[RPG] H2o Just Add Water Mermaid's _ Speeltopic - Speeltopics

Regels:
Minimaal 1x per week reageren met personage!
Minimaal 4 REGELS per post.
Geen Mary Sue's en perfecte karakters.
Geen ruzies! IC wel, OOC niet!
Als je iets OOC wilt zeggen, wil je het dan alsjeblieft tussen haakjes doen? [] {} () - -
Schrijf alsjeblieft in de hij/zij vorm verleden tijd.
Schelden toegestaan maar hou het realistisch.
16+ mag maar houdt het netjes!
Maximaal 3 personages.
Hou het wel realistisch! een liefde kan niet in 1 dag ontstaan!
De personages uit H2o Just Add Water mogen wel in het verhaal voorkomen.
En de belangrijkste: Heb plezier en lol!

[ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 16:58 ]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Niamh Terence Chamberton.

Haar lichaam zwierde door hat water, was één met de prachtige blauwe vloeistof, ze ging zo snel dat ze als een kanon door het water schoot, heerlijk. Pas bij haar plekje aangekomen hield ze stil, rustig gleed ze door het water en hield torn stil, genietend sloot ze haar ogen. Het was weer eens een lange, vermoeiende dag geweest, Alex had haar schreeuwend dat ze hem moest helpen gewekt, de sukkel had zich gewaagd aan het repareren van de badkamerleidingen en het vermakrlijk gevaald. Zijn gezicht zoals hij daar op de grond lag, prijsloos. Zijn staart was te voren getoverd en zijn gezicht stond op onweer, vokr hen beiden was dit hele zeemeerminnen gedoe nog best vers, en hoewel Niamh het enkel geweldig vond deerde het hem bij het doen van zijn huishoudelijke klusjes. Ach, brompot. Ze had hwm uit gelachen en smeet toen een handdoek naar zijn chagrijnige kop. Alex had beduusd 'Nim?' gezegd en haar toen gesmeekt of ze hem niet kon helpen door middel van haar kracht. Met een zucht had ze haar ogen gerold en gegrapt dat hij ook niks zelf kon, en of hij het zeker wist, het was immers goed mogelijk dat hij ineens in de fik vloog, of de bliksem insloeg. Gelukkig was het goed gegaan. School was saai geweest, als altijd, meteen na de helse lessen was ze naar de zee gesneld en hier dreef ze dan, gaar handen onder haar kin op de koele stenen, haar ogren ontspannen gesloten en haar rode haar kriebelend in haar nek.
Tot ze opeens opschrok, er had zich iets of iemand bij haar gevoegd, het had haar gevolgd. Toen ze zag wat, of beter gezegd wie, het was werd ze weer rustig. "Ben je me gevolgd?" vroeg ze hem, half geamuseerd, half bits. "Heb jij je tijd niet beter te besteden in het zoeken van een baan, of het versieren van een chick." Ze plaagde hem een beetje. Stiekem kende ze hem beter dan ze toegaf, of toe wou geven. Ze knipoogde en grijnste scheef naar hem. "Mijn plrkje is zo geheim dus niet meer, " mokte ze, al lachend.

Reality's overrated.

Liam Lahey

Liam was blij dat Niahm hem niet meteen opmerkte. Ze was prachtig hoe ze daar zo 'hing' hij liet zijn blik dan ook meerdere malen over haar heen gaan. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht toen zij hem eindelijk opmerkte. "hoe kom je er bij dat ik je gevolgd ben?" sprak hij met zijn meest onschuldige gezicht. Kort keek hij naar haar voor hij zich zelf omhoog hees en op de rand ging zitten met zijn staart nog steeds in het water waar door hij niet terug zou kunnen veranderen. "Heb jij je tijd niet beter te besteden in het zoeken van een baan, of het versieren van een chick. Na die woorden liet hij zich terug in het water zakken en ging naast haar 'hangen'. "Wat denkje dat ik nu probeer?" sprak hij zacht terwijl hij zijn vingers kort over haar huid van haar arm liet gaan. Na haar woorden keek hij haar aan. "Geloof me, zodra ik hier weg ben herinner ik me alleen jou en zeker niet deze plek." beloofde hij haar. "Het is hier prachtig." zijn blik gleed over de omgeving voor hij haar terug aan keek. "maar niet zo prachtig als jouwn ogen" fluisterde hij terwijl hij wat dichter bij kwam. 

(Een post via foon

seven seconds that is all the time you got to make your point.

Roelina Pietsma

Roelina besloot om na haar werk een eindje te gaan wandelen. Ze was de hele dag nog niet buiten geweest, omdat ze zo druk bezig was met het vreemde molecuul. Roelina liep langs de zee, om van het mooie uitzicht te genieten. De zachte lente zon was mooi, maar de wind was nog vies koud. Ze ging op een rots zitten, net voor een paar struikjes, zodat die struikjes haar een beetje beschermde tegen de wind. Zo bleef Roelina een paar minuutjes zitten, genietend van het uitzicht en van het zonnetje. Net toen ze naar huis wou gaan hoorde ze een paar stemmen. Ze kwamen van achter het bosje, maar voor hoever Roelina wist was er achter die bosjes alleen nog maar zee. Ze wou heel graag gaan kijken, maar ze wist niet hoe ze ooit op die plek moest komen. Voor Roelina werd het duidelijk dat je alleen maar bij dat plekje kon komen via het water. Ze bleef nog heel even zitten, en ze wist zeker dat het een jongen en meisje waren die daar zaten, dat kon ze duidelijk aan hun stemmen horen. Roelina bedacht dat ze morgen wel even met de boot kon gaan kijken, maar dat ze nu echt naar huis moest. Ze besloot een keer te vragen of daar iemand was, als ze geen antwoord kreeg zou ze gewoon naar huis gaan. "Hallo, is daar iemand??" Vroeg ze.

Niamh Terence Chamberton.

Een grijns verscheen rond de lippen van de jonge man in het gezelschap. "Hoe kom je er bij dat ik je gevold ben?" sprak hij met een onschuldig gezicht, al verraden zijn ogen de boel, ogen verraden mensen heel vaak, de ogen zijn de deuren tot het ziel, tot de waarheid. Liam keek kort naar haar voor hij zich omhoog hees en aan de rand ging zitten, zijn staart nog steeds in het water dus blijkbaar wou hij nat blijven. Niamh trok slechts één wenkbrauw op als antwoord, al hing er een klein grijnsje rond haar rose lippen. Bij haar woorden liet Liam zich weer in het water zakken. "Wat denk je dat ik nu probeer?" zei hij zachtjes, terwijl zijn vingers kort over de huid van haar arm gleed, na zijn woorden keek hij haar weer aan.
      "Oh ja?" Niamh wiebelde met haar wenkbrauw, zijn versierpogingen waren vermakelijk en ze moest toegeven dat ze hem tot hem aangetrokken voelde, zowel op zo'n knetterende manier dat het bijna niet natuurlijk was als de echte manier. Ja, misschien mocht hij een stuk ouder zijn, maar damn, hij was knap. En daarbij had ook hij een staart. Het kon haar ook niet schelen hoe oud iemand was, oké, ze had wel vaker een fling gehad met iemand die een paar luttele jaren ouder was als zij, Alex had het niet goedgekeurd, maar eerlijk gezegd deerde zijn oordeel haar niet. Ja, hij was haar broer, maar niet haar baas. Toch ging ze het Liam niet makkelijk maken, zeker niet. "Ben ik niet een beetje jong?" vroeg ze toen, ondertussen boog ze grijnzend een beetje naar hem toe, een rode lok viel voor haar ogen.
      "Geloof me, zodra ik hier weg ben herinner ik me alleen jou en zeker niet deze plek. Het is hier prachtig." Zijn blik glijd over de omgeving voor hij haar weer aankeek. "Maar niet zo prachtig als jouw ogen." Ook hij kwam tijdens het spreken dichterbij.
      Haar mondhoeken krulden nog verder omhoog en ze kwam nog dichterbij, zo dichtbij dat ze zijn warmte kon voelen. Haar hand legde ze op zijn wang, haar duim en wijsvinger gleden over zijn lippen, in die volgorde, en de laatste bleef daar even hangen. "Charmeur," zei ze op het moment dat ze de laatste centimeters zou overbruggen. Dat deed ze enkel niet, in plaats daarvan ging ze naar achteren. Ze draaide zich om en riep over haar schouder: "Weet me maar in te halen, misschien kunnen we dan kijken wie er mooier is, ik, jij, of deze plek. Misschien win je de hoofdprijs, misschien slechts slappe hap. You'll never know." En met die woorden spurtte ze weg, als een vuurbal in het water, te snel om te doven. Nog niet op haar allersnelst, als hij in de buurt kwam zou ze nog wel een tandje bijzetten. Geen haar op haar hoofd die hem dit zomaar liet winnen.

[Ik post ook meestal op mijn telefoon, tsja, dat zorgt niet voor een betere kwaliteit en lengte, in mijn geval dan.]

Reality's overrated.

Liam Lahey ll Terrakinese, Lokken/verleiden

Hoe ze op hem reageerde zorgde er wel voor dat Liam kort begon te twijfelen. Misschien had hij het wel fout gehad en zag Niahm juist helemaal niks in hem. Toch besloot hij niet te stoppen. Hij kreeg altijd wat hij wou, en hij had zeker zijn manieren. Toen hij haar aanraakte lette hij goed op de reactie van haar lichaam en de rood harige zelf natuurlijk. Hij probeerde in elk geval iets te vinden wat tegen sprak over zijn eerdere conclusie. "Oh ja?" Liam antwoordde met een knik en bleef naar haar kijken. "Ben ik niet een beetje jong?" Zodra ze wat naar hem toe bewoog had hij een antwoord. Hij had dus niks om over te twijfelen. Voorzichtig stak hij zijn hand uit en streek de lok op zij achter haar oor. "leeftijd is maar een cijfer, niet belangrijk." Voordat hij zijn hand weer terug trok streek hij met zijn vingers kort over haar de huid van haar wang heen. "Het enigste wat wel belangrijk is, is persoonlijkheid." Vervolgde hij. Voor hij het wist kwam ze wel erg dicht bij, niet dat hij het zo erg vond. Zodra haar hand zijn wang aanraakte leek er kippenvel op zijn lichaam te verschijnen. Liam kon het niet laten om zijn lippen wat uit een te halen zodra haar vingers zijn lippen raakte. "Charmeur,"[/i[ Net het moment dat hij naar haar toe bewoog ging zij naar achteren. Een teleurstellend geluidje klonk uit zijn keel terwijl hij haar haast vragend aan keek. "Weet me maar in te halen, misschien kunnen we dan kijken wie er mooier is, ik, jij, of deze plek. Misschien win je de hoofdprijs, misschien slechts slappe hap. You'll never know." Een grijns verscheen op zijn gezicht. "Maar ik weet niet eens wat de hoofd prijs is!" Riep hij haar na. "Hallo, is daar iemand??" Wat geschrokken keek hij om, waar kwam die stem vandaan? Liam besloot geen antwoord terug te geven en dook zo snel mogelijk onder om daarna Niahm achter na te gaan. Grote deels ook om haar te waarschuwen. Ze moest weten dat iemand daar was. Terwijl hij zo snel mogelijk zwom als hij maar kon kwam de vuurbal steeds dichterbij. Zodra hij dichtbij genoeg was greep hij haar hand en probeerde haar stop te houden. Geen idee of dit lukte maakte hij een beweging naar boven en kwam weer boven water. Hij kon het haar beter nu vertellen voor het geval ze weer terug wou gaan.

seven seconds that is all the time you got to make your point.

[LucilIe went Malcolm.]

Reality's overrated.

Niamh Terence Chamberton.

Voorzichtig stak Liam zijn hand uit en streek de lok achter haar oor. "Leeftijd is maar een cijfer, niet belangrijk." Voor hij zijn hand weer terugtrok streek hij met zijn vingers kort over haar wang heen. "Het enigste wat wel belangrijk is, is persoonlijkheid," vervolgde hij. Toen ze wegsnelde hoorde hem nog net roepen dat hij niet eens wist wat de hoofdprijs was en haar lippen krulden nog wat omhoog. Toen ze achter haar keek zag ze dat hij haar langzaamaam in begon te halen en net toen ze een tandje bij wou zetten merkte ze een blik op zijn gezicht. Er was iets. Het kon net zo goed een val zijn, maar dan was het pech, dan zou ze daar maar intrappen. Ze vertraagde haar tempo en liet haar hand pakken. Hij probeerde haar halt te houden, wat ze met een beetje tegenzin ook deed, en maakte een beweging om bovenwater te komen.
      "Wat is er?" vroeg ze verbaasd.

[Sorry, ik moet nu echt weg. De volgende keer word mijn post wel weer langer.]

Reality's overrated.

Liam Lahey ll Terrakinese, Lokken/verleiden

Liam was blij dat Niamh stopte en niet door ging. Zodra hij boven was wachtte hij dan ook tot dat zij boven was. Liam keek haar kort aan voor hij terug keek naar de plek waar ze vandaan kwamen. [ï]"Wat is er?"[/i] Liam liet zijn blik weer terug gaan en keek wat bezorgd. "De plek waar we net waren, jouwn geheime plekje." Begon hij. Natuurlijk kon hij het ook niet zeggen en was het juist helemaal niks maar toch vond hij ze het belangrijk dat hij het haar zou vertellen. Straks kwam ze in gevaar door hem. Straks kwam elke zeemeermin of man in gevaar als hij dit niet zou vertellen. "Is niet helemaal geheim dan je denkt." Sprak hij verder. Kort zuchtte hij en beet zacht op zijn lip. "Ik hoorde een vrouwen stem vragen of er iemand was. Het kwam van boven af." Besloot hij uiteindelijk. "Ik wil niet dat je daar nog weer heen gaat." Eindigde hij. Kort bleef hij stil. "Ik weet dat ik je eigenlijk niet mag dwingen of iets, maar het is daar misschien wel veelte gevaarlijk. Ik wil niet dat je iets gebeurt." Fluisterde hij terwijl hij wat dichter bij kwam en haar bezorgd aan keek.

seven seconds that is all the time you got to make your point.

Niamh Terence Chamberton.

Liam keek haar kort aan, waarna zijn blik ging naar de richting waar ze vandaag kwamen. Haar plekje. Toen ging zijn blik weer terug naar haar en hij keek wat bezorgd. "De plek waar we net waren, jow geheime plekje. Is niet helemaal gheim dan je denkt." Hij zuchtte kort en beet op zijn lip. "Ik hoorde een vrouwen stem vragen of er iemand was. Het kwam van boven af. Ik wil niet dat je daar nog weer heen gaat." Kort valt hij stil, maar al voor ik uit kan barsten gaat hij verder. "Ik weet datik je eigenlijk niet mag dwingen of iets, maar het is daar misschien wel veels te gevaarlijk. Ik wil niet dat je iets gebeurt." Hij gluisterde en kwam dichter bij haar, nog steeds keek hij bezorgd.
      Het irriteerde Niamh, hij leek wel haar broer als hij zo deed, en ze had al een broer en dat was genoeg. Ze hoefde niet nog iemand die zonodig over haar moest vaderen. Toen begreep ze een beetje dat als ze het nu zou negeren ze alle zeemeerminnen in gevaar zou brengen. Voor eens in haar leven luisterde ze, een beetje dan. Voorlopig moest zedaar niet komen, vandaag in ieder geval dan niet, misschien kon ze morgen een kijkje nemen. Wie zegt dat deze vrouw niet per toeval op die plek was. Morgen is er waarscchijnlijk helemaal niemand, en anders kijk ik wel uit, ze zal me vast niet zien. "Okay," zeg ik uiteindelijk en kijk hem fronsend aan. Hij mag dan wel ouder zijn als ik, maar dat betekend niet dat hij me hoeft te behandelen als een kleuter.

Reality's overrated.

Roelina Pietsma

Terwijl Roelina naar huis liep, overdacht ze wat er net was gebeurd. Ze was van het pad gegaan, gewoon weg omdat ze een keertje niet in alle drukte wou lopen. Toen zag ze echt een prachtige plek, eentje waarbij ze uit de wind zat maar toch in het zonnetje. De plek was haar nog nooit eerder opgevallen, en ze had gemerkt dat het een soort overhangende rots was, maar het was echt prachtig.
Ze wou er morgen beslist weer heen, zo'n mooie plek zou ze echt niet vergeten. Ze had besloten dat ze morgen Chanel een verassing zou bezorgen, en samen op een bootje een romantische dag te hebben, onder de overhangende rots. Want als Roelina een ding zeker wist was het wel dat Chanel dol was op geheimzinnige plekjes, op en langs het water.

[ff eerlijk zijn, dit topic is doood]

Newa schreef:
[ff eerlijk zijn, dit topic is doood]

Reality's overrated.