Omdat je ontbreekt
Ze kon zijn zijdezachte strelingen nog voelen, zijn stoppels kon ze nog voelen kriebelen langs haar rode wangen. Zijn groene ogen die haar in vervoering hadden gebracht, die haar in verlegenheid hadden laten blozen. Ze hadden haar meegenomen naar een paradijs, verborgen in de sporen van de liefde en gekoesterd door de zoute zeelucht van de Spaanse kust. Maar hield ze nog van hem, zoals ze in die donkere zomernacht deed? Wilde ze nog steeds ieder deeltje van zijn verrukkelijke lichaam liefhebben alsof het hun laatste nacht samen zou zijn?
En wat deed ze met de breekbare letters geschreven in vierentwintig zachtvergeelde brieven in de lade van haar herinneringen?
Ik ben opnieuw verder gaan schrijven aan dit verhaal en heb inmiddels meer getypt dan ik had verwacht dus nu is het tijd voor (nieuwe) lezers. Ik hoop dat het jullie aanspreekt!
Edit: Een link is wel zo handig, hé...
[ bericht aangepast op 25 april 2014 - 0:53 ]
