Hey,
jaja ik weet het daar ben ik weer... Deze keer wat anders...
Sind 4 jaar nu, heeft mijn papa de ziekte van Parkinson. Steeds gaat hij meer en meer achteruit. een maand geleden kreeg hij zwaardere medicatie,
hij kon ervoor nauwelijks opstaan uit de zetel zonder pijn te hebben.
Mijn papa heeft door zijn ziekte ook verschillende depressies doorstaan en is nu dus soms wat 'levensloos' om het mooi te verwoorden.
Hij doet de hele dag niets anders als eten, tv kijken en slapen..
Mijn mama doet alles om hem te helpen, maar ook zij gaat er nu stilletjes aan onderdoor... het is nu zelfs zover gekome
dat ze steeds maar boos word op ons (de kinderen), ook al hebben we niets misdaan...
Daardoor gaan ook wij er weer aan onderdoor...
Ik weet dat het allemaal moeilijk is, maar ze heeft zojuist mijn zus zo uitgekafferd en gedaan dat ik mijn zus (die reeds 22 is!) tot hier op mijn
kamer kan horen huilen... Dit kan toch niet de bedoeling zijn?
niemand in dit huis kan er nog tegen... We zijn op gezinstherapie geweest en daar doen mijn ouders dus enkel maar of alles koek en ei is...
Ik kan er gewon niet meer tegen... En daar bovenop doen onze ouders nog eens schijnheilig naar de vriendjes van mij en mijn zus.
Ze zouden namelijk liever hebben dat beiden relaties stopgezet werden, al zouden ze dt nooit luidop zeggen...
Maar dit is gewoon geen leven meer... Mijn zus en ik huilen iedere dag minimum 1 keer door iets wat zij zeggen of doen...
Sorry, voor de lange tekst, maar het moest er eventjes uit.... 
xxx
EDIT: mijn ouders hebben een paar maanden terug besloten om te stoppen met de therapie, want zij vinden de situatie goed zoals hij is...
[ bericht aangepast op 14 jan 2014 - 19:14 ]
