Avalerion -RPG, Speeltopic 2- - Speeltopics

LINK NAAR SPEELTOPIC DRIIIEEEEEEE

Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.

Alerion
Ilerion


Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.




Verhaallijn:

De onderzoekers besluiten (worden overtuigd?) dat het een goed idee is met de hybriden naar buiten te gaan om te zien welk effect de frisse lucht, verschillende plaatsen etc. op hen hebben.
Een paar hybriden weten te ontsnappen. De rest wordt snel teruggebracht naar het centrum. Elliott en Stevie-Ann hebben seks. Rosper vindt ze en brengt ze terug.

Tijdsprong van 9 maanden

Stevie-Ann bevalt van een kindje en weet zichzelf op de een of andere manier in haar badkamer te verdrinken, alsof ze niet anders kan, gedwongen. De onderzoekers vinden de baby niet interessant en een van de hybriden (misschien Lucy, omdat die Stevie-Ann’s zielsverwant is? Iemand anders mag ook.) neemt de zorg voor het kleine wezentje op zich. Stevie doet Rosper aan zijn verleden denken en hij draait door om haar dood.
Wat de onderzoekers echter wel interessant is, is wat Stevie-Ann gedaan heeft. Ze beginnen een afschuwelijk onderzoek om de relatie tussen nageslacht en sterfte te onderzoeken (hier kan nog veel creativiteit in geprut worden, qua hoe het onderzoek eruit ziet. Als het maar gruwelijk is.).

Vanwege deze gruwelijke behandeling beginnen de hybriden een opstand. Dit is waar Avalerion in beeld komt (al kwam de dood van het eerder genoemde meisje natuurlijk ook door haar). Avalerion bestookt al een tijdlang iemand met opdrachten (Ik stel Elliott of Daniel voor, maar als iemand anders volunteert?) en tijdens de opstand neemt zij kort bezit van diens lichaam. Dit heeft tot gevolg dat deze persoon iemand ongezien afslacht (onderzoeker of bewaker lijkt mij het meest logisch, maar als daar niemand bij is die dood mag kan een hybride ook wel).

Door het besef wat hij/zij gedaan heeft draait hij/zij door en begint meer mensen uit te moorden. Een aantal hybriden schaart zich achter deze persoon, een ander deel gaat ertegen in de aanval. Er ontstaat een heuse oorlog, waarin uiteindelijk iedereen een kant gekozen heeft.

Een van de twee groepen weet door middel van gaven uit te breken. (Ik stel voor dat dit de groep is waar Alex toe behoort. Als we zorgen dat hij in een van de kamers van de onderzoekers kan komen (door anderen hun vechtgaven) kan hij uit het raam kijken en samen met een hybride die in staat is vanbuiten de deur te openen naar buiten teleporteren. Zo kan de rest dan ook naar buiten.)

De andere groep hybriden zitten nog een tijd onder extra strenge bewaking vast, maar weten uiteindelijk ook te ontsnappen.

Iedereen bevindt zich nu in de buitenwereld. Er wordt op hen gejaagd en zijzelf zijn gehard door wat ze meegemaakt hebben. Hun oorlog zet zich buiten voort, en het verspreidt zich als een virus.
Wat er dan gebeurt moeten we denk ik nog even zien. Heeft er iemand al een idee?




Regels:
Niet alleen meiden aanmaken.
Geen ruzie OOC.
Geer Mary sue's.
OOC tussen haakjes. {}[]()
Minstens 10 regels.
Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
Langdurige afwezigheid melden.
Speel met de ander mee, blokkeer niet.
Niet alleen 1 op 1 spelen.
Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
Huisdieren natuurlijk ook niet.
Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.

De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's (Natsune's vorige gebruikersnaam) advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".
De hybriden krijgen geen schoenen, en lopen dus op blote voeten.


Rol:
Naam:
Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
Geslacht:
Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
Innerlijk:
Gave: -indien Hybride-
Extra:


Rollen tot nu toe:

Hybriden:
Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion 1,3
Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion 1,3
Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning 1,3
Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Natsune 1,4
Daniel Michael Gabriel DiRosilia - 20 - Herinneringen veranderen - Incedunt 1,9
Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Natsune 1,14
Connor Marten McGary - 21 - Genezing - Creaturi 1,14
Jake Douglas Jonshon - 15 - Van uiterlijk veranderen - XbrownieX - 1,15

Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Tesserae 1,4
Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness 1,8
Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - Annickemiek 1,10
Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness 1,10
Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion 1,13
Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning 1,13
Maere Rose Lostock - 16 - Telekinese Traitor 1,17
Vrouwelijke hybride gerserveerd voor Goldwing

Onderzoekers:
Caine Douglas Wayn - 32 - Miserere 1,3
Dean Edward Collin Rosper - 27 - Tesserae 1,9
Emile William Jack Starlek - 30 - Annickemiek 1,10

Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion 1,13

Beveiliging:
Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir 1,15

Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

De rollenstory
Het rollentopic
Speeltopic 1
Story met alle posts
Meedoen kan altijd. c:

[ bericht aangepast op 27 okt 2013 - 22:00 ]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

[@Lizz: Bedoel je dat Nathan dichtbij is in de laatste zin, of gewoon een willekeurig persoon?
In het laatste geval laat ik Nath namelijk gewoon weglopen. Hij is niet echt het persoon om te blijven hangen na een afwijzing.
Aan de andere kant zou dat best saai zijn, dus als je hem bedoelde wil ik hem wel laten blijven.
Terwijl ik op je antwoord wacht eerst maar even een Stevie-post maken.]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

[ @ Reina Ja, eigenlijk wel, ik bedenk me dat echt niet pas nu fz. ]

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Dean Edward Collin Rosper
"DiRosilia." Antwoord Valesca snel en vastberaden. "En dan niet omdat hij een vechtersbaas is. Hij kan herinneringen manipuleren. Wie weet heeft hij dat al gedaan. Misschien zijn wij wel helemaal niet wie we denken te zijn, omdat hij ons al te pakken heeft gehad. Snap je wat ik bedoel?" Legt ze verder uit. "Wie was jij dan in een vorig leven, Valesca?" Zeg ik met een flauwe knipoog, maar word daarna bijna meteen weer serieus. Het idee dat ik iemand anders ben geworden door een Hybride is een angstaanjagend idee. Ik laat de pen op een andere manier door vingers rollen, laat het een centimeter vangen, vang hem weer op, en ga weer verder. Ik had goochelaar moeten worden, of vingervlugge- Niet nu. Mijn hersenen dwalen af, iets wat nauwelijks gebeurt. Het verrast me, maar niet op een positieve manier. Ik wil me niet laten afleiden door frivole gedachten, die anders zo zeldzaam zijn in mijn zakelijke brein. "En wat de beveiliging tegen mentaal besmette hybriden betreft..." Vervolgd Valesca, "Ik denk dat ik het ongeveer eens ben met Emile. Ik denk dat het het veiligst is ze te versuffen, maar nog wel zo dat ze net kunnen lopen en op hun impulsen reageren. Ze zullen dan hopelijk alleen niet in staat zijn tot gerichte aanvallen." Ik knik goedkeurend. "We zouden de narcose die we nu gebruiken, kunnen verzwakken. Zodat ze in staat zijn bewegingen te maken, maar geen snelle, of onverwachte. We moeten het medicijn richten op het brein, niet op het lichaam. Wie is er goed in alchemie?" Zeg ik, half voor de grap. Ik maak in mijn hoofd een lijstje van alle Hybriden die deze behandeling zouden moeten ondergaan. "Goed werk, Emile." Zeg ik, alweer goedkeurend. "En ik neem trouwens aan dat we ze gewoon hier in het bos dumpen?" Ik kijk vragend op, maar laat de pen niet uit mijn handen glippen. Met een hand zet ik mijn bril in één vloeiende beweging af, waarna ik hem weer in mijn borstzakje steek.

[ bericht aangepast op 24 okt 2013 - 21:20 ]

---

Tijd voor koffie.

Stevie-Ann Carter
Ook Lucy lijkt volledig in beslag genomen door het vogeltje. Dat lucht me op, omdat nu niet meer alle aandacht op mij gevestigd is. Jammer genoeg gooit Elliott al bijna gelijk roet in het eten door eerst haar, en dan mij door elkaar te schudden, waarna hij weer op het bed plaatsneemt.
‘Oké, wat is er in hemelsnaam met ons aan de hand?’ vraagt hij.
‘Ik weet het niet.’ Ik jammer het bijna. ‘Ik zie, hoor, voel, droom overal een vogel. Hij… Hij is er altijd. Ik denk dat ik gek aan het worden ben.’
Op mijn knieën kruip ik naar de badkamer, nog niet goed in staat op te staan. Hier drink ik wat water en ga dan tegen de muur zitten. Ik durf niet meer terug. Ik wil dood.
Ik ben mezelf niet meer. Help! Help me nou toch!
Wanhopig laat ik mijn hoofd in mijn handen zakken, en voel iets lichts op mijn schouder neerstrijken.
Zonder op te kijken weet ik wat het is. Het is troostend en wanhoop-vergrotend tegelijk.

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Pwettyness schreef:
[ @ Reina Ja, eigenlijk wel, ik bedenk me dat echt niet pas nu fz. ]

[Dan zal ik gaan typen. C:
Wait. Dean-post. Val is nu even belangrijker, omdat zij een uitstapje aan het regelen is voor iedereen in de RPG, maar ik beloof dat Nathan vanavond ook nog aan de beurt komt.]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Valesca Tatiana Charina Raevenwood

Mijn brein filtert alle non-werk gerelateerde dingen weg. Ik zie en hoor ze niet meer, word compleet in beslag genomen door het uitwerken van dit plan.
‘We zouden de narcose die we nu gebruiken kunnen verzwakken zodat ze in staat zijn bewegingen te maken, maar geen snelle of onverwachte. We moeten het medicijn richten op het brein, niet op het lichaam.’ Dean. Ik staar voor me uit. ‘Ja. Laten we dat doen.’
‘En ik neem trouwens aan dat we ze gewoon hier in het bos dumpen?’
‘Nee.’ mompel ik, net verstaanbaar. ‘Niet dumpen.’ Iets harder. ‘We gaan mee. Ik tenminste. Ik wil geen seconde missen.’
Plotseling kom ik in beweging. ‘Dean. Verzamel de hybriden en bewakers bij de ingang. Emile,’ Ik richt me tot de dichtstbijzijnde onderzoeker. ‘Zorg jij voor een blinddoek die volledig ondoordringbaar is voor licht, goed aansluit en niet af te krijgen is voor Anderson. Daarna pak je dat tuigje voor Seager. Dat hebben we al eerder gebruikt om hem binnen te brengen. Je weet wel. Dat ding dat zijn vleugels vastzet. Je kunt de sleutels aan mij geven of zelf houden. Zeg het maar.
Oh, en neem dan ook gelijk die halsbanden mee uit de cel. Die zijn vooral belangrijk voor Blane.’
Een van de isoleercellen is een aantal jaren geleden benoemd tot opberghok voor dit soort spullen.
‘Ondertussen zal ik zelf aan de slag gaan met de dosering van de narcose. Dat zou binnen een minuut of 5 á 10 klaar moeten zijn. Zorg dat iedereen zich dan bevindt waar hij zich moet bevinden, en dat er al zo veel mogelijk klaar gemaakt is.’
Opgewonden wimpel ik ze de deur uit en begin wat met isoleerbuisjes, injectienaalden en narcosemiddeltjes te rommelen, terwijl ik af en toe iets mompel in de trant van: ‘Hmm. Bijna goed.’ of ‘Nog net iets meer.’

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Nathan James Gibson
Verontwaardigd, geschokt, beledigd, boos en nog een heleboel andere emoties schieten over Myrcella’s gezicht bij het horen van mijn stem. Nou ja, mijn woorden.
Ik grinnik, en word van het bed geduwd. ‘Ga maar naar je eigen bed dan, en neem dat eten mee. Nodig zal je dat niet meer hebben hier.’
‘Dan toch lekker niet, bitch?’ slinger ik haar schamper naar haar hoofd, en been weg, de kamer uit.
Ver kom ik echter niet. Op de gang, vlak naast haar deur zak ik in elkaar tegen de muur. Mijn lichaam begint te schokken, en ik sla mijn armen over mijn hoofd. ‘Tja. Dat krijg je er nou van als je niet slaapt, sukkel.’ bijt ik mezelf zacht toe. Gelukkig is er niemand in de gang te bekennen, maar dat kan nog komen. Ik moet hier weg, en snel. Helaas is de enige plaats waar ik heen kan terug de kamer in, en dat doe ik dan ook maar. Ik rol weer naar binnen, en zie tot mijn opluchting dat het witharige meisje ligt te slapen. Niemand die me ziet of hoort.
Een gekweld geluid glipt mijn keel uit. ‘Paisley.’
Ik herhaal haar naam nog een paar keer. ‘Wat heeft het allemaal voor zin zonder jou, trut?’
Ik hyperventileer bijna, en ik kan niets anders dan voorover geklapt met mijn hoofd tussen mijn knieën zitten. Het lijkt wel alsof ik een deel mis. Een belangrijk orgaan of zoiets. Nu zit er een gat in mijn binnenste, wat me voorover doet vallen.
Ontroostbaar gooi ik er alles uit wat me de afgelopen maand dwarsgezeten heeft. Ik kan niet anders. Ik kan het niet meer tegenhouden. Blijkbaar hebben ook gemene jongens gevoel.
Na wat een heel lange tijd lijkt en ik bijna geen energie meer heb, gebruik ik het laatste restje daarvan om me terug naar het bed te slepen.
Afwijzing of niet, ik heb haar warmte nodig. Met moeite trek ik me bij haar op de dekens en begraaf mijn nog nattige gezicht van achter in haar hals. Mijn armen liggen om haar middel, haar zachte rug tegen mijn nog altijd naakte borst.
Weg ben ik. Het is donker en ik kan niet meer denken of voelen. Helemaal niets meer. Het is bijna als dood zijn, zo’n diepe slaap. Een triest verlangen overvalt mijn onderbewuste.

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

{Ik schrijf zo snel mogelijk weer wat, al gaat vanavond niet meer lukken :c Hoe zit het eigenlijk met Lavina? Die zit nog in haar cel.}

---

Tijd voor koffie.

[Umm... Ik denk dat Dean die zo uit de cel haalt, terwijl hij alle hybriden verzamelt?]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Lucy Mary King

Er gaat een schok door mijn lijf als Elliott mij heen en weer schud.
Mijn aandacht richting het vogeltje verslapt en ik kijk naar Elliott, die naast Stevie op het bed gaat zitten.
Om een of andere reden heeft de aanwezigheid van het kleine fladderende wezentje me kalmer gemaakt en ik ben niet meer zo boos als net.
‘Oké, wat is er in hemelsnaam met ons aan de hand’ vraagt Elliott.
Ik twijfel, ik heb geen flauw idee wat er aan de hand is. Hoe moet ik in hemelsnaam aan anderen vertellen wat er gebeurt als ik het zelf niet eens weet !
‘Ik weet het niet’ hoor ik een breekbare stem zeggen.
‘Ik zie, hoor, voel, droom overal een vogel. Hij… Hij is er altijd. Ik denk dat ik gek aan het worden ben.’
Ze is gebroken. Mijn zielsverwant staat op het punt van instorten. De vermoeidheid die in haar brein zit is zo groot dat ik er ook een beetje gedeprimeerd van raak.
Uit het niets kruipt ze op haar knieën naar Elliott’s badkamer.
Ze drinkt wat water en glijd vervolgens langs de muur naar beneden, waar ze blijft zitten.
Nog nooit heb ik iemand zo triest gezien.
Mijn beeld focust zich op de vogel die zich op de schouders van Stevie neervlijt.
Door mijn hoofd flitsen beelden van wat Stevie zojuist heeft gezegd.
‘Ik weet het niet. Ik zie, hoor, voel, droom overal een vogel. Hij… Hij is er altijd. Ik denk dat ik gek aan het worden ben.’
De vogel in de kamer, de vogel uit mijn droom, de vogel waar Stevie het over heeft.
Ik kniel naast Stevie neer.
‘Stevie, heb jij mij gezien in een van je dromen ?’
Ik kijk en luister aandachtig naar Stevie.
‘Toen ik je vond en je flauw viel, gebeurde hetzelfde bij mij en ik zag je staan.
Je liet jezelf van een klif afvallen en ik probeerde je te redden. Toen ik bij de klif aangekomen was zag ik een baby liggen. En later, toen ik je naar Elliott bracht, had ik weer een black-out en zag ik het silhouet van een vogel die iets tegen me fluisterde.’ Ik hoop dat ik haar niet te veel afschrik en ik ben benieuwd wat Elliott hiervan vindt.
‘En net, met die vogel. Ik kon me gewoon niet meer concentreren. Mijn aandacht ging gewoon volledig naar dat beestje toe.’ Ik kijk op naar het vogeltje op Stevie’s schouder dat genoegzaam om zich heen kijkt en voel hoe Elliott’s hand op mijn schouder valt.
‘Luuc, toen je bij mij naar binnen liep en neer viel werden je ogen helemaal wit. Je begon te schokken en fluisterde oor… oorl…’
Ik kijk hem vreemd aan.
‘En er is nog iets anders …’
Mijn oren luisteren aandachtig naar wat hij van plan is te zeggen.



Elliott Layton King

‘En er is nog iets anders …’
Ik twijfel of het wel verstandig is om hierover te beginnen.
Zullen ze me wel geloven, kan ik ze wel vertrouwen.
De stem houd me niet tegen.
‘Ik krijg al een tijdje … opdrachten. Het is een soort stem in mijn hoofd. Het praat tegen me en zegt me wat ik moet doen. Door die stem heb ik jou ook weer gevonden.’ Ik kijk naar mijn zusje en hoop dat ze het snapt.
Ze luistert aandachtig.
‘Het zijn instructies. Ga hierheen, ga daarheen, doe dit, zoek dat. In het begin werd ik er echt gek van, nu nog steeds, maar het is zegmaar gewoner.’
‘Elliott, sinds wanneer heb je dit al ?’
De vraag komt van Lucy. Ik kijk naar haar. Het klonk bezorgd.
‘Sinds mijn gave zich echt openbaarde.’
Het voelt alsof er een dolk in mijn hart gaat. De dolk steekt door een pas geheelde wond en haalt alle herinneringen weer naar boven. Het voelde raar, maar toen Stevie me zoende heelde het laatste beetje.
Dat was nu weer teniet gedaan
‘Maar al helemaal sinds ik jou kwijtraakte.
En de eerste nacht dat ik een opdracht kreeg zag ik een vogel.’

[ Op de een of andere manier passen Nath en Myc.wel bij elkaar, ik zal vanaaf posten aangezien ik.geen huiswerk heb]

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Mycrella Rhaella Baratheon.

Ik voelde hoe Nathan's armen om mijn middel lagen, en zijn natte gezicht in mijn hals. Het eerste wat door me heen schoot was de vraag of hij had gehuild. Ik voelde me schuldig dat ik zo tegen hem had gedaan, ik had het recht niet gehad zo tegen hem te doen. Zo voorzichtig mogelijk draaide ik mezelf in zijn armen om, mijn hand deed ik voorzichtig naar boven en veegde daarmee de tranen teder van zijn gezicht. Ik voelde me echt zeer schuldig, vooral nu ik wist dat hij om iets gehuild had. En God moge weten wat, want hij zou het niet vertellen. Mijn handging weg van zijn gezicht en vlug wierp ik nog een blik op zijn schattige slapende gezicht, waarna ik me weer voorzichtig met m'n rug naar hem toe draai. Mijn hand leg ik voorzichtig op de zijne, wetend dat ik toch niet zou kunnen slapen, gaan mijn vingers voorzichtig over zijn arm en hand. Ik wou hem niet wakker maken, net op het moment dat ik datzelfde gevoel weer had in zes jaar, hetzelfde gevoel als voor ik mee werd genomen hierheen. Vertrouwen, ja ik vertrouwde degene die ik niet moest vertrouwen, maar ik voelde me veilig bij hem, iets waarvan ik altijd had gedacht dat ik dat niet meer kon. Terwijl zijn ademhaling juist rustig was - was de mijne juist onregelmatig. Evenals het kloppen van mijn hart dat moeite deed me in leven te houden na het al te lang niet gegeten en amper gedronken te hebben. De duizeligheid kwam weer op zetten, evenals de pijn in mijn borst en buik. De tranen sprongen in mijn ogen toen er een steek door mijn borst trok en voorzichtig draaide ik me naar Nathan, legde mijn hoofd tegen zijn borst en mijn armen voorzichtig om hem heen en zwaar ademend probeerde ik wakker te blijven, proberende niet in de eeuwige duisternis te zakken. De steken bleven aanhouden en namate de tijd verstreek begon het steeds meer zeer te doen. Maar vanbinnen werd ik rustig door de warmte en aanwezigheid van de jongen die er lag. Al bleven de steken verergeren, en mijn ademhaling onregelmatig. We moesten ons verzamelen of iets in die richting en zo voorzichtig mogelijk rol ik uit zijn armen, verwissel zijn shirt voor een van mijn blousses en controleer snel mijn haren. Dit zou wel weer wat worden.

[ bericht aangepast op 25 okt 2013 - 19:10 ]

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Dean Edward Collin Rosper
Ik salueer, half voor de grap en loop de kamer uit. Voor ik wegga, pak ik mijn bruine leren jack, en slinger hem over mijn schouder. Ik werp nog snel even een blik op de Isoleercellen, en zie dat er één rood lampje brand. Ik zucht, wie er ook mag zitten, nu heeft het geluk. Ik loop met grote passen naar de cellen, en negeer alle Hybriden die ik tegenkom. Ik trek de zwaar bepantserde deur naar de Isoleercellen open, en kom in de kale, koude gang terecht. Één voor één trek ik deuren open, op zoek naar de Hybride die hier vast zou zitten. Bij de derde deur zie ik een hoopje ongeluk op de grond liggen. Ik loop kordaat naar binnen, grijp de Hybride bij haar kraag en trek haar mee naar buiten. "Hoe lang je hier ook had moeten zitten, je hebt geluk." Spuw ik bijna uit. Ik duw haar de de deur door, en loop verder, besteed niet genoeg tijd aan haar om te zien dat ze tegen de muur aan valt. Onderweg snauw ik de Hybriden die ik tegenkom toe: "Over een kwartier bij Lichamelijk onderzoek. Iedereen." Ik loop naar mijn kamer toe, waar ik mijn labjas van mijn middel afknoop, mijn bruine trui verwissel naar een groen, warm gevoerde sweater en trek mijn bruine jas erover aan. Het ziet er goed uit, en de combinatie past goed bij mijn puur leren schoenen. Ik glimlach goedkeurend naar de spiegel en zet mijn bril af. Dan grijp ik de microfoon vast, en schraap mijn keel. Mijn borst zwelt op als ik de intercom aanzet, en begin te praten. "Alle Hybriden, over een kwartier vóór Lichamelijk Onderzoek verzamelen. Geen uitzonderingen. Ik herhaal: Over vijftien minuten, Lichamelijk Onderzoek, Iedereen. Wie niet komt, mag de gevolgen zelf ondergaan. Bij aankomst wordt verteld wat het plan is." Ik zet de microfoon uit, en zet hem terug. Ik loop opgewekt verder naar de deur voor lichamelijk onderzoek, waar ik ontspannen tegen de muur aan leun. De Hybriden hebben geluk, bedenk ik mezelf, en ik sluit mijn ogen.


{Dit is voor de Hybriden die aankomen.}

Als na een kwartier alle Hybriden en onderzoekers aangekomen zijn. Glimlach ik zelfvoldaan, niemand die tegen een van míjn bevelen in zou durven gaan. "Stilte." Zeg ik luid, maar bijna iedereen is al stil, in afwachting van wat er gaat komen. Ik laat een dramatische stilte vallen. De gezichten om me heen staan afwachtend, maar bovenal vervuld van angst. Het was een goed idee ze voor een laboratorium te laten wachten: Nu denken ze ongetwijfeld dat er een soort massaonderzoek komt, of zoiets. Eigenlijk is het dan ook wel zo, maar dan anders. "We gaan zo een massa-onderzoek plegen-" Ik maak mijn zin niet af, laat de woorden op de Hybriden inwerken. "Buiten." Er ontstaat geroezemoes, maar ik maan hen snel tot stilte. "We laten jullie tijdelijk buiten... Rondspringen. De reden is voor jullie niet relevant. Al moet ik zeggen dat sommige van jullie het als... Vermakelijk zouden ervaren. Er zijn echter wel wat regels." Ik steek één vinger op. "Weglopen is niet toegestaan. Als dat gebeurt, vinden we jullie toch wel, en zullen de gevolgen daarvan niet bepaald plezierig zijn." Ik steek een tweede vinger op. "Het is niet toegestaan jullie 'gave' te gebruiken whatsoever." Ik steek een derde vinger op. "Ook het negeren van andere begeleiders betekent een zware straf." Ik steek nog een vinger op. "Begeleiders mogen wanneer ze willen een regel maken en doorvoeren. Nog vragen?" Ik kijk niet naar eventuele vragen, maar werp een blik op de andere onderzoekers. Ik knik eventjes, en klap dan nogmaals in mijn handen. "Bovendien zullen, een paar Hybriden nog even moeten blijven voor... Onderhandelingen. Die Hybriden zijn:
Rosilia, Gibson, Carré en Baratheon. Voor vertrek moeten jullie je melden bij Professor Starlek of Professor Raevenwood. Tegenspraak wordt niet geduld, en ook drop-outs zijn niet toegestaan." Ik overweeg 'nog vragen' te vermelden, maar weet al dat ik me niet interesseer in wat de Hybriden te zeggen hebben. Ze hoeven ook niet alle details van het onderzoek te weten. Ik grijns zelfvoldaan, en knik dan naar Valesca en Emile, als zij nog wat te zeggen hebben.

{Als ik iets vergeten ben, tell me!}

[ bericht aangepast op 25 okt 2013 - 14:30 ]

---

Tijd voor koffie.

[Ik zet Myrcella's post nog even niet in de story. Eerst maar even afmaken I guess.

Iedereen: Tijdsprong naar verzamelpunt. Als je nog iets wilt zeggen over het punt waarop je personage zich ervoor bevond doe je dat in de eerste alinea, in italics of zoiets. Maak gewoon even duidelijk dat het over het verleden gaat. Je kunt ook een lange post maken waarin je een heel kwartier beschrijft. Zie maar. Regel even iets met degene met wie je personage in contact was, als dat zo was, zodat je diens acties kunt beschrijven zonder dat we daarvoor nog 3 posts nodig hebben. Privéberichtjes of zoiets.

@Myrthe: Ik zou het fijn vinden als jij Alex en Raff naar het verzamelpunt schrijft, omdat ik het laatst aan de beurt ben geweest. Ik denk dat het in dit geval het best is dat hele kwartier te schrijven, maar dat moet je zelf bepalen. Ik vind het goed als je Alex kust, waarna hij ongemakkelijk en verlegen is, maar laat Alex' gevoelens even in het blank. Als je wilt kunnen ze naar lichamelijk onderzoek teleporteren wanneer de tijd daar is.

@Lizz: Nathan slaapt al die tijd. Daarna loopt hij waarschijnlijk stil te mokken of is hij afstandelijk.

@Mette: Ik ben best wel aan de beurt denk ik, maar ik ben chaggo en heb niet zoveel zin om te schrijven. Bovendien kan Stevie vrij weinig in haar huidige lichamelijke toestand. Zou Elliott haar erheen kunnen dragen? Ik denk dat ze niet zo goed weet wat ze moet antwoorden. Daar komt ze later wel op terug. Laat haar nu (als je het ermee eens bent dat jij nu post, ik wil je nergens toe dwingen. Ik ben op zich ook wel bereid het te doen, maar meh) maar moe tegen de muur aan zakken ofzo.

@Iedereen die zich afvraagt waar Valesca is: Die is op het verzamelpunt een beetje aan het fluiten en mensen indringend aan aan het staren.

Nou ja. Bamf.]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

[voor het geval dat je niet weet wat een stroomstootwapen is, zoek even op google]

Tzin - Bewaker

Net nu ik me door alle beveiliging heen heb geworsteld blijkt de vergadering afgelopen te zijn.
Alle onderzoekers lopen straal langs me heen om van alles voor te bereiden.
Ik ziet Valesca rommelen met naalden en andere nare dingen en ik besluit haar te vragen wat het plan is. Ze reageert nogal afwezig vind ik en mompelt een beetje in zichzelf, maar ze is wel bereid me uit te leggen wat we gaan doen.
Zo te horen is het een nogal spontane onderneming en kunnen de onderzoekers wel wat extra bewaking gebruiken.
Ik loop terug naar de kamers van de onderzoekers en haal een kopje koffie en haal het speciaal telefoontoestel waarmee ik Ponne (mijn medebewaker) altijd kan bereiken van mijn riem.
Kort bespreek ik het plan met hem door en hij besluit dat hij me stroomstootwapens kan geven voor het geval dat. Voor mezelf een X37 en een wat minder zware variant voor de onderzoekers, waarmee je niemand kan doden. Ik haal een wapen voor mezelf en gesp deze om. Ook neem ik een bak met de kleine stoters mee voor de onderzoekers.

Als iedereen zich begint te verzamelen stel ik me op de achtergrond op. Dean roept om stilte en begint te vertellen tegen de Hybriden wat het plan is. Ik luister half en kijk naar de gezichten van de Hybriden. De meesten zien er niet echt gezond uit vind ik, en ik ben het er mee eens dat wat frisse lucht ze goed zal doen. ''... of Professor Raevenwood. Tegenspraak wordt niet geduld, en ook drop-outs zijn niet toegestaan.'' zegt Dean met een nogal voldane grijns.
Daarna knikt hij onze richting in, en ik besluit dat ik maar even moet melden dat er wapens beschikbaar zijn.
''Wij ,als bewaking, hebben besloten dat er wapens zullen zijn voor de onderzoekers tijdens dit onderzoek.''
Om dit te ondersteunen loop ik naar Dean en overhandig ik hem een kleine stoter, waardoor zijn grijns nog veel groter wordt (ik wist niet dat dit kon, maar toch krijgt hij het voor elkaar).
''Jullie weten hoe er mee om te gaan. Elke stoter heeft energie voor 5 schoten, gebruik ze indien nodig.''
Daarna geef ik elke onderzoeker een stoter met houder die ze aan een riem kunnen bevestigen. Daarna geef ik het woord weer aan de onderzoekers.

[ bericht aangepast op 25 okt 2013 - 17:48 ]