Heeft iemand misschien wat tips voor me? - Stamcafé

Als dit niet goed staat, verplaats het maar. (:

Ik heb dus een klein probleempje en ik hoop dat iemand me wat tips kan geven (misschien ooit hetzelfde meegemaakt o.i.d).
Ik loop nu al ruim twee jaar bij het Riagg (voor degenen die niet weten wat het is; het is een geestelijke gezondheidszorg instelling, voor mensen met psychische problemen etc.). De eerste anderhalf jaar heb ik een ontzettende fijne psychologe gehad die me echt heel erg goed heeft geholpen. Afgelopen augustus ging ze met zwangerschapsverlof en werd ik van de jongerenafdeling naar de volwassenafdeling geplaatst aangezien ik negentien werd. Ik kreeg dus een nieuwe behandelaar.
Begrijp me niet verkeerd, het is een hele aardige man, maar na vijf maanden voel ik me nog steeds niet vertrouwd bij hem, voel ik me ongemakkelijk (ik heb het niet zo op mannen haha, maar ik besloot het toch te proberen met hem) en heb ik absoluut niet het gevoel alsof hij me snapt. De laatste keer dat ik hem zag, dat was ergens in december, heeft hij een aantal dingen gezegd waardoor ik me erg gekwetst en niet begrepen voelde. Thuis aangekomen, stortte ik dan ook eventjes in en daarna hebben mijn moeder en ik besloten dat het beter is als ik een andere behandelaar ga zoeken.
In de anderhalf jaar dat ik bij mijn eerste psychologe liep, ben ik ontzettend gegroeid en hier thuis zien ze me nu weer gewoon 'aftakelen' sinds ik bij hem loop en dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Nu heb ik binnenkort een afspraak met hem, maar ik ben dus echt ontzettend bang om tegen hem te zeggen dat ik niet verder wil met hem (vraag me niet waarom, maar ik vreet me van binnen altijd op bij dit soort dingen, ook al is dat niet eens nodig). Ik weet dat ik het gewoon moet doen, maar ik heb geen idee wat ik precies moet zeggen tegen hem. Het zal waarschijnlijk voor hem niet fijn zijn om te horen dat ik me gekwetst voel of dat ik me niet op mijn gemak voel bij hem.
Ik wil het gewoon op een nette manier uitleggen, maar ik kan gewoon niets bedenken. Nu weet ik wel dat dit soort mensen zoiets niet persoonlijk op vatten (of dat hoop ik tenminste), maar alsnog ben ik mega zenuwachtig als ik eraan denk.

Heeft één van jullie dit misschien ook ooit moeten doen? Of weet iemand hoe ik het netjes kan formuleren als ik bij hem ben?

Bedankt alvast! x

---

"Libraries were full of ideas – perhaps the most dangerous and powerful of all weapons."

Ik heb dit ook ooit moeten doen. Het werd een heel moeilijk gesprek en ik had m'n moeder meegenomen. Die probeerde een beetje uit te leggen wat het probleem was en ik moest dat dan bevestigen.

---

26 - 02 - '16

Neem je ouders mee. Overtuig je moeder/vader dat zij het moeten vertellen. Het enige wat je dan hoeft te doen, is het bevestigen.

Orenda schreef:
Neem je ouders mee. Overtuig je moeder/vader dat zij het moeten vertellen. Het enige wat je dan hoeft te doen, is het bevestigen.

+ maak je niet te veel zorgen om de man, het lukt hem niet om bij jou z'n werk goed te doen en ik denk dat dat wel vaker voor komt, wat hij wrs gwn zal kunnen accepteren (:

---

"Your life. Your choice. Think about what you want."

RapunzeI schreef:
Ik heb dit ook ooit moeten doen. Het werd een heel moeilijk gesprek en ik had m'n moeder meegenomen. Die probeerde een beetje uit te leggen wat het probleem was en ik moest dat dan bevestigen.

Dit heb ik ook gedaan, maar ik begon er wel eerst zelf mee. Daarna kon mijn moeder het wat verduidelijken voor evt. vragen.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Nou. Allereerst hoef je je inderdaad absoluut niet druk te maken dat hij het persoonlijk opvat. Die man doet zijn werk en probeert jou te helpen, als dit niet lukt, denk ik dat hij het juist heel fijn vind dat jij daar eerlijk over bent!
Je kunt je ouders meenemen, als je dat fijn vind. (ikzelf nam ze nooit mee, omdat ze niet wisten dat ik "hulp" kreeg. x]) En ik zou gewoon eerlijk zijn. Je kunt toch zeggen dat je bij je vorige behandelaar meer een klik had. De klik moet er namelijk gewoon zijn. En dat je met hem niet die klik hebt en niet het gevoel hebt dat het helpt. Dan zeg je er gewoon bij dat je hem wél dankbaar bent, omdat hij het wel probeert enz. Dus.. Dan heeft hij niks om zich erg over te voelen.. Vind ik.

Ik heb wel 'n keer zo'n zelfde soort iets meegemaakt.. -natuurlijk niet helemaal hetzelfde, maar kan me in je verhaal vinden.-

Hoop dat het je lukt. Als je nog hulp ofzo nodig hebt, met hoe je het moet oplossen of als je erover wilt praten hoe het ging; mijn pb staat open! ;]

---

You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.

Ik denk dat hulpverleners dat soort dingen wel vaker horen en dat dan ook wel begrijpen. Je moet je er niet al te druk over maken.

---

Your make-up is terrible

Ik ben het er niet zozeer mee eens dat per se je ouders het voor je moeten zeggen, want uiteindelijk ben jij toch degene die voelt wat je voelt. Toch kunnen ze wel een steun zijn, natuurlijk, dus ouders meenemen is een goed idee. Ik zou echter aanraden om het zelf proberen te vertellen.

Je hebt ons ook al de redenen gegeven waarom je dus van hem af wil, dus zo kan je het ook aan hem vertellen. Je hebt het namelijk allemaal netjes gezegd nu ook. Zeg hem gewoon hoe de situatie eerst was en hoe die nu is, want met de één heb je nu eenmaal een betere klik dan met de ander, dat is nu eenmaal zo. Ik denk dat hij het gewoon zal begrijpen en stel dat hij het niet doet, dan heb je altijd nog je ouders om hem eens duidelijk te vertellen hoe slecht hij zijn werk dan doet.

Ik heb er vertrouwen in, Erica, het komt wel goed *hug*

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Super bedankt voor alle reacties, jullie hebben me al iets gerust gesteld haha. Mijn moeder gaat sowieso met me mee, dus het komt vast wel goed, maar ik ben gewoon heel zenuwachtig haha. Maar heel erg bedankt allemaal : )!

---

"Libraries were full of ideas – perhaps the most dangerous and powerful of all weapons."