Ik ben een verhaal aan het schrijven voor school en ik kan gewoon geen goed einde bedenken. Iemand een idee? Het verhaal mag maar 1000 woorden zijn dus daarom is het nogal kort. (graag een positief einde, het hoeft niet helemaal uitgewerkt te zijn maar gewoon een klein idee zodat ik het verder uit kan werken)
Oh, en als jullie nog tips hebben voor dit stukje, ze zijn altijd welkom 
Het was een belangrijke dag en ik wist niet zeker of ik er klaar voor was. Voorzichtig streek ik de kreukels uit mijn zwarte jurk terwijl ik met mijn andere hand de mascara onder mijn ogen weghaalde. Mijn make-up was nog maar net gedaan en het was nu al verpest door de tranen die steeds maar bleven komen. Het was namelijk de dag van de begrafenis van Grace Elliot. Mijn beste vriendin. Tenminste, dat was ze. Nu was ze er niet meer en ze zou er ook nooit meer zijn.
De deuren van de kerk gingen open en ik wist dat het tijd was. Tijd om afscheid te nemen. Grace had echter al lang afscheid van mij genomen.
Haar kamer was zo stil. Ik had het hier nog nooit zo stil meegemaakt. Waar was die vrolijke lach? Waar waren onze eindeloze gesprekken? En nog belangrijker, waar was zij zelf? Ik sloot de deur achter me en ging voorzichtig op het bed van Grace zitten. Ze was nog maar twee dagen weg, weg naar een beter leven. Ik kon het nog steeds niet geloven. Het was zo onverwachts. We vertelden elkaar altijd alles, maar dan ook echt álles. We deelden onze geheimen, roddelden over jongens en gaven elkaar adviezen. Altijd had Grace gezegd dat ze zich goed voelde en dat leek mij ook: ze was altijd vrolijk. Als iemand mij had verteld dat ze depressief was, had ik het nooit geloofd. Nu moest ik het wel geloven. Ze was weg en had mij – en natuurlijk haar familie – zonder enig teken verlaten. Geen brief, geen woorden. Welke reden had ze? Vertrouwde ze me niet met haar geheimen?
Ik pakte het fotolijstje naast het bed. Het was een foto van ons tweeën, ongeveer vijf jaar oud. We hadden allebei net onze eerste tand verloren. Ik lachte zacht en zette het lijstje zuchtend weer terug. Maar toen ik het terugzette, viel mij iets op. Een papiertje stak uit haar lievelingsboek dat naast het lijstje stond. Het had natuurlijk een boekenlegger kunnen zijn, maar het zat helemaal aan het begin van het boek. Met bevende handen haalde ik het papiertje eruit en zag gelijk letters staan. Het was een echte brief. Een afscheidsbrief. Mijn hart bonsde in mijn keel toen ik de eerste woorden begon te lezen.
Het verbaasde mij enigszins dat ik in het begin niet vermeld werd, omdat we zo close waren, maar het maakte me verder niet uit en ik las verder. Ze vertelde hoeveel ze van haar ouders hield en hoeveel goede herinneringen ze aan ze had. Ik had het briefje nog niet helemaal gelezen toen ik mijn naam onderaan de bladzijde zag staan. Ik sloeg de rest over om te zien wat er stond. En wat er stond veranderde alles.
Amy Simpson heeft ervoor gezorgd dat ik nu dood ben.
De tranen konden al de hele dag niet gestopt worden. Ik had geen idee hoe ik er inmiddels uit zag, in ieder geval vreselijk. Verdriet, verbazing, maar vooral schaamte: dat is wat ik voelde en waarschijnlijk liet mijn gezicht dat ook zien. Ik had ervoor gezorgd dat mijn vriendin dood was. Ik had haar vermoord, bij wijze van spreken. Mijn hart verkrampte elke keer weer als ik eraan dacht. Wat had ik gedaan? Ik wist het nog steeds niet en ik had het gevoel dat die onzekerheid me mijn hele leven nog zou achtervolgen. Ik wist echter niet zeker of ik dat vol zou kunnen houden.
[ bericht aangepast op 15 april 2014 - 18:08 ]
A simple smile can cure everything.
