Voordat ik het verhaal helemaal vertel:
* Voor een paar jaar terug had ik een klote relatie, hij ging vreemd omdat ik niet verder wou en niet klef wou zijn.
Daarbij heeft hij me fysiek en mentaal erg gekwetst en bepaalde dingen gezegd waardoor al mijn vertrouwen ten onder ging.
- Ik ben iemand die niet van klefheid houdt
- Ik ben iemand die alle jongens op afstand probeert te houden met een grote bek.
Door een schoolgenoot M ontmoeten ik met een spuitlicentie bijeenkomst zijn broer F. Ik heb hier verder weinig mee gedaan dan nukkig wezen en me afzonderen. Een goede vriend van mij T. zette mij op facebook met een foto bij de groep: 'schone boeren dochters'. Daar reageerde nogal wat mensen op en raakte ik gezellig aan de praat met W. Dat vriendschap contact vervaagde maar een aantal maanden geleden werd ik plots in een whatsapp groep gegooid waar blijkbaar die broer van M in zat. Zoals julie wel weten was ik afstandelijk, werd woedend als ze mij schatje op schattig noemde (nog steeds), Dat contact met F, bleef maar uiteindelijk zwegen we want hij zei weinig en ik ook. Een vriendin van me sprak op hem in dat ik een heel ander persoon ben die je even moet leren kennen. Uiteindelijk begon hij weer tegen me te praten en ondekte ik zijn ware aard en hij mijnes.
Het werd zelfs zo leuk dat ik langzaam maar onzeker iets begon te voelen voor hem terwijl ik het mezelf verbood. Ik hielt me de relatie voor ogen die ik had gehad. Uiteindelijk is hij er achter gekomen door zijn lieftallige broertje.. die mijn verleden wel redelijk kent.
F wou afspreken om te zien of ik inderdaad anders was: verlegen en onzeker ipv. grote bek en hoog ego. Daar kwam het probleem al: beide kijken we de kat uit de boom. Uiteindelijk ben ik met een vriendin naar een feest geweest waar hij ook was. Daar gedroeg die zich erg afstandelijk en gaf ik alle hoop op. Mijn vriendin was kwaad en trok me de andere tent in waar we verder feesten. Ineens stond die daar achter me en werd het een erg gezellige avond. Hij trok me naar buiten en daar hebben we hele poos staan te praten en dat ging over in wat gekus.. tot iemand 'aaah' zei en ik verschrik op keek. 2 meter naast ons stond zijn vriend W. te plassen.. en had heel het spectakel gezien.. dus ik moest heel hard lachen maar schaamde me ook. Sinds die avond/nacht was onze band sterker geworden tussen F en mij en begon hij beloftes te maken. Hij wist dat ik onzeker en alles was maar hij zei dat we alles rustig zouden op bouwen en hij zo eerlijk mogelijk tegen me zou zijn. Hij beloofte me nooit te kwetsen.
Maar zo werd het wat drukker vorige week met de veehouderij (hij is groot veeboer) en ik kreeg het op onze boerderij ook iets drukker. Maar hij antwoorden nergens meer op.. en dat is nu een week geleden. Paar keer heb ik een kleine poging gedaan om te vragen hoe het is maar dan komt die online op whatsapp en zegt die niks meer tegen me. Dat is een van de dingen waardoor ik erg onzeker raak. Gister avond deed die precies het zelfde en langzaam maar zeker heb ik de moed opgegeven en me op het gegevende moment huilend in de kussens geworpen. Een klein berichtje kost weinig moeite toch als je steeds online bent. Ik snap dat hij druk is, ik ook maar je hoeft ook niet direct te reageren.. hij reageert nergens op.
Ik voel me zo ontzettend stom en klote dat ik weer een jongen zo dichtbij heb laten komen, zo veel heb verteld en de beloftes geloofde..
Dit kan geen liefdesverdriet zijn toch? maar het doet pijn om te weten dat waarschijnlijk 'ons' over is..
alleen nu heb ik de ballen niet om aan zn broertje te vragen wat er scheelt aan F. Een vriendin zei: misschien heeft een vriend van hem (een paar vrienden van hem zitten bij mij op school) wat onzin dingen verteld en dat die daarom boos is. Maar ik ben bang dat er wel meer aan de hand is.. ik maak me zorgen maar ook om mijn eigen gevoelens.. ik wou dat ik het nooit zo ver had laten komen, dat ik nooit contact met hem had gehad en met mijn 'forever alone' motto door het leven nu ging ipv deze onzekerheid en verdriet....
update
Via mijn vriendin (die hem een woedend bericht heeft gestuurd) kreeg ik te horen dat hij het vreselijk druk heeft met zijn werk. Dag en nacht.
Dat snap ik uiteraard, want met mijn werk heb ik het ook te druk nu. laatste examens, stage overdag en verder s avonds al het werk thuis nog doen, dat ik normaal overdag doe.
Hij vond het niet netjes van zichzelf dat hij me 'negeerde'. Maar hij wou niet zijn vreselijke chagrijnigheid op me reageren.
Tuurlijk respecteer ik dat, maar hij heeft het flink verkloot, ik ben geen speeltje toch om zomaar aan de kant te zetten? En als je tijd hebt het weer op te pakken?
Vrienden van mij zijn bang dat ik door dit weer in mijn oude ik val: Kortaf, afstotend en erg koppig. En eigenlijk wil ik dat ook, maar is dat te roekeloos?
[ bericht aangepast op 11 mei 2014 - 13:20 ]
Slughorn