Ook ik heb besloten om mee te doen aan de actie om persoonlijke verhalen te delen. Alleen vrees ik zo'n beetje dat ik jullie een hoop leeswerk ga geven maar ik zal mijn uiterste best doen om het lezen een beetje aangenaam te houden. Hopelijk lukt dit aangezien mijn "verhaal" over verschillende dingen gaat waarmee ik de laatste weken enorm mee worstel.
Dus...
Een tweetal maanden geleden, kregen we een telefoontje van mijn oma waarin ze vertelde dat ze problemen had met haar ademhaling. Ze was amper te verstaan door haar schorre stem en ze was in paniek, iets wat ik best snap aangezien ze een vrouw van 83 is. Omdat mijn moeder het niet echt vertrouwde, is ze dus naar haar thuis gereden en kwam daar aangekomen, tot het besluit dat het erger was dan ze had gedacht. Mijn moeder belde dus een dokter van wacht die op zijn beurt de ambulance belde.
Mijn oma werd overgebracht naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis waar haar een hele hoop onderzoeken te wachten stond. In het ziekenhuis kwamen ze er achter dat mijn oma een zware infectie had aan de luchtwegen en dat ze een poos moest blijven aangezien ze zelfs moeilijkheden had om te eten. Een paar weken gingen voorbij, maar omdat mijn oma nog te zwak was om naar huis te gaan, stuurden ze haar naar een revalidatiecentrum midden in het stad.
Mijn oma voelde zich er niet thuis, ze klaagde dat het eten niet lekker was, het personeel onvriendelijk en dat ze het gevoel had dat ze ons tot last was. We probeerden dit uit haar hoofd te praten, maar daar wilde ze echter niets van weten.
In het revalidatiecentrum deden ze ook onderzoeken bovenop haar oefeningen van de kinesist en het is daar dat ze er achter zijn gekomen dat mijn oma licht dementerend is. Ze kon dus niet langer op die afdeling blijven.
Op donderdag 24 mei, werd ze dus overgeplaatst naar de dementenafdeling in het revalidatiecentrum. Ze zit er echter niet op haar plaats omdat de mensen op die afdeling al te ver weg zijn om nog iets te beseffen van de realiteit. Dit is erg om te zeggen, maar mijn oma is nog te goed bij haar verstand om tussen die mensen te zitten.
Onlangs heb ik haar zo hard zien huilen dat ik er zelf niet goed van werd. Ze dreigde zelfs ermee om zich uit het raam te gooien omdat ze zich zo ongelukkig voelde tussen al die zwaar dementerende. Ze vertelde me zelfs dat ze wordt lastiggevallen door een man die zelfs een keertje naakt aan haar bed stond. We proberen haar dus in een ouderlingentehuis te krijgen, deels omdat ze dit zelf wilt, maar ook omdat het zo veel gemakkelijker zou zijn. Dan hoeft ze zich geen zorgen te maken, we kunnen elke dag op bezoek komen en dan zou ze zich ook een stuk gelukkiger voelen.
Er is maar 1 probleem...Ze werken er met een wachtlijst en er zijn nog zo'n 400 mensen voor haar....We weten echt niet wat we moeten doen omdat mijn oma zo slecht te been is dat ze niet langer voor zichzelf kan zorgen. Ze heeft echt hulp nodig en we kunnen haar jammer genoeg niet in huis nemen.
Dan het volgende waar ik mee zit...
Zoals sommige van jullie weten, speel ik samen met mijn vader in een Schotse pipeband. Allemaal heel erg gezellig, leuk en grappig...Of zo hoort het toch te zijn. De sfeer die er vroeger zat, is vrijwel compleet verdwenen en de hele band is opgesplitst in twee kampen; de drummers en de pipers (Doedelzakkers).
Ikzelf ben een drummer en krijg les van de meest fantastische mensen, het probleem is echter dat er al 2 van de 4 leerkrachten gestopt zijn door de verwijtingen en de aanvallen die aan hen geadresseerd zijn.
Toen ik hoorde dat ze hun ontslag hadden gegeven, heb ik de dagen die er op volgden heel wat afgehuild omdat het zo'n fantastische mensen zijn. We draaien allemaal rond dezelfde leeftijd, hoewel ik de jongste ben maar toch zijn zij één van de enige die niet over me oordelen. Het waren vriendelijke mensen, grappig en ze verdienden echt niet wat hen werd aangedaan.
Nu zit er iemand in de band, die de drummers altijd af moet breken. Zo ook via facebook. De persoon in kwestie postte een status waarop dit te lezen stond:
Uiteraard is dit niet nodig en uiterst kinderachtig, zeker als je weet dat dit geschreven werd door een volwassen man die ook nog eens les geeft. Maar goed, het kwam er dus op neer dat mijn resterende leerkrachten hier niet mee konden lachen. Het was zelfs zo erg dat ze de repetitie die er op volgden, hun ontslagbrief bij hadden. Ze hadden er meer dan genoeg van, ze waren de pesterijen beu en hadden het gevoel dat ze niet gewaardeerd werden.
Ze hadden het al verschillende keren gemeld, maar niemand had er oor naar. Ik vond het verschrikkelijk om te weten dat ik mijn twee resterende leerkrachten ook zou zien verdwijnen. Ook toen begon ik te huilen...
Mijn ene leerkracht, laten we hem even T noemen kreeg het ook moeilijk aangezien hijzelf al 10 jaar in de band speelde en het zowat zijn hele jeugd was. Hij wilde niet vertrekken, maar hij zag geen andere uitweg. Ik voelde me zo rot, zelfs een beetje in de steek gelaten. Ik weet wel dat ik dit niet mag zeggen, maar ik heb altijd al het gevoel gehad dat mensen me altijd in de steek laten wanneer ik hen het meest nodig heb. Door het voorval met mijn oma, reageer ik daarom op alles veel gevoeliger dan de bedoeling is, maar goed.
Gelukkig kon mijn vader op hen beide inpraten en hebben ze beiden besloten om het nog 1 laatste kans te geven. Het is echter wel zo dat als iemand van de band nog één verkeerde opmerking maakt, het voorgoed gedaan is. Iets waar ik nu dus voor vrees.
Dan is er ook nog iets waar ik me zorgen om maak. Mijn andere lesgever, D, was met me aan het praten toen we even alleen in het lokaal zaten waar we normaal gezien altijd zitten tijdens de repetitie. Diezelfde dag nog. Hij vertelde me dat hij de laatste tijd veel ruzie had met zijn ouders. (Hij is maar een jaar ouder en woont dus nog thuis aangezien hij nog aan het studeren is.) Hij vertelde me dat hij het zo beu was, dat hij er weg wilde, desnoods wilde hij intrekken bij een vriend aangezien hij toch geen geld had om alleen te gaan wonen.
Maar wat hij me dan vertelde, baarde me toch het meeste zorgen...Hij vertelde me dat hij wel vaker aan zelfmoord dacht. Ik kon zien dat hij er mee zat, hij was nog net niet aan het huilen maar dit kan natuurlijk ook zijn van de eerdere spanningen.
Ik zei dan ook dat ik me zorgen om hem maakte, omdat zelfmoord iets heel serieus is maar hij verzekerde me dat het al een stuk geminderd was en dat ik me geen zorgen moest maken. Hoewel ik er eigenlijk nog steeds aan denk.
Door de bovenstaande dingen in combinatie met school, voel ik dat ik echt mezelf niet meer ben. Ik heb vaker hoofdpijn, lig vaker wakker en het valt me op dat ik ook veel meer huil de laatste tijd omdat ik veel gevoeliger ben dan anders. En nee, dit is niet de puberteit, daar ben ik al overheen.
Ik ben gewoon op en net wanneer er wat goeds gebeurd, gaat het vervolgens weer een stuk slechter...
Het is zo vermoeiend, ik weet gewoon geen blijf meer met mezelf en ik heb ook niet echt veel mensen waar ik bij terecht kan. En de mensen waar ik mijn verhaal wel aan kwijt kan, wonen veel te ver of hebben het te druk.
Je kan dus zeggen dat ik een beetje in een dipje zit, vandaar dat ik ook de laatste tijd wat minder actief ben op het forum.
Mijn hele verhaal is wel langer geworden dan ik zelf had gehoopt, maar voor de mensen die het toch allemaal hebben gelezen; Bedankt.
Ik ben toch blij dat iemand de moeite doet. :x
Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.
Ik kan zo 123 geen antwoord tevoorschijn toveren, hoe graag ik dat ook zou willen. Ik hoop dat het in ieder geval al een verlichting is om het zo van je af te schrijven.
