Ik weet niet goed hoe ik er mee om moet gaan - Liefde, Vriendschap & Familie

Vijf weken geleden is mijn oma overleden, en ik heb het gevoel dat ik er nog steeds niet goed mee om kan gaan. Dit is de eerste keer dat ik bewust het overlijden van iemand meemaak waarvan ik heel veel hield. Ik denk nog steeds elke dag aan haar, maar ik heb het gevoel dat ik er thuis niet over kan praten, en als ik er over praat met vriendinnen voel ik me snel een aandachttrekker. Hebben jullie misschien tips hoe ik dit kan verwerken, want het lukt me gewoon niet.

Travel far enough, you'll meet yourself

Zelfde probleem gehad
Mijn overleden vriend

Hier staan tips!
Sterkte!

We will not be quiet, Stonewall was a riot!

Vijf weken is ook nog niet zo lang geleden..
Probeer het van je af te schrijven: schrijf bijvoorbeeld een gedicht. Probeer het hoe dan ook een plekje te geven.

Heel veel sterkte <3

26 - 02 - '16

Minn tip zal zijn: erover praten. Het helpt echt!! Als je het gevoel hebt dat je thuis of met je vriendinnen het niet erover kan hebben, kan je me altijd een PB sturen. Ik kan echt goed luisteren, zonder te klagen.
Maar sterkte meid (heart2)

-

Ondanks dat je zegt dat je er niet met iemand over kan praten moet je dit toch proberen. Praten helpt echt ontzettend goed. Het is dan misschien even vervelend, maar na afloop zul je je zó veel beter voelen!
Heel veel sterkte!

Ik denk eerlijk gezegd dat je er niet veel aan kunt doen, hoe graag je dat ook zou willen.
Je hebt tijd nodig want 5 weken is inderdaad niet zo lang.
Het hangt van persoon tot persoon af, ik ben namelijk ook iemand die er gemakkelijk enkele maanden over kan doen om dingen te verwerken.
Zorg er wel voor dat je niet alles op gaat kroppen, dat is namelijk erg slecht en dan ga je je alleen maar slechter voelen.
Praat met familie, vrienden, mensen van Quizlet of wat dan ook, maar zorg dat je een uitlaatklep hebt.
Schrijven helpt misschien ook wel.
Als er iets is, je mag me er altijd op aanspreken want ik weet hoe lastig het soms kan zijn.

Heel veel sterkte trouwens.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

ik schrijf alles in dagboeken... maar ik heb hetzelfde probleem mijn opa heeft kanker en leeft dus nog maar een aantal maanden. ik kan er gewoon niet met mijn ouders over praten, als jij dat ook niet kan is het misschien prettiger om er met iemand over te praten die minder dicht bij je staat.
in mijn geval heeft mijn stage begeleider enorm geholpen.

mij mag je ook altijd een berichtje sturen, ik kan goed luisteren (lezen)

sommige liefdes zijn perfect, andere zijn vervloekt

Ik heb hetzelfde gehad toen mijn opa overleed. Mij hielp het om er over te schrijven, oude foto's te kijken en er af en toe over te praten met mijn oma. Ik weet niet of je nog andere familie hebt waarmee je kunt praten, maar als dat zo is, zou ik het zeker proberen.
En verder heel veel sterkte toegewenst.

“I'd rather laugh with the sinners than cry with the saints. The sinners are much more fun.” - Billy Joel

Je kan daar heus wel over praten hoor, als je met zulke dingen zit is er altijd wel een luisterend oor. Je mag altijd naar mij toe stappen als je daar behoefte aan hebt (:
Ik 'verwerkte' het overlijden van mij opa twee jaar geleden door er simpelweg niet aan te denken. Ik heb juist voordat hij overleed het moeilijk gehad omdat het er zo duidelijk aan zat te komen. Dat is natuurlijk voor iedereen anders, dus als 'er niet aan denken' niet werkt, staan hierboven ook goede tips om het te verwerken. Waarschijnlijk beter dan er niet aan denken. (: Nog veel sterkte.

"She was fury, she was wrath, she was vengeance."

Dat is heel rot voor je! Je kunt in ieder geval met je vrienden praten. Ik begrijp je helemaal, over het 'aandachttrekker'-gedeelte, maar dat valt echt reuze mee. Zij weten dan ook wat jou dwars zitten, en kunnen je tips en steun geven. Desnoods kun je met mij praten, ik weet niet in hoeverre ik je kan helpen, maar je kunt het wel bij me kwijt.
Probeer het een plekje te geven. Teken, schrijf, dicht, wat dan ook. Het is heus niet erg om eraan te denken, maar probeer niet de hele dag erover na te denken. Ik weet dat het moeilijk is, maar het lukt je vast. Ik heb vertrouwen in je.

Sterkte!

[ bericht aangepast op 9 juli 2013 - 19:10 ]

Tijd voor koffie.

Misschien dat je er een keer over begint als je alleen bent met een van je vriendinnen. Dan trek je ook niet meteen de aandacht van de hele groep op je en misschien heeft deze vriendin ook ervaringen met mensen die overleden zijn. Zij kan dan steun bieden. Uithuilen is ook altijd goed om te doen. Het maakt je echt niet zwakker. Het is een manier om het allemaal te verwerken.

From these ashes, I will rise

Tyrion schreef:
Ik denk eerlijk gezegd dat je er niet veel aan kunt doen, hoe graag je dat ook zou willen.
Je hebt tijd nodig want 5 weken is inderdaad niet zo lang.
Het hangt van persoon tot persoon af, ik ben namelijk ook iemand die er gemakkelijk enkele maanden over kan doen om dingen te verwerken.
Zorg er wel voor dat je niet alles op gaat kroppen, dat is namelijk erg slecht en dan ga je je alleen maar slechter voelen.
Praat met familie, vrienden, mensen van Quizlet of wat dan ook, maar zorg dat je een uitlaatklep hebt.
Schrijven helpt misschien ook wel.
Als er iets is, je mag me er altijd op aanspreken want ik weet hoe lastig het soms kan zijn.

Heel veel sterkte trouwens.

Some people are art and do art at the same time

Ik weet niet of jij het ook hebt, maar ik heb op school een soort contactpersonen (geen idee hoe ze precies heten) waarmee je kan praten over dingen (je hebt leerlingen, maar ook volwassenen). Het zijn een soort 'gratis psychologen'; ze zijn er om te luisteren. Dus als de zomervakantie is afgelopen en je er nog steeds heel erg mee zit, kan je misschien naar hen gaan mocht je dat fijn vinden. Al je gevoelens voor jezelf (of iemand anders) opschrijven kan ook helpen, misschien kan je je zo beter verwoorden.
De tijd heelt alle wonden en hopelijk zal je na een tijdje de dood van je oma een plekje kunnen geven. Helemaal vergeten is natuurlijk nergens voor nodig (en ook onmogelijk). Probeer gewoon te denken aan alle mooie herinneringen die je van haar hebt en wees blij dat ze in jouw leven is geweest.

In ieder geval heel veel sterkte x

I can't define who I am.

Tyrion schreef:
Ik denk eerlijk gezegd dat je er niet veel aan kunt doen, hoe graag je dat ook zou willen.
Je hebt tijd nodig want 5 weken is inderdaad niet zo lang.
Het hangt van persoon tot persoon af, ik ben namelijk ook iemand die er gemakkelijk enkele maanden over kan doen om dingen te verwerken.
Zorg er wel voor dat je niet alles op gaat kroppen, dat is namelijk erg slecht en dan ga je je alleen maar slechter voelen.
Praat met familie, vrienden, mensen van Quizlet of wat dan ook, maar zorg dat je een uitlaatklep hebt.
Schrijven helpt misschien ook wel.
Als er iets is, je mag me er altijd op aanspreken want ik weet hoe lastig het soms kan zijn.

Heel veel sterkte trouwens.

Enjoy the best things in you life, cause you aint gonna live it twice.

ehm is er misschien een ander familielid waarbij je misschien het gevoel hebt er beter over te kunnen praten?
of anders een vertrouwenspersoon op school?
heel veel sterkte en gecondoleerd

My thoughts are stars I cannot fathom into constellatio

Hmm, dat lijkt me wel raar ja, als dat op je 17e pas voor de eerste keer gebeurd. Ik ben redelijk 'expert' op dat gebied en kan je vertellen dat niemand tips kan geven. Voor ieder persoon verlichten verschillende dingen de pijn. Erover schrijven, een soort altaartje maken, gewoon erover praten, eraan terugdenken, gewoon lekker uithuilen etc. etc. Hoe dan ook, dat verlicht enkel, een rouwperiode gaat niet zomaar over, dat duurt gemiddeld zo'n 5 jaar en slijt er vanzelf wel uit (;
Ik heb, toen mijn oma overleed, nog vaak wel eens gehuild als ik 's avonds in bed lag, maar dat werd minder en minder tot ik er ineens nog amper aan dacht. Zulke dingen zijn niet zomaar ineens over, omdat het toch altijd best heftig is en dus gewoon tijd nodig heeft. En natuurlijk is het vervelend dat je je er dan af en toe nog rot over voelt, maar dat hoort erbij en zo zit het leven in elkaar, dus het klinkt hard, but you just gotta deal with it.

En nog gecondoleerd, je komt er vanzelf wel overheen en als je dan toch een tip wil. Praten helpt altijd wel bij de meesten, desnoods over grappige herinneringen oid (: Niet alleen denken van; Kut, ze is dood en dit en dat en negatief.
Nee, denk gewoon aan de grappige en fijne momenten en praat daarover en nog het belangrijkste, geef jezelf de kans om te rouwen en denk niet dat het niet mag oid.

[ bericht aangepast op 9 juli 2013 - 19:57 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.