Oke, daar ben ik dan weer. Ik zit voor de zoveelste keer op mijn rommelige slaapkamer, op m'n bed, met m'n laptop op schoot een topic te maken waarin ik weer het een en ander kwijt moet. Als je mijn gezeur even niet aan wil horen / wilt lezen, klik dit topic dan alsjeblieft weg.
Nou, om te beginnen gaat het de laatste tijd gewoon totaal niet goed met me. Ik begin me steeds meer terug te trekken op m'n slaapkamer, minder sociaal contact te zoeken met mensen en ik word steeds stiller. Mijn cijfers zijn om van te huilen en het is nu zelfs al zo ver dat ik m'n havo niet meer af mag en kan maken.
Ik heb het ook helemaal gehad met mijn psycholoog die beweerd dat het door mijn diagnose komt dat ik vermoed een eetstoornis te hebben. Aangezien ik ontzettend veel nadenk over wat ik eet en zodra ik het ook maar iets teveel vind, het eruit gooi. Ik kan niet meer genieten van chips, chocolade en andere ongezonde dingen. Bij het minste of geringste beetje voel ik me misselijk worden en krijg ik een ontzettend schuldgevoel. Dan baal ik dat ik het heb gegeten en heb ik om een af andere reden spijt.
Ik haat het om mezelf te bekijken in de spiegel. Ik wil heel graag een slanker lichaam, maar dat gaat er waarschijnlijk niet inzitten. Ik haat mijn lichaam en dan vooral mijn buik. Ik word er gewoon ongelukkig van als ik er naar kijk. Ik kan geen mooie strakke shirts meer aan, want dan zie je mijn vetrollen en als ik iets haat is dat het wel.
Ook ben ik de laatste tijd best wel suïcidaal. Ook dit wordt door de psycholoog niet serieus genomen. Zij denkt dat het allemaal aan mijn diagnose ligt en dat ik dingen overdrijf. Dat is niet waar. Als er iemand weinig overdrijft ben ik het wel. Mij hoor je niet snel klagen over dingen. Ik ben eerder geneigd dingen op te kroppen dan ze snel naar buiten te brengen zodat er een eventuele oplossing bedacht kan worden. Ik begin de psycholoog echt enorm te haten en ik weet simpelweg niet wat ik moet. Ik heb bij deze organisatie al een stuk of drie psychologen gehad, dit is de derde al, en ik merk dat ze allemaal hetzelfde reageren op mij. Het komt er op neer dat ik me aanstel of dingen beweer die niet waar zijn.
Soms hè? Soms krijg ik gewoon het idee dat ik het allemaal voor niks doe. Ik heb het idee dat ik nooit eens gelukkig mag zijn, want dan moeten er weer tien slechte dingen gebeuren die alles helemaal voor me verzieken en mijn leven ondraaglijk maken. Soms heb ik het idee dat ik er maar gewoon niet meer kan zijn, omdat de pijn langzaamaan ondraaglijk wordt. Het lijkt steeds aanlokkelijker om eens te kijken hoeveel medicijnen ik moet hebben tot ik eindelijk rust zal krijgen.
Nu wil ik deze gedachte natuurlijk het liefst uit m'n hoofd zetten. Ik weet namelijk dat er heel veel mensen zijn die van mij houden, ook een heel aantal van jullie en ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om al die mensen zoveel verdriet te doen. Maar soms weet ik gewoon niet meer wat ik anders moet doen.
Ik huil mezelf ook al enkele nachten in slaap, omdat ik de hele tijd lig te piekeren over dingen.
Wat kan ik doen om uit deze hel te komen?! Ik ben het soms gewoon zo ontzettend zat allemaal...
26 - 02 - '16