Topic over vertrouwen in relaties - Liefde, Vriendschap & Familie

Ik start dit topic, omdat ik mijn gedachtegang graag even wil delen met jullie. Het kan zijn dat je het verkeerd interpreteert, maar wees maar kritisch en deel je (filosofische) gedachten omtrent dit onderwerp.

Hoe vertrouw je de ander? Ik heb geregeld nachtmerries over andere meiden met m'n vriend (soms praten ze alleen maar).
Ik weet dat hij nooit vreemd zou gaan, en toch ben ik bang dat er slimmere, betere en mooiere meiden voor hem zijn. Maar voor hem spreekt het voor zich dat we bij elkaar blijven. Ik wou dat ik zo zorgeloos was. Ik heb er met hem over gepraat en we denken dat ik mezelf nog niet vertrouw met de relatie en daardoor hem ook niet... Zou dat waar kunnen zijn?
Ik vertrouw mezelf echter wel in de zin dat ik mijn vriend nooit kwijt wil en nooit zal laten stikken voor een ander. Onze relatie is speciaal én daarom ben ik bang het te verliezen. Maar zolang ik bang ben, kan ik hem niet vertrouwen. Hij heeft die angst niet meer óf hij weet het op te sluiten in zijn brein.
Maar misschien ben ik bang dat wanneer er geen angst meer is, we de relatie anders gaan behandelen: Minder speciaal. Dan ga je er immers beide vanuit dat je bij elkaar blijft. Het is zo klaar als een klontje, je hoeft elkaar niet te overhoren wanneer de één ergens is geweest. Geen deel in je lichaam gedraagt zich jaloers. Maar door het 'ondervragen' merk je wel dat de ander je niet kwijt wil. Als dat wantrouwen weg is, hoe weet je dan dat de ander je niet kwijt wil?
Door onzeker te zijn en steeds te moeten vragen om bevestiging, ziet hij mijn angst. Maar ook dat ik hem koester.

Ik snap waarom ik het doe: jaloers zijn. Maar ik wil het niet meer. Ik wil mijn positieve zelf weer zijn en blindelings kunnen vertrouwen in ons. Hoe? Door te kijken naar wat goed gaat en daar vertrouwen uit te halen. Ergens vrees ik dat het moeilijk wordt, omdat ik vaak naar bevestiging zoek. Maar ik weet ook dat het onnodig is en dat ik het los moet laten.

Ben gewoon benieuwd hoe anderen hier tegen aan kijken. En als je ook in een serieuze relatie zit, hoe kreeg je vertrouwen? (Als je antwoord: Met tijd. Oké, maar ik ben al twee jaar met m'n vriend en het jaloerse gedoe is nog steeds niet geheel verdwenen).

You are beautiful, you are love.

Ik vind dat een beetje jaloezie geen kwaad kan, het is eerder gezond. Ik snap jouw gedachtegang dat ook helemaal. Misschien moet je het om zien te zetten in het geen vertrouwen hebben als hij met anderen omgaat naar jaloers zijn dat jij op dat moment niet bij hem kan zijn en een ander wel? Oké, dat slaat vast ook nergens op haha. Ik vertrouw mijn vriend ten volste, toch ben ik soms jaloers of onzeker als hij met anderen dingen gaat doen, maar niet omdat ik hem niet vertrouw.

Your make-up is terrible

Het is een simpel eigenlijk, maar het zijn vaak de mensen wie het zo moeilijk maken.

Vertrouwen is de basis van een relatie.

"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.

Oh that's really simpel: if I ain't trust em, I don't do em. And I agree with Itachi over here. Als iemand mij niet vertrouwt en ik diegene niet, dan komt er geen relatie.
Persoonlijk vind ik het vervelend en enorm energy consuming om telkens om die bevestiging te vragen. Dus voorkom ik die ellende. Ik vind dat je zelf stevig in je schoenen moet staan, in plaats van jezelf genoodzaakt te voelen dat van een partner te vragen. Take me for example. Ik voel me soms onzeker over m'n lijf en een aantal andere zaken and I'm aware of that. Voordat ik of daar wat aan heb gedaan of 100% vrede heb met wie en hoe ik ben gebeurt er niks op dat gebied. Zo wapen ik mezelf wat beter tegen dickheads die dichtbij genoeg kunnen komen om me te kunnen kwetsen. Herpderp.

[ bericht aangepast op 21 juni 2013 - 12:54 ]

No growth of the heart is ever a waste

In het begin vertrouwde ik mijn vriend totaal niet, ik was echt verschrikkelijk jaloers constant. Maar dat komt ook door wat er gebeurd is met mijn ex :') Ik vertrouw hem nu wel helemaal maar ik ben nog steeds snel jaloers.. Super irritant.

-

Die dingen zo'n zo afgrijselijk. Ik denk ook eerder dat dat gevoel niet met niet vertrouwen heeft te maken, maar eerder met de angst om hem kwijt te raken. Vertrouwen hebben in iemand is voor mij namelijk nog net iets anders dan bang zijn hem te verliezen. Ook vind ik dat gezonde jaloezie los staat van vertrouwen. Alle drie zijn verschillende emoties en ondanks dat je iemand voor de 200% vertrouw, kan je ook zeker wel die angst en/of jaloezie voelen.

Ik en m'n vriend zijn nu ruim 6 jaar bij elkaar, hebben een kleine van 4,5 en weten wat we aan elkaar hebben. We hebben een sterke relatie en zien het ook als vanzelfsprekend dat we bij elkaar horen, als in de zin van: we kunnen ons geen leven voorstellen zonder elkaar of met een ander. Ik vertrouw hem voor de volle 200%, en toch heb ik ook zeker soms die bevlieging van: straks gaat hij vreemd en ben ik hem kwijt. Dat heeft niks met dat vertrouwen te maken, maar gewoon echt met de angst voor het verliezen wat ik heb. (al zullen er geheid mensen zijn die zeggen dat dat hetzelfde is, maar ik vind nu eenmaal van niet)
Wij praten daar altijd heel open over, en als ik zo'n bevlieging/moment krijg, vraag ik het hem gewoon. Was gisteren nog, hij had overgewerkt en was laat thuis (wat nu niet bijzonder vreemd is ofzo, want het gebeurd wel vaker in de week :'D) Enfin, ik kreeg zo'n stemmetje in m'n hoofd en dat blijft er dan inzitten. Als ik het hem niet vraag (voor die bevestiging) dan groeit dat stemmetje en gaat het van kwaad naar erger en dat leidt tot onzekerheid van mijn kant, wat uiteindelijk ook het vertrouwen aantast en onze relatie omdat ik allerlei doemscenario's in m'n hoofd krijg.
Maar daarin staan wij dan zover dat als ik het hem vraag, we erover kunnen praten. Hij gaat niet opeens slijmerig en plakkerig doen, en me overrompelen met complimentjes en shit, want dan wordt ik juist nog onzekerder en ga ik er nog meer achter zoeken :'D Maar toch geeft hij me de bevestiging die ik nodig heb, en ik neem het van hem aan.

Wij praten bijzonder veel over onze relatie en hoe we de dingen zien. Hoe we tegen dingen aankijken en ook over onze angst om elkaar te verliezen en andere angsten die we hebben. Dit werkt voor ons en heeft er echt wel voor gezorgd dat het vertrouwen in elkaar is gegroeid.
En tja, wanneer ik onzekerder in m'n vel zit - over mezelf, als persoon en over m'n uiterlijk - dan heb ik ook al rapper die angst en jaloezie. Dat laag zelfbeeld wat ik met momenten kan hebben, is het grote probleem, en dat reflecteer ik op hem. ik zie mezelf zo, dus mijn vriend zal me dan ook zo zien. Wat dus eigenlijk in geen geval is. Dat veroorzaakt bij mij ook dat stemmetje in me hoofd.

Daarbij ben ik het eens met Hashirama, zorg eerst dat je zelf voor 100% goed in je vel zit, vooraleer je aan een relatie begin. Al is dat geen garantie, want toen ik m'n vriend leerde kennen was ik echt zelfzeker over mezelf, hield van de persoon wie ik was en die shizzle meer. Ik was tevreden met m'n eigen. De beste basis om een relatie te starten, want hoe kan je immers iemand van je laten houden als je al niet van jezelf houdt? Maar enfin, ik heb 4 jaar terug een zware depressie gehad, en daarin is die zelfzekerheid bij mij weggeslagen en zit ik dus ook niet meer 100% goed in m'n vel en ben ik met momenten heel onzeker over mezelf.
Gezien jouw situatie, kan je er inderdaad ook beter aan doen om je eigen onzekerheid wat aan te pakken, aangezien daar het grootste probleem uit voorkomt.

Edit: Nu ik m'n post heb teruggelezen, is dus het volgende wat ik dus zo ongeveer bedoel en het best kort had kunnen zeggen... die angst dat hij vreemd gaat komt niet voort uit het feit dat je hem niet of wel vertrouwt, maar uit je eigen onzekerheid. En dus om dat te verhelpen, zal je je eigen onzekerheid moeten aanpakken.
Edit2: Wat dus meteen preken voor eigen parochie is... ik is blij met dit topic, aangezien ik dus niet eerder begreep waar dat verrekte stemmetje en die angst vandaan kwam bij mij eerlijk gezegd. Ik wil je dus ook echt bedanken en de anderen die gereageerd hebben, aangezien ik dus iets over mezelf geleerd heb, hoe stom dat ook even mag klinken

[ bericht aangepast op 21 juni 2013 - 13:18 ]

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Ik vertrouw mijn vriend volledig, maar dat komt vooral omdat hij voor de rest niet echt bezig is met meiden. Hij is het ook nooit echt geweest, maar hij heeft altijd zo'n enorm nonchalante houding wat betreft andere meiden. Soms dan komt hij wel een meisje tegen in de kroeg of zoiets, maar hij maakt er nooit meer dan een praatje mee. Hij vertelt dat ook altijd zo lekker luchtig, alsof het hem echt niets kan schelen dat er zojuist speciaal voor hem een meisje naar hem toe kwam. Mijn ex flirtte altijd vlak voor mijn neus en zolang mijn vriend dat niet doet, is er niets aan de hand. Zolang hij niet vlak voor mijn neus staat te flirten, vind ik het best, maar dat zit ook niet echt in de aard van mijn vriend, dus

Het gekke is dat ik en mijn vriend er ook heel luchtig grapjes over kunnen maken. Gewoon juist een beetje dollen, dat geeft mij wel het vertrouwen dat het eigenlijk niet gebeurd. Heel gek. Misschien is het slim om jezelf ervan te overtuigen van: "Ja, misschien zit hij wel daar, maar ik ben zijn vriendin en niemand pakt dat me af". (Ik ben niet echt een ster in zelfmotivatie, maar ik denk vaak zulk soort dingen. Ook als een meisje met mijn vriend contact opneemt via facebook. "Moet ik nu jaloers zijn? Nee, want ik zit hier naast mijn vriend en zij zit zielig alleen achter een beeldscherm. Weet ik veel..) En natuurlijk ben ik ook wel eens jaloers of onzeker als hij met anderen iets gaat doen. Maarja, dat zul je altijd houden denk ik.


^En ik ben met het bovenstaande van Merrow eens. Ik denk dat het inderdaad meer de angst is om iemand te verliezen. Vaak ga je dan ook juist doem-scenarios in je eigen hoofd maken, terwijl er niets aan de hand is. Je moet denk ik jezelf ervan overtuigen dat je de ander vertrouwd en het er met de ander over hebben. Ik los mijn eigen onzekerheid vaak op door juist met mijn vriend erover te praten, die stelt me vaak wel weer gerust.

[ bericht aangepast op 21 juni 2013 - 13:41 ]

It's never gonna happen, Guys.

Heel erg bedankt allemaal voor de reacties! Doet me goed om te lezen.

@ Assassin, dat is denk ik een betere manier om naar te kijken, dankjewel! Ik vind het ook zo vreemd om te zeggen dat ik hem niet vertrouw, want zo voelt het ook helemaal niet. Maar zou een beetje jaloezie echt 'gezond' zijn? Want mijn vriend lijkt echt nóóit jaloers (en daar heeft hij ook nog niet echt redenen toe gehad, maarja).

@ Hashirama, goed van je! Het is ook gek, want in het begin van m'n relatie was ik veel zekerder. Naarmate het serieuzer werd, werd ik banger het te verliezen en there you go: Onzekerheid.

@ Merrow, dankjewel voor je reactie (jou reacties zijn altijd zo heerlijk lang en uitgebreid!). Ik ben blij dat je iets over jezelf hebt geleerd! (:
Je hebt gelijk, het komt voort uit mijn eigen onzekerheid.
Ik hoop echt dat die angst niet met het vertrouwen te maken heeft. Want dat zou ik echt hatelijk van mezelf vinden, want ik wéét dat hij te vertrouwen is.
Goed dat je jezelf uitspreekt op momenten dat zo'n stemmetje je toespreekt. Dat doe ik zelf ook, maar ik voel me daarna altijd direct schuldig, omdat ik het niet los kon laten en zo nodig bevestiging moest vragen. Maar uiteindelijk denk ik dan: Iets zeggen is beter dan niets zeggen en alles opkroppen.
En aan een klef antwoord heb je inderdaad weinig, mijn vriend is ook echt niet zo'n romantisch geval dat meteen moet knuffelen als ik onzeker ben. Hij krijgt altijd een frons op zijn gezicht en wacht tot ik ben uitgepraat. (:
Zelf denk ik niet dat je 100% goed in je vel kunt zitten. Ik niet tenminste. Dat wil niet zeggen dat ik geen geweldige relatie heb op kunnen bouwen. Ik kan eigenlijk zeggen dat ik meer mezelf ben geworden door m'n huidige ontmoet te hebben.
Hoe dan ook, ik werk aan mijn zelfbeeld en blijf dit doen. Ik vind het fijn te horen dat het niet met het niet/wel vertrouwen te maken hoeft te hebben.

You are beautiful, you are love.

Ik ben echt een ramp als het gaat om jaloezie :'D Ik kan heel snel jaloers zijn, ook al gaat het maar om aandacht die ik zou willen. Ik kan er niet tegen als iemand of iets anders meer aandacht krijgt dan ik. Dat gaat nu wel beter, maar toch, soms heb ik het er heel moeilijk mee. Verder heb ik ook echte rampscenario's in mijn hoofd als Nikki weg gaat of alleen op vakantie gaat. Ik weet echt wel dat er niks gaat gebeuren en ik vertrouw Nikki ook 100%, maar de gedachte blijft wel en dat is echt heel vervelend. Niet alleen voor mij, maar ook voor haar.

Probeer het zoveel mogelijk van je af te zetten en het met logisch redeneren op te lossen. Dat helpt bij mij heel erg en ga anders iets doen wat je afleidt. Dat helpt bij mij altijd.

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Ik snap je, ik denk dat dit gevoel nog wel even blijft tot dat je elkaar door en door kent. 2 jaar is al aardig wat maar toch denk ik dat het nog wel wat tijd gaat kosten. Maar als je iemand echt vertrouwt hoef je niet meer jaloers te zijn want dan weet je dat iets niks voorstelt of geen inhoud heeft. Ik ben ook veel te snel jaloers het is echt heel erg maarja, er valt weinig aan te doen. Ik zou me er niet te druk om maken als je weet dat je vriend niet ''flikflooit'' met anderen, dan zal je vanzelf zien dat het wantrouwen weg zakt.

Plus het jaloerse gevoel is ook gewoon een onderdeel van verliefdheid hoor :'D

''Everytime I close my eyes, It's like a dark paradise.'' - Lana Del Rey.

Ik vertrouw mijn vriend. Ik weet dat hij niets met andere meisjes gaat doen (of in ieder geval, dat hóóp ik maar) als ik er niet ben, wat altijd is. Ik moet zo'n 2 uur reizen om hem te zien maar op een of andere manier vertrouw ik hem, terwijl ik dat bij mijn ex niet had, terwijl ik hem bijna elke dag en elk uur zag. Dat vind ik dan wel apart :'D Maar ik word in ieder geval niet heel snel jaloers.