[300] ° Tanis, year 5 ° 01 - Speeltopics

Topics:
Rollentopic 1
Praattopic 1

[ bericht aangepast op 28 juni 2014 - 16:58 ]

---

Your make-up is terrible

MT ^^

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Even voor het begin. We beginnen gewoon 's morgens op een nieuwe dag. De zon schijnt, het is ongeveer 19 graden en wordt nog warmer in de loop van de dag.

---

Your make-up is terrible

(Mijn topics)

Mijn topics.

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

° Valentin Maxime Rousseau ° Bioloog ° Frankrijk °

Met een schrik ga ik rechtop zitten en kijk ik verdwaasd om me heen, waarbij er een papiertje, die aan mijn gezicht geplakt zat, naar beneden dwarrelt. Een vaag TL licht schijnt in mijn gezicht en ik knipper met mijn ogen. Loom breng ik mijn hand omhoog en veeg ik iets vochtigs van mijn mondhoek weg. Hetzelfde vocht ligt op het papier waar ik met mijn gezicht op lag. Blijkbaar ben ik in slaap gevallen toen ik gisternacht nog tot laat aan het werk was. De zon schijnt door het geïmproviseerde raam naar binnen, waardoor ik de lamp op het bureau uitknip. Het is stroomverspilling en dat kunnen we niet hebben.
Nog slaperig begin ik de papieren te sorteren waarna ik opsta. Ik ben stijf vanwege de vreemde houding waarbij ik in slaap ben gevallen en moet eventjes mijn lichaam uitstrekken. Wat zou een bak verse koffie me nu goed doen, zeg... De slaap wrijf ik zo goed mogelijk uit mijn ogen en ik loop een rondje om het bloed in mijn benen te krijgen, voordat ik weer ga zitten en me opnieuw over de papieren ontferm. Mijn maag rommelt tegenstrijdig, maar ik besluit dat gewoon te negeren.
"Waar ben je nou?" mompel ik in mijn moedertaal terwijl ik tussen de papieren doorblader. Ik was ergens aan het werken gisteravond en het was belangrijk, maar nu vind ik het nergens meer terug. Gefrustreerd buk ik me en kijk ik onder het bureau, dat gemaakt is van aan elkaar gelaste stukken metaal van het schip. Natuurlijk ligt hij daar, terwijl ik sliep heb ik hem vast van het bureau afgeveegd. Ik buk me nog iets verder en trek mijn arm zover mogelijk uit, waarbij ik hem net met de puntjes van mijn vingers raak en mijn kant op veeg over de vloer.
Uiteindelijk krijg ik hem te pakken en leg ik hem terug op het bureau. Mijn maag protesteert weer en wilt duidelijk dat ik eerst een pauze neem voordat ik ga werken, maar ik heb net een hele nacht pauze gehad. Of een halve, volgens mij was het toch behoorlijk laat toen ik in slaap gevallen was. "Shht, hou je stil," mompel ik richting mijn buik. "Je krijgt je tijd nog wel, goed?" Mijn maag reageert door opnieuw te brommen. Ik grimas en negeer het maar door te lezen wat ik gisteravond in het Frans op het papiertje gekrabbeld heb. Aan het einde is het bijna onleesbaar geworden.

[ bericht aangepast op 28 juni 2014 - 17:27 ]

---

Your make-up is terrible

[Mijn topics (: ]

---

26 - 02 - '16

mt

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

° Levine Marshall ° Dokter ° Engeland °

Wat gehaast deed ik mijn broekrok aan terwijl ik op het zelfde moment mijn blouse dicht probeerde te knopen en in de broekrok probeerde te proppen. Ik kon erg goed zijn in multitasken, als er maar baadt bij was en op dit moment kon ik niet meer redenen bedenken om zo idioot vroeg in de ochtend op te staan: Ik had een doorbraak, een plant waar thee van gemaakt kon worden, die mensen die leden aan het 'Orbital Dysfunctional Syndrome' weer bij zinnen kon brengen. Echter had ik natuurlijk alleen nog theorieën. Zelf had ik er sinds een paar maanden geen last meer van, al wist ik zeer goed hoe frustrerend het kon werken. De waanbeelden konden je absoluut tot wanhoop brengen, vooral aan het einde van de dag, wanneer het begon te schemeren en je door de moeheid niet altijd meer helder kon denken. Zelf had ik in die tijd veel gepraat met de beelden die ik zag, ik werd er haast krankzinnig van. Misschien dat dat ook wel de reden was dat mensen nogal raar opkeken als ze me zagen, al was ik me er niet van bewust dat ik ooit in het bijzijn van iemand anders tegen mijn waanbeelden had gepraat. Hoe dan ook was voor mij op dit moment niets belangrijker. Dit was de ziekte waar het overgrote deel van de bevolking nog tegen aanliep en als dokter zou ik er alles aan doen om dit te verhelpen. Een paar maanden geleden had ik het plantje gevonden, aan de rand van het bos, dicht bij de rotsen. Het plantje rook zeer verfrissend, alsof een ademhaling je al beter bij de dag bracht en om die reden was ik het plantje uitermate goed gaan onderzoeken. Ik had nu drie maanden gespendeerd aan mijn onderzoek, het plantje had ik Lelie genoemd, hoewel er niet echt sprake was van de bloem die oorspronkelijke 'lelie' heette, kwamen de kleuren en de samenstelling van de plantjes goed overeen, wat mij er genoeg reden toe gaf. Gister avond had ik mijn verslag over deze plant afgerond, mijn onderzoek was afgelopen en ik was er voor 82,5% zeker van dat het plantje zou helpen tegen het syndroom. Het was voor mij dan ook absoluut zeker dat ik er zo snel mogelijk naar opzoek zou gaan en dat moment was nu dan ook aangebroken.

[ bericht aangepast op 28 juni 2014 - 18:57 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

(Mijn topics)

---

Happy Birthday my Potter!

[Mijn topics. Zal kijken of ik vandaag nog een eerste post kan schrijven, anders morgen )

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Seth Alexander Massett ° Ingenieur ° Amerika

"KOM-OP-NOU" grom ik terwijl ik met mijn volle gewicht op een moersleutel duw. Er klinkt een harde TING en tot mijn opluchting draait het moertje mee, tot ik hem uiteindelijk met mijn hand los kan draaien. Mijn dag begon al vroeg, er was genoeg waar ik, als ingenieur, me mee bezig moest houden. Waaronder het repareren van dit stomme apparaat. Zoals elke dag wanneer ik werk heb ik mijn uniform aan. Dit kan bestaan uit een zwarte overall, met een standaard riem waar zowel onze wapens, als gereedschappen in zitten. In ieder geval dat is bij mij het geval, en zwarte laarzen. Ook zitten er op de overall knie stukken. Maar ik heb ook een zwarte broek met dezelfde kniestukken, met een vest/jasje in dezelfde kleur, met dezelfde laarzen. Dat draag ik meestal als ik niets hoef te repareren. Op beide uniforms staat het logo van de bemanningsleden, waar ik dus bij hoor.

Vandaag draag ik dus de overall. Maar omdat ik al een hele tijd het stomme moertje probeerde los te krijgen, wat niet lukte, heb ik het bovenste stukje los gemaakt, mijn armen uit de mouwen en omgeklapt en om mijn middel geknoopt. Hierdoor is mijn witte t-shirt zichtbaar en zelfs een stuk van de tattoeage op mijn arm. Ook zijn de opbollingen van mijn spieren erg zichtbaar. Vooral als ik weer op een vervelend moertje gestuit ben.

Van de vier moertjes zijn er uiteindelijk drie geweest die erg lastig meewerkte, en ik dus met geweld en aardig gescheld en gegrom en vooral veel moeite los heb gekregen. Ik leg de moertjes voorzichtig naast me neer en besluit vanuit mijn hurken op mijn kont te gaan zitten. Dat is wat makkelijker werken mocht ik binnenin veel moeten repareren. Ik haal de metalen plaat los en leg die naast me neer. Meteen word alle bedrading en besturingsdelen zichtbaar. Ik knabbel voorzichtig aan mijn lip terwijl ik een voor een het rode, blauwe, groene, paarse en nog vele andere draadjes met mijn vingers volg. Ik herstel hier en daar wat aansluitingen, haal twee of drie van de besturing systemen en hun harde schijf los. Controleer of ze beschadigd zijn, zo niet zet ik ze terug, en vast en sluit vervolgens de bedrading weer aan.

Ik ben al met al een uurtje bezig met alles controleren, vervangen en opnieuw aan te sluiten. Als ik op het knopje druk begint binnen in alles te zoemen en te draaien zoals het hoort. Ik sta op en loop rond het apparaat. De lichtjes zijn aan en op het schermpje staat het menu weer aan met de instellingen en programma's waar dit apparaat voor gebruikt kan worden. Ik glimlach tevreden en begeef me vervolgens weer op mijn oude plek, ga weer in kleermakerszit zitten. Ik zet de metalen plaat terug en begin de moertjes terug te draaien. Eerst los en daarna steeds vaster. Hoe meer vast ik ze probeer te draaien, hoe meer moeite het kost. Op het laatst zijn mijn lippen ook opeen geperst van moeite, en bollen mijn armspieren flink op.

Ik slaak een zucht. "Jij bent af" mompel ik. Ik sta weer op en plaats de moersleutel terug in mijn riem. Ik loop nogmaals een rondje om het apparaat om te controleren of hij nog steeds werkt. Als dat het geval is loop ik naar het schermpje en controleer alle functies via het menu. Als alles weer prima werkt glimlach ik tevreden en sla mijn armen over elkaar. Dat is apparaat vijf van deze ochtend. Ik werp even een korte blik op mijn horloge. "Hmm misschien toch eerst maar eten voor ik aan apparaat zes begin."

[ bericht aangepast op 30 juni 2014 - 23:58 ]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

      Ik loop de ontbijtzaal in, met Valentin's vertalingen in mijn hand zodat ik ze direct kan overhandigen, maar wanneer ik rond kijk, zie hem nog nergens zitten. Misschien komt hij zo meteen wel. Ik besluit eerst zelf maar te ontbijten en pak een dienblad, waarna ik het buffet langs ga. Gezien ik 's ochtends nooit echt honger heb, pak ik niet zoveel. Eén sneetje brood en een stuk fruit. Als ik daarna nog honger heb, kan ik nog altijd iets meer pakken, maar dat is zelden het geval. Ik ben niet zo'n eter.
      Wanneer ik echter klaar ben met mijn ontbijt, heb ik Valentin nog steeds niet gezien. Aarzelend bijt ik op mijn volle onderlip, waarna ik opsta en mijn dienblad opruim. Vervolgens loop ik de ontbijtzaal uit, richting Valentin's onderzoeksruimte. Misschien dat hij daar al is. Ik weet het niet zeker, aangezien het ook wel een uitslaper is. Maar als hij niet bij zijn onderzoeksruimte is, dan geef ik de vertalingen later wel. Het zou een beetje ongemakkelijk zijn om naar zijn kamer te gaan om daar aan te kloppen. Straks zou ik hem wakker maken, dat wil ik niet. Of nog erger: straks zou hij de deur open doen met enkel zijn boxershort. Mijn wangen worden rood bij het idee alleen al.
      Bij zijn onderzoeksruimte aangekomen klop ik zachtjes op de deur. Er wordt geroepen dat ik binnen mag komen, waarop ik de deur open doe en naar binnenstap. Ik glimlach lichtjes, blij dat hij in zijn werkruimte is. 'Ik heb de vertalingen van de Russische tekst klaar,' meld ik hem, terwijl ik richting zijn bureau loop. 'Een Engelse versie en een Franse versie. Je kunt dan eerst de Engelse bestuderen, en als je iets niet snapt of iets wilt controleren, dan kun je de Franse raadplegen. Zo kun je gelijk je Engels een beetje oefenen. Als je iets nog niet snapt of iets onduidelijk is, dan moet je het gewoon vragen,' glimlach ik. Valentin is een van de mensen die ik taallessen geef, maar het lukt niet altijd even slot. Zijn hersens zijn meer gefocust op biologie. 'En niet vals spelen door alleen de Franse versie gebruiken,' voeg ik er aan toe, iets zenuwachtig omdat ik niet wil dat hij denkt dat ik hem daarvoor aan zie.
      Ik leg de papieren op zijn bureau neer, waarbij ik zijn pennenbak omstoot en de hele inhoud op de grond komt te liggen. 'Oh, sorry,' verontschuldig ik me snel, waarna ik met rode wangen de gevallen pennen opraap en ze terug in het bakje stop, die ik weer op het bureau neerzet. Zijn bureau is nogal een wanorde van papieren. 'Als je wilt, dan kan ik je wel een keer helpen met het ordenen van je papieren,' stel ik iets verlegen voor.
      Nu pas valt mijn blik op mijn gezicht. Hij heeft een afdruk op zijn wang, niet alleen van een vorm, maar ook van inkt. Daarnaast zit zijn haar iets warrig. Zou hij hier vannacht geslapen hebben? 'Je eh, hebt een beetje inkt op je gezicht,' vertel ik hem, terwijl ik de plek aanwijs op zijn wang en daarna snel mijn hand weer terug trek. Eigenlijk wil ik me er niet mee bemoeien, maar ik wil niet dat hij straks ziek wordt of iets dergelijks, waardoor ik er toch maar iets van zeg, zei het op een iets onzekere toon. 'Je zou niet tot zo laat door moeten werken dat je hier in slaap valt, Valentin. Slaap is belangrijk. Ik zou niet willen dat je straks nog ziek wordt door slaap te kort.' Ik knik er lichtjes bij en laat vervolgens mijn blik door de kamer dwalen.
      Dan knort zijn maag en ik richt mijn blik weer op hem. 'Heb je nog niks gegeten?' Lichtjes schud ik mijn hoofd. 'Je moet echt eerst iets eten. Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag en we kunnen niet hebben dat je straks van je stokje gaat. En je werkt vast beter op een volle maag,' zeg ik. 'N-niet dat je je werk niet goed zou doen als je niet zou eten hoor. Ik weet zeker dat jij werk altijd goed doet,' voeg ik er snel aan toe, wederom met een blos op mijn wangen.
      'Laten we maar gaan.' Ik pak zijn hand vast, omdat ik denk dat hij anders niet meekomt, en trek hem zachtjes, maar ook iets dwingend, zijn werkruimte uit, richting de eetzaal.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

° Levine Marshall ° Dokter ° Engeland °

Ik sierde mijn haar nog snel in een knot en begaf me toen richting de eetzaal. Ik was niet van plan er lang rond te hangen. In had me überhaupt nog nooit langer dan een kwartiertje in de eetzaal begeven. Vaak nam ik mijn eten mee naar mijn bureau of naar mijn primitieve praktijkgebouw die zich bij de onderzoeksruimtes bevond. Met een gehaaste pas kwam ik de zaal binnen. Ik pakte een appel en een korst brood en legde het op een bordje waarna ik me omdraaide om een plekje te zoeken. Er zaten meerdere mensen te eten -zelfs zo vroeg al-, maar ik besloot alleen te gaan zitten. Ik schoof net mijn stoel aan toen Carina en een wat mokkend uitziende Valentin de eetzaal binnen kwamen lopen. Ik keek bedachtzaam op. Dit zou een uitstekend moment zijn om Valentin om zijn kennis te vragen. Immers was hij hier de bioloog. Misschien was hij instaat nog eens 10% aan zekerheid op de al 82,5% zelf bepaalde zekerheid van de werking van het plantje te geven. Ik had het hem al eerder willen vragen, toen ik nog midden in het onderzoek zat, alleen had ik nooit een goede gelegenheid weten te vinden. Bovendien was mijn Frans zeer gebrekkig en had hij veel moeite zich verstaanbaar te maken in het Engels wat het onderzoek alleen maar in de weg zou zitten. De komst van Carina was dan ook geheel gelegen. Haar specialisme was immers talen, ze kon dus goed fungeren als tolk. Ik aarzelde geen moment meer en stond op. Ik liep in een aardig tempo richting Carina en Valentin, enigszins bang om deze kans weer tussen mijn vingers te laten glippen. Ik liep ze te gemoed en hield ze met een gebaar aan. 'Zou je me kunnen helpen?' Vroeg ik Carina. De moeite om ze te begroeten had ik niet genomen, in de haast was ik dat überhaupt vergeten. 'Ik wil Valentin graag wat vragen, kun je het voor hem vertalen?' Ging ik verder. Ik richtte me nu op Valentin en begon in moeilijk Engels te praten, eenvoudig Engels verliet zeer zelden mijn mond. 'Ik wilde vragen of je misschien tijd hebt om vanmiddag een plantje te onderzoeken? Zelf heb ik al een zeer uitgebreid onderzoek verricht, maar het zou toch fijn zijn om een mening van een andere specialist te horen.' Ik was niet echt iemand die graag samenwerkte, maar op zakelijk gebied stond ik hier zeker voor open, immer kon dit alleen maar in mijn voordeel werken.

[ bericht aangepast op 1 juli 2014 - 12:01 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

° Valentin Maxime Rousseau ° Bioloog ° Frankrijk °

Er wordt zachtjes op de deur geklopt, waardoor ik een 'binnen' mompel. Gelukkig hard genoeg, want de deur gaat open. Ik kijk op, Carina is binnen gekomen en glimlacht lichtjes naar mij. "Ik heb de vertalingen van de Russische tekst klaar," zegt ze, als ze naar mijn bureau loopt. "Goed, mooi, mooi." Mijn stem klinkt nog schor van de slaap. Ik kijk naar de papieren die ze vast houd. Het lijkt meer dan ik me kan herinneren. "Een Engelse versie en een Franse versie. Je kunt dan eerst de Engelse bestuderen, en als je iets niet snapt of iets wilt controleren, dan kun je de Franse raadplegen. Zo kun je gelijk je Engels een beetje oefenen. Als je iets nog niet snapt of iets onduidelijk is, dan moet je het gewoon vragen," glimlacht ze, maar ik grimas. Met enkel de Franse zou het zoveel sneller gaan, maar ze heeft wel een punt. Mijn Engels moet beter worden. "En niet vals spelen door alleen de Franse versie gebruiken." Ik knik enkel naar haar, maar ik weet nog niet of ik haar raad op ga volgen.
Ze legt de papieren neer op mijn bureau, maar stoot daarbij iets om wat met een kabaal op de grond land. Het zijn mijn pennen. "Oh, sorry," verontschuldigt ze zich als ze alles begint op te pakken. Ik wuif het met een gebaar weg. "Geeft niet." Iedereen hier weet wel hoe onhandig ze kan zijn, ik merk het amper nog. Ze zet alles terug op het bureau en ik bekijk de papieren die ze me gegeven heeft. "Als je wilt, dan kan ik je wel een keer helpen met het ordenen van je papieren," stelt ze voor. "Hm? Oh..." Ik kijk naar de wanorde op mijn bureau. "Nee hoor, ik ruim het wel eens op," antwoord ik. Ooit. Ik doe dingen liever alleen, zelfs opruimen. Dan weet ik tenminste waar ik het laat.
"Je eh, hebt een beetje inkt op je gezicht," zegt ze plots en brengt haar hand dicht naar mijn wang, maar raakt hem niet aan. Ik breng mijn hand een beetje verward naar mijn gezicht en wrijf erover. Dan maak ik mijn duim nat en probeer ik het weg te vegen. "Zo beter?" vraag ik en ik draai mijn wang naar haar toe. "Je zou niet tot zo laat door moeten werken dat je hier in slaap valt, Valentin. Slaap is belangrijk. Ik zou niet willen dat je straks nog ziek wordt door slaap te kort," zegt ze, maar op een toon alsof ze er niet helemaal zeker van is. Haar geknik komt tegenstrijdig over met die toon. Ik grijns schaapachtig. "Het is nooit mijn bedoeling om hier in slaap te vallen, het gebeurd gewoon."
Mijn maag begint te knorren en ze kijkt naar me, waardoor die schaapachtige grijns op mijn gezicht terugkomt. "Heb je nog niks gegeten?" vraagt ze bijna beschuldigend en ik schud schuldig met mijn hoofd. "Je moet echt eerst iets eten. Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag en we kunnen niet hebben dat je straks van je stokje gaat. En je werkt vast beter op een volle maag," zegt ze. "N-niet dat je je werk niet goed zou doen als je niet zou eten hoor. Ik weet zeker dat jij werk altijd goed doet." Ze is net zo onhandig op sociaal vlak als ik, dus ik trek me er niks van aan dat ze steeds zulke dingen zegt, of zichzelf verbeterd met rode wangen. "Je hebt gelijk," geef ik toe.
"Laten we maar gaan." Tot mijn verbazing pakt ze mijn hand vast en trekt ze me dwingend, maar zachtjes, mee richting de eetzaal. Ik volg haar gedwee, onzeker over wat ik moet doen. Vooral omdat ze mijn hand niet loslaat, waarschijnlijk heeft ze het niet door, en ik weet niet of het beleefd is om hem terug te trekken. In de eetzaal komt Dr. Marshall gelijk op ons af, waardoor ik nu toch haar hand loslaat en hem terug trek. Ze richt zich tot Carina en begint in het Engels tegen haar te praten, op een redelijk snel tempo waardoor ik moeite heb om het bij te houden. Volgens mij vraagt ze om hulp, ik hoor mijn naam en ze richt zich op mij.
"Ik wilde vragen of je misschien tijd hebt om vanmiddag een plantje te onderzoeken? Zelf heb ik al een zeer uitgebreid onderzoek verricht, maar het zou toch fijn zijn om een mening van een andere specialist te horen." Ietwat onzeker kijk ik naar Carina. "Wat wilt ze nou? Een plant onderzoeken?" vraag ik in het Frans aan haar. Ik weet niet zeker of ik het goed heb. "Waar heeft ze mijn hulp voor nodig?"

[ bericht aangepast op 1 juli 2014 - 23:36 ]

---

Your make-up is terrible

MT.

---

Every villain is a hero in his own mind.