Murdered. - Stories promoten

Ik walgde van mezelf, maar ergens diep van binnen probeerde ik mezelf wijs te maken dat het misschien maar beter was zo. Ik was waarschijnlijk nog helemaal niet klaar voor een kind, ik was tenslotte nog maar zestien. Maar ook al zou het zo beter zijn, ik voelde me schuldig. Ik had mijn eigen kind vermoord. Ik kreeg geen hap door mijn keel, maar wat maakte het uit? Er was verder toch niemand die zich over mij bekommerde. Mijn moeder was alcoholist, en een vader heb ik nooit gekend. Broertjes en zusjes had ik niet, ik was vrijwel altijd alleen thuis. Als mijn moeder thuis was, met de nadruk op als, dan hadden we ruzie. Altijd, om de kleinste dingen.

Met lood in mijn schoenen verliet ik de kliniek. Ik kon niet meer terug, het was definitief. Ik wilde nog even achterom kijken, omdat ik voor mijn gevoel iets heel groots achterliet. Mijn hart wilde wel, maar mijn hoofd dwong me om door te lopen. Met mijn hand op mijn buik wandelde ik moederziel alleen het erf af. “Vaarwel kleine vlinder.”, fluisterde ik tegen mezelf. Ik voelde mijn ogen nat worden, voordat ik er erg in had biggelde er een traan over mijn wang. Dat was het dan, mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Nooit meer. • Prologue ~ 00.