Ik wilde vrolijk blijven en vrolijke topics maken, maar ik denk dat blij blijven doen terwijl ik er steeds minder van meen uiteindelijk ook negatief begint te werken :'D (Ik ben wel vrolijk hoor, daar niet van, maar ik bedoel het doen alsof niets dwars zit). Mijn moeder dus, voordat ik verder op de situatie inga, wil ik even zeggen dat ik school inschakelen al overwogen heb, twee vriendinnen van mij (op dezelfde school) zitten ook wegens hun thuissituatie met hulp van school, één gedwongen en de ander vrijwillig. Maar allebei zijn ze er erg negatief over, ze praten over je gevoel maar veranderen de situatie niet. Een soort psycholoog, maar dan zonder acties en zonder iets te ondernemen. Één daarvan heeft de school daar al op aangesproken, maar de enige actie die ze voor je zullen ondernemen is jeugdzorg inschakelen. En jeugdzorg is iets waar ik echt alles op tegen heb.
Maargoed, mijn stiefvader is dus in september als het goed is het huis uit gegaan, alles leek beter te gaan. Mijn moeder en ik kregen een betere band, maar na een maand of twee was dat al helemaal over. Ze heeft iemand nodig om af te kraken en zich op af te reageren als ze een kut werkdag heeft gehad (niet fysiek, dat absoluut niet, maar ze boort je de grond in door overal commentaar op te leveren.) En dat is nou net mijn zwakke punt, mensen die mij het gevoel geven dat ik in hun ogen niets goed kan doen. Mijn ex-stiefvader had het echter helemaal verdient, hij was een complete lul en gaf mij overal de schuld van, waardoor mijn moeder het gevoel had dat ze me moest verdedigen. Maar nu ze zelf in de positie zit dat ze mij letterlijk de schuld geeft van dingen die ze zelf doet, voelt ze die neiging niet. Ik heb geprobeerd met haar te praten de afgelopen weken, maar dan eindigde alsmaar in ruzie, de laatste keer dat ik voor haar ogen in huilen uitbarstte ook hierom, een paar maanden terug, zei ze vrolijk dat ik me aanstelde en een dramaqueen was. Ik heb uitgelegd waarom dit me zo snel opbreekt, maar ze luistert niet. Ik kreeg heel erg de drang alles goed te doen voor haar en ik heb het heel erg geprobeerd, maar toch had ze overal commentaar op. Als vrienden te vaak over de vloer komen, omdat ze zich hier meer thuis voelen dan bij zichzelf zegt ze ook meteen dat ze me gebruiken omdat ze het beu is.
Ik heb vandaag weer geprobeerd te praten, maar ze ging gewoon met d'r mobiel spelletjes spelen en sms'en, toen ik het helemaal beu was ben ik gaan schreeuwen. Jammer genoeg werkte het, ik vind het best rottig dat ik schreeuwend om haar aandacht moet vragen. Uiteindelijk stond ik op het punt van huilen nadat ze gewoon verder ging met mij te bekritiseren op de meest onbenullige dingen (ik had deze week de dieren niet optijd verzorgd, want ik ben al twee weken ziek, ik ga naar school, put het laatste beetje energie uit me om nog iets leuks te kunnen doen voor een uurtje en dan moet ik slapen om de rest van de dag door te komen. In het weekend ben ik helemaal gebroken, dan kan ik niks ik heb de hele middag nodig om op te starten, in de avond kan ik een uur iets ondernemen en dan moet ik gaan slapen. Maar mijn punten zijn niet zo geweldig dus ik blijf gewoon naar school gaan, helemaal omdat deze week proefwerkweek is). Wat ik jullie net heb uitgelegd legde ik haar ook uit, maar dat was ook niet goed, had ik maar geen carnaval moeten vieren. Maar daar komt het niet door. De reden is een beetje een lang verhaal, die doet er ook niet echt toe. Ik stond op het punt van huilen toen ze weer begon te zeggen dat ik een dramaqueen was en ik ben letterlijk gaan huilen als een klein hysterisch kind, gewoon omdat ik me zo machteloos voelde en nog steeds doe.
Ik wil echt iets veranderen, maar ik zou niet weten hoe. School gaat me niet helpen, familie heb ik buiten haar niet echt, mijn opa maar daar heb ik niet echt iets aan gezien hij aan het dementeren is. Ik kan de hulp van mijn moeders vriendinnen inschakelen maar dat zou hetzelfde zijn als mijn moeder die mijn vrienden in ging schakelen. Die zouden d'r ook keihard uitlachen omdat ze mijn verhaal al gehoord hebben. Ik heb haar al eens een brief geschreven, ik ben een jaar geleden zelfs weg gelopen. Ik wil niet uit huis geplaatst worden ik wil gewoon dat ze die rotjoint van d'r voor een keer weglegt en naar me luistert! Ik heb al die maanden mijn mond er over willen houden omdat ik wist dat ik toch niets kon veranderen, maar het loopt steeds hoger op en ik weet zeker als hier niet snel een eind aan komt wordt ik echt nasty. Dan ga ik haar in diezelfde situatie proppen als ze bij mij doet, daar probeer ik mezelf nu van te weerhouden, maar het feit dat ze zo gevoelloos tegen me doet en de volgende dag weer vrolijk en lief tegen me doet, dat ze zo schijnheilig is om tegen me te schreeuwen en zodra een vriendin binnen komt vrolijk 'haaaaai' gaat zeggen. Het geeft mij een hele sterke drang van de rebel uithangen. Ik heb er letterlijk over na zitten denken mijn gezicht in een ijzerwinkel te veranderen, omdat ik weet dat ze het vreselijk zou vinden. En ik weet hoe stom het klinkt en hoe stom het is, ik eb die drang nooit gehad om me zwaar tegen haar te gaan verzetten, maar hoe slechter het gaat hoe harder die drang groeit, het zal vast wel iets te maken hebben met puberen, maar ze helpt er niet echt positief aan mee. Ze maakt het zo enkel erger.
Weet iemand wat ik hier tegen kan doen? Of anders hoe ik er het beste mee om kan gaan om me thuis toch nog enigszins welkom te voelen?
(sorry dat het zo'n lang zeikerig topic moest worden, ik heb ook verschillende mensen raad gevraagd voordat ik jullie weer lastig wilde vallen, maar niemand kon me helpen.)
Let it come and let it be
Daarbij is de situatie er natuurlijk wel en het is best wel erg dat ze zich af reageert op jouw. Ik denk dat ze zelf heel wat problemen heeft en dat dat de oorzaak is. Als ik jou was zou ik toch iemand anders inschakelen want naar jou luistert ze duidelijk niet. Ik denk dat ze zelf hulp moet zoeken voor haar problemen (ik denk dat het uitgaan van haar relatie haar ook niet echt lekker zal zitten) en dat jij haar daarbij natuurlijk een beetje moet helpen, als je weer beter bent tenminste. Je hebt gelijk dat je het erger maakt door je tegen haar te verzetten, maar misschien moet je dat wel gebruiken als er echt niets werkt. Probeer eens voor te stellen om naar therapie te gaan, misschien samen, misschien zij alleen?
