{RPG}The Walking Dead: Boat of Doom ~ 8 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Mir
- Rowan Ava Carter ~ Hatsumomo
- Jessalyn Hope ~ Hatsumomo
- Daryl Dixon ~ Ramses
- Merle Dixon ~ Ramses
- Ryan Dawnstar ~ Mir

Mogen dood:
~ Nathan Morgan
~ Flynn Donovan
~ Tyler Grey

Walkers:
~ Xari Jarrett
~ Quentin Alfredo Burenti
~ Elizabeth Destiny Harkness


Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)



Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 27 okt 2013 - 22:01 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Merle Dixon
"I'm sure you do." Het meisje (want meer dan dat is het niet) komt overeind en ik hoor haar praten met haar vriendinnetje. Met moeite krijg ik mijn hoofd een stukje omhoog en kijk ik naar de scene die zich voordoet. De twee mokkels maaien, hoe tenger dan ook, zonder veel moeite de lijken neer. Sexy.
Terwijl ik hun gesprek afluister, hoor ik voornamelijk de woorden "vriend" en "heen slepen". Ja, dit zat wel goed. Met een beetje geluk hebben ze een lekker kamp waar Daryl ook verblijft en waar ze me een goed stuk vlees kunnen voorzetten. Fuck, ik zou een neger de hand schudden voor een goede jachtschotel nu.
De twee kwamen weer terug gelopen. Nu kan ik het andere meisje ook eens wat beter bekijken. Ze is donker en heeft wat meer vormen dan de ander die me lijkt te kennen. Ik laat mijn blik over haar lichaam glijden. Dat is zeker niet verkeerd. Alles behalve. Ik kijk toe hoe ze het lemmet van haar mes afveegt aan de schors van de dichtstbijzijnde boom.
"Als je overeind kan komen nemen we je mee terug," hoor ik de blonde zeggen en mijn blik schiet direct terug naar haar. Ze steekt haar hand naar me uit. As if. “Hoe ben je hier eigenlijk gekomen?” vraagt Curvygirl.
"Geef me even. Mijn hoofd breekt me open," antwoord ik naar waarheid. Ik kan echt niet helder nadenken nu. Mijn blik gaat van Blondie's hand naar haar lichte ogen.
"Dat lukt wel, blondie," brom ik eigenwijs. Vervolgens probeer ik overeind te komen. Ik wordt genadeloos afgestraft als een withete pijn door mijn rug schiet.
"Fuck!" grom ik gesmoord, maar ik geef niet op. Na een hoop gesteun en gedoe weet ik uiteindelijk op mijn twee benen te staan. De wereld begint voor me te tollen. Meer en meer meisjes verschijnen voor mijn ogen en ik moet me aan een boom vastklampen om niet knock-out te gaan.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ze zucht iets en haalt haat schouders wat op. “Je helpt enkel een vriend…” is haar antwoord “Ik kan daarna nog steeds weg.” Het doet me pijn dat ze ‘ik’ zegt, het is niet meer ‘wij’ zoals eerst. Ze glimlacht gemaakt en haalt de Walker neer, waarop ik haar voorbeeld volg. Omdat het niet meer onze boot is nu, weet ik niet hoe anderen erop gaan reageren als we hem mee terug nemen. Misschien moet ik wel een tijdje daar blijven om zeker te zijn dat alles goed gaat straks, maar ik wil Rebecca ook niet alleen laten gaan.
We komen terug bij hem waarop ik zeg dat we hem mee nemen. Dixon laat zijn blik op een bepaalde manier over Rebecca heen glijden en daaronder voel ik me iets ongemakkelijk. Het is niet zo dat ik hem met zijn tengels aan haar laat komen omdat ik hem ken. “Hoe ben je hier eigenlijk gekomen?” vraagt ze. "Geef me even. Mijn hoofd breekt me open," zegt hij als hij me aankijkt. "Dat lukt wel, blondie," bromt hij eigenwijs en hij probeert gewoon overeind te komen. Ik trek afkeurend mijn hand weg, maar dan toch niet? Het maakt het enkel vermakelijker als hij overeind probeert te komen, maar het niet lukt.
"Fuck!" gromt hij onduidelijk, hij heet maar geluk dat wij hem eerst vonden. Toch blijft hij doorgaan en komt hij uiteindelijk overeind, wel aan een boom vast geklampt. Ik vraag me af of ik wel in de conditie ben om hem te ondersteunen op dit moment, zelfs met Rebecca erbij. Ik weet hoe zwak ik zelf nog ben. Ik kijk fronsend toe hoe hij zichzelf overeind houd. Die auto zou op het moment geen overbodige luxe zijn. Ik vraag me af hoe ver weg we op dit moment zijn van de boot.
“Als die baardaap met zijn groep auto’s konden vinden, kunnen wij dat ook,” mompel ik naar Rebecca toe. Ik weiger Rick bij zijn naam te noemen, in mijn ogen verdient hij dat nog steeds niet. “Als jij nou een auto zoekt... Ik krijg hem daar wel.” Het klinkt twijfelachtig, maar ik weet ook niet zeker of het gaat lukken. Ik weet wel zeker dat Rebecca sneller een auto vind dan ik. Ik heb mijn rijbewijs ooit gehad, maar die werd ook even snel weer afgepakt. “Nou mot je kappen met eigenwijs zijn, anders laat ik je hier alsnog liggen.” brom ik bot tegen de onverzorgd uitziende man. Ik waag een poging om hem te ondersteunen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Ik leunde quasi verveeld tegen de boom aan waar ik zonet mijn lemmet aan had afgeveegd. Het mes had ik weer machinaal achter mijn broeksriem gestoken. Ik was er niet echt meer bij vandaag. Eerst Flynn dood, dan Nathan. Hoe lang zou het nog duren eer ze Rowan wat aandeden? En daarna Jess. Niet dat ze ooit zo dicht bij me stonden als Nathan en James. Maar ik mocht hen, ze waren aardig voor me. Maar als er serieus wat met Rowan gebeurde, deed ik iemand wat aan. Of mezelf. Ik kon haar ook niet verliezen.
Ik vroeg me af wanneer mijn hart helemaal versteend zou zijn. Ik was al lang niet meer dat lieve onschuldige meisje dat ik ooit was. Helemaal niet meer. “Hoe ben je hier eigenlijk gekomen?” vroeg ik hem. Dixon, ook al geloofde ik niet dat dat zijn echt naam was. Welke malloot zou zijn kind nou Dixon noemen?
"Geef me even. Mijn hoofd breekt me open," zei hij, waarna hij zich tot Rowan richtte die haar hand naar hem had uitgestoken. "Dat lukt wel, blondie."
Ik vond het wel vermakelijk hoe hij koppig was, maar toch moeite leek te hebben met rechtkomen. Ik vroeg me af hoe oud ik deze man moest schatten, maar erg jong zag hij er niet meer uit. "Fuck!” vloekte hij met zijn hese stem, terwijl hij verder bleef ploeteren tot hij zichzelf recht had gewerkt.
“Als die baardaap met zijn groep auto’s konden vinden, kunnen wij dat ook,” mompelde Rowan lichtelijk verwijtend, waardoor ik zachtjes moest lachen om haar woordkeuze. De baardaap. Ik zou hem eerder een bebaarde psychopaat noemen, als je hem soms bekeek. Zijn blik stond soms echt… gek. Gestoord. Ik kon het niet anders benoemen. Zo lang hij maar niemand wat aandeed, want dan zou niemand zich erover moeten verbazen als hij opeens ‘verdwenen’ was. “Als jij nou een auto zoekt... Ik krijg hem daar wel.”
Ik knikte en draaide me om, om weer weg te lopen naar de baan. Goed, als ik nu nog lekker een ding vond met benzine. Dat zou leuk zijn.
Of een motor. Ik hield van motors. Ik miste die van mij en ik vond die keer dat ik die van Daryl pikte om er met Rowan op te rijden echt geweldig. Daryl was niet eens blij dat we voor hem bijgetankt hadden. Pssh. We hadden even goed weg kunnen blijven toen we die kans gekregen hadden.
Ik was vrijwel geluidloos toen ik over de straten heen sloop. Ik wist niet hoeveel auto’s ik probeerde, maar volgens mij was ik wel een heel stuk afgeweken van de plaats waar Rowan en Dixon waren.
Met een zucht zette ik me neer in de grootste rammelkar die ik ooit gezien had. Ik had echt gehoopt dat die Volkswagen erlangs gewerkt zou hebben, die zag er tenminste nog degelijk uit. Ik draaide met een zucht de sleutel om en tot mijn verbazing startte het ding. Ik wist niet echt of ik er blij mee moest zijn. Maar ik had een volle tank en een groene rammelkar. Hij bolde, meer kon ik er niet van zeggen.
Al meteen gaf ik plankgas terwijl ik behendig voorbij alle auto’s sjeesde tot bij Rowan en haar koppige vriend. Of wat hij dan ook was.
Ik draaide het raampje naar beneden en keek de twee aan. “Wel ja, het rijdt,” zei ik grijnzend. “Stap maar in.”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov