[300] Mythomania • Speeltopic 1 - Speeltopics

Rollen:
Drie familieleden:
Landon Zachary Finley - Verde
Walsh Dexter Finley - Bourne
Riley Linn Finley - Amarela

Bewakers:
Ethan Kennedy - Cashby
-

Verplegers:
John Hurley - Offing
Arya Noah Hunter - Valryian

Prostituees:
Gereserveerd door Amarela
Sterling "Steelo" Sebastian Rutherford - Dumbledore
Alvera Varinia Fuensanta - Caelia
Asmara Bhatnagar - Valerious
-
-

Regels:
- Maximaal twee personages per persoon!
- Minimaal 300 woorden per post. Gebruik omgevingen, gedachten, etc.
- De naam van je personage vermelden boven de post.
- 16+ en al het bijbehorende is toegestaan.
- Bestuur alleen je eigen personage.
- Geen Mary Sues of Gary Stus
- OOC tussen haakjes of in het praattopic.
- Reserveringen blijven 48 uur staan. Anders vervallen ze, mits een goede reden.
- Je personage kan niet opeens dood gaan.
- Graag mensen die niet al na één dag stoppen.
- Houd rekening tijdens het posten met andere, het is niet de bedoeling dat het een sneltrein wordt!
- Enkel Caelia, Author of Anakin openen het topic tenzij je toestemming hebt.

Dit idee is gebaseerd op de film Sucker Punch.
Have fun! c:


Het is maandagochtend, half 9. Sommigen zijn al wakker en anderen liggen nog te slapen. Alle prostituees/werknemers/familieleden worden om negen uur stipt in de woonkamer verwacht om de taken van de hele week te bespreken. Nadat ze dit hebben gedaan, zullen ze ontbijten om daarna allemaal aan het werk te gaan. De taken zijn gedrukt op een lijst die aan de muur hangt. Iedereen mag zijn of haar taken zelf verzinnen.

Mythomania • Praattopic

Mythomania • De story

[ bericht aangepast op 17 juni 2014 - 18:18 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Author schreef:
| Raquelle --> Author|

[ Aangepast, inclusief die van mezelf; Eavan --> Caelia ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Caelia schreef:
(...)

[ Aangepast, inclusief die van mezelf; Eavan --> Caelia ]

| Naomi heeft hem ook vandaag veranderd, haha. c: |

---

That is a perfect copy of reality.

Author schreef:
(...)

| Naomi heeft hem ook vandaag veranderd, haha. c: |

[ Oh, echt? Haha, dan zal ik die ook meteen aanpassen ^^

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Caelia schreef:
(...)

[ Oh, echt? Haha, dan zal ik die ook meteen aanpassen ^^

| Yup, haha |

---

That is a perfect copy of reality.

Ethan Kennedy|| Bewaker

Een zachte plof galmde door de kamer en tegelijkertijd schoot er een pijnlijke steek door zijn arm heen. De knipperde wat verward met zijn ogen om daarna pas op de merken dat hij niet meer in bed lag, maar op de grond. Met een zachte kreun liet hij zijn hoofd dan ook terug op het kussen -dat hij blijkbaar meegesleurd had- vallen en sloot zijn ogen. Het was nog veel te vroeg om op te staan en hij had gewoon geen zin om op te staan en in bed te kruipen. Dan spendeerde hij de laatste uurtjes maar op de grond, hij kon zijn slaap op dit moment wel gebruiken aangezien het morgen tijd was om echt in actie te schieten. Ouders die kwamen kijken of het instituut echt wel goed was voor hun kinderen en of alles wel goed georganiseerd was. Het was dus de bedoeling dat hij op tijd paraat stond en bijvoorbeeld niet pas zou aankomen als de ouders allang gearriveerd waren. De kans was groot dat hij dan wel eens erg hard op zijn donder zou krijgen en dat was iets dat hij het liefst wilde vermijden. Ethan was er zeker van dat Walsh stond te popelen om hem een hele preek te geven. Die jongen had gewoon een hekel aan hem, waarom wist de man ook niet precies.
Een heleboel stemmen in de gang, zorgde ervoor dat de man zijn ogen opende en zijn hoofd in zijn nek legde zodat hij naar zijn wekker kon kijken. Hij vloekte zachtjes toen hij merkte dat hij nog maar een minuut had om zich aan te kleden en te maken dat hij in de woonkamer was. Dat ging hij sowieso niet halen, maar misschien kon hij de schade een beetje beperken als hij nu direct opstond. Met moeite wist hij zijn lichaam uit het deken te bevrijden, gooide het ding op bed en liep naar de badkamer nadat hij zijn kleren bij elkaar gezocht had. Een donkere spijkerbroek werd aangetrokken met daarbovenop een wit hemd en een zwarte vest. Snel trok hij nog een das over zijn hoofd heen, greep zijn schoenen en haastte zich zijn kamer uit. Halverwege zijn weg naar de woonkamer, stopte hij even om zijn schoenen aan te trekken en de das fatsoenlijk dicht te doen. Zijn kledingstijl zag er misschien best formeel uit, maar zo zat hij gewoon in elkaar. Niet dat hij zoals Landon uren voor de spiegel kon staan, maar hij moest er wel netjes uitzien.
Ethan hijgde zachtjes op het moment dat hij de woonkamer eindelijk bereikt had en bleef even in de deuropening staan om naar het laatste deeltje van Landons uitleg te luisteren. Veel kon hij er niet uit op maken omdat het echt het laatste deel was, namelijk de woorden dat als er vragen waren ze naar Landon toe konden gaan. De man vloekte even in zichzelf voordat hij zijn pols omhoog bracht om op zijn horloge te kijken. Hij was officieel een kwartier te laat, geweldig.
Met zijn bruine kijkers naar de grond gericht, liep hij verder de woonkamer in totdat hij naast Landon stond. “Het spijt me dat ik te laat ben, ik had me overslapen.” Het was een slap excuus, dat wist hij zelf ook wel, maar hij was tenminste eerlijk.

[ bericht aangepast op 5 mei 2014 - 21:41 ]

---

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Ik stopte niet met spelen toen Landon net op tijd binnen kwam, ook bij Riley was ik niet gestopt nochtans was Steelo erbij. Ik liet hem zijn uitleg doen terwijl ik met een bruggetje overschakelde op een lied dat ik zonder concentratie kon spelen, terwijl ik mijn aandacht naar Landon verlegde. Hij deed een hele uitleg met veel dreigingen, en 'isoleercel' er in, en enkel de zin die rechtstreeks aan mij gericht was trok mijn volledige aandacht. “Walsh. Ga eens even kijken waar ze zijn. Dan zal ik ondertussen samen met Riley de anderen al inlichten over de nieuwe klanten en personen die deze week over de vloer komen.” commandeerde hij. Ik schudde mijn hoofd en speelde een einde aan mijn stuk. Ik sta met een melodramatische zucht op en zie dan een gehaaste Ethan binnenwandelen. Hij wandelt recht op Landon af om zich te gaan excuseren. “Het spijt me dat ik te laat ben, ik had me overslapen.” zegt hij, volgens mij licht beschaamd. Ik liep met brede, zelfzekere passen naar het trio toe. "Doe maar door met wat je bezig was Landon, ik handel dit wel voor je af," zeg ik nogal streng en kwaad naar het einde toe. Ik liet uitschijnen dat ik niet tevreden was met laatkomers. Integendeel, ik had er een hekel aan."Het is niet omdat je de boel hier bewaakt dat je de autorisatie krijgt om te laat te komen. De volgende keer zul je er niet met een waarschuwing alleen afkomen," zeg ik autoritair. Landon mocht wel de baas zijn, maar in autoritair zijn, en een tiran spelen ben ik duidelijk beter. Landy was daar te soft voor, hij had medelijden met sommigen. Alvera zou bijvoorbeeld er makkelijk vanaf komen. Ik pakte Ethan bij zijn schouders draaide hem hardhandig om en gaf hem, een voor mij nog lichte trap onder zijn achterwerk. "Lopen, die andere is even slecht, slechter zelfs, jij was er tenminste nog. Tijd dat we hem uit zijn zachte bedje halen." zeg ik kordaat terwijl ik de woonkamer uit marcheer met Ethan in mijn kielzog. Hij zou niet eten voor Rhys bij de rest stond en zijn taken kreeg. Rhys echter, zou ik niet zo makkelijk omdraaien, hij was namelijk groter dan mij. Klein nadeel, maar gehoorzaam zal hij zijn. Hij was een lastpak, ik moest het hem nageven. En zijn mond was veel te groot naar mijn zin, maar hij was te koppig om zichzelf in te houden, dus hield ik mezelf ook niet in. Hij was bovendien best onhandig, dus het zou me niet verbazen dat hij eerst op zijn gezicht ging nog voor dat er klappen vielen. Je zou hem bijna Steelo's tegenpool kunnen noemen. Hoe onderdanig en meegaand Steelo was, zo opstandig en koppig was Rhys, en om eerlijk te zijn deed het beiden jongens weinig goed. Volgens mij kende Rhys de hele isoleercel al en kon je hem met een blinddoek laten rondlopen zonder dat hij ergens tegen botste. Zwijgend en verveeld liep ik verder en spitste mijn oren om te luisteren of ik Ethans voetstappen nog even luid hoorde als voordien. Om mezelf te entertainen haalde ik een van mijn messen weer naar boven. Ik liet een vinger over het vlijmscherpe lemmet glijden. Om te testen of echt scherp waren liet ik het mes met de scherpe kant over mijn pink glijden, waar direct een streepje bloed uit opwelde. Ik likte het streepje weg en was zelfvoldaan bij het gedacht aan vakmanschap in mijn rechterhand. Ikzelf was links, lekker speciaal, niet dus. Als ik voor de juiste deur sta klop ik, in de veronderstelling dat de deur vast is, het zou er best gênant uitzien mocht ik het proberen dus wachtte ik eerst op reactie aan de andere kant.

[ bericht aangepast op 7 mei 2014 - 18:44 ]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Asmara Bhatnagar||Prostitué

Walsh knikte slechts op mijn vragen, wat ik uiteraard prima vond. Ik bedoel, ik wilde helemaal geen goed lopend gesprek met hem, slechts een knikje met de wetenschap dat het goed zat was genoeg.
‘Goedemorgen, Asmara,’ begroette de dokter mij bij binnenkomst. Wat was die man toch vriendelijk, zelfs als ik diep in mijn hart keek kon ik geen wantrouwen of haat vinden voor hem.
"Goedemorgen, dokter Hurley." antwoordde ik hem vriendelijk half in gedachten verzonken.
‘Heb je een goede nachtrust gehad?" vroeg hij mij vervolgens.
Ik keek hem kort aan zoekend naar een ander antwoord, maar ik besloot maar gewoon te zeggen waar het op stond. "Ik heb betere nachten gekend...", bekende ik eerlijk waarbij ik even zijn blik vermeed door, door de kamer te kijken. Er waren echt nog maar heel weinig mensen aanwezig...
De klanken van de piano galmde in haar oren, piano muziek... Een van de zoveelste dingen die mij terug konden brengen naar een fijne tijd. De tijd voor... voor dit allemaal begon. Ergens in de verte hoorde ik het fatale schot dat mijn vaders leven had genomen. Heel even sloot ik mijn ogen om de opkomende beelden weg te drukken. Hier was niet de tijd noch de plaats.
"Maar het is niets om u zorgen over te maken, vannacht slaap ik vast beter.", mompelde ik zacht proberend het zelf te geloven.
Intussen stroomde er meer personen de huiskamer in waaronder Landon. Ik moest zo mijn best doen hem niet haatdragend en dodelijk aan te kijken, maar ik wist dat ik faalde. Ik beet zacht op de binnenkant van mijn lip en draaide mijn hoofd weg. Het duurde niet lang voor hij dan ook zijn bevelen begon uit te delen. Hij deelde mee dat er nieuwe mensen zouden komen, de dreigenmenten over de isoleercel gleden vervolgens als ijspegels over mijn rug. Die plek, die verschrikkelijke plek. De keren dat ik daar had gezeten waren ontelbaar. Het kosten mij dagen zo niet weken om van die ervaring te bekomen.
"Daarom stel ik voor dat jullie, Arya en Johnny, eventjes blijven zodat we dit kunnen bespreken. De anderen moeten op het lijstje gaan kijken om daarna onmiddellijk na het ontbijt aan de slag te gaan. Als er eventueel nog vragen zijn; je weet me te vinden.", na deze woorden begon de wereld om mij heen te bewegen.
Stroefjes kwam ik in beweging. Ik keek naar het lijstje wat mijn taak zou zijn, het maakte mij eigenlijk nooit uit welke taak ik had. Saai huishoudelijk werk gaf rust en stilte in mijn hoofd. Het was gewoon hersenloos bezig zijn met je verplichting, en in de tijd dat ik bezig was met mijn taken kon ik geen klanten ontvangen. Klanten... de eerste dag van de week was ook altijd weer opstarten in die vreselijke waarheid. Soms vroeg ik mij af of ik ooit uit deze hel zou kunnen ontsnappen. Aan de andere kant waren dit allemaal slechts gedachten, en probeerde ik mij toch altijd positief te houden. Soms putte ik kracht uit het proberen te beschermen van de andere meisjes en soms uit het treiteren van de mensen boven mij. Dat het mij straf opleverde kon mij dan vaak ook weinig schelen, tot ik het onderging.
Maandag was altijd zwaar en ik was blij als deze voor bij was.
De was vouwen, las ik zacht op. De stapels en stapels linnen was precies wat ik nodig had en de stilte van eenzaamheid in de kelder beneden was dan ook perfect.

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Rhys Samuel Crawford


Deze nacht was de eerste nacht sinds tijden dat ik een beetje goed geslapen heb. Normaal gesproken zou met wallen van hier tot Tokio wakker worden, maar vandaag zie ik er opzich wel goed - voor zover je er goed uit kan zien wanneer je net wakker bent - uit. Ik word langzaamaan wakker en kijk dan op de klok. Tot mijn ontdekking staan de wijzers op kwart voor negen. Jahoor, heb ik weer. Ik vlieg bijna uit mijn bed en besluit dat ik geen tijd meer heb om te douchen. Als ik te laat de woonkamer binnenkom heb ik een probleem. Er bestaat namelijk iemand hier die Walsh heet en het zeer geweldig vindt om zijn 'minderen' een lesje te leren. Ik heb een voordeel, mijn lengte. Voorderest zit alles tegen. Mijn onhandigheid, mijn 'status'. Alles.
Nadat ik een beetje wakker ben, pak ik een stapeltje kleren bij elkaar en begin ik met aankleden. Ik kijk even snel op de klok, ik heb nog tien minuten. Dat ga ik nooit redden. Ik zucht even. Dan maar de zoveelste preek sinds ik hier ben. Ik luister er niet meer naar, het gaat het ene oor in en het andere oor uit. Half aangekleed begin ik wat aan mijn uiterlijk te doen. Namelijk mijn tanden even poetsen en mijn haar even wat netter eruit laten zien. Als er nieuwe mensen langskomen om te kijken hoe het hier gaat, wat er hier gebeurt zullen de Finley's het vast niet op prijs stellen als de ouders zien dat ze hier een halve zombie zien rondlopen. Ik zucht even.
Zonder dat ik het door heb gaan verscheidene minuten voorbij en ik kijk pas weer hoe laat het is als ik een bonk tegen de deur hoor. Ik kijk verschrikt op en trek snel mijn overige kleding aan. Ik bedacht half in paniek wat de beste oplossing zou zijn. Niet reageren? Sarcastisch reageren? Doen alsof ik van niets weet? Liegen? Ik wist het niet. Het bleef enkele minuten stil, totdat ik besloot om degene die voor de deur stond eens extra te treiteren. 'Geduld hebben is niet iets wat hier heel erg bekend is hé Finley?' riep ik tegen de persoon die aan de andere kant van de deur stond. Nadat ik vond dat ik klaar was, besloot ik maar om naar buiten te gaan en doen alsof er niets gebeurd is. Ik open de deur en zie Walsh en een bewaker voor mijn deur staan. 'Ben je zo bang voor me dat je gelijk versterking erbij haalt Walshie?' vroeg ik lichtjes uitdagend. Het was niet slim om dat te zeggen, maar ik kon het echt niet laten. Ik keek Walsh aan en liep toen verder, doend alsof er niets aan de hand was.

---

That is a perfect copy of reality.

Riley Linn Finley

Ik had besloten om Landon maar eens op te halen omdat het bijna negenuur was, maar voordat ik überhaupt bij zijn kamer aangekomen kwam ik hem al tegemoet. En niet alleen hem. Alvera was erbij. Ik zuchtte even. Alvera was nou niet iemand die ik heel graag tegen kwam. 'Stuk ongeduld dat je bent. Het is nog niet eens negen uur,' meldde Landon mij op een plagende toon waarna ik mijn tong naar hem uitsteek. 'Wees blij dat ik moeite doe om überhaupt jou kant op te komen. Jou kennende lig je nog te snurken op dit tijdstip,' meldde ik hem ook. Nadat gezegd te hebben liepen we met zijn drieën terug naar de woonkamer.
Net op het moment dat de grote wijzer van de klok op de negen terechtkwam, liepen we de woonkamer binnen. Hadden ze weer geluk.
Een triomfantelijke grijns sierde Landons gezicht toen zijn blik voor enkele tellen met die van Walsh kruiste. Ik grijns ook even, ik wist hoe graag Walsh Landon een keer op zijn donder wilde geven in plaats van Landon steeds Walsh. Iedereen wilde volgens mij wel is dat Landon vernederd werd.
'Negen uur is negen uur. Toch?' hoorde ik Landon nog zeggen toen ik de woonkamer weer inliep. Ik keek even rond, volgens mij was iedereen er.
'Waar zijn Rhys en Ethan?' Deze vraag liet me even opkijken. Ik keek even goed rond en zag inderdaad dat hun twee er niet waren. Ach ja, niet mijn probleem. Zij kwamen te laat, zij hadden een probleem. Ik bemoeide me er niet mee.
'Walsh. Ga eens even kijken waar ze zijn. Dan zal ik ondertussen samen met Riley de anderen al inlichten over de nieuwe klanten en personen die deze week over de vloer komen,' zei Landon opeens. Ik keek hem even aan. Daar ging hij weer hoor.. Met zijn bevelen altijd. Hij keek voor enkele tellen mijn jongere broer aan waarna hij de groep rondkeek. 'Deze week zullen er weer een vijftal nieuwe ouders de instelling bezoeken. Ik verwacht van jullie dat jullie je uiteraard voorbeeldig zullen gedragen. Zo niet; weten jullie allemaal wel waar de isoleercel zich bevind.' Ik grinnikte even. 'Dat zullen ze inderdaad wel weten,' zei ik lichtelijk grijnzend.
'Arya en Johnny staan samen met Riley of mezelf in voor het begeleiden van deze ouders,' vervolgde hij op dezelfde toon. Ik zuchtte even. Het laatste waar ik vandaag zin in had was wel rondleiden. Ik bedacht mijn eigen taken wel.
'Daarom stel ik voor dat jullie, Arya en Johnny, eventjes blijven zodat we dit kunnen bespreken. De anderen moeten op het lijstje gaan kijken om daarna onmiddellijk na het ontbijt aan de slag te gaan. Als er eventueel nog vragen zijn; je weet me te vinden.' Met deze woorden sloot hij af terwijl hij afwachtend keek hoe mensen hier op zouden reageren. Ik stond op. 'Prima idee Landon, ik ga je alleen niet helpen. Aangezien jullie allebei te lui en/of misschien te dom zijn voor de administratie ga ik dat maar eens doen. Dan kan jij de perfecte eigenaar uithangen en tieners binnenhalen,' zei ik tegen hem. Ik maakte aanstalten om de woonkamer uit te lopen. 'Niet gemeen bedoeld hoor, maar het is de waarheid. Jij bent geweldig in het omdraaien van antwoorden, liegen. Weet ik veel wat allemaal nodig is. Ik kan nog wel is er iets uitfloepen. Daarbij, het wordt eens hoognodig tijd om de administratie op orde te brengen,' vervolgde ik. 'Zie jullie straks,' zei ik en met deze woorden liep ik de woonkamer uit en ging ik naar de kamer waar alles lag. De dossiers, rekeningen. Al dat soort dingen.

---

That is a perfect copy of reality.

Ethan Kennedy|| Bewaker

Ethan wist dat hij er niet zomaar zou vanaf komen. Hij was te laat en dat was zeker niet ongemerkt gebleven, ook niet voor Walsh. De man kromp lichtjes in elkaar toen de scherpe toon van Walsh’ stem tot hem doordrong. Nee, hij ging er zeker niet makkelijk van afkomen als het van de middelste Finley afhing. Ondanks dat de ander toch een aantal jaar jonger was dan hem, was hij nog altijd wat groter wat het dus niet moeilijk voor hem maakte om hem om te draaien. Ethan had werkelijk geen idee wat de bedoeling was waardoor de schop onder zijn achterwerk hem ook verraste. Zelfs zo hard dat hij een paar stappen vooruit moest zetten om zijn evenwicht te bewaren. Als hij dat niet gedaan had, zou hij vast met al zijn hebben en houden op de grond gelegen hebben en dan zou de vernedering pas compleet geweest zijn. Met zijn bruine kijkers op de grond gericht en licht hangende schouders, volgde hij Walsh mee naar buiten nadat deze had medegedeeld dat ze Rhys zouden gaan halen. Hij dacht er niet aan om ‘em te smeren, bleef gewoon volgen. Als hij dat zou doen, zou hij negen kansen van de tien een paar nachten in een isoleercel kunnen doorbrengen of waarschijnlijk zelfs erger als het aan Walsh zou liggen. Gelukkig dat hij niet heel erg te laat was geweest, Rhys zou er waarschijnlijk wel erg moeilijk vanaf komen.
Pas toen ze bleven staan, viel het de man op dat Walsh een mes in zijn handen had. Hij zou dat ding niet werkelijk gaan gebruiken, toch? Ethan had al vaak op zijn tanden moeten bijten op moment dat hij zag hoe Walsh de ‘prostituees’ strafte gewoon omdat hij er niet aan kon doen. Hij kon en mocht niet ontslagen worden, wilde de toorn van zijn vader niet over zich heen voelen komen. De man was misschien best oud, maar dat wilde niet zeggen dat hij niets meer kon. Ethan zou altijd een sterkere angst jegens zijn vader voelen en leeftijd zou daar nooit iets aan kunnen veranderen. De woorden die vanachter de deur vandaan kwamen een paar seconden nadat Walsh erop geklopt had, zorgde ervoor dat Ethan zijn blik terug oprichtte en zijn tanden in zijn onderlip liet zinken. Hij wist dat Rhys het leuk vond om Walsh wat te pesten, maar op dit moment was dat echt geen goed idee. Bijna onmerkbaar schudde hij zijn hoofd terwijl hij Rhys blik probeerde op te vangen van zodra deze de deur had geopend. Als hij nu niet zou gaan ophouden met treiteren, kon het wel eens heel slecht aflopen.

---

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Toen ik wat gerommel hoorde kneep ik mijn ogen tot spleetjes. Ik had het gevoel dat hij weer iets op het oog had en ik wilde er zeker van zijn dat het hem deze keer niet zou lukken. "Geduld hebben is niet iets wat hier heel erg bekend is hé Finley?" hoorde ik plots aan de andere kant van de deur en ik stopte het mes in mijn broeksband. Met zijn kin arrogant in de lucht geheven marcheerde hij de gang in. Hij wierp een blik op Ethan achter me en keek me verwaand aan. "Ben je zo bang voor me dat je gelijk versterking erbij haalt Walshie?" vroeg hij dan, en om eerlijk te zijn vond ik dat alles behalve leuk . Als hij aanstalten maakte om verder te lopen maakte ik een kwaad en protesterend geluid. "En waar precies denkt meneer naartoe te gaan?" vraag ik met luide stem aan hem. Ik liep hem achterna en ik trok zonder enige genade aan zijn oor, en bracht zijn gezicht dichter bij het mijne. "Als Sammy deze dag wilt rondkomen zonder blauwe plekken, dan sta ik erop dat hij zijn grote klep dicht houdt. Mocht hij toch beslissen dit niet te doen, dan kan ik hem nu al verklappen dat er geen ontbijt op hem staat te wachten. Noch middageten of avondmaal, maar een mooie witte isoleercel met een mooie doek in zijn mond. Want als je alleen bent heb je dat niet nodig hé, Rhys?" sneer ik luid in zijn oor en laat hem dan los. "De keuze is aan jou, middageten krijg je toch niet, daar zal ik persoonlijk voor zorgen, maar je zou nog ontbijt en avondmaal kunnen hebben al je goed beslist." zei ik honend tegen hem. Ik was al in een slechte gemoedstoestand en hij was nu niet bepaald bevorderlijk voor mijn humeur. Elk half uur leek het te dalen en ondertussen zat het al zwaar onder nul. Ik pakte tegen de frustratie een van de messen en wachtte op zijn volgende handeling. Ik wenkte ook Ethan naar voren. "Ethan zorg ervoor dat Landon te weet dat deze geen eten krijgt vanmiddag, meldt het dan in de keuken." droeg ik hem op. "Dus Sammy, wat zal het zijn?" vroeg ik en wachtte met gekruiste armen zijn antwoord af. Het mes bungelde aan mijn wijsvinger die ik door de ring had gestopt, een gewoonte van mij.

[het is niet veel, maar ik hoop dat jullie er iets mee kunnen]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

John Hurley
The Good Doctor
†††

Hij had nog zo gehoopt dat ze het voorbij zou laten varen, of het in elk geval zou negeren, maar hij wist ook wel langer dan vandaag dat Arya niet zo in elkaar zat. Wanneer ze redelijk onschuldig murmelde dat het behoorlijk onbeleefd is om een vraag te negeren, kon hij niets anders dan een zachte zucht slaken en hierbij voor luttele seconden zijn ogen te sluiten.
      ‘Je hebt gelijk, het spijt me voor mijn onbeschoftheid,’ verontschuldigde hij zichzelf al, waarna hij haar nogmaals aanblikte – als het ware om haar onder ogen te komen. In plaats daarvan was hij voor een enkel ogenblik opnieuw door de bliksem getroffen, om uiteindelijk over zijn lippen te likken en zijn mond te openen. ‘Ik was simpelweg sprakeloos door uw schoonheid – Miss.’ Zoals elke keer sprak hij met een beleefde klank in zijn stem, hij bedoelde het niets meer dan als collega’s samen. Hopelijk had zij eveneens dit idee, want hij had tot nog toe niets gedaan wat er anders op zou wijzen. Daarna ging het al snel over de week, waar hij zijn opinie op los liet – en blijkbaar was zij het met hem eens.
Al snel kwamen er andere mensen binnen, één van die personen was Asmara – een mooie, jonge vrouw. Johnny had haar dossier nog niet ingekeken, bedacht hij zich, waardoor hij zich afvroeg wat de reden van haar verblijf was. Wellicht zal hij vanmiddag wel een gesprek met haar aangaan, liet hij door zijn hersenspinsels dwalen voor haar antwoord op zijn vraag binnenkwam.
      ‘Goedemorgen, dokter Hurley,’ John glimlachte vriendelijk door de klank in haar stem, hoewel ze wel in gedachten verzonken leek. ‘Ik heb betere nachten gekend. . . Maar het is niets om u zorgen over te maken, vannacht slaap ik vast beter.’ De glimlach die eerder op zijn lippen te zien was, verdween lichtelijk – er was niet meer dan een streep te zien. Hij wilde nu eenmaal niet graag dat de patiënten zich naar, misselijk of iets dergelijks voelden door bepaalde factoren. Nu had hij het al klaar: hij zou vanmiddag een uurtje besteden aan Asmara. Dit bracht alweer een zachte glimlach op zijn lippen.
      ‘Dat is vervelend, Asmara – vannacht slaapt u hopelijk beter,’ bracht hij met een warme toon naar haar uit. ‘Zal ik vanmiddag een klein uurtje tijd vrijmaken voor u? Ik zou graag even met u praten,’ eindigde hij zijn zin vervolgens. Toen Landon binnenkwam lopen, schoot er een lichte schrok door hem heen, gezien de getinte jongevrouw redelijk hatelijk naar hem keek. Had hij iets gemist – enige belangrijke informatie wat hij moet weten? Zulke haat in de ogen van een mooie vrouw. . .dat kan niet kloppen, vond hij. Zijn ogen volgden Landon terwijl hij naast Arya ging zitten, waarna hij woorden over zijn lippen liet stromen. Eerst luisterde hij niet, de man probeerde zich te bedenken wat er tussen de twee aan de hand was. Er waren wel vaker dingen gebeurd die hij niet begreep, maar erover door vragen deed hij in eerste instantie niet. Wellicht zal hij zo wat dingen aan Arya als zowel Asmara stellen.
      ‘Deze week zullen er weer een vijftal nieuwe ouders de instelling bezoeken. Ik verwacht van jullie dat jullie je uiteraard voorbeeldig zullen gedragen. Zo niet; weten jullie allemaal wel waar de isoleercel zich bevind. Arya en Johnny staan samen met Riley of mezelf in voor het begeleiden van deze ouders. Daarom stel ik voor dat jullie, Arya en Johnny, eventjes blijven zodat we dit kunnen bespreken. De anderen moeten op het lijstje gaan kijken om daarna onmiddellijk na het ontbijt aan de slag te gaan. Als er eventueel nog vragen zijn; je weet me te vinden.’ Het kwam wel naar binnen, maar toch knikte hij automatisch – in gedachten verzonken – zijn hoofd, waarbij hij al aanstalten maakte om op te staan. De kleur van zijn hoofd veranderde echter drastisch in een rode kleur toen hij opmerkte hoe Arya naar voren was gebogen, waardoor er een lichte inkijk zichtbaar was – en dat samen met de subtiele aanraking op zijn knie zorgde het ervoor dat zijn hart sneller klopte.
      ‘Ben je het ermee eens?’ Haar zachte stem, welke aanlokkend voor hem klonk, weerklonk in zijn hoofd als een verleidelijke melodie. Niet in staat om direct antwoord te geven, begon hij lichtelijk te stamelen en met zijn hoofd te schudden. Toen hij echter doorhad wat hij deed, blikte hij snel van de inkijk richting haar ogen. Die van hem waren iets verwijdt, als schoteltjes.
      ‘I-Ik bedoel ja - Ja, n-natuurlijk ben ik het ermee eens, Miss.’ Haastig, alsof er niets gebeurd was, wendde hij zijn ogen af en de rode kleur verdween als sneeuw voor de zon.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Alvera Varinia Fuensanta – Prostitiue

'Doe maar waar je mee bezig was Landen, ik handel dit wel af.'
Met een nieuwsgierige blik richt ik mijn hoofd iets op en leun met mijn kin op de rand van de bank terwijl ik kijk naar Walsh, Landon en Ethan. De laatste was overduidelijk te laat geweest en dat voorspelde niet altijd iets goeds, vooral niet als Walsh van plan was zich er mee te gaan bemoeien wanneer die zijn humeur al slecht was. Mijn ogen volgen hem nauwlettend terwijl hij nog het een en ander zegt tegen Ethan. Halve woorden ving ik op doordat ik niet echt meer aan het luisteren was, maar meer aan het kijken hoe onbeschoft Walsh zich kon gedragen. Wanneer hij zegt dat Ethan moet lopen omdat de ander even slecht is scan ik vlug een keer de kamer door. Al snel kom ik tot de conclusie dat Rhys er ook niet is waarp iets in me dwingt er achter aan te gaan.
Met mijn lippen op elkaar geperst doordat Walsh Ethan een schop onder zijn kont gaf, kijk ik nog heel even toe en neem dan het daadwerkelijk besluit er achter aan te lopen. Ethan was.. Niet echt mijn probleem. Iets wat misschien best hard klonk, maar hij was een bewaker en die waren niet altijd even leuk tegen ons. Rhys daarin tegen was een van ons, en misschien mocht ik mezelf vrij afgesloten hebben van de meesten hier omdat ze me niet gauw iets deden, ik zou niet zomaar iemand laten vallen en het dupe laten worden van een zeer slecht humeur. Bovendien was het mijne behoorlijk gedaald na het zien van mijn lijstje en wat was er dan leuker door het een beetje terug op te laten krikken door iemand anders te gaan stangen? Een kleine glimlach sierde mijn lippen terwijl ik me van de bank af liet glijden en opstond. Vluchtig keek ik een keer naar waar Landon was, vooral omdat die aan één blik al kon zien wanneer ik er op uit was iemand dwars te gaan zitten, en naar waar Riley en de verlegers waren. Zodra ik het idee kreeg dat niemand echt letten op wat de andere deed doordat ze met hun eigen dingen bezig waren liep ik de gang in, achter Walsh en Ethan aan.
'Ben je zo bang voor me dat je gelijk versterking erbij haalt Walshie?' hoorde ik Rhys zeggen wanneer ik aankom, en besluit nog een beetje uit het zicht te blijven. Zacht grinnikend schudde ik mijn hoofd en keek naar het drietal een stuk verder voor me. Rhys had lef, dat moest ik hem nageven, maar hij was ook niet al te slim. Wanneer Walsh in zo'n bui was kon je hem beter niet nog harder op zijn tenen trappen, vooral niet als hij ook nog eens de populaire uit ging hangen door met zijn messen te gaan zwaaien. Mijn blik vertrok en met een geïrriteerde bleef ik vooruit kijken. Ik had een hekel aan messen, op de een of andere manier had ik die dingen niet graag in mijn buurt en al helemaal niet wanneer iemand er ook nog eens veel te speels en onverantwoordelijk mee omging. Voor het zelfde geld deed hij er iemand nog iets mee aan.
'Als Sammy deze dag wilt rondkomen zonder blauwe plekken, dan sta ik erop dat hij zijn grote klep dicht houdt. Mocht hij toch beslissen dit niet te doen, dan kan ik hem nu al verklappen dat er geen ontbijt op hem staat te wachten. Noch middageten of avondmaal, maar een mooie witte isoleercel met een mooie doek in zijn mond. Want als je alleen bent heb je dat niet nodig hé, Rhys?'
Deze reeks aan woorden haalden me terug uit mijn gedachten. Het was gemeen en hard, maar tegelijkertijd wist ik heel goed dat dit je te wachten stond als je niet deed wat er van je verlangd werd. Mijn ogen gleden naar Rhys, die van plan was aan te lopen, en Ethan die er achter stond. Het laatste kreeg een bevel toe geslingerd waarmee hij de andere, en de kok, moest gaan laten weten dat Rhys geen middag eten kreeg. Nog zoiets kinderachtigs en uiteindelijk voor mij de druppel om mezelf er mee te gaan bemoeien, wat de risico's daarvan ook mochten of konden zijn.
'Dus Sammy, wat zal het zijn?' Wachtende met zijn armen gekruist en een mes bungelend aan zijn wijsvinger keek hij naar Rhys. Het mes deed mijn irritatie naar Walsh alleen maar mee opwaaien, plus het feit dat ik Walsh echt totaal niet mocht. Sterker nog, ik had een bloedhekel aan die gast en hoewel ik het never nooit niet zou kunnen maken, laat staan winnen, jeukten mijn handen nog weleens om hem een tik te geven. Ik wist inmiddels beter dan het ook daadwerkelijk te doen, de jongen deinsde er namelijk niet voor terug om gewoon een tik terug te geven. Dat had zelfs Landon al één keer weten te doen nadat hem een klap in zijn gezicht had gegeven tijdens een ruzie.
'Nou nou, Walsh. Een beetje vriendelijker mag ook wel, denk je niet? Hij is tenslotte maar een paar minuten te laat,' bracht ik uit en liep met een opgetrokken wenkbrauw richting hem en Rhys toe. Om de een of andere reden besloot ik toch een goede afstand te bewaren, vooral van Walsh en zorgde daarmee dat ik niet in zijn bereik lag mocht hij me willen vastpakken. Ik wist dat Rhys eigenlijk fout zat doordat hij te laat was, maar om nu al zo'n dreigementen te gaan gooien vond ik wel erg laag. De kans dat ik hier zelf een berisping mee zou krijgen was daarbij ook nog eens vrij groot, maar voor een beetje stangen had ik er dat best voor over. Het zou namelijk niet voor het eerst zijn dat mijn brutaliteit en arrogantie me in de problemen brachten. 'Goeiemorgen Rhys, lekker geslapen?' vroeg ik vervolgens aan Rhys en wierp deze een liefelijke blik toe, die tegelijkertijd uitstraalde dat ik een uitdagende bui was, en negeerde daarbij voor een paar tellen Walsh, wetende dat dát hem alleen maar meer zou irriteren.

[ Het is geen super post, maar hopelijk kunnen jullie er iets mee (: ]

[ bericht aangepast op 11 mei 2014 - 12:54 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Rhys Samuel Crawford

Een grommend geluid kwam uit Walsh zijn keel nadat ik hem had beledigd en daarna van hem wegliep. Ik grijnsde even. 'En waar precies denkt meneer naartoe te gaan?' hoor ik een luide stem achter me roepen. 'Naar de woonkamer, eten. Naar welke plek zou ik anders moeten?' beantwoorde ik zijn vraag terwijl ik doorliep.
Ik hoorde al snel voetstappen achter mij, waarna ik een helse pijn bij mijn oor voelde en mijn gezicht al heel snel bij die van Walsh was. 'Als Sammy deze dag wilt rondkomen zonder blauwe plekken, dan sta ik erop dat hij zijn grote klep dicht houdt. Mocht hij toch beslissen dit niet te doen, dan kan ik hem nu al verklappen dat er geen ontbijt op hem staat te wachten. Noch middageten of avondmaal, maar een mooie witte isoleercel met een mooie doek in zijn mond. Want als je alleen bent heb je dat niet nodig hé, Rhys?' sneert hij luid in mijn oor, waarna hij me loslaat. Ik bleef even stil. Ik was eerlijk gezegd nog niet helemaal klaar met het belachelijk maken en wilde eerlijk gezegd nog wel doorgaan. 'De keuze is aan jou, middageten krijg je toch niet, daar zal ik persoonlijk voor zorgen, maar je zou nog ontbijt en avondmaal kunnen hebben al je goed beslist,' vervolgde hij honend.
Ik deed even alsof ik nadacht. 'Wat ik besluit hé? Hm, jij zou het vast geweldig vinden als ik de isoleercel in ga,' begon ik. Ik zag dat Walsh ook Ethan naar voren wenkte. 'Ethan zorg ervoor dat Landon te weet dat deze geen eten krijgt vanmiddag, meldt het dan in de keuken,' droeg hij hem op. Ik zuchtte even diep. Weer een kinderachtige actie van een kinderachtige Finley. 'Dus Sammy, wat zal het zijn?' vroeg hij en hij wachtte met gekruiste armen mijn antwoord af. Het mes bungelde aan zijn wijsvinger.
'Nou nou, Walsh. Een beetje vriendelijker mag ook wel, denk je niet? Hij is tenslotte maar een paar minuten te laat,' bracht Alvera opeens uit en liep met een opgetrokken wenkbrauw richting hem en mij toe. Ik kijk Alvera eerst instantie een beetje verbaasd aan. 'Alvera. Wat aardig van je dat je me komt 'helpen',' zei ik grijnzend. 'Goeiemorgen Rhys, lekker geslapen?' vroeg ze vervolgens aan me en ze wierp me daarbijeen liefelijke blik toe, die tegelijkertijd uitstraalde dat ze in een uitdagende bui was. 'Ja heerlijk, heb jij goed geslapen? Wat jammer dat je me precies op dit moment moet ontdekken. Met het ventje van Finley en onze lieftallige bewaker,' zei ik nog steeds grijnzend.
Toen richtte ik me weer op Walsh. 'Omdat ik denk dat je nog steeds antwoord wilt op je vraag, geef ik daar - zo aardig dat ik ben - ook maar antwoord op. Zoals ik al eerder zei vind jij het vast geweldig om mij in de isoleercel te zien zitten, dus dat plezier zou ik je normaal gezien niet gunnen,' begon ik. Ik liep naar Walsh toe en sloeg mijn arm om zijn schouder, waarna ik verder vertelde. 'Maar omdat ik in een aardige bui ben vandaag, doe ik onze liefste Walshie is een keer een plezier door hem te geven wat hij wil. Zoals een klein kindje dat playmobile wilt.,' vervolgde ik. Ik begon lichtelijk te grijnzen. 'Zoals een klein kindje dat begint te janken als hij of zij niet krijgt wat ie wil, want zeg nou zelf, dat zou jij ook doen hé?' sloot ik mijn verhaal af. Ik liet Walsh weer los en liep weer naar mijn oude plek toe. 'Dus Walsh, aan jou de keuze wat je wilt doen. Geef je me een ochtendmaal en een avondmaal of stop je me de isoleercel in?' vroeg ik aan hem.
'Aan jou de keuze.'


| Een messteek zal niet gewaardeerd worden door mij. Ik laat hem de isoleercel indraaien omdat ik vanaf maandagochtend een week in Duitsland ben en dus niet de tijd heb om te reageren. Dan hoeft dus niemand op mij te wachten. Xanthe, Cashby en Jennifer, jullie hebben toestemming van mij om Rhys wat te laten zeggen of een beetje te besturen. Als er mensen zijn die examens hebben hier, veel succes! Ik ben waarschijnlijk wel online om alles te checken, maar echt reageren zal niet gaan. Sorry alvast! |

[ bericht aangepast op 11 mei 2014 - 22:04 ]

---

That is a perfect copy of reality.

“Dat zullen ze inderdaad wel weten.” Riley’s gegrinnik en bijvoegende opmerking over de isoleercel was niet te missen toen mijn bedreiging –Ik zag het liever als een waarschuwing maar de anderen noemden het zo – over mijn lippen was gerold en ik ze één voor één aankeek. Dat jong.. soms wist ik echt niet wat ik ervan moest denken. Het was al lang klareduidelijk dat Riley de zachtaardige van ons drieën was maar soms kon ze zo sadistisch uit de hoek komen dat ik wel eens twijfelde aan haar goedaardigheid. Ik negeerde haar opmerking door verder te praten om daarna de groep rond te kijken.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Arya knikte en even later een hand op de knie van onze ‘Good doctor’ legde. Haar gebaar zorgde ervoor dat ik naar hem keek en zo de rode kleurverandering van zijn gezicht opmerkte waardoor ik hem fronsend aankeek. Toen mijn ogen daarna zijn blik volgden, en het duidelijk was dat hij gehypnotiseerd was door Zuster Hunter’s boezem wikkelde er zich een klein geamuseerd glimlachje om mijn lippen.
“Eyes up here, Mister Hurley.” Ik maakte een handgebaar naar boven terwijl ik hem nog steeds lichtjes vermaakt aankeek en een spijtig geluidje maakte. “Volgens mij zijn mijn woorden even belangrijk als Zuster Arya’s inkijk, denkt u ook niet, dokter?” Mijn woorden klonken luid door de ruimte en even amuseerde ik me zo kostelijk bij het zien van Johnny’s rode gezicht dat ik bijna nog een opmerking wilde maken toen Riley het ideetje dwarsboomde.
“Prima idee, Landon, ik ga je alleen niet helpen. Aangezien jullie allebei te lui en/of misschien te dom zijn voor de administratie ga ik dat maar eens doen. Dan kan jij de perfecte eigenaar uithangen en tieners binnen halen.” Haar woorden zorgden ervoor dat ik haar met gevouwen armen en een opgerichte wenkbrauw had aangekeken, luisterend naar de andere reeks woorden die haar mond verliet. Ik had geen zin om me te verdedigen en al zeker om ruzie te maken in het bijzijn van mijn personeelsleden en prostituees. Maar ik had ook geen zin om over me te laten lopen.
“Akkoord. Zo’n dingen moeten nu eenmaal ook in orde worden gebracht. Ik verwacht wel dat je morgen de taak om meneer en mevrouw Emerson rond te leiden op je zal nemen.” Meer woorden zou ik er niet vuil aan maken en dit maakte ik dan ook duidelijk om vervolgens me weer te richten op de andere twee. “Meneer en mevrouw Romanov zullen stipt om twee uur voor de deur staan. Arya, ik stel voor dat je me dan vergezelt.” We werkten steeds met een beurtsysteem. Morgen zou Riley met de hulp van Johnny de andere ouders rondleiden.
Ik stond op, klaar om weg te gaan om een ontbijtje mee te pikken aangezien ik nog eerst iets stevigs wilde eten voordat ik ging sporten toen een persoon de kamer kwam inlopen. Aan het zien van zijn formele outfit, de wijze hoe hij met zijn bruine poelen op de grond gericht de kamer in haastte en zijn nederige attitude was het duidelijk dat het ging om mijn oude vriend Ethan. Ethan.. Ethan.. Normaal altijd zo stipt en ordelijk maar deze keer duidelijk te laat.
Ik stond automatisch op toen hij naar me toe kwam waardoor hij even later naast me stond. “Het spijt me dat ik te laat ben, ik had me overslapen.” Aan zijn toon te horen was de jongeman goudeerlijk, iets wat ik sowieso wel had verwacht. Ethan en ik hadden samen een hele lange geschiedenis terug gaan. Samen met de jongeman groeide ik op tussen de vier muren van deze instelling. Zijn vader was de bewaker toen mijn vader nog de touwtjes in handen had en zoals je waarschijnlijk al vermoed waren de twee oude heren goede vrienden net zoals de twee kleine jongetjes werden. Ethan was de enige persoon van de personeelsleden in de instelling die ik vertrouwde. Door de kwajongensstreken die we samen uithaalden in de instelling leerden we elkaar kennen.
Ik schudde mijn hoofd, “Zor-“ begon ik maar mijn woorden werden al snel afgekapt door het blonde vervelende aapje die zich nogmaals even op de voorgrond wilde plaatsen. “Doe maar door met wat je bezig was Landon, ik handel dit wel voor je af.” De stem van mijn jongere broer klonk hard maar streng door de ruimte. In mijn gedachten moest ik zachtjes lachen om zijn woorden. Walsh deed er steeds namelijk alles aan om duidelijk te laten zien dat ik niet de baas was, dat ik geen gezag over hem had waardoor hij meermaals mijn bevelen negeerde maar deze keer klonken zijn woorden bijna alsof hij iemand was die mijn vuile taakjes op zich nam; alsof hij dus accepteerde dat ik de baas was.
“Het is niet omdat je de boel hier bewaakt dat je de autorisatie krijgt om te laat te komen. De volgende keer zul je er niet met een waarschuwing alleen af komen.” Hij pakte Ethan bij zij schouders, draaide hem bruut om om hem vervolgens een trap onder zijn kont te geven.
“Walsh. Het zijn geen varkens waarmee je werkt. Dus gedraag je ook niet zoals een boer.” zei ik nog vooraleer mijn broer samen met Ethan in zijn kielzog de kamer uitging en naar Rhys marcheerde. Ik liet hem maar doen. “Als er nog vragen zijn, ik zit in de keuken.” Met deze simpele woorden uitgesproken keek ik de overgeblevene mensen aan waarna mijn ogen voor enkele seconden contact maakten met Alvera die was opgestaan terwijl een glimlach om haar lippen speelde. Die blik.. ze was iets van plan. Het zou weer niet lang duren vooraleer ze in problemen kwam te zitten en ik het weer mocht oplossen. Ik besloot om straks maar eens langs te gaan maar eerst zou ik een stevig ontbijt incasseren.
“Iedereen aan het werk. Time is money.” Met deze woorden en een klap in mijn handen om ze aan het werk te krijgen, verliet ik met een zelfzekere pas de woonkamer en liep naar de keuken waar ik ontbeet.

[ bericht aangepast op 13 mei 2014 - 18:27 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions