Sorry voor de titel, maar dat is nog "netjes" uitgedrukt voor mij.. Wist het even niet anders te verwoorden.
Maar ik zal het even duidelijk proberen uitteleggen;
mijn ouders zijn gescheiden. Mijn oudere broer en jongere zusje zijn beide probleemkinderen. Beide hebben ze begeleid gewoond. (mijn broer is erger in de problemen geraakt als mijn zusje) Maar dit gebeuren gaat over mijn zusje. Ze woonde eerder altijd bij mijn moeder in, net als mij. Ik ben al eerder richting mijn vader verhuisd, omdat ik niet goed met mijn moeder en haar problemen overweg kan. Mijn zusje bleef echter daar wonen. Omdat mijn moeder instabiel is en niet streng kan zijn, raakte mijn zusje op het verkeerde pad en werd door jeugdzorg uit huis geplaatst. Ze moest begeleid wonen bij Jarabee.
Toen ze bij Jarabee woonde, ging het weer de goede kant op met haar. Mijn moeder, vader, ik en mijn zusje zelf kregen weer rust.
Maar na een paar maand bij Jarabee, begon mijn zusje zich ongelukkig te voelen.. Jarabee was toch niet geschikt voor haar en ze wilde daar niet de hele dagen alleen zijn en alsmaar aan hun regels moeten houden.
Dus besloot pap om haar een kans te geven en haar in huis te nemen, áls zijn vriendin en ik het ermee eens waren..
Ik heb eerlijk gezegd dat het me dom leek, omdat ze dan zo weer de verkeerde kant op zouden gaan. (ze heeft al eerder bij ons ingewoond en is toen naar tweemaanden ook weer weggelopen), máár omdat ze al zoveel veranderingen heeft geboekt, kreeg ze toch een kans. Een soort "proefverlof".
Ze mocht, samen met haar kleine chihuahua Quincy, bij ons inwonen.
Pap heeft samen met haar een hele kamer klaargemaakt, spulletjes gekocht en er alles voor gedaan om het haar fijn te maken bij ons in huis. Ik was blij dat ik mijn zusje weer terug had, omdat ik dácht dat wij dan weer dingen samen zouden kunnen doen.
(ter info: mijn zusje is echt een modetutje, een "arrogant" meisje en ik ben echt een dierenliefhebber en geef niks om uiterlijk, enz).
Maar nu. De sfeer thuis is al weken naar de klote. Het is niet meer gezellig, iedereen is geirriteerd en overal zitten spanningen. Vooral mijn vader en zusje hebben veel ruzie. Vorig weekend is mijn zusje 's avonds niet thuis gekomen en heeft ze mijn vader enkel een appje gestuurd met: "ik blijf hier." pap vertelde haar dat hij liever had dat ze dit al eerder deed, als hij nog wakker is. Maar dit weekend deed ze precies hetzelfde. Ook belde ze mij rond 1 en 4 uur wakker, terwijl ik om 8 uur al werken moest. Dus was ik boos.
Pap ook. Omdat ze doet alsof ons huis een hotel is. Ze loopt in en uit wanneer ze wilt en is er eigenlijk alleen met het eten. Als ze er is, klaagt ze en is ze chagrijnig.. En ze helpt niet mee met de verzorging van ónze honden..
Nu kreeg ik vandaag een appje van mijn moeder, dat het er thuis hard aan toe ging; oorlog. Ik was pas om half zes thuis, toen leek er niks aan de hand te zijn. Maar mijn zusje was boven haar koffers aan het inppakken. Ze had voor de zoveelste keer ruzie met pap. En die vertelde haar dat ze een keuze had: of opflikkeren en niet meer weer komen, of gewoon thuisblijven en aanpassen.
ze koos voor de eerste optie.
En nu is ze weg.
Ik hoorde pap net nog naar haar schreeuwen dat ze een domme keuze maakte, dat hij zoveel voor haar gedaan had en dat ze een mes in zijn rug steekt door opnieuw te vertrekken en de verkeerde kant op te gaan. Ze heeft haar sleutels ingeleverd en zei dat hij een ongelovelijke rotvent was, die niet voor zijn kinderen zorgen kon.
Ik typ dit nu huilend. En toen huilde ik ook. Want ik hou van mijn zusje, hoe erg we ook verschillen en soms kan ik haar wel vermoorden, maar ze is en blijft mijn kleine, domme zusje.. En ik hou van mijn vader, hoe vaak hij ook schreeuwt en hoe ongeinteresseerd na mij hij ook is..
En ik wil niet dat ze ruzie hebben. Ik wil dat alles is zoals vroeger, gezellig, samen.. Zonder gezeur.
Mijn band met mijn vader is ook achteruit gegaan door al hun ruzies. Hij doet niet meer geinteresseerd in mij en mijn hobbies en klaagt altijd. Het voelt alsof ik niks goed doe. En als ik hem dat vertel, zegt hij me dat hij wél trots op me is.
En ik wéét dat dat komt door het hele gebeuren thuis. En misschien is het ook wel goeddat mijn zusje weer vertrekt.. Misschien verbetert de sfeer binnenkort dan weer.. Maar ik vind het zo erg dat ze weg is.
Het is zo'n dubbelgevoel. En ik voel me weer zo kut, omdat ik zo emotioneel ben. Ik heb een hekel aan mensen en geef niks om hun of hun gevoelens, maar mijn familie is mijn alles. En ik wil niet dat die uiteen valt of gekwetst raakt..
Sorry, ik moest dit écht kwijt. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Behalve huilen en mijn hond knuffelen..
Bedankt voor het lezen.
You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.
