Vandaag was ik naar de jaardag van de Klub (jaja, klub met een k) van Lange Menschen (wederom met een aparte spelling) bij de Aviodrome. Ieder jaar komen van over het hele land lange mensen bij elkaar om met elkaar te praten over hoe moeilijk het is om schoenen van maat 47 te kunnen vinden, hoe onhandig vliegtuigstoelen zijn en hoe het is om nagestaard te worden in het buitenland (en soms ook in het binnenland). Dat doen de volwassenen; voor de kinderen wordt altijd een enorm leuke dag georganiseerd, wat vandaag ook het geval wa. (Vliegtuigjes kijken klinkt een beetje stom, maar het was eigenlijk nog best grappig.)
Maar al die kinderen gingen mij en een jongen dus 'shippen'. Eerst probeerden ze foto's van ons samen te maken, maar aangezien hij een camerafobie heeft en ik sowieso liever niet op film gezet word, lukte dat niet. Daarom besloten ze stiekem foto's van ons te maken, ze naast elkaar tebewerken en vervolgens op Twitter te zetten met teksten als; 'love is in the air'. Om ziek van te worden. Ik begon bijna te denken dat ze ook fanfictie over ons zouden schrijven, maar toen bedacht ik me dat het grootste gedeelte van die mensen de definitie van 'fictie' niet eens wisten, dus toen besloot ik daar mijn mond maar over te houden.
Gelukkig stopten ze wel toen ze doorkregen dat die arme jongen het niet zo kon waarderen dat hij de hele tijd aan mij gelinkt werd. Ik weet nu niet of ik medelijden met hem moet hebben, of diep beledigd moet zijn.
Zijn jullie wel eens op zo'n manier gekoppeld? En wat vonden jullie daarvan?
Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.