Zijn handen gleden over haar prachtige lichaam, alsof ze de enige waren. Meteen drukte ik Enkele keren op het knopje van mijn Nikon. Ze bewogen zachtjes op de muziek, steeds dichter naar elkaar toe. Een grijns ontstond op mijn gezicht bij het gedacht dat ik sappige foto’s had bemachtigd. Wanneer hun lippen elkaar raakten, duwde ik het knopje in voor een laatste keer. Ik besloot dat het genoeg was voor vandaag, morgen zou ik weer pracht exemplaren vastleggen. Meneer Styles verdiende wat privacy. Dat laatste deed me lachen, dé Harry Styles kreeg nooit privacy dat wist zelfs het kleinste kind. Trok ik geen foto’s dan was het wel iemand anders. Ik borg mijn Nikon veilig weg en trok mijn jas aan, rustig verliet ik het danscafeetje.
Eenmaal bij de voordeur gekomen, draaide ik deze voorzichtig van het slot. Het was al laat dus wilde ik mijn moeder niet wekken. Ze zou zot worden als ze wist dat ik er weer opuit was getrokken, volgens haar verdienden beroemdheden rust en vrijheid. Zeker als ze rond de twintig jaar waren, ze hoorden op die leeftijd te genieten en te proeven van het leven. Ik herinner het me nog hoe ze zei: ‘Het is schandalig hoe paparazzi die jongens achterna zit. Waag het niet hoor, Avery Woodson, als ik weet dat je je vrije tijd aan hen besteed zal het je beste dag niet zijn.’ Jammer voor haar droomde ik van een succesvolle paparazzicarrière en was One Direction nu eenmaal de ideale prooi. Eigenlijk konden ze me niet veel schelen, ze waren de vijf Justin Biebers van het moment die vroeg of laat vervangen zouden worden.
