Ja, typisch ik. Een begin en een einde van een verhaal schrijven, maar het middenstuk, ho maar. Dus ik vraag het even aan jullie, waaraan denken jullie hierbij? ^^
Het besef
Besef komt altijd later pas. Het is de uitgenodigde gast die haar afspraak prompt vergeten is, en daarna, vergezeld door een arsenaal aan verontschuldigingen, toch nog op de deur klopt. Ik wilde deze keer niet open doen, maar ik deed het toch.
(...)
Besef verdwijnt niet. Als je haar eenmaal binnen hebt gelaten houdt ze je uren aan de praat, en daarna nog meer uren, zonder dat je er een speld tussen kan krijgen. Als ze dreigt weg te gaan, wil je niet onvriendelijk zijn en bied je haar een slaapplaats aan.
Destiny is what you're supposed to do. Fate is what kicks you in the ass to make you do it.
