Co-writer gezocht met inspiratie - Story problemen

Je hebt me pijn gedaan, me vernedert, gebroken. Door jou was het leven niet meer leven maar een grote hel waar ik nooit meer uit zou kunnen ontsnappen. Alles wat je me aan deed begon erger te branden. En ik accepteerde het, ik accepteerde het omdat ik wist dat jij ooit een einde aan mij zou maken en ik zou sterven als een oud boek waar niemand naar omkijkt.

Maar mijn wraak zal zoet zijn.

Je sloeg in me alsof ik een boksbal was. Je trapte me alsof ik een oud blikje was. Alles wat je deed brandde in mijn huid als hete staven in mijn huid geduwd. Het voelde alsof de pijn me te veel werd en uiteindelijk de dood zelfs nog zou meevallen vergeleken alles wat jij hebt gedaan. En dan komt het vreselijkste: ik accepteerde het, ik accepteerde het omdat ik wist dat jij ooit een einde aan mij zou maken en ik zou sterven als een oud boek waar niemand naar omkijkt.

Alle keren, al die pijn.

Ik heb tranen om je gelaten uit angst, uit wanhoop, uit woede. Iedere keer lachte je alleen maar. De koude, kille lach. Ik werd er alleen maar banger van waardoor de tranen nog harder stroomden. Maar daar had jij nog wel een mooie oplossing voor. Me iets geven om te laten huilen. En ik accepteerde het, ik accepteerde het omdat ik wist dat jij ooit een einde aan mij zou maken en ik zou sterven als een oud omaatje, maar dit keer kan je het vredige leven van een omaatje weglaten.

Maar toen, toen accepteerde ik het niet meer.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Als je lacht straalt de wereld en begint de zon te schijnen. Sommige mensen zijn verslaafd aan roken of alcohol maar ik ben verslaafd aan jouw lach. Hij is vrolijk en luid. Alsof hij niet bang is om er te zijn en gehoord mag worden. Als een vogel die rond vliegt en schelle fluitjes laat horen waardoor iedereen er naar op kijkt. Omdat hij bijzonder is.

Wat je niet weet is dat ik lach zonder blij te zijn.

Mensen mogen zeggen over je wat ze willen. Ik zal je beschermen en een kogel voor je vangen. Ik zou mensen vertellen dat ze liegen en dat je perfect bent. Voor je opnemend zou ik van ze weg gaan omdat ze jou niet willen accepteren. Mensen zullen weg gaan omdat ik voor jou koos en niet voor hun. Maar die keuze staat vast, en zal altijd zo blijven.

Maar zou jij dat voor mij doen?

Ik zal van je houden. Bij je zijn. Wat voor je betekenen. Ik zou mijn leven voor je geven omdat je anders bent. Je bent niet zoals de andere die ik ken. Je bent bijzonder. Je liegt niet over hoe je je voelt, wie je wil zijn en wat je van jezelf denkt. Ik kan je aankijken en in je ogen het paradijs vinden. Ik zal je vasthouden tot je jezelf los zou trekken uit mijn greep. Maar dat zou me niets interesseren. Want ik hou van je.

Wat je niet weet is dat ik je nu altijd nodig zou hebben.

Dit stukje is wel van een sad verhaal
Ik kijk nog even of al mijn spullen in de tas zitten en rits hem uiteindelijk dicht. Ik leg hem op de grond en prop hem onder mijn bed. Nu wachten tot straks iedereen weg is of slaapt. Dan kan ik hier eindelijk weg. Ze gaan me toch niet missen. Ze letten hier nooit op me. Ze houden niet eens van me. Ik word uit mijn gedachten opgewekt door de stem van mijn moeder. "Luke Hemmings, come downstairs now! It's time to eat." Ik zucht ik kijk nog even naar mijn kamer en ga dan via de trap naar beneden. Ik ga aan tafel zitten bij mijn naast mijn vader en één van mijn broers. "What do we eat?" vraagt één van mijn broers. "We eat chicken with patato and tomatos." zegt mijn moeder terwijl ze in de pan aan het porren is. Even later staat het eten op tafel. MIjn moeder schept alle borden op, buiten de mijne. Ik kijk haar kwaad/ gekwetst aan. "What's wrong Luke?" vraagt ze geïriteerd. "Why didn't you give me food?" vraag ik haar. "Oh i'm sorry, I just forgot to give you food." zegt ze terwijl ze een stuk kip neemt. Mijn vader grinnikt. Na een half uurtje is iedereen klaar met eten."Luke, you do the dishes today." zegt mijn moeder. Ik zucht en neem alle borden naar de keuken. Ik begin af te wassen. Daarna zet ik de rest weg. Nadat ik klaar ben ga ik naar boven. Ik ga op mijn bed zitten en neem mijn gsm. Het is half acht. Ik zoek Ashton's nummer en bel hem.
"Hey Luke! What's up?" vraagt Ash een beetje verwonderd.
"Hey Ash. I have a question." vraag ik hem op een serieuze toon.
"What's wrong Luke?" zegt hij nu met iets van bezorgdheid.
"Well, I was wondering. Can I sleep at your house, for a while?
"Well, ofcource.But why?" zegt hij.
"When are your parents back from holiday?" vraag ik hem dan.
"Next week. But why do you want to stay for a while?" vraagt Ash nog een keer.
"I had a fight with dad last week. He hit me in my face. And I really don't want to live here anymore." zeg ik serieus.
"OMG, Luke. Why didn't you tell me?" roept Ashton nu bijna door de telefoon.
"Just because I didn't want you guys to worry about me." zeg ik tegen mijn tranen vechtend.

"Luke, open the door." roept mijn vader plots. "In a minute dad." roep ik terug.

"Ash, I come to you this night, okay? zeg ik nog.
"Yes, but...." verder komt Ash niet want ik hang op.

"Luke, open that damm door!" roept mijn vader nu kwader. Ik wandel naar de deur en open hem met tegenzin. "What's wrong?" vraag ik mijn vader terwijl ik terug op mijn bed ga zitten. "Who did you talk to?" vraagt hij kwaad. "Why do you want to know?" vraag ik zonder emotie. "Because i'm your dad. And I want to know everything. Don't tell me that was one of your silly friends." zegt mijn vader terwijl hij dichter komt staan. Mijn vader heeft het nooit gehad voor Michael, Calum of Ashton. "Dad, they are not silly, they are my friends." zeg ik met een kwade stem. "Don't talk to me like that. They are just stupid and I don't want to see them in my house, and I don't want that you talk to them. So tell me now. Who did you talk to." zegt hij luider. "It was Ashton. He asked me something about school." zeg ik. Zonder reden voel ik oppeens een scherpe pijn door mijn wang gaan. Ik leg snel mijn hand erover. "Why did you do that?!" roep ik kwaad naar hem. "Because you deverved it!" roept hij kwaad terug waana na hij de deur uitwandeld. "F*ck." roep ik kwaad. Ik wandel kwaad naar de badkamer en bekijk mezelf. Nu had ik al een blauw oog en een rode wang. IK deed wat koud water over mijn gezicht. Het deed deugt. Ik wandelde even later weer naar mijn kamer en wachte tot ik eindelijk kon vertrekken.

---

Dit is een normaler stukje
'Lexia.....Lexia, wake up.' mijn moeder tikt zachtjes tegen mijn schouder. 'Mom, please....Let me sleep.' zeg ik terwijl ik me gewoon weer omdraai. 'No Lexia, you have to wake up. It' s time to wake up. You can't be to late AGAIN.' zegt mijn moeder nu op een strenge toon. Ik slaak een zucht. Slaperig probeer ik mijn ogen te openen en het lukt me na 2 minuten, 'Come out of your bed now. I go downstairs. Make sure that you are downstairs in 5 minutes, so you can eat. Your sister is already downstairs and you breakfast is ready." Yeah mom, I'm downstairs in a few minutes." zucht ik terwijl ik zowat uit mijn bed rol. Ik slof naar mijn kleerkast en open het. Wel, nu het volgende probleem, wat moet ik nu aandoen, denk ik in mezelf. Na lang besluiten neem ik een random setje kleren uit de kast. Ik wandel naar de badkamer waar ik me om kleed en mijn haren kam. Ik gooi mijn vuile was weg en wandel naar mijn bed. Ik neem mijn gsm en wandel naar bendeden. "Hey Lexia!" roept mijn zus wanneer ik de keuken in wandel. "Goodmorning Louisa" zeg ik terug waarna ik op mijn stoel ga zitten. "Here is your food." zegt mijn moeder terwijl ze mij een bord met wat boterhammen geeft. "Thank you mom" zeg ik terwijl ik een eerste beterham in mijn mond prop. Wanneer ik gedaan heb met eten wandel ik terug naar boven richting de badkamer. Ik poets mijn tanden en doe wat make-up op. "Lexia, wa have to go!" roept mijn moeder even later. "I'm coming!" roep ik terug. Ik neem mijn schooltas van mijn bureau en wandel naar beneden. Even later stap ik in de auto. Ik doe mijn gordel om en mijn mam geeft gas. Ik neem mijn oortjes en steek ze in mijn gsm. Ik scroll in mijn muzieklijst tot ik één van favoriete liedjes heb gevonden : wherever you are. Eindelijk, denk ik in mezelf ik druk op play en begin zachtjes mee te zingen

---

Op het idee kom ik nog terug

''Jesse en ik werden beste vrienden. We deden bijna niets zonder elkaar. In de les zaten we naast elkaar, bij een spreekbeurt die je met iemand moest doen deden wij dat samen. We hielpen elkaar en stonden voor elkaar klaar in geweldige maar ook vreselijke tijden. Toen zijn oma overleed, had hij het vreselijk moeilijk. En zelfs ik moest er even om huilen. Want ze was een geweldige en lieve vrouw. Ik hielp hem met het verwerken. Op een dag kwam hij naar me toe, en liet me Love Will Remember van Selena Gomez horen. Hij zei dat dat ons liedje zou zijn. En ik dacht oké. Als we buiten school bij elkaar waren hadden we vaak dat liedje op. Het was wel moeilijk om het vaak te zien, aangezien hij in Groningen woonde en ik hier in Delfzijl. Dus vaak Skypten we. Waardoor mijn zus geërgerd werd, want zij wou ook op de computer. Jesse en ik waren dus beste vrienden, en echt onafscheidelijk.'' Noa knikte begrijpelijk. Ze vond het erg, want ze kon al ongeveer vermoeden wat er zou gebeuren. ''Ergens in april belde zijn moeder me. Ze zei dat Jesse was aangereden, toen hij aan het lopen was. Hij knalde tegen een boom aan en was opslag dood.''

Tranen begonnen bij Lizz te lopen. ''Mijn beste vriend weg. Zo maar. En die lul reed ook nog gewoon door. Ik heb zo snel als ik kon geld gepakt en ben met de bus naar Groningen gegaan. Mijn vader was toch aan het werk, en mijn zus was met haar vriendinnen weg. Toen ik daar was ging ik naar het ziekenhuis waar zijn ouders waren. Daar heb ik samen met zijn ouders gehuild. Degene om wie ik zielsveel gaf was gewoon weg. Boem, weg. Maar ook vooral dacht ik aan hoe het voor zijn ouders zou moeten zijn. Hun zoon was gewoon aangereden, en meteen dood. Ik was pas rond 6 uur thuis en mijn vader vroeg waar ik was. Waarna ik antwoorde dat ik bij Jesse was. Op school ging alles door, helaas. Er was 1 dag een gedachtenis dag aan hem, en verder niets. Het pesten ging gewoon door, en ik ben voor mijn laatste jaar op de basisschool naar Appingedam gegaan. Ik kreeg wel een kaartje voor zijn begrafenis, maar ik ging niet. I-ik kon het gewoon niet. Ik wilde geen afscheid nemen van hem. Hij was nog te jong. Veel te jong. Ik ben later wel helemaal alleen er heen gegaan, en verteld wat me allemaal dwars zat. Als ik hem niet meer kon spreken deed ik het maar bij zijn graf.'' Trillerig haalde Lizz adem, en de tranen bleven maar stromen bij haar. Een traan verliet Noa's ooghoek. Dan was iemand al zo erg de grond ingestampt door de rest, en dan was de steunpaal weg. Het leek net alsof je moest rennen. Rennen voor je leven, en als je viel dat je niet meer omhoog kon komen. Enkel de sterksten en Lizz was daar één van. ''Ik ging laatst ook naar hem toe. En had het over alles. Over de middelbare school, over Joep, jou, Celiné, Samantha echt alles. Ik vertelde hem dat hij bij mij was, dat ik school ook deed voor hem. Dat ik sterk bleef voor hem. Zodat hij trots op mij kon worden En ik hoop dat hij dat is. Het voelt alsof hij waakt over me. Ik heb vaak genoeg geluk gehad. De laatste woorden die hij tegen mij sprak was:''Je blijft sterk toch? Wat er ook gebeurt, het lukt je want ik geloof in je.'' dat was na een middag toen ik weer werd uitgescholden. En die dag daarna overleed hij verdomme! Het is nog steeds moeilijk. Hoezo moest hij juist net daar lopen?! En waarom reed die lul door. Het ergste was dat die lul, zo stoned en dronken was als maar kan. En dat hij geen straf kreeg omdat hij niet werd gevonden.''
Lizz barstte nu in huilen uit. Noa kwam naast haar zitten en legde haar arm om Lizz heen. ''Sst.'' fluisterde ze. ''Waarom moest hij tegen een boom aan knallen? Dat zijn de vragen die ik me al een jaar afvraag!'' snikte ze. ''Hij zal trots op je zijn. Je hebt je verhaal nu gedeeld met mij, en hij zal nu blij zijn dat je iemand anders in vertrouwen hebt genomen.'' fluisterde Noa zachtjes. ''De enige reden, dat ik weer ging gitaar spelen was voor hem. Ik heb geprobeerd Love Will Remember te spelen. En dat heb ik mezelf aangeleerd.'' snikte ze zacht. Noa veegde haar eigen tranen weg en keek Lizz aan. ''Hij is en blijft trots op je. Jesse zal over je waken, je waarschuwen als je met de verkeerde mensen omgaat. Hij zal voelen wat jij voelt. En hij wilt alleen dat je sterk blijft.'' Lizz keek Noa aan. ''Je hebt gelijk. Ik zal sterk blijven. Voor hem. Ik wil dat hij trots op me word. En ik zal er alles aan doen om dat te doen.'' Noa glimlachte zwakjes. ''Maar je hebt je vader en zus er nooit iets over verteld?'' Lizz schudde haar hoofd. ''Nee, dan zouden ze willen dat ik hulp zocht. En ik wilde niet met een wildvreemde praten erover.''

De negentien jarige [Name] McLean is een producer bij haar vaders bedrijf: McLean Music Records. Wanneer de band 5 Seconds of Summer een paar liederen moeten opnemen tijdens het touren komen ze hier. [Name] zou achter de knoppen moeten zitten wanneer de jongens zingen. Al vanaf de eerste keer irriteert ze zich aan hun drukte. En ergens vindt ze het wel grappig. Ondertussen zoekt ze in hun muziek hoe de jongens nou eigenlijk zijn. En een van hun wilt weten hoe zij is. Na twee dagen in de studio te zijn geweest vraagt hij haar toch uit. [Name] heeft haar vader gezworen geen band te krijgen met een van de sterren die komt, of nog erger verliefd te worden. Maar een afspraak kan toch prima? Uiteindelijk krijgt [Name] toch gevoelens voor de jongeman.