Hay mensen die dit lezen,
Kennen jullie dat gevoel dat de mensen om je heen je er niet bij willen?
Want dat heb ik nu.. nee eigenlijk heb ik dat altijd..
Mijn hele familie zit beneden, gezellig te zijn. En ik had eerst niet door dat me zus, me broer en zijn vriendin er ook zijn, maar het feit dat ze mij er niet bij proberen te krijgen, dat ze niet eens 'hoi' tegen me zeggen doet best pijn. Dat soort dingen geven me gewoon het idee dat ik er niet bij mag zijn.
En ik ben nog al het afwachtende type, vooral in ditsoort situaties, als ik iets wil dan wacht ik tot de ander me vraagt of wat dan ook.. Als de ander me niet vraagt of ik mee wil dan houd ik mijn mond, omdat ik dan denk dat ze mij er toch niet bij willen hebben..
Eigenlijk sluit ik mezelf dus buiten, maar ik wil me gewoon niet opdringen. En hier heb ik echt enorm veel moeite mee.
ik voel me namenlijk dag in dag uit buitengesloten en/of ongewenst hier.
Het liefst loop ik weg, maar ik voel me toch nergens welkom dus waarom zou ik dat proberen?
Daarbij is het toch geen 'oplossing'. Praten is altijd de oplossing volgens velen, maar geloof me, ik ben bij genoeg therapeuten geweest en ik word er gek van..
Het helpt gewoon niet, wat ik ook doe waar ik ook heen ga bij wie of wat ik ook hulp zoek, niks helpt..
Ik ben al een aantal jaar manisch depressief, wat betekent dat ik 'moodswings' heb. Het ene moment ben ik vrolijk en lach ik overal om, het andere moment barst ik zonder reden in tranen uit.. Maar dit komt gewoon door de enorme hoeveelheid opgekropte woede en verdriet naar de buitenwereld toe.
Mijn vader geeft niks om me, tenminste dat idee geeft hij me, ik heb eigenlijk amper échte vrienden en vrienden maken durf ik gewoon niet.. Iedereen op mijn school lijkt een hekel aan me te hebben..
Een jaar geleden ontmoette ik een jongen, hij was zo'n beetje mijn alles. Ik kon hem alles vertellen wat me dwars zat en hij luisterde echt naar me. Maar dat heb ik verpest, zoals ik eigenlijk alles lijk te verpesten. Vele zeiden tegen me dat hij maar 'pixels' was, aangezien ik hem enkel via internet kende. Maar dat maakte me niet uit, hij wat mijn steun en toeverlaat. Maar door een leugen van mijn beste vriendin, toen, raakte ik hem kwijt.. Zij kwam met een verhaal om hem verdrietig te maken, het lukte haar.. Maar toen ik het hem vertelde, zei zij tegen hem dat het allemaal mijn idee was.. En sindsdien wenst hij me dood, iets wat echt vreselijk pijnlijk voor me is. Ik heb er echt alles voor over om het overnieuw te doen, maar dat kan ik niet.. En hoe hard ik ook om vergiffenis vraag en hoe vaak ik hem ook vertel dat het een misverstand is.. hij ziet me nog steeds het liefst op een treinspoor terwijl er een trein aan komt.. Iets wat ik ook graag zou doen de laatste tijd..
Maar dat doe ik niet. Ik wacht, ik wacht op een tijd waar in alles beter word.. Maar daarvoor zal ik zelf eerst ook moeten veranderen, ben ik bang.. Ik heb mezelf al eens veranderd. Want vroeger, toen ik nog een klein meisje was, toen was ik bazig.. Ik wilde altijd de baas zijn en ik was toen echt een kreng. Het heeft een lange tijd geduurt maar ik ben er vanaf.. Ik cijfer mezelf nu altijd automatisch om laag, ik vind niet dat ik beter verdien, ik vind niet dat ik meer verdien, ik wil gewoon van dit rot gevoel af.. Het gevoel dat je buitengesloten en ongewenst bent is echt het ergste wat er is..
Sorry dat ik jullie hiermee lastig val.. ik moest het gewoon kwijt..
××Roww
Little do you know
