RPG - Het Epische Verhaal 5 - Speeltopics

De wereld was een zooitje en hoewel Morgan dat probeerde op te lossen, was iedereen eigenlijk alleen maar bezig elkaar uit te moorden en opnieuw de macht te grijpen.

De tijd wordt weer teruggedraaid en iedereen wordt opnieuw wakker. Dit keer bevinden ze zich echter niet meer op Zweinstein. Ze worden wakker in een doodnormaal gezin, waarvan de ouders denken dat het hun eigen kinderen zijn.

Het blijkt zelfs dat ze hun toverkracht zijn kwijtgeraakt en als normale tieners naar school moeten.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier
Speeltopic 1, 2
Overlegtopic 1

Personages

[ bericht aangepast op 10 maart 2014 - 12:44 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Doe niet zo achterlijk,' gromde Brian en hij probeerd het geweer uit haar handen te grissen, ervan overtuigd dat ze toch niet wist hoe ze het moest gebruiken.

Every villain is a hero in his own mind.

Quinn klemde haar hand om het wapen, zodat hij het niet zomaar af kon pakken en drukte daarbij met haar vingers op de trekker, die met een knal afging.

[We gaan er maar van uit dat dat ding al die tijd al schietklaar was :'D]

~ ~

Ablaze glimlachte duister en tilde haar kin op met zijn wijsvinger. Ze had een knap gezicht, een goed lichaam en ze zei niet veel. Hij vermoedde dat zij de vrouw was die hij zou kunnen waarderen en liet zijn vingers over haar hals glijden. Hij kneep zachtjes in haar huid, voelde met zijn nagels de ribbels in haar slokdarm en grijnsde zijn tanden bloot.
'Je bent toch niet erg bang uitgevallen, hè?' wilde hij weten. 'Dat zou ik erg jammer vinden.'

[ bericht aangepast op 3 maart 2014 - 13:40 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

[Ieuw.]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Ardaneus had zich erbuiten gehouden, omdat ruziemaken met iemand met een pistool niet slim was. Toen Brian het echter af probeerde te pakken, klonk er een luide knal en vloog er bloed in het rond. Brian zakte op de grond ineen. Hij voelde de woede opkomen en trok het pistool uit Quinn's handen.
'Ben je nou helemaal gek geworden?!' hij sloeg haar hard in het gezicht met het handvat.

Er liepen tranen over haar wangen en ze keek Ardaneus geschokt aan.
'Dat heb ik niet gedaan!' gilde ze. 'Dat zie je toch?'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Een maand was verstreken sinds Nimue de eerste tovenaars hun krachten had teruggegeven. Ze had hen duidelijk gemaakt wat ze wilde: zoveel mogelijk dreuzels die ze van krachten zouden voorzien. Ze konden hun idealen op hen overbrengen en hen precies zo creëren zoals Nimue dat wilde. Ze schiep een perfect ras, waarmee ze straks de wereld zou kunnen herbevolken.
‘Sam is bevallen van haar vijfde baby,’ klonk een stem naast haar.
Nimue glimlachte. Het experiment was geslaagd. Door een magisch brouwsel had ze het productieproces tot het onmogelijke weten te versnellen, waardoor de foetussen snel groeiden en ook de kinderen razendsnel groot werden.
‘Breng het maar naar de anderen en kies daarna nog een dame uit om dezelfde rol te vervullen.’
Het meisje knikte en liep weer weg om het baby’tje op te halen, waar het door anderen zou worden opgevoed.
Omdat er zich steeds meer mensen in het gebouw bevonden, had Nimue Ablaze en Jenny aangesteld als opzichters. Ze mochten doen wat ze zelf goed achtten, als ze maar wel naar haar wil handelden.
Ze had besloten Nicks ziel hier spoedig ook heen te zenden, zodat hij zijn beroep als leraar der martelkunst weer kon hervatten. Jenny had vorige week een bom ten ontploffing gebracht, waardoor er tweeëndertig nieuwe Dreuzels waren die ze kon perfectioneren.
Ze glimlachte zelfingenomen en hoopte dat Epialthes ook vorderde met zijn zoektocht naar de steen, al vermoedde ze dat het hem nooit zou lukken.

Every villain is a hero in his own mind.

Nick knipte de televisie aan en maakte het zich gemakkelijk in de bank. Hij begon wel van dit nieuwe leventje te houden. Drie weken geleden had hij de bewoner van deze boerderij in de kelder opgesloten en er daarna niet meer naar omgekeken. De anderen had hij ervan overtuigd dat er niemand was die er meer woonden en hoewel Daisy en Jurgen hem niet echt leken te vertrouwen, hadden ze hier toch ook maar hun intrek genomen.
De afgelopen weken waren er geen gekke dingen gebeurd. Geen van hen was dood gegaan en dus hoopte hij dat ze hier veilig waren. Daisy was bezig om een baantje te vinden zodat ze zich konden onderhouden, maar Nick verdiende nog steeds het beste aan het stelen van anderman’s geld en dat beviel hem wel goed.

Every villain is a hero in his own mind.

Er waren enkele weken verstreken sinds ze uit het hotel waren ontsnapt en Megan, Hermes en Alice op eigen houtje waren verdergegaan. Li wist dat ze sindsdien door de Dreuzels werden gezocht, maar er was nog geen aanwijzing dat ze hen op het spoor waren.
Inmiddels hadden hij en Moon hun toevlucht gezocht in een klein en afgelegen dorpje dat nauwelijks nog bewoond was. Ze hadden zo’n leegstaand huis gekraakt en sleten hun dagen zonder al te veel mee te krijgen van hoe het hun lotgenoten verging. Af en toe zetten ze de televisie aan, maar Li kreeg daar telkens hoofdpijn van en sloot dan moedeloos de ogen als hij naast Moon op de bank zat.
Waarschijnlijk werd zijn hoofdpijn veroorzaakt door het begreep aan medische zorg nadat hij in het hotel een toeval had gehad.
Ze deden niet veel intensiefs op een dag en verdeden hun tijd ket het maken van kruiswoordpuzzels uit oude kranten, zoeken van voedsel en het bereiden met de weinige Dreuzelapperatuur van het huis en zich herhaaldelijk afvragen wat ze met hun leven aan moesten.
Toch ervoer Li dergelijke activiteiten als zeer vermoeiend doordat hij constant bleef piekeren en dar eigenlijk al zijn energie in stopte. De hoofdpijn deed zijn stemming verder ook niet ten goede. Hij probeerde zich altijd in te houden als hij even niet onder Moons gezelschap uit kon komen en hoopte dat ze niet zoveel last van hem had.
Het kwam ook deels door de dromen of nachtmerries die hij had sinds hij voor jet eerst na zijn ontsnapping in slaap was gevallen.
Vaak gingen ze over Megan en moest hij toekijken hoe ze bij hem weg liep, huilend en alleen in een hoekje zat, hem uitschold en sloeg met een stok, en gillend in een donkere diepte viel. Li voelde zich vaak schuldig als hij in de ochtend wakker werd, maar zijn dromen gingen ook vaak over Moon en dat vond hij nog een stuk minder prettig.
Hoewel het vaak fijne dromen waren, beangstigden de meesten haar ook. Moon was altijd lief voor hem behalve in de dromen waarin ze hem verweet dat hij haar verlaten had of huilend wegzonk in een grote oceaan. Daarnaast had hij dromen waarin hij haar kuste en zij dat goed vond. Ze gaf hem zelfs af en toe toestemming haar aan te raken, wat hij dan ook had gedaan.
Als hij haar dan s ochtends zag, voelde hij zich vooral beschaamd en zocht hij veelal uitvluchten om haar nog even niet te hoeven zien. Dan ging hij even wandelen of telde het resterende geld dat ze hadden in de piepkleine slaapkamer en iedere keer als hij dat deed, stond hij er bij stil dat ze binnenkort iets nieuws moesten vinden om van te leven.

[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 22:20 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Daisy stak de sleutel in het slot en draaide de sleutel om, waardoor de deur met een klik open ging.
Ze stapte de gang in en deed de deur weer achter haar dicht, om vervolgens haar jas aan de kapstok te hangen en naar de woonkamer te lopen.
'Hoi Nick,' zei ze zacht.
'Is Jurgen al terug?'

-

Hermes klopte op de deur van Alice's hotelkamer.
'Het is tijd om te vertrekken.'

Alice knikte. Ze was nerveus. Het had lang geduurd, maar ze waren eindelijk zo ver om naar Goderics Eind te gaan en Alice was nerveus. Zouden haar ouders het al weten, van Daniel? Zouden ze er überhaupt zijn? Zouden ze haar herkennen?
'Ik ben klaar,' mompelde ze.

[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 19:37 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Goed dan, het is nog maar een klein stukje lopen naar Goderic's Eind.'
Hermes deed de deur voor haar dicht.
'Als jij de sleutel inlevert, wacht ik buiten op je.'

Nadat Alice de sleutel had ingeleverd, liep ze naar Hermes toe. Ze trilde en hoopte zo dat haar ouders er zouden zijn... Het liefst met een tweede Daniel, zodat hij in leven zou zijn, maar dan zou er ook een tweede Alice moeten zijn en dat wilde ze niet. 'Ik ben bang,' fluisterde ze toen ze een paar minuten zwijgend hadden gelopen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Hermes bleef even stil.
'Het heeft geen zin om bang te zijn,' zei hij toen.
'Want je krijgt nu hoe dan ook een antwoord.'

'Maar wat als het niet het antwoord is wat ik wil krijgen?' vroeg Alice, die ook stil stond en hem aankeek.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Dan heb je hoe dan ook zekerheid over dat antwoord.'