Waarschuwing: dit is een zeiktopic en ik heb op dit moment een niet al te best humeur.
Ik ben in september begonnen aan de vertaalacademie, waar ik vanzelfsprekend vertalen studeer. In het begin was ik heel enthousiast. Leuke klas, geweldige opleiding, in Maastricht, wat ik een geweldige stad vind. Alleen is dat nu totaal veranderd. Ik vind de opleiding nog steeds geweldig, maar mijn klas niet. Ze zijn gewoon zo hypocriet en achterbaks. Ik help ze altijd graag, maar ik krijg altijd stank voor dank en als ik eens een keer om hulp vraag (ik vraag bijna nooit om hulp) word ik simpelweg genegeerd. Ik weet dat ze over me roddelen en dat is er nog een specifiek meisje uit mijn klas dat zonder reden zich als een bitch tegen mij ging gedragen. Ze roddelt over me, verspreidt leugens over me, praat lullig over mij tegen de meisjes waar ik mee omga en ze verdraait de hele tijd mijn woorden waardoor ik zwart gemaakt word. Ik studeer onder andere Frans en doordat ik de laatste twee jaar nauwelijks Frans heb gehad en ik sowieso een jaar minder Frans heb gehad, doordat ik in de eerste op de middelbare op vmbo kader zat en daardoor heb ik een achterstand. Ik ben nu mijn achterstand in aan het halen, maar ik spreek nog lang niet zo goed Frans als mensen uit mijn klas die hun tussenjaar in Frankrijk hebben doorgebracht. Bij spreekvaardigheid word ik gewoon uitgelachen, omdat ik eventjes één dingetje verkeerd uitsprak of even iets niet weet. En dat terwijl ik wel weer heel goed Engels spreek, maar daar praten ze niet over, want ze vinden het belangrijk dat je goed Frans spreekt (terwijl ik in mijn tweede jaar Engels ga kiezen) en ik hoor slecht, waardoor het al een wonder is dat ik zo goed meekom en ik zo razendsnel mijn Frans verbeter. Ik ben mijn klasgenoten gewoon zat en vooral haar.
Bovendien is het allemaal heel erg zwaar. Ik doe een zware opleiding, maar ik reis ook nog eens elke dag met de trein. Dat is wat meer dan een uur, maar ik heb een slechte verbinding waardoor ik over moet stappen. De eerste trein is echter Veolia en de tweede NS en dan moet je altijd eerst bij Veolia uitchecken en bij NS weer inchecken. Er staan maar drie poortjes waardoor het een chaos is bij die poortjes. Ik heb ook elke dag minstens vier minuten vertraging en ik heb zes minuten om over te stappen, die overstap duurt normaal vijf minuten omdat ik door een tunnel moet. Ik mis dus weleens die trein en heel vaak rijden de Veoliatreinen niet. Ik moet ook ruim twee uur van te voren thuis vertrekken, omdat ik anders gewoon te laat op school kom. Meestal moet ik dus om 6 uur opstaan om de trein van 7 uur te halen. Als ik eenmaal in Maastricht ben, moet ik ook nog eens met de bus en elke dag een half uur wachten tot de bus er eindelijk is. Als ik klaar ben met school, mis ik vaak de bus en daarmee ook de trein waardoor ik veel later thuis ben. Het is allemaal zo zwaar, omdat ik ook nog hele lange dagen heb (kwart voor 9 tot 5/6 uur). Nu trek ik het nog, maar ze hebben mijn rooster veranderd en mijn vrije dinsdag volgepland met lessen. Op die dinsdag deed ik altijd leren, huiswerk maken en vertalingen, transcripties en toetsen maken. Ik weet zeker dat ik ga instorten in blok 3, ook omdat ik dan bijna elke dag om 6 uur op moet staan. Het reizen is gewoon zo enorm zwaar. Ik ben geregeld drie uur onderweg, omdat de treinen weer eens niet rijden. Ik weet dat op kamers gaan de oplossing zou zijn, maar ik wil niet op kamers. Niet als ik maar een uur van mijn school af woon. Als ik een fatsoenlijke verbinding had gehad, dan was ik drie kwartier onderweg geweest en dat zou prima te doen zijn. Dit is niet te doen en niemand houdt er rekening mee, terwijl ik van de klas elke dag het verst moet reizen. Ik ben hierdoor enorm oververmoeid. Ik ben heel prikkelbaar, chagrijnig, kan niks meer hebben, huil om het kleinste dingetje en ik heb weer slaapproblemen. Ik slaap maar twee uur in een nacht, een probleem dat ik al vier jaar heb en waar de dokters niks aan doen, net zoals bij mijn gehoorprobleem. Op school val ik regelmatig achter de computer in slaap, omdat ik dan zo uitgeput ben en dan is het pas drie uur in de middag.
En dan nog mijn hockeyteam. Ik ben van de junioren naar de senioren gegaan en in dames 3 gekomen, dat is het slechtste team. Op zich is het een leuk team. Aardige meiden en we kunnen goed samen spelen, maar daar houdt het ook bij op. De jongste twee in het team zijn 17 en de oudste is ergens in de dertig. Dat werkt niet. Wij zijn bezig met studeren, terwijl zij al werken, samenwonen en aan kinderen denken. Bovendien zijn het enorme feestbeesten en ik totaal niet. Ik ben nog naar geen enkel hockeyfeest geweest, omdat mijn team erom bekendstaat massaal dronken te zijn en daar zit ik niet op te wachten. Ik weet dat ze het me kwalijk nemen, ook al zeggen ze dat niet. Het klinkt dus niet echt. Gelukkig gaat een goede vriendin van mij weer hockeyen en wil ze perse in mijn team, maar het is nog maar de vraag of ze bij mij komt, want ze hockeyt best goed en dames 2 kampt met een spelerstekort, net zoals wij.
Eentje heeft ook al meerdere keren aan mij gevraagd of ik met de juniorenteams mee wil gaan trainen, omdat ze me niet goed genoeg vindt. Persoonlijk vind ik dit belachelijk, want ik ben bij dames 3 gekozen omdat ik ontspannen wilde hockeyen en het niet uit zou maken of ik slecht was. Ik heb er ook geen tijd voor om bij de junioren mee te trainen, want ik ben meestal pas om 7/8 uur 's avonds thuis en dan moet ik nog huiswerk maken. Ze houdt er totaal geen rekening mee dat ik mijn propedeuse nog moet halen én dat ik het al druk genoeg heb. Bovendien hockey ik pas een jaar en ik vind dat ik al enorm veel bereikt heb. Ik vind hockey een geweldige sport, maar ik wil niet dat mijn hele leven uit alleen maar hockey bestaat. Ik heb ook nog vrienden.
Pfff, dat moest er even uit. Ik heb thuis niet echt iemand om dit bij kwijt te kunnen en ik wilde het gewoon even kwijt.
Take risks and conquer your fears.