[RPG] Camping Fear ~002~ - Speeltopics

Het gaat over 10 tieners die samen in de bungalow 666 zitten op de Camping fear. Ze kennen elkaar echter niet of de meeste toch. Ieder van hun verbergt een geheim. Maar wat als ze er achter komen dat er iets niet klopt op de Camping en daarbij elkaars geheimen te weten komen.
Er is een speciale dag waar je geesten kunt zien op bootjes op de vijver die net bloed lijkt net zoals de maan, je rare geluiden hoort in de bossen en je een man ziet die mensen vermoord om een stuk huid van je te nemen. Sommige van hun geheugen worden gewist na die dag, andere weten het nog perfect. Als de mensen rond hen opeens beginnen te verdwijnen en later vermoord terug gevonden zijn gaan ze op onderzoek uit en moeten ze elkaar leren te vertrouwen.

---

Jongens [Max. 5]
- Devon Dorcha~~Gatsby *Gancanagh/Hound*
-Claed Nixis ~~Albion *Ziener/Druide*
- Jake Dodge Dragon~~ Ninuturu *Hybrid Dragon*
-Daniël Xavier Woods ~~ShatterMe *half incubus/ half vampier*
-

Meisjes [Max.5]
- Dawn Katherina Madison ~~ShatterMe *Necromancer/Vuur demon*
-Jaybee Jillz Bellatrix Maple ~~Sylvesti *Faun/Fallen Angel Hybrid*
-Dhelia Athene Loreley ~~ Everdeen *Dochter van Ondine (half waternimf)*
-Jess Marie Cooper ~~ Galinda* Assassin/Droomwandelaar.*
-

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals: Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, gebeurtenissen van vroeger, ...
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen mensen die zelf verzonnen zijn en niet echt een karakter hebben maar natuurlijk ook tussen de rest van de schrijvers.
~Reserveringen blijven 3 dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Er mogen vulgaire dingen in voor komen.
~Mag van de verhaallijn afwijken.
~Niemand zegt dat iemand zijn personage niet goed is of niet kan behalve IAmADreamer.
~Plezier hebben, dat is de grootste regel hier !

Camping Fear [RPG 16+]

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 14 juni 2013 - 15:51 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Claed

Ik schrik toch wel even wanneer Devon ineens mijn shirt vast neemt. Ik kijk hem aan en slik een keer. Heb ik iets verkeerd gedaan of wat?
"Jij," gromt Devon en duwt me, best wel hard, naar achter. Hij hangt boven mij, ik kijk hem aan. Wat is er met hem? Meent hij dit of is het allemaal een grap?
"Heb ik je niet geleerd dat je moet oppassen bij een Gabriël?" fluistert Devon en hij brengt zijn hoofd steeds dichterbij. Gabriël... Gabriël. Wat had hij me nou verteld over een Gabriël... Waarom ben ik het kwijt. Er lopen plotse rillingen over mijn lijf wanneer ik zijn lippen in mijn hals voel. Ik beweeg mijn lippen, maar geluid komt er niet uit. "Want je weet hoe die ineen zitten, het kunnen echte rotzakken zijn," fluistert hij en ik voel hoe hij op me neer gaat zitten. Hij komt omhoog en ik zie een speelse grijns op zijn gezicht staan. De schrik die ik net had is nu flink afgezakt. Zie je wel, hij meent het niet. Devon zou mij nooit gebruiken als lustobject, toch?
Devon leunt wat naar voor en zet zijn handen naar mijn hoofd. Ik kijk hem recht aan. Zijn blik word nu serieus.
"Ik heb God's vergiffenis niet nodig, want ik geloof niet in die onzin. Maar die van jou wel. Alle stomme dingen die ik doe, Claed. Elke foute beslissing die ik maak, gebeuren omdat ik het beter wil maken voor jou, besef dat alsjeblieft." zegt Devon en ik luister naar hem. Betekend dit, dat... dat hij écht nog wel om me geeft? Hij leunt dichter bij me, ik kan zijn ademhaling tegen mijn lippen aanvoelen. Ik slik een keer. Gaat hij doen waar ik al jaren op gewacht heb? Gaat hij waarmaken waar ik al jaren op wacht?
"Herinner je je die belofte die ik maakte, dat ik zou proberen? Dit ben ik die die belofte probeert waar te maken," fluistert hij. Wanneer ik zijn lippen op de mijne voel gaan, lijkt er wel vuurwerk af te gaan in mijn lijf. De vlinders, die zich daarnet door de kus in mijn hals hadden verzamelt, fladderen wilder en wilder rond. Als automatisch sluiten mijn ogen. Dit is waar ik al een ruime zeventig jaar op heb gewacht. Na Devon heb ik nooit meer iemand gehad. Natuurlijk had ik het zelf verknalt bij hem. Maar iets in mij zei dat ik moest wachten, wachten tot het écht op mijn pad kwam. En blijkbaar heb ik het gevonden.
Gabriël, wat bedoelde hij daar nou mee? Gabriël... Hij kan me aanraken hé? Wacht! Devon is de Gabriël geworden? Devon heeft macht over zijn eigen lichaam! Hij.. hij kan nu bepalen wie hij aanraakt. Nu ik dit zeker weet sla ik mijn armen om zijn hals, als vanzelf trek ik hem iets tegen me aan. Natuurlijk niet echt wetende of het wel goed is wat ik doe. Eén van mijn handen laat ik over zijn rug gaan. Zijn huid, voelt zo warm... Zo... zacht. Dit is wat ik al die jaren nooit heb mogen aanraken. Al snel merk ik wel dat ik mijn ademhaling niet heel erg goed onder controle heb waardoor ik een beetje in ademnood kom. Niet precies wetend wat te doen haal ik mijn lippen van die van Devon af en wend mijn hoofd een beetje af. Ik moet even op adem komen...
"Devon," zeg ik zachtjes en ik kijk schuin naar de jongen boven op me. "Je bent de Gabriël?" vraag ik, ergens om toch zekerheid te krijgen of zo. Ik weet het niet. Mijn armen liggen nog steeds om zijn hals en nu kijk ik hem recht aan. Die zeventig jaar ertussen waren wel lang genoeg geweest, al zeg ik het zelf.

---

Ich liebe dich 27.12.23

[Ga nog maar even verder, er is vandaag nogal hard nieuws bij me binnen gekomen over een zeer goede vriendin van mij.]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

"Gabriel" Devon Dorcha

Bijna meteen kan ik precies proeven hoe Claed zich voelt. Zout. Lust. Ik vind het jammer dat hij zich zo lijkt in te houden. Ik vind het zo jammer dat dit alleen werkt bij de meer duistere emoties, ik zou zo graag alles dat door hem heen gaat kunnen smaken. Na een tijdje slaat hij dan toch zijn armen om mijn hals en durf ik hem iets minder voorzichtig zoenen. Ik ben al blij dat hij me niet afwijst. Ik zou het hem niet verweten hebben, of misschien ook wel. De enige reden waarom ik toegestemd heb om Gabriël te worden is om dit te kunnen doen. Tenminste, dat geloof ik graag want ik weet niet hoeveel keuze ik er werkelijk in had. Het feit dat ik ze al kon horen zonder dat ik ook maar ergens in toegestemd had lijkt het tegendeel te bewijzen. Al snap ik niet waarom ze precies mij moeten hebben. Ik ben al eeuwen niet meer in de buurt van de Hunt geweest, of van het Duistere Hof.
Mijn aandacht wordt weer volledig naar Claed getrokken als hij een van zijn handen over mijn rug laat gaan. De haartjes in mijn nek komen ervan overeind en er verschijnt een kleine grijns op mijn gezicht.
Iets in me schreeuwt dat dit fout is, dat het tegen mijn natuur is. Maar een ander deel schreeuwt net zo hard terug dat ik hier gewoon mee weg kom omdat ik verdomme Gabriël ben en iedereen die het er niet me eens is een dreun verkoop.
Ik krijg het een beetje lastig om mezelf onder controle te houden als Claed's ademhaling versnelt en het uiteindelijk een beetje te begeven. Alsof hij degene is die kan proeven wat ik voel, in plaats van andersom, breekt Claed de kus af. Ik doe mijn best hem niet te beteuterd aan te kijken en haal mijn vingers door zijn haren terwijl ik hem tijd geef om op adem te komen. Ik ben geen voorstander van het lot, maar het feit dat zowel hij als ik hier nu zijn en dat ik net op dit moment de kans krijg om zelf te kunnen kiezen wie moet bezwijken aan mijn aanraking en wie niet moet toch iets betekenen.
"Devon."
"Hm?" Ik kijk hem aan en laat mijn hand uit zijn haar glijden om vervolgens zijn arm te strelen. Nu ik hem kan en mag aanraken, waarom zou ik het laten?
"Je bent de Gabriël?"
"Ik ben de Gabriël," antwoord ik. Het feit dat ik het kan zeggen betekent dat het de waarheid is. Er verschijnt een kleine grijns op mijn gezicht. Langzaam maar zeker laat ik mijn handen naar zijn handen zakken. Ik laat mijn vingers tussen de zijne glijden. "Twijfel je er nog aan, Claed?" grinnik ik.
Zonder verdere waarschuwing druk ik zijn handen boven zijn hoofd tegen de grond. Met een blik vol van victorie kijk ik hem aan. Dit zijn de dingen die we vroeger nooit konden, onbezorgd dollen met elkaar. Waarschijnlijk zou ik het toen ook niet gedaan hebben, ook al had het gekund. Toen probeerde ik vooral zijn vriend te zijn, maar nu het anders kan is de tijd voor vriendschap gepasseerd. Nou, nee. Dat nu ook weer niet. Maar nu is er plaats voor... andere dingen.
"Want ik kan het bewijzen," grinnik ik terwijl ik mijn lippen weer in zijn hals plaats en er zachtjes in bijt.
Ik heb geen idee hoe ik het zou moeten bewijzen anders dan het feit dat ik hem nu aan kan raken, maar nu ik er zo over nadenk zou dat wel eens het voldoende bewijs kunnen zijn. Ik steek mijn tong uit en lik van zijn hals tot zijn kaaklijn. Lekker. Bij zijn kaaklijn aangekomen geef ik kleine kusjes, tot aan zijn lippen. Vlak nadat ik hem opnieuw kus bijt ik zachtjes op zijn onderlip.
"Nog bewijs nodig?" zucht ik met een grijns.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[poke poke]

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

(Flip vla! )

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

D Dawn Madison

"Ze komen vast wel, ik ken ze dan niet zo lang maar het lijken me geen types die andere in de steek laten" antwoord hij."Misschien kunnen we alvast wat vlees klaar maken enzo? Dan kunnen wij in tenminste eten en zal niet alles weg rotten, of we maken stokbrood met gesmolten kruidenboter?" stelde hij voor.
"Ja is goed. Maak maar iets klaar, het maakt voor mij niet uit wat, want ik begin honger te krijgen." Ik keek verlegen naar beneden. Eigenlijk wou ik niet dat hij wegging. Ik vond het vrij aangenaam om tegen hem aan te zitten en hij heeft het lekker warm. Ik kroop even nog dichter tegen hem aan.
"Wat doe je eigenlijk hier op dit kamp? Zijn er speciaal reden of wil je et gewoon even tussen uitknijpen zoals sommige?" Vroeg ik dan er nog rap achterna. Ik wist niet of ik dit al eerder had gevraagd of niet, maar dat maakte niet uit.

(Sorry dat ik allang niet heb geschreven, maar ik had niet veel tijd. Mijn examens gaan ook maandag beginnen, maar ik zal proberen te bijven posten tot ik naar Malta vertrek me de 26ste.(; ik weet ook niet of dit 8 zinnen zijn omdat ik op mijn IPod zit.)

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

[Ergens waar ik in kan springen?]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Als Dhelia tegen een beetje geklooi kan mag ze best Claed en Devon komen storen :p, ze zijn in het bos, een beetje aan het eh nou ik weet het niet precies :W]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[Okeee, ik lees snel nog even alles over en dan maak ik een posttt.]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Claed

"Ik ben de Gabriël," Bevestigd Devon op mijn vraag, hij kan niet liegen dus spreekt hij automatisch de waarheid. Een glimlachje komt op mijn gezicht. Er verschijnt een kleine grijns op Devon zijn gezicht. Ik voel zijn handen naar de mijne afzakken en hij laat zijn vingers tussen de mijne glijden.
"Twijfel je er nog aan, Claed?" grinnikt Devon en plant mijn handen boven mij op de grond. Even ging mijn hart sneller slaan. Niet dat ik schrok, maar het is gewoon de spanning. Hij kijkt me met een aparte blik aan. Geen verkeerde, om eerlijk te zijn. "Want ik kan het bewijzen," grinnikt hij terwijl hij zijn lippen weer in mijn hals zet. Ik kan het niet laten een zachte kreun te laten als hij in mijn hals bijt. Ik voel iets nattigs langs mijn hals richting mijn kaaklijn gaan. Wals als hij bij mijn kaaklijn zelf aankomt besef ik dat het zijn tong was. Ik grinnik zachtjes even. Ik voel hoe hij kusjes geeft tot aan mijn lippen. Hij bijt op mijn onderlip en de rillingen gaan over mijn hele lichaam. Dit is wat ik al die tijd al wilde. Of het nou lust of liefde op dit moment is, maakt me niets uit. Zolang ik Devon maar tegen me aan heb op dit moment.
"Nog bewijs nodig?" zucht Devon met een grijns. Ik kan hem niet zien, maar ik voel het wel tegen mijn lippen aan. Ik kijk Devon aan, eigenlijk helemaal niet wetend wat te zeggen. "Devon..." zeg ik op fluistertoon en kijk hem aan. "Wat doe je toch met me?" vraag ik en voel mijn wangen kleuren. Ik moet eerlijk zijn, geheel koud is het me niet gebleven door wat Devon deed. Ik beweeg mijn vingers iets en probeer mijn handen los te krijgen, niet dat ik dat graag wil, maar hij heeft ze best strak vast. Ik moet zachtjes lachen en kijk Devon aan. Ik beweeg mijn benen iets en probeer Devon van me af te duwen door me om te rollen, maar daardoor kom ik alleen maar op mijn buik terecht onder hem. Ik kijk schuin naar Devon, maar heel erg goed zie ik hem niet, ik kan mijn hoofd niet helemaal omdraaien namelijk.
"Waarom ben je zo sterk?" mompel ik en probeer mijn knieën zo te krijgen dat ik omhoog kan komen, maar alleen mijn kont komt een stuk omhoog. "Unf~" zucht ik en laat mezelf weer verslappen.

---

Ich liebe dich 27.12.23

[Okidokiii, post is bijna klaar - Dhelia kan hen dus storen?]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Ja hoor, haha]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dhelia Lorely
Vrijwel het gehele gesprek houd ik me rustig en staar glazig voor me uit, bedenk me wat voor dingen er allemaal wel niet kunnen gebeuren tijdens het kampvuur. Nu we allemaal weten wie we zijn en ongeveer voor de helft weten wat voor dingen we kunnen, lijkt het allemaal veel realistischer te worden, maar tegelijkertijd ook totaal weer niet - alsof we allemaal in een trilogie van een jeugdboekenschrijfster belandt zijn en een hit te pakken heeft. Het zou zomaar kunnen, bedenk ik me, alles lijkt zo onwerkelijk. Vooral na wat er zich vanmiddag allemaal heeft afgespeeld.
Nerveus bijt ik aan mijn nagels voordat ik van schrik opkijk door een grom en Devon de kamer uit zie stormen. Verbaasd kijk ik naar Claed en laat hierna mijn ogen naar Daniël glijden voordat ik mijn schouders ophaal, niet wetend wat er nu aan de hand is. Natuurlijk, ik had net al opgemerkt dat het niet helemaal goed ging met Devon, maar het lijkt me vrij logisch dat we allemaal behoorlijk van het padje zijn, omdat we niet weten wat eraan de hand is, maar bovenal ook bang voor wat er komen gaat. "Waar was dat goed voor?" Geen antwoord, het blijft akelig stil in de kamer, mijn handen trillen uit onmacht, niet wetend wat te doen. Achter Devon aangaan of hem zijn rust gunnen en binnen blijven? Allebei klinkt het erg onaantrekkelijk, niet wetend in welke staat ik de jongeman aan zal treffen en ten tweede, niet wetend wat hij van plan is, zichzelf misschien wel iets aan wilt doen en we dat er absoluut niet bij kunnen hebben. Ik hoor Claed wat zeggen wanneer hij vrijwel direct opstaat. Het verbaasd me dat hij de kracht vindt, terwijl hij slecht tien minuten geleden nog in elkaar was gezakt uit pure vermoeidheid, maar ik negeer het en laat mijn ogen afdwalen naar het nieuwe paar ballerina's dat ik vanochtend nog heb aangetrokken.
Het blijft een paar akelige minuten stil totdat ik besluit op te staan. Ik kijk Daniël met een vernauwende blik aan voordat ik zwakjes glimlach. "Ik ga die twee maar eens even ophalen, als jij dan naar Dawn en die ra..-" Ik haak even af en herstel me dan, "ik bedoel Jake gaat, dan kom ik jullie wel tegen. Het meer toch?" Als we naar het meer gaan, zal het voor mij een eitje zijn om te vinden. Terwijl ik op zijn antwoord wacht loop ik al langzaam naar achteren, naar de deur toe en salueer vlug voordat ik me omdraai en naar buiten stap. Verdwaald loop ik rond, geen flauw idee waar ik ben of waar ik heen ga, weet alleen het einddoel. Zachtjes neurie ik een liedje terwijl ik rond dwarrel en mijn oren wagewijd houd, in de hoop iets op te vangen - pratende mensen, geruzie of gefluister, iets anders.
Na een aantal minuten hoor ik dan toch uiteindelijk iets en loop ik verslagen op de plek af, stop met neuriën en haal mijn hand door mijn donkerblonde haren als ik uiteindelijk een tweetal bij elkaar zie staan. Ik knijp mijn ogen samen en blijf op een afstandje staan, niet wetend wat te zeggen want hoewel ik waarschijnlijk de jongste van allemaal ben, weet ik heus wel dat dit niet de momenten zijn waarop mensen gestoord willen worden.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Fuck man, door tumblr rp heb ik al zes maanden nauwelijks nog Nederlands geschreven dus excuses als het echt nergens op lijkt, hahah.]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Jake Dodge Dragon

"Ja is goed. Maak maar iets klaar, het maakt voor mij niet uit wat, want ik begin honger te krijgen." zegt ze en ze kijkt verlegen naar beneden.
Maar net als ik wil opstaan kruipt ze nog wat dichter tegen me aan, hmm goed dan, ik blijf nog wel even zitten eigenlijk had ik helemaal geen zin om dichterbij dat vuur te komen, schub risico en dat soort stomme dingen.
Verder zat ik ook best wel goed, ik heb eigenlijk nog nooit zo dicht bij een meisje gezeten.
"Wat doe je eigenlijk hier op dit kamp?" vraagt Dawn dan plots "Zijn er speciaal reden of wil je et gewoon even tussen uitknijpen zoals sommige?" voegt ze er nog snel achteraan. "Nou ik ben hier gedumpt door mijn 'ouders' " zeg ik een beetje ongemakkelijk "Het huis is afgebrand en ik kreeg weer eens de schuld, niet dat ik het niet gedaan heb ofzo" Ik wist eigenlijk niet zo goed meer hoe het was gebeurt, maar dat zou wel door alle gebeurtenissen van vandaag komen, een flinke nacht rist en dan is het morgen weer beter, of in ieden geval morgen ochtend.
Ik voel Hua's nagels krassen over mijn huid als hij uit mijn shirt klimt en op mijn schouder gaat zitten, het werd hem vast te heet onder de voeten.
"En waarom ben jij hier?" vraag ik vriendelijk aan Dawn.

[ bericht aangepast op 9 juni 2013 - 19:02 ]

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira