• Zouden jullie dit verhaal willen lezen?

    Ze is tweeëntwintig, heeft lichte groene ogen en een paar handen die de mooiste gerechten voortbrengen. Pippa is een gewone twenty-something die nog niet precies weet wat ze met haar leven wil, zoals weinig van haar leeftijdsgenoten. Samen met beste vriend Stan maakt ze er het beste van in haar geboortedorp dat langzaam uit lijkt te sterven, maar eigenlijk zit er een diepgekoesterd verlangen opgesloten in haar hart. De duik in het diepe is echter te bedreigend en pas als ze haar moeder op een haar na niet kwijt raakt, besluit ze om stappen te nemen. En nog liever gisteren dan morgen.

    Als zijn vader besluit dat zijn zoon en nietsnut van een Simeon eindelijk eens op eigen voeten moet gaan staan, breekt de hel los in huize Topal. Vastbesloten als de viertwintigjarige Griek is, zal hij zijn familie eens laten zien wat hij wel niet voor elkaar kan krijgen. Hij beland per ongeluk in Italië en gaat aan de slag als illegale timmerman bij een Italiaanse aannemer die het allemaal niet zo nauw neemt met de regeltjes.

    En dan is daar nog Stan, die wiskunde studeert alsof zijn leven er van af hangt. In het holst van de nacht beoefent hij echter nog een andere hobby, namelijk het uithangen van Sherlock om alle sporen die Pippa achterlaat te kunnen volgen. Tot hij iets ontdekt dat hem het eerstvolgende vliegtuig naar Italië doet boeken.

    Een verhaal over liefde en onzekerheid, groeien en ontmoeten en de band tussen drie mensen die veel meer met elkaar gemeen blijken te hebben dan je in eerste instantie zou denken.



    I'd like some comments of kritiek of wat je ook maar te binnen schiet. Het verhaal zal vanuit twee perspectieven geschreven worden, maar meer verklap ik nog niet :3

    EDIT: Je vindt 'De jongen met de beitel' hier

    [ bericht aangepast op 17 juli 2014 - 0:20 ]

    Ik zou 't lezen.


    26 - 02 - '16

    Felis schreef:
    Ik zou 't lezen.


    Yay! Dat is er op z'n minst één. Ik beloof je dat het heel erg tof gaat worden!

    Ik vind het erg leuk klinken en zou het zeker lezen! (:


    • It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

    Hmm, ik weet het nog niet. Misschien dat ik een abo ga nemen als ik al een paar hoofdstukken heb gelezen. Ik heb namenlijk al veel abo's op story's..


    May StarClan light your path.

    Squirrelpaw schreef:
    Hmm, ik weet het nog niet. Misschien dat ik een abo ga nemen als ik al een paar hoofdstukken heb gelezen. Ik heb namenlijk al veel abo's op story's..


    wat was dit ookalweer

    Het klinkt wel leuk. Ik zou denk ik wel een bladwijzer nemen, want ik ben een waardeloze abo. (:


    Take risks and conquer your fears.

    Voor de mensen die ik nog moet overtuigen ;)


    Proloog

    Toen ze vertrok door de poortjes op Schiphol, wiegden haar heupen nog steeds zo vrolijk als altijd. Haar blonde haren zwiepten over haar rug, hoewel ze vlak voor vertrek nog naar de kapper was geweest. “Ik moet er wel een beetje netjes bij lopen,” had ze met getuite lipjes gezegd en daarna had ze me in mijn zij gepord alsof ze wilde zeggen dat het haar niet echt uit had gemaakt. Ze had haar moeder omhelst en met tranen in haar ogen gesproken, maar de meeste tijd was ze kwijt geweest met onmogelijke ding van een koffer in checken. Ze wist dat ze haar moeder in een aantal weken weer zo zou zien, zodra het appartement ver genoeg was aangepast voor haar rolstoel. Pippa was niet zo’n moeilijke. Meestal was ze de nuchtere dochter die zei dat alles wel goed kwam, maar de afgelopen weken leek ze steeds meer op de zorgen makende versie van haar moeder. Ze had de jongen in de hal omhelst en heel erg stevig vastgehouden voor ze haar eerste Italiaanse woordjes had gefluisterd. Het scheelde dat ze met haar lichte groene ogen genoeg mannen voor zich kon laten vallen en dat hij wist dat het goed zou komen, maar hij wilde haar niet loslaten. Niet laten gaan. Ze voelde als zijn kleine zusje, zijn steun en toeverlaat. Hoewel zijn maten blij waren dat hij nu misschien wat meer zou gaan leven – een biertje hier en daar, een beetje minder complexe ruimtemeetkunde – voelde Stan zich alles behalve comfortabel bij het feit dat hij Pippa lang niet zou zien. Dat het met haar wel goed zou komen betwijfelde hij niet. Hij zelf was degene die hij nog niet zo snel zijn woensdagochtend door zag brengen zonder haar eeuwige ‘verrassing’ rond negen uur. Ze hadden snel afscheid genomen. Wellicht te snel. Alsof ze allebei vochten tegen de woorden die geen van beide wilde zeggen. Soms is een vaarwel niet nodig om uitgesproken te worden.

    Hij ving de laatste glimp van haar beteuterde maar hoopvolle glimlachje op toen hij de rolstoel met haar moeder erin keerde richting de uitgang. En dat was het dan. Daar ging ze. Op weg naar een avontuur waarvan geen van beide ooit had kunnen voorspellen hoe het af zou lopen. En als ze het had geweten… was ze dan misschien niet gegaan?