lach los, maar ik laat niets zien door middel van mijn gezichtsuitdrukking – welke vlak en emotieloos blijft. Mijn voorgaande gedachten over het gegeven dat mijn soulmate een angsthaas zou zijn, worden direct verwijderd. De woorden welke ze heeft gebruikt om het “dansen” van de andere personen in de kamer aan te geven, zijn meer dan fantastisch en ik had het zelf niet beter kunnen omschrijven.
Doordat ik mijn soulmate de indruk wil geven dat ik geen enkele waarde schenk aan de schurende manier waar op alle andere jongens in de ruimte met de meisjes om gaan – vertel ik haar over mijn zogenaamde studie naar paranormale activiteiten.
Alhoewel ik geen enkel idee heb of er een soortgelijke studie bestaat, weet ik dat het een groot succes is wanneer de kijkers van mijn soulmate direct naar mijn gezicht flitsen. Ik geef mezelf in mijn gedachten een kleine schouderklop door het gegeven dat ik het idee heb gekregen om haar vriendin aan te spreken – waardoor ik weet wat binnen in haar gedachten om gaat en hoe ik haar het beste mee naar de andere locatie kan krijgen.
‘Paranormale activiteiten? Ik wist niet dat je er een studie voor kon volgen, maar het lijkt me echt super gaaf.’
Met een zachte knik van mijn hoofd geef ik een zwijgend antwoord op haar constatering of er een studie was voor dat onderwerp. Echter – wanneer ik in de gaten krijg dat ze me voor het eerste maal compleet aan het bekijken is, wend ik beschaamd mijn kijkers af. Ik wilde nooit dat andere personen me begonnen te bestuderen, aangezien op zulke momenten mijn gebreken naar de oppervlakte kwamen zweven.
Ik heb van meerdere personen te horen gekregen dat ik er uit zie als een gezonde jongeman, totdat ze de kans krijgen om me beter te bekijken. Het zijn deze momenten dat mijn wallen, ingevallen wangen en zelfs mijn verschillende littekens aan het licht komen.
‘Als ik eerlijk ben, ben ik eigenlijk alleen meegekomen omdat mijn vriendinnen zeiden dat het feest plaats zou vinden in een oud en verlaten huis. Maar ik had ook geen excuus om niet te gaan, gezien ze weten dat mijn dienst morgen pas aan het eind van de middag begint. Maar goed, vertel eens meer over je studie.’
Wanneer ik de lichte fonkeling in haar prachtige kijkers zie, merk ik dat ik mijn ademhaling voor een minimaal moment inhoud. Voor het eerste maal in mijn leven was ik compleet om ver geslagen door de kleur van iemands kijkers. De saffierblauwe kleur leek zo uit een edelsteen zijn gekropen, om vervolgens plaats te nemen in de kijkers van mijn soulmate.
De gedachten dat haar kijkers zelfs leken te kolken door de energie en het enthousiasme wat in haar lichaam gierde, maakten het dat er een lichte glimlach rondom mijn mondhoeken verscheen. Mijn eigen kijkers bleven echter emotieloos, een afweringsmechanisme wat ik mezelf al op zeer jonge leeftijd heb aangeleerd.
‘Ik kan je er over vertellen, maar. . . Ik kan je het ook gewoon laten zien. Het gebouw waar ik op dit moment onderzoek doe is immers maar enkele straten van hier vandaan. Alhoewel ik begrijp dat je bij je vriendinnen zou willen blijven.’
Bij mijn laatste woorden kijk ik voor een kort moment rond of ik nog enkele vriendinnen van mijn soulmate in de menigte kan onderscheiden. Voor enkele seconden vang ik een glimp op van de jongedame waarmee ik zojuist heb staan praten, maar zij schijnt het veel te druk te hebben met de jongen welke ze zojuist bij de bar heeft leren kennen. Hopelijk was dit voor mijn soulmate genoeg om “ja” te zeggen op mijn voorstel om er even tussenuit te knijpen.
Van het ene op het andere moment herinner ik me plotseling dat het wellicht te snel zou zijn om haar direct mee te sleuren naar het andere pand, waardoor ik haar met een gemaakte glimlach aan start te kijken en een hand door mijn haren haal.
‘Misschien is het ook wel beter om eerst wat te praten – ik weet namelijk niet of je misschien een moordenaar bent die me in een donkere steeg trekt en mijn ingewanden wil verwijderen. . .’
Met een jongensachtige grijns haal ik opnieuw een hand door mijn haren, waarna ik hem op mijn eigen borst plaats. ‘Mijn naam is Eliot, Eliot Reid. Wil je misschien wat te drinken? Non – alcoholisch graag, ik drink zelf geen alcohol.’

•

27 juli 2014 - 16:40

Vanth 23147

Tyler Elijah Rivello • 23

Tien minuten later zie ik haar nog steeds niet, en ook niks anders wat mijn interesse wekt. Geweldig. Een paar jaar geleden vond ik deze feesten echt helemaal geweldig, ik was er dan ook echt elk weekend te vinden. Maar wat verwacht je dan ook van een 18-jarige.. Nu merk ik wel dat ik het 23-jarige veel minder leuk vind dan vroeger, maargoed.. Tot nu toe moet ik er het beste van maken.
Mijn blik glijd weer even door de zaal en ik grinnik zacht als ik het 'dansen' zie. Ach, het werkt wel blijkbaar.. Als ik zie hoeveel mensen al per twee het feest voor even verlaten.. Ik schud mijn hoofd en zet mijn lege glas dan even op tafel. Als ik dit wil overleven kan ik beter nog zo'n drankje halen..
Ik sta op van de bordeauxrode bank en loop weer terug naar de bar. Ik bestel wederom hetzelfde en terwijl ik wacht kijk ik naar het meisje dat naast me aan de bar zit. Een kleine grijns verschijnt kort op mijn gezicht als ik haar herken van de foto die mijn vrienden lieten zien. Niet slecht... Snel veranderd mijn grijns in een glimlach en ik kijk haar weer aan terwijl ik ondertussen mijn drankje aanpak. Ik neem een kleine slok, 'leuk feest hé?' zeg ik met dezelfde glimlach tegen haar..

[ bericht aangepast op 27 juli 2014 - 16:41 ]
El Diablo.

Index RPG Actieve Topics Zoek