Rol: Dorpeling - smidshulpje
Volledige naam: Amerigo Vieri
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 20
Uiterlijk: Amerigo is redelijk slank gebouwd en ondanks dat hij best lenig is, zijn er eigenlijk amper spieren te zien. Je kan dus zeggen dat hij qua bouw wel iets wegheeft van een vrouw. Doordat hij dus eigenlijk best mager is, weegt hij ook niet erg veel. Er zijn zelfs mensen die bang zijn dat hij zou wegvliegen als de wind erg sterk is. Oranje kleurige lokken sieren zijn gezicht, lokken die nog al eens wat lichter kunnen uitvallen dan ze zijn als de zon erop staat. Hij heeft een pony die soms in zijn ogen valt en die altijd geïrriteerd weggeblazen wordt. Er zit een lichte slag in zijn haren en tussendoor zijn er wat donkerdere plukjes te ontdekken. Zijn licht getinte huid zorgt ervoor dat zowel de kleur van zijn haren als van zijn ogen redelijk goed uitkomen. De kleur van zijn ogen is een speciaal soort blauw en als hij wilt kan hij de blik van anderen met die donkere poelen makkelijk vasthouden. Voor de rest heeft hij nog een donker teken op zijn hals staan dat hij meestal wel probeert te bedekken. Het teken zorgt ervoor dat hij in zijn lichaam opgesloten blijft.
Karakter: De jongen is een erg verlegen persoon die zich niet snel moeit met andere mensen en zich meestal overal buitenhoudt. Je kunt dus zeggen dat hij het typische stereotype van een muurbloempje is. Doordat hij eigenlijk pas tien jaar geleden ‘tot leven’ is geroepen, heeft hij nog niet erg veel van de wereld gezien en zijn er geen mensen die zijn geest hebben kunnen verzieken. Hij straalt dus eigenlijk nog altijd de onschuldigheid uit die een tienjarige ook heeft. Amerigo is van mening dat hij nog erg veel te leren heeft en neemt nogal snel dingen van mensen aan zolang het maar goed verwoord is. Wordt er overtuigend gezegd dat roze olifanten die op een strandbal kunnen dansen bestaan, is de kans groot dat hij het nog zou geloven ook nog. Daarbij is hij nogal onzeker over zichzelf waardoor hij zich snel iets aantrekt van de dingen die mensen tegen hem zeggen. Een simpel woordje is al genoeg om hem te kwetsen en ervoor te zorgen dat hij zichzelf het liefst ergens zou opsluiten om niet meer buiten te hoeven komen.
Afkomst: Varigal
Geschiedenis: Een allesverwoestende storm trok over Varigal heen, juist op het moment dat een van de vele heksen en tovenaars die er leefde het nodig vond om te gaan experimenteren met zwarte magie. Hij wilde proberen om zijn zoon –die een paar dagen eerder gestorven was in een ongeluk- terug tot leven te wekken. Natuurlijk had hij niet kunnen weten dat de magie ervoor zou zorgen dat de storm nog extremer werd en hij kon juist aan de dood ontsnappen door een stapje opzij te zetten zodat de bliksemschicht die net op hem af suisde, het lijk in plaats van hem raakte. Waar je zou verwachten dat het lijk helemaal verbrand zou zijn, leek het alleen op te lichten en was er voor de rest niets aan de hand. Verwachtingsvol had de oude tovenaar toegekeken om bijna een gat in de lucht te springen toen er beweging in de jongen kwam. Hij dacht waarschijnlijk dat het geluk was om zijn zoon terug tot leven te wekken, maar niets was minder waar. De ziel van zijn zoon was allang naar het hiernamaals vertrokken en een andere ziel had diens plaats ingenomen. Niet direct een menselijke ziel, maar het was genoeg voor het lichaam om terug te werken. Het duurde niet lang voordat de man door had dat hij iets volledigs nieuw had gecreëerd, iets dat waarschijnlijk zou ontsnappen als hij het niet opsloot. Een paar bezweringen waren genoeg om het ‘schepsel’ in het lichaam van zijn zoon op te sluiten en wat te verzwakken zodat hij het makkelijk mee zou kunnen nemen.
Het schepsel werd genoemd naar zijn zoon en een lange tijd bleef de man volhouden dat het ook zijn zoon was. Het bleef echter duidelijk dat Amerigo eigenlijk niets van de wereld kende en nog veel moest leren, alsof hij een klein kind was dat de wereld net ontdekte. Vijf jaar probeerde de tovenaar de ander zoveel mogelijk bij te brengen en merkte in die tijd dat hij lichamelijk niets veranderde. Spijtig genoeg bleef hij wel ouder worden en na een tijdje stierf hij aan ouderdom. Zo bleef Amerigo helemaal in zijn eentje over en het duurde even voordat hij het aandurfde om de wereld gewoon zelf te gaan ontdekken. De volgende jaren zwierf hij rond en kwam na een paar jaar uiteindelijk in Hawforth terecht waar hij een leven als hulpje bij de smid probeerde op te bouwen. Hij leert op dit moment nog altijd een heleboel dingen bij over de wereld, maar probeert zich toch zo afzijdig mogelijk te houden.
Extra: Soortinformatie: Amerigo is een vreemd wezen. Hij is in een wilde lichtelijk magische storm -ontstaan doordat een krachtige magiër een experiment uitvoerde tijdens een stormachtige avond- gevormd. De jongen kent geen anderen van zijn 'soort', omdat het eigenlijk ook geen echte soort is. Als je hem opensnijdt schijnt er wit/rozig licht naar buiten, hoe groter en dieper de wond hoe sterker het licht. Als al zijn licht weg lekt zal hij niet dood zijn, maar geheel verspreid en door het hele universum zal zijn licht zich dan bevinden. Hij is door de duistere ketens in een menselijke vorm gedwongen en is dit dan ook gewend, maar hij kan ook in allerlei lichtbronnen plaatsnemen/als bliksem rondreizen.
Communicatiemethodes: Amerigo kan met een combinatie van lichte schokjes en kleurveranderingen zijn gevoelens duidelijk maken. Wanneer je bij hem in de buurt bent kun je merken dat hij een zacht warm gevoel uitstraalt.
Spells: Doordat een tovernaar hem ‘gecreëerd’ heeft en dus eigenlijk een stukje van zichzelf op hem heeft achtergelaten, heeft Amerigo de mogelijkheid om bepaalde vormen van ‘magie’ te gebruiken. Zo kan hij in iemands gedachten spreken, al kost dat vrij veel energie [afhankelijk van de persoon en hoe zeer die zijn gedachten afgeschermd heeft]. Doordat het veel energie kan kosten en mensen daarbij kan afschrikken, gebruikt hij het eigenlijk amper tot nooit.
Aangezien het waarnemen van dingen eigenlijk weerkaatsing van licht is kan Amerigo onzichtbaar worden, doordat hij het licht zo buigt dat je de achtergrond waarneemt. Bij beweging is dit lastig en zal je naar alle waarschijnlijkheid een schim/silhouet zien bewegen. Als hij redelijk stil staat is hij echter nauwelijks zichtbaar, enkel zeer goede waarnemers kunnen zijn vorm dan detecteren.
De jongen zou als hij zijn ogen sluit nog steeds kunnen 'zien'. Hij ziet dan de stralen goedheid en de duistere plekken van verdorvenheid voor zijn geestesoog. Het zijn niet echt aura's, maar hij kan dus wel herkennen of iemand geheel slecht is of niet. Naar zijn ervaring is niemand 100% slecht.
[ bericht aangepast op 31 jan 2014 - 23:38 ]
-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher
