No way back || Ft. One Direction
Hulpeloos keek ik naar de arts, die ernstig zijn hoofd schudde. Mama was bijna in tranen, wat niet veel goeds voorspelde. Ik zwaaide ongeduldig met mijn benen.
"M-meneer?" vroeg ik aarzelend, "Wat heb ik nou precies?"
De dokter keek me verdrietig aan, schudde alweer zijn hoofd en begon te spreken.
"Laura," zei hij droevig, "Ik heb slecht nieuws voor je. Je hebt Directions Chronichimus. Waarschijnlijk heb je nog maar een jaar te leven."
BAM! De woorden van de dokter kwamen hard aan. Ik probeerde me nog te bedwingen, maar voor ik het wist was ook ik aan het huilen. Tranen vernielden mijn zorgvuldig aangebrachte mascara en zorgden ervoor dat ik eruit zag als een spook.
"Maar w-wat kan ik daar dan tegen d-d-oe-oe-oen-n?" snikte ik. Ook mama was intussen hard en onbeschaamd aan het huilen; zelfs de arts leek moeite te hebben om neutraal te kijken.
"Ik kan je doorverwijzen naar een Directionoloog, die kan jou dan een antidirectiona voorschrijven. Daardoor kan je levensduur misschien verlengd worden tot hoogstens drie jaar. En ik zal je ook naar een psycholoog sturen, die jou morele steun zal bieden. In afwachting zou ik zo min mogelijk aan One Direction, het virus dat jou heeft besmet, denken en al zeker geen muziek beluisteren van hen."
Nadat hij dat gezegd had, heerste er een ongemakkelijke stilte, die onderbroken werd door mijn gesmoorde gesnik.
"Veel sterkte, meid," zei de dokter nog.
En toen stortte ik in elkaar.