Dit is een voorvalletje dat de meeste bekend voor zal komen....
Ik geef meer om anderen dan om mezelf.
Wat alleen het rare is, Ik heb er lang alleen voor gestaan.... Pas op de middelbare kreeg ik echte vrienden, waar ik nog steeds mee omga. Toch heb ik dat altijd gehad. Ook is me verteld dat ik te dom zou zijn voor het normale onderwijs, en naar een LOM-school moest (of zoiets ), terwijl ik nu op t HBO zit... Ze hebben me toch wat aangedaan, die mensen... Toch vertrouw ik anderen snel.
En nu word ik gewoon gelukkig van het oplossen van problemen die mensen me vertellen, en van advies geven... Is dat herkenbaar voor iemand? Of ben ik gewoon raar? (Dat was namelijk altijd al zo:P)
'Sharon was here!'