Ik zit dus met een vrij groot dilemma. In mijn klas (of ja, in de klas die met ons samen zit tijdens bepaalde lessen), zit een meisje die op het moment nogal uitgesloten wordt door iedereen. Door haar vriendin, door haar vriend (gewoon vriend, niet lief) en eigenlijk door de hele klasgroep.
Nu is dat overigens wel voor 98 % haar eigen schuld, want ze lacht zelf altijd anderen uit, maakt ze belachelijk en doet alsof ze alles is. Maar nu heb ik dus wel een beetje medelijden met haar, omdat ik weet hoe het voelt en hoe afschuwelijk het is uitgesloten te worden.
Maar ik zit dus met het probleem dat ik en zij in het eerste middelbaar vriendinnen waren, maar zij mij gewoon heeft laten vallen alsof ik niets was, en dat ben ik nog steeds niet vergeten.
Ik weet echt niet wat ik moet doen, het haar vergeven of haar ook gewoon laten vallen zoals zij deed.
Wat zouden jullie in zo'n situatie doen?
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried