Zoals al is gezegd is het voor iedereen anders. Mijn beide opa's zijn binnen twee jaar na elkaar gestorven en allebei met best veel extra 'drama' er omheen en ook allebei in de laatste week van de zomervakantie zodat ik 2 schooljaren niet zo heel lekker begon. Hierboven zeggen velen dat praten oplucht en dat denk ik ook, alleen niet voor mij. Zelf heb ik het er juist met heel weinig mensen over gehad, omdat het voelde als iets van mij. Eigenlijk heb ik het er alleen over gehad met mijn moeder, maar zij voelt ook als de enige persoon bij wie ik alles kan zeggen. Ik zou gewoon voor jezelf bedenken wie die persoon is en naar diegene toestappen. Grote kans dat je bij deze altijd je hart kan luchten.
Verder kun je misschien proberen een brief te schrijven aan je oma, dat kan misschien ook werken. En als je oma een graf heeft kun je ook altijd er alleen eens een bezoekje brengen. Mijn ene opa is gecremeerd en zijn urn staat nu in een speciale urn-muur. Altijd als ik daar alleen zit, weet ik dat hij er is.
Succes en gecondoleerd!
"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa
