Dus, ik ben echt zo bang dat mijn beste vriendin zichzelf iets gaan aandoen. Ze heeft vanavond thuis klop gehad van haar alcoholverslaafde vader en ze is al genoeg depressief dat ze vaak aan zelfmoord denkt. Nu, ze wou per se dat ik afkom (ze woont honderden kilometers van me vandaan), want ze houdt het echt niet meer uit, en ja, ik weet wel hoe het gaat: met de trein naar daar gaan, want ik logeer (soms meer dan) twee keer per maand bij haar. Ik heb het allemaal onder controle.
Maar het probleem is mijn ouders, ze willen echt niet dat ik nu nog zo laat op stap ga. Tja, de media (moorden, verkrachtingen, en al) maken hen bang. Ik heb alles geprobeerd om te mogen, maar hun wil is wet: ik mag niet buiten. Aan weglopen doe ik sowieso ook niet. Ik mag ten vroegste morgenvroeg om zes, zeven uur langskomen, maar dan is het te laat, vrees ik...
Op zich begrijp ik mijn ouders wel. We wonen immers zo ver van elkaar, moesten we dichter bij elkaar wonen zou het gemakkelijker zijn.
Nu antwoordt ze niet meer, ik kan niet bellen omdat ik geen krediet meer heb en ik ben zo bang. Bang dat ze er een einde aan maakt, bang dat ze het me later kwalijk gaat nemen omdat ik niet zonder luisteren naar mijn ouders toch de trein heb genomen.
Een tijdje geleden gebeurde er zoiets gelijkaardig en omdat ik bezorgd was had ik naar haar thuis gebeld, waardoor ze enorm kwaad was, dus dat durf ik niet meer te doen.
Bedankt om dit te lezen, maar dit moet ik echt kwijt. Ik hoop dat ze niets doet, net zoals andere keren dus maar toch ben ik bang. Dan heb ik schrik dat ze het me kwalijk gaat nemen. Moet ze ook niet doen, ik wil gerust morgen (ten vroegste) zelfs om zeven uur 's morgens naar haar komen. Ik doe allemaal nog moeite voor haar, dus ik hoor het al zeggen. Aan de andere kant moet ze dat ook snappen.
“Life is not a problem to be solved, but a reality to be experienced.”
