{RPG}The Walking Dead: Boat of Doom ~ 8 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Mir
- Rowan Ava Carter ~ Hatsumomo
- Jessalyn Hope ~ Hatsumomo
- Daryl Dixon ~ Ramses
- Merle Dixon ~ Ramses
- Ryan Dawnstar ~ Mir

Mogen dood:
~ Nathan Morgan
~ Flynn Donovan
~ Tyler Grey

Walkers:
~ Xari Jarrett
~ Quentin Alfredo Burenti
~ Elizabeth Destiny Harkness


Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)



Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 27 okt 2013 - 22:01 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Mijn topics!

---

Your make-up is terrible

Mijn Topics!

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Rebecca... Volgens mij staan ze allemaal te lang stil,” wees ze me erop toen ik al doorging naar de volgende auto.
Ik zuchtte omdat ze vast gelijk had, maar dan nog. Daryl’s motor deed het toch ook nog? “We kunnen het alsnog proberen, het is niet alsof we te voet erg ver zullen komen…”
Ik ging alweer verder naar de volgende auto en die daarna. Rowan leek zich een beetje te vervelen, maar daar ging mijn aandacht nu ook niet echt naar. Er moest toch wel één zijn die werkte. Koppig sloot ik de deur weer. "Ik ga daar even kijken," zei Rowan opeens zachtjes, waarop ze zich al omdraaide en wegliep.
Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauw alweer na. “Wees voorzichtig,” zei ik haar nog na terwijl ik voor het stuur van auto numero drie ging zitten. Mensen leken niets meer om sleutels te geven in deze tijden, ze lieten ze er allemaal nog lekker op zitten. Ik boog me naar voren om op de gaspedaal te trappen met mijn korte beentjes, maar sprong al heel snel geschrokken de auto uit toen ik wat hoorde bewegen achter me. Het ding kon niet echt ver komen door de gordel en het was dan ook nog maar een kind, maar dan nog. Wie liet zijn baby nu achter op de achterbank? Dat was gewoon ziek. Alsof ik vandaag nog niet genoeg horror gezien had. Ik gooide de deur alweer dicht.
"Becca!” werd er opeens naar me geschreeuwd, waarop ik in een reflex mijn mes trok. “Er ligt iemand daar, iemand die leeft!"
Opgelucht liet ik mijn mes weer zakken, maar ik stak het toch nog niet weeg. "Kom mee!” De kracht van dit magere meisje verbaasde me elke keer steeds weer. Met een enorme dwingende kracht werd ik meegetrokken richting de bomen. Toch nam ik genoeg afstand en hield ik Rowan ook tegen. Mensen tegenwoordig waren gewoon gevaarlijk.
“Eh?” vroeg ik Rowan. “Wat moeten we hier mee?” Het zou gevaarlijk zijn om ‘m mee naar de boot te nemen.

Ryan Dawnstar
Jess schudde al glimlachend haar hoofd. "Nee, vissen is niet echt mijn ding."
Ik haalde mijn schouders op. Goed dan, ze droeg al genoeg bij door het feit dat ze best goed was in jagen. En dat op zich was al een stuk gevaarlijker dan vissen. "Is er een reden waarom je hier bent, of kom je me gewoon even lekker gezelschap houden?"
Jess haalde haar schouders op. "Ik was zo half naar je op zoek, maar ik had niet verwacht om je hier nog te vinden. Rebecca is er zojuist ook vandoor gegaan met haar vriendinnetje nadat we erachter kwamen dat Daryl een pijl door de kop van Flynn geschoten heeft,” zei ze duidelijk en kortaf, alsof ze er best wel mee zat. Mensen vermoorden was dan ook niets en ik vond Flynn best wel een grappige kerel. Maar Daryl zou ‘m toch niet neerknallen zonder goede reden? Ik wist niet juist wat ik ervan moest denken. "Hij bedreigde één van de nieuwe, die zwangere, schijnt. Ik weet niet wat ik geloof."
“Flynn?” vroeg ik ietwat verbaasd. “Het was een beetje een rare, maar zwangere vrouwen bedreigen zou ik ‘m nu niet meteen zien doen…”
De vissen leken niet meer mee te werken, maar dat kwam ook wel omdat mijn concentratie een beetje verdwenen was. Alsnog vond ik dat we op z’n minst nog wel één vis nodig hadden. “Ik hoop dat hij een goede reden gehad heeft…” Dat had hij beter maar. Hij had nog steeds mijn geluidsdempende pistool, dat ik ook nog graag een keer terug zou willen. Hij had zijn boog toch, dus ik snapte niet meteen wat hij ermee moest, maar ik had nog niet de kans gehad om met hem te praten.
“Denk je dat we met vijf vissen toe zullen komen?” vroeg ik haar. “Want de zesde lijkt niet echt zin te hebben vandaag.”

[ bericht aangepast op 21 okt 2013 - 16:32 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Merle Dixon [whoo, ik vind dit nu al leuk :'D]
Sterren. Duizenden, nee, tienduizenden sterren dansen voor mijn ogen. Godverdomme, mijn kop voelt aan alsof mijn eigen mes-hand erin gestoken staat. Dit voelt nog erger dan die slechte trip van drie jaar geleden, waarbij ik echt bijna over het randje was gegaan.
Met moeite probeer ik mijn ogen open te doen. Strepen fel licht schijnen direct diep mijn oogkassen in en laten mijn hersenen zo'n beetje koken in mijn harses. "Fuck," hoor ik mezelf piepen. Jezus Christus, dat stemmetje, was ik dat? Fucking wuss. Get your ass together.
Opnieuw probeer ik mijn ogen open te doen. Dit keer vormt er zich al een wat duidelijker beeld. Vage tinten groen tekenen af tegen een helderblauwe lucht. Bomen? Hoe ben ik hier terecht gekomen, for fuck's sake? Hoe meer ik het me probeer te bedenken, hoe harder de hoofdpijn door mijn kop blijft rammen. Beter denk ik gewoon even helemaal niet.
Net als ik mijn ogen weer wat rust gun, hoor ik opeens wat anders dan de vogels om me heen. Stemmen. Kut, ik lig erbij als een half lijk. Ik blijf doodstil liggen, en focus me volledig op mijn gehoor. Ja, het zijn stemmen, maar het lijken wel kinderstemmen. Mijn jarenlange jachtervaring vertelt me dat ze een meter of vijf van me af moeten staan. Nou, als het kinderen zijn, is er nog niet zoveel aan de hand. Een single vrouw die erbij zou lopen, zou alleen maar bonus zijn voor een fijn ritje. Het wordt pas een probleem zodra pappie zich ermee komt bemoeien. Ik besluit af te wachten, en houd mijn ogen gesloten. Mijn oren spits ik als een waakhond om er op die manier achter te komen met wat voor types ik te maken ga krijgen.

[ bericht aangepast op 21 okt 2013 - 19:15 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"We kunnen het alsnog proberen, het is niet alsof we te voet erg ver zullen komen…" probeert ze, waar ze ook wel weer gelijk in heeft. Ik verveel me en Rebecca is koppig, waardoor ik op de beweging afga en uiteindelijk bij de man op de grond terecht kom. Haastig haal ik Rebecca die zich me mij mee laat sleuren. Zodra we er zijn houd ze me tegen op een bepaalde afstand van de man. "Eh? Wat moeten we hier mee?" vraagt ze. Ik kijk bedenkelijk van haar naar de man. "Geen idee, kunnen we hem niet meenemen? Het ziet er uit als een oude kerel..." mompel ik even bedenkelijk, maar ik zie zelf ook wel dat hij flink is. Volgens mij passen wij samen wel in hem, misschien wel anderhalf keer. Dat onderweg krijgen zal echt een ramp worden, om zoiets te vervoeren hebben we wel een auto nodig. Ik ben te zwak, Rebecca is ook niet één van de sterkste.
Toch kom ik dichterbij, enkele meters. Er zit nog maar een meter tussen ons in. "Ik weet het niet, hij heeft iets bekends. Misschien is hij wel familie van iemand op de boot, hij lijkt op iemand. Ik kom er maar niet op op wie." Ik kan hem echt niet thuisbrengen, hoe erg ik mijn hersens ook pijnig. Ik zie dat hij een ijzeren stuk over zijn onderarm heeft, nu pas zie ik ook dat daar een mes uitsteekt. Die zit stevig vast met duct tape. Ik frons en tik met mijn laars tegen het harde, ijzeren gedeelte aan. "Wie weet is hij wel dood." zeg ik dan tegen Rebecca als ik opkijk naar haar. Toch weet ik ook wel dat het niet zo is, ik zag hem ademen. Oppervlakkig, maar hij ademt.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Ze keek met een bedenkelijke naar de man een paar meters verderop. "Geen idee, kunnen we hem niet meenemen? Het ziet er uit als een oude kerel..."
“Wat als hij gevaarlijk is?” antwoordde ik erop. Daryl en ik waren al geen beste vrienden, maar als ik dan ook nog een gekke moordenaar meebracht naar zijn groep, wist ik niet of ik dat nog wel zou overleven. “En dan nog, hoe denk je hem mee te krijgen?”
Ik ging hem alvast niet optillen, hij was bijna twee keer zo groot als me. Rowan leek wel gefascineerd door de man, terwijl ik liever toch een afstandje hield. Misschien zou Rowan dat ook maar beter doen, als zij ook nog een keer weg was, dan ging ik er zelf ook aan. Ik wist nog niet hoe, maar ik ging hier niet alleen achterblijven. Misschien was dat wel waar ik bang voor was. Alleen blijven.
Rowan stapte nog wat dichterbij, waardoor ik maar volgde, maar niet zo dichtbij als zij. Dichtbij genoeg om in te grijpen als er wat zou gebeuren.. "Ik weet het niet, hij heeft iets bekends. Misschien is hij wel familie van iemand op de boot, hij lijkt op iemand. Ik kom er maar niet op op wie."
“Misschien iemand van Daryl’s groep. Jij kent ze beter dan ik,” antwoordde ik erop, al zou ik ook niet weten wie. Niet iedereen was familie van elkaar, maar hij had ook wel iets van iemand.
Het was dat Rowan er met haar voet tegen porde, anders had ik het niet gezien. Een mes bevestigd aan iets wat een handprothese leek voor te stellen. Wel een zelfgemaakte. "Wie weet is hij wel dood."
Ze keek op, naar me. “Dan zou hij een walker zijn,” mompelde ik wat nors terwijl ik goed bleef opletten. “Misschien kunnen we hem maar beter laten liggen…” Noemde me maar achterdochtig, maar ik was mijn vertrouwen in mensen verloren.

[ bericht aangepast op 21 okt 2013 - 19:48 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Merle Dixon
De stemmen zijn helder en hoog, en ik kan er wel vanuit gaan dat het vrouwen zijn. Aan hun achterdochtige toon kan ik horen dat ze het over mij hebben, maar het is nog steeds moeilijk om echt woorden te onderscheiden. Toch doe ik mijn best. Als ik rechtop had gestaan, had ik ze zo in kunnen palmen als dat nodig zou zijn, maar nu is het beter voorzichtig te zijn. Ik heb barstende koppijn, lig op de grond terwijl zij staan, en wie weet schieten ze me uit angst wel neer op het moment dat ik opspring.
".. Hoe denk je hem mee te krijgen?" hoor ik een van de twee vrouwen zeggen. "Ik weet het niet, hij heeft iets bekends," zegt de ander en haar stem komt dichterbij. Ik kan bijna voelen hoe ze over me heen gebogen staat en onderdruk de neiging mijn ogen open te doen. Wijven of niet, wie weet hebben ze wel wapens. Ze zouden kunnen reageren als een schol niggers op een emmer KFC.
"Misschien iemand van Daryl’s groep. Jij kent ze beter dan ik."
Daryl. Een gevoel van euforie schiet door mijn aderen zodra ik zijn naam hoor. Hij leeft. Mijn broertje leeft nog, en hij is in de buurt.
Mijn bovenarm beweegt een beetje mee wanneer een van de twee zachtjes met haar schoen tegen mijn mes-hand tikt. "Wie weet ik hij wel dood," zegt ze met haar hoge stemmetje. Oh, Lord Jesus on a cross. Als zij bij Daryl's groep hoorde, mocht ze haar blessings tellen want met zo'n IQ had die bimbo het sowieso niet gered. Wie weet is hij wel dood. Wat een achterlijke opmerking. Hoe lang liepen de lijken nu ook weer al rond, missy?
"Dan zou hij een Walker zei," mompelt de ander nors. Juist. Tien punten voor jou. “Misschien kunnen we hem maar beter laten liggen," suggereert ze.
Ik besluit dat dit het moment is te laten weten dat ik er ben. Ze hebben even aan mijn aanwezigheid kunnen wennen, maar het is belangrijk dat ik met ze mee ga. Hell, ze kennen mijn kleine broertje.
Ik kreun zachtjes om de twee niet te hard te laten schrikken en open voorzichtig mijn ogen weer. De bomen en de lucht zijn nog steeds niet veel meer dan een waas. Maar deze keer zie ik ook een vleeskleurige vlek boven me hangen. Langzaam maar zeker wordt mijn zicht scherper, en zie ik dat het een broodmager, blond meisje is. Aardig blijven.
"Good morning, sugar," zeg ik uiteindelijk met een hese stem en ik probeer mijn mondhoeken wat omhoog te trekken.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Wat als hij gevaarlijk is?" antwoord Rebecca gelijk. "En dan nog, hoe denk je hem mee te krijgen?" Ik haal mijn schouders op en zeg dat hij iets bekends heeft. "Misschien iemand van Daryl’s groep. Jij kent ze beter dan ik," antwoord ze, maar ik kan de beschuldiging horen. Nu houd ik me in om niks terug te zeggen wat gemeen kan zijn zoals ik bij anderen vaak wel doe. Ze is de enige die ik heb en dat ga ik niet verpesten. Ik zucht en geef een tik tegen het ijzeren ding aan om te zeggen dat hij misschien wel dood is, hoewel ik ook wel beter weet.
"Dan zou hij een walker zijn," mompelt ze nors. "Misschien kunnen we hem maar beter laten liggen…" Ik rol met mijn ogen. "Niet iedereen word een Freak binnen 20 seconden. Ik kan zweren dat ik net iemand zag lopen." antwoord ik er misschien iets te fel op terug. Die beweging was de enige reden waarom ik ging kijken. Als ik gekreun hoor kijk ik gelijk weer naar de man en doe ik een voorzichtige stap naar achteren, hoewel ik mezelf wel iets over hem heen buig. Zijn ogen zijn nu geopend en laten blauwe ogen zien.
"Good moning, sugar," klinkt een hese, maar bekende stem. De mondhoeken trekken omhoog. Ik weet niet of ik nu moet lachen of niet. "Goedemiddag," verbeter ik hem gelijk. "Sinds wanneer vinden we het normaal om een dutje te doen tussen de bladeren, Dixon?" vraag ik op een ietwat strenge, brommerige toon aan hem, maar mijn mondhoeken trekken automatisch iets omhoog daarna. Hij was wel de laatste waarvan ik verwacht had hem opnieuw tegen te komen, maar aan de andere kant, wie anders zou het overleven dan een taaie redneck? Ik steek mijn goede arm uit om hem overeind te helpen, tenminste zodat hij kan zitten. Helemaal scherp ziet hij er namelijk niet uit.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Ik zag hoe Rowan met haar ogen rolden, al was zij niet echt degene die het recht had om dat te doen. Misschien wel een beetje om mijn nukkige gedrag, maar ik was niet degene die er vandoor ging alsof ik nooit goed genoeg geweest was. "Niet iedereen word een Freak binnen 20 seconden. Ik kan zweren dat ik net iemand zag lopen."
Ik zuchtte er een keer op, aangezien ik wist dat als ik iets zei, het iets raak zou zijn wat een ruzie zou veroorzaken en met Rowan had ik daar geen zin in. We waren dan wel heel erg verschillend en ik was nog altijd een beetje boos op haar, ik gaf nog steeds om haar.
De man kreunde, wat ervoor zorgde dat ik meteen op mijn hoede was. "Good moning, sugar," klonk een hese stem.
Cheeky, hoor. Vanaf een afstandje keek ik de twee aan. Het leek alsof er opeens een instant glimlach op Rowans gezicht verschenen was. Het gaf me een gevoel van veiligheid. Enigszins toch, aangezien ik wist hoe roekeloos ze soms kon zijn. "Goedemiddag," klonk het opeens op een verbeterend zakelijk toontje, waardoor ik mijn "Sinds wanneer vinden we het normaal om een dutje te doen tussen de bladeren, Dixon?"
Wat onbelangrijk stond ik achter de twee, alsof ik het vijfde wiel was. In ieder geval had ik wel het idee dat hij misschien wel mee naar de boot kon. Toch besloot ik nog even alles goed in me op te nemen voor ik conclusies kon trekken.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Merle Dixon
"Goedemiddag," wordt me direct verbeterd. Shit, hoe lang ligt ik hier al? "Sinds wanneer vinden we het normaal om een dutje te doen tussen de bladeren, Dixon?" vervolgt ze. Ze heeft direct mijn volledige aandacht, voor zover dat kan. Ik span mijn spieren even aan om te voelen of alles nog naar behoren werkt en laat dan een zucht ontsnappen.
"Kennen wij elkaar, Sugarbun?" vraag ik dan. Haar gezicht komt me niet bekend voor. Maar then again, niets hier doet dat. Ik lig in the middle of nowhere zonder herinneringen, medestanders en coke. Ik knijp mijn ogen wat samen om haar gezicht wat beter in me op te nemen. Het is moeilijk, want ik zie nog altijd niet helemaal helder. Ze kent Daryl hoor ik net. Wat weet dit grietje dan allemaal van mij? En wat levert mij dat op?
Het tweede meisje staat nog altijd buiten mijn gezichtsveld, maar ik neem aan dat ze geen gevaar zal opleveren. Als ze iets had willen proberen, had ze dat al gedaan. Het feit dat ze schuchter als ze is niet bij haar vriendinnetje komt staan om kennis te maken, zegt me meer dan genoeg. Al zou ze iets willen proberen met een of ander mesje of pistool, ze zou het niet durven.

[ bericht aangepast op 23 okt 2013 - 17:03 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Kennen wij elkaar, Sugarbun?" vraagt hij met een stem die meer schor dan normaal klinkt. Ik trek een bedenkelijk gezicht als ik zie hoe wazig hij uit zijn ogen kijkt en zijn best lijkt te doen om de boel beter te bekijken. Ik werp een blik op Rebecca die achter mij staat en naar ons kijkt. Ik kijk terug naar Dixon en hurk dan bij hem neer zodat ik dichterbij ben. Het zal me niks verbazen als hij me niet meer herkent, mijn haar is nu flink kort afgeknipt, scheef ook, en ik ben een flink stuk magerder geworden. Maar ik denk dat ik zonder make-up er nog wel het vreemdst uitzie. Hoewel mijn innerlijk alles behalve truttig is, mocht ik vroeger nog wel graag make-up gebruiken en vrouwelijke, maar bedekkende, kleding dragen. Hij was, samen met Diana, de enige met wie ik mijn tatoeages deelde.
"Ik weet dat je lang niet alle vrouwen kan onthouden, maar ik dacht echt dat ik speciaal voor je was hoor," zeg ik op een beledigde toon tegen hem. Natuurlijk is dit enkel gespeeld en moet ik zachtjes lachen. Volgens mij weet deze man zich altijd in de problemen te werken, maar zich er ook net zo goed weer uit. Ik schuif mijn rugzak van mijn rug af en zet hem voor me neer, waarna ik hem open rits en er een half leeg waterflesje uitvis om die hem aan te reiken. "Word eerst maar eens helder, misschien komt je geheugen dan terug." brom ik. "Of ben je zo oud dat je wat geheugensteuntjes nodig heb?" Mijn opmerkingen mogen dan wel bot overkomen op anderen, tussen ons is het meer dan normaal. Hij kan zulke dingen ook tegen mij zeggen en ik zou me niet aangevallen voelen. Mocht een ander het doen... dan heeft die een probleem.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Kennen wij elkaar, Sugarbun?" Ik vond zijn bijnaampjes wel grappig, maar in plaats van veel aandacht op de twee te richten, liet ik mijn blik over het landschap glijden, waar een paar bewegingen tussen de bomen vooral mijn aandacht trok. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes terwijl ik me bij de twee wegdraaide.
"Ik weet dat je lang niet alle vrouwen kan onthouden, maar ik dacht echt dat ik speciaal voor je was hoor," klonk het al beledigd, waarop ik me afvroeg waarom Rowan met zo’n oud uitziende man naar ben zou willen gaan. Hoe dan ook, het waren mijn zaken niet en het was nu ook niet van belang. Met wie Rowan het bed deelde was haar zaak en niet de mijne.
Ik hoorde haar lachen, hoewel ik even alle geluiden uit probeerde te schuiven. "Word eerst maar eens helder, misschien komt je geheugen dan terug. Of ben je zo oud dat je wat geheugensteuntjes nodig heb?"
Ik schuifelde wat dichter naar de twee toe toen ik wel zeker wist dat het Walkers waren. Ik draaide me verder om naar de twee. “Het is zeer leuk je te ontmoeten, eh… Dixon,” mompelde ik, aangezien ik zijn naam niet wist. “Maareh, ik denk dat we een paar bezoekers hebben.” Ik wierp nog een schichtige blik naar achteren terwijl ik mijn mes al achter mijn broeksriem vandaan haalde. Het waren er maar drie en ik had geen idee in hoeverre deze twee een hulp zouden zijn en of ze besloten om de benen te nemen of niet, maar ik hield sowieso al niet van gewoon wegrennen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Merle Dixon
Ze hurkt bij me neer, en direct beginnen de contouren van haar gezicht duidelijker te worden. Fuck, ik herken dat ingevallen, bleke gezicht. Maar waarvan..?
"Ik weet dat je lang niet alle vrouwen kan onthouden, maar ik dacht echt dat ik speciaal voor je was hoor," zegt ze quasi-beledigd. Dus toch. Was ze soms.. verdomme, hoe heette ze ook alweer.. dat vaste hoertje waar ik de laatste maanden voor de Apocalypse naartoe ging? Mariah? Mary? Nee, die was donker.
Ze begint zachtjes te lachen. Ik ontbloot mijn tanden in de vorm van een grijns.
"Word eerst maar eens helder, misschien komt je geheugen dan terug." bromt ze terwijl ze wat fonkelend tevoorschijn haalt. "Of ben je zo oud dat je wat geheugensteuntjes nodig heb?"
"Beetje op je woorden passen, sweet cheeks," brom ik waarna ik begin te hoesten. Ik reik naar het waterflesje dat ze me toesteekt, draai de dop eraf en ruik. Ruikt als bronwater. Ik gok het er maar op. Met flinke teugen begin ik slokken water te nemen. Een lauw straaltje loopt langs mijn nek omlaag. Dan hoor ik ineens een wat zachtere stem vanachter haar vandaan komen.
"Het is zeer leuk je te ontmoeten, eh… Dixon,” zegt ze onzeker. “Maareh, ik denk dat we een paar bezoekers hebben."
Ik spits mijn oren. Het gekreun van een koppeltje smerige lijken is inderdaad al van verre te horen. Ach, het zijn er maar twee en ik geloof dat ze die zelf wel aankan aangezien ze niet erg angstig lijkt te zijn.
"Dan biedt ze een kopje koffie aan met een scheut whisky," antwoord ik daarom een tikkeltje cynisch waarna ik het blonde meisje voor me een knipoog geef. "Ik geloof dat ik wel eens wil weten wat voor geschiedenis jij en ik hebben." Ik bekijk haar van boven naar beneden. Ze heeft geen rondingen, helemaal niet zelfs, dus ik geloof niet meer dat ze een hoertje uit het verleden is. En toch, haar gezicht komt me zo bekend voor..

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij grijnst iets, wat meer op een grimas lijkt. "Beetje op je woorden passen, sweet cheeks," bromt hij en hij begint te hoesten. Het flesje water neemt hij zonder meer van me aan, maar ruikt er wel eerst aan. Blijkbaar is het goed en begint hij er flink van te drinken, alsof hij dat in geen dagen gedaan heeft. Een straaltje loopt over zijn kin naar beneden, waarmee hij iets van het vuil meeneemt en er een schone streep achterblijft. Rebecca verstoort ons onderonsje, ik moet maar blij zijn dat zij er ook is, want zelf had ik mijn aandacht niet meer bij de omgeving.
"Het is zeer leuk je te ontmoeten, eh… Dixon," begint ze. "Maareh, ik denk dat we een paar bezoekers hebben." Hierdoor kijk ik snel op en ze heeft gelijk. Er komen twee Walkers onze kant op, maar volgens mij hebben ze ons nog niet helemaal door. Snel lijken ze in ieder geval niet te gaan. "Dan biedt ze een kopje koffie aan met een scheut whisky," bromt Dixon sarcastisch en ik krijg een knipoog. Ik grinnik zachtjes. "Ik geloof dat ik wel eens wil weten wat voor geschiedenis jij en ik hebben."
"I'm sure you do," antwoord ik en ik kom overeind. Ik probeer iets naar Rebecca te glimlachen en loop met haar richting de Walkers die ons nu wel opmerken. Ik trek het mes vast tevoorschijn. "Ik denk dat we hem terug naar de boot moeten brengen. We kunnen hem lastig ergens anders mee heen slepen." mompel ik verontschuldigend tegen haar. Ik weet dat ze eigenlijk weg wilt, maar is dit niet belangrijk dan? We nemen er allebei één, wat snel gedaan is om weer terug te lopen naar de man. "Als je overeind kan komen nemen we je mee terug," vertel ik hem, maar steek wel mijn hand uit zodat hij zich eraan op kan trekken, mocht hij dat nodig heeft.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Beetje op je woorden passen, sweet cheeks," bromde hij – net zoals Daryl altijd kon brommen – en nam een flinke slok van het flesje water dat Rowan hem voorhield.
Ik verstoorde hun gesprekje even omdat er twee walkers onze richting uitkwamen. Beiden keken ze op en ze leken er nogal luchtig over te doen. "Dan biedt ze een kopje koffie aan met een scheut whisky.” De zweem van sarcasme in zijn stem was me niet ontgaan, noch zijn knipoog naar Rowan, maar ik reageerde er enkel op door mijn mes te trekken en wat te grijnzen terwijl ik al wegliep. Ze leken net een verliefd stel. Walgelijk. "Ik geloof dat ik wel eens wil weten wat voor geschiedenis jij en ik hebben."
Rowans antwoord hoorde ik al niet meer, de Walkers kwamen onze richting uit en ik stond er zelfs van versteld dat Rowan me kwam helpen. Ik wilde zeggen dat ze terug moest gaan, ik kon die twee wel aan. Maar ze sprak al: “Ik denk dat we hem terug naar de boot moeten brengen. We kunnen hem lastig ergens anders mee heen slepen."
Ik zuchtte een beetje, maar mijn verantwoordelijkheidsgevoel was nog meer moreel aanspreekbaar dan mijn roekeloosheid. Ik kon haar verontschuldigende blik zien, maar haalde er enkel mijn schouders op op. “Je helpt enkel een vriend…” Of wat hij dan ook moest voorstellen. “Ik kan daarna nog steeds weg.”
Met een wrange glimlach versnelde ik mijn pas en haalde ik met een ferme zwaai een walker neer, om daarna nog een fel mijn mes door zijn hoofd te boren. Het leek steeds beter te gaan, dat Walkers doden. In het begin vond ik het erg, maar naarmate ik steeds meer mensen verloor, leek het alsof dat het enige was waar ik mijn frustratie volledig op kwijt kon. Als ik het met woorden deed, gingen mensen het me toch enkel verwijten.
Rowan zette de tweede buiten spel en samen met haar liep ik weer terug naar meneer Dixon.
"Als je overeind kan komen nemen we je mee terug," zei ze tegen hem terwijl ik het lemmet van mijn mes tegen een boom afschraapte en me weer tot beiden richtte.
“Hoe ben je hier eigenlijk gekomen?”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov