{RPG} Resident Evil ~ The Endless Night [Topic 1] - Speeltopics

Paddo schreef:

Iedereen kent de films/spellen van Resident Evil wel, of heeft er ooit van gehoord. Deze RPG is deels gebaseerd daar op.

Story
Umbrella Corporation heeft de wereld verteld dat er geen zombies meer zijn, ieder is verheugt en loopt weer rustig over straat.
Dit was in het jaar 2021,
Wat de mens niet wist was dat Umbrella Corporation gewoon rustig door ging met zijn experimenten met het T-virus.
Enkele jaren later gebeurde het, het T-virus ontsnapte uit een van de meest bevolkte hives en infecteerde zo iedereen die er was.
Nu, in het jaar 2025, gebeurt het allemaal opnieuw, de wereld raakt langzaam weer overspoelt met zombies.
Ieder leeft voor zichzelf, of gaat men toch samen werken?

Surrounding

Rulez!!!
~Iedereen luistert naar elkaar.
~Weet je iets niet? Vraag het!
~Geen Over Powered characters. (Tenzij T-Virus Agent, dan kan het soms)
~Minstens 3 Regels!
~Afwezig? Meld het!
~Events worden door mij gedaan en aangegeven in rood!
~T-Virus agents hebben max 6 wapens!
~Commando's hebben max 4 wapens!
~Teenagers hebben max 2 wapens!

Character Slots

T-Virus Agents

~ Lance Hunter
~

Commando's
Captain ~
Tech ~
Heavy ~

Teenagers
~ Evermore Luce Slive
~ Kiara Delisha Everdeen
~ Yuri Leith Bishop
~ Delya Florence Cardenas
~

Character Creation

Name:
Class:
Character
Personalitie
Weapon(s)
Extra

Umbrella Corporation had belooft dat de wereld beter was geworden, blijkbaar niet. Nu, al 3 jaar, is de wereld weer overspoelt met verschillende soorten zombies. Zullen de overgebleven mensen het overleven?!

[Mijn topics

Hoe beginnen we eigenlijk?]

[ bericht aangepast op 24 aug 2012 - 21:34 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

{ Zoals je zelf wilt, van mij apart beginnen jullie al bij elkaar of apart. Daar zit ik niet mee, ik heb alleen als begin gedaan dat t al 3 jaar bezig is dus }

[Mijn topics ]

~

Paddo schreef:
{ Zoals je zelf wilt, van mij apart beginnen jullie al bij elkaar of apart. Daar zit ik niet mee, ik heb alleen als begin gedaan dat t al 3 jaar bezig is dus }

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Kiera Delisha Everdeen

Eindelijk had ik een plek gevonden waar ik veilig een douche kon nemen. Mijn lichaam was weer vrij van de smurrie en modder en ik voelde me meteen ook weer wat beter. Ik droog me af en trek een nog schone spijkerbroek met een hemdje aan. Mijn pistool en messen stop ik vast achter de riem van mijn broek. Mijn haren kam ik een beetje met mijn vingers en doe er dan een losse knot in. Umbrella was nu al 3 jaar bezig met het zogenaamd bestrijden en nog is er niks veranderd. Ik zucht diep en kijk naar mezelf in de spiegel.

~

Lance Hunter

Het was weer zover, ik werd door Umbrella erop uit gestuurd om mensen op te sporen en te vermoorden. Ik grijns als de helikopter land, ik check mijn gear waarna ik uit de helikopter stap. De helikopter vliegt weer weg waarna ik om me heen kijk. Ze moeten hoer ergens zijn, een groepje die ergens in eem gebouw verstopt zou zitten.
Ik grijns even als ik gekraak hoor, ik loop het kleine bergje op waarna ik het huisje zie. Ik ga liggen waarna ik mijn barret op zijn standard zet en door de scope naar het huisje kijk, ik grijns als ik er twee bij het raam zie staan en schiet ze neer, ik hoor gegil waarna ik lachend erop af loop, ik pak de twee guns uit hun holster waarna ik dd deur uit zijn schanieren schiet en naar binnen stap.
Nog drie mensen waren er, ik schiet ze zonder medelijden door hu hoofd waarna ik de helikopter sein dat de missie geslaagd is. ik stap weer in de helikopter waarna ik weer naar de hive word gebracht.

Stiles --> Lahey

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Lahey schreef:
Stiles --> Lahey

Evermore Luce Slive
De langwerpige snee die langs mijn arm naar mijn rechter handpalm loopt trekt een spoor van bloed achter mijn lichaam aan. Een zachte kerm ontglipt mijn lippen wanneer ik mezelf achter een grote container weet te manoeuvreren.
Het leek wel een hinderlaag - in ieder gebouw leken ondoden te leven.
Mijn zoektocht naar mensen was, opnieuw, bruusk afgeblazen.
De lelijke wond verzorgen was niet mijn grootste prioriteit - onderdak en voedsel vinden daarentegen wel.
De blouse die eerder om mijn lichaam had gezeten diende nu als tijdelijk verband om het bloeden te stelpen.
Het kostte enkele minuten voor ik alle kracht had om op te staan en een aanvallende positie in te kunnen nemen.
De pees van mijn boog leunde plagerig tegen mijn gewonde arm. Het was moeilijk om alleen te zijn in tijden als deze: honger, dorst, pijn. Opgeven zou fataal kunnen worden.
Ik perste mijn zachtroze lippen op elkaar toen sloffende voetstappen in een uiteenlopend tempo dichterbij leken te komen.
De pijl op mijn boog spande, ik wachtte.
Het duurde minstens twee minuten voor een ijzige krijs het ingevallen steegje deed opleven.
De punt had zich door het hoofd van de ondode geboord en genadeloos glipte een tweede pijl langs mijn gespannen boog.
Druppels zweet zorgden ervoor dat mijn lokken aan elkaar plakten: het was minstens een week geleden geweest toen ik voor het laatst een normale douche had kunnen nemen.
Na een zorgvuldige blik op de neergehaalde zombie vervolgde ik mijn weg naar een aangrenzend huis.
Een douche was niet verkeerd, nu. Een beetje zorg voor mijn lichaam leek ook wel op zijn plaats.
Wantrouwend gleden mijn ogen de badkamer door.
Toen ik mezelf had toegesproken dat het veilig was, dwong ik mijn kleding op de grond en gleden de warme douchestralen dan ook al snel welkom over mijn naakte huid.
Het duurde een mager kwartier voor ik kleding had gevonden die ik zo kon gebruiken dat het paste. Mijn lange lokken lagen in een vlecht langs mijn rug en de wond in mijn arm was gedesinfecteerd met alcohol.
Een schaarse voedselbron pronkte in de koelkast: de bewoners waren al weg geweest voor de epidemie.
Na een laatste blik op mijn spiegelbeeld vervolgde ik mijn tocht naar een veiligere haven.

[ bericht aangepast op 26 aug 2012 - 16:18 ]

Imagination is more important than knowledge

Lance Hunter

Eenmaal terug in de Hive krijg ik meteen een noeuwe opdracht, er was een persoon gesingaleerd in een van de huizen die ik al eerder had uitgemest.
Ik knik waarna ik op mijn sataliet-horloge de plek check, ik grijns als ik merk dat ze net weg gaat.
Ik sein de piloot waarna we weer opstijgen, als we bij het huisje zijn spring ik eruit waarna ik mijn barret wer vast pak,d sigaret in mijn mond blijft stevig zitten terwijl ik er rustig van rook.
De jacht was begonnen, de jacht op iemand die niet stil blijft staan.

Evermore Luce Slive
Wantrouwend leg ik een pijl langs de pees van mijn boog. Mijn ogen stralen zowel koppigheid als vermoeiing uit. Het is dagen geleden dat ik meer dan drie uur heb kunnen slapen.
Het grint onder mijn bruinleren laarzen kraakte irriterend. Een verdwaalde lok speelt voor mijn gezichtsveld en doet me zuchten.
Mijn tanden zinken zacht weg in mijn onderlip wanneer ik constateer dat de straat leeg is.
Een grimas trekt over mijn gezicht wanneer ik echter besef dat een tweede ademhaling érg dicht in de buurt is.
Mijn gehoor is hiermee enkel verbeterd - alhoewel ervaring ook meetelt.
Zonder nadenken begon ik te rennen, naar de container waar ik eerder een ondode had neergehaald, om daar vervolgens met lenigheid over de muur te springen.
Zwijgend bleef ik achter de muur staan, op mijn boog twee pijlen gespannen.
Game on.

Imagination is more important than knowledge

Lance Hunter

Ik grijns als ik merk dat ze begint met rennen, blijkbaar had ze mij door.
Ik volg dr met mijn blik waarna ik merk waar ze heen gaat, een container.
Ik grijns even waarna ik de beste positie bepaal vanuit de plek waar ik nu sta.
Ik merk een watertoren op waarna ik er heen sprint, ik klim erin waarna ik op het dak spring en naar het muurtje kijk waar ze achter is gesprongen.
Ik kijk door mijn scope waarna ik grijns, ze bleef dr zitten, waarschijnlijk denkende dat ze een andere overlevende achter zich aan heeft die dr wapens wilt.
Ik gooi de Barret op mijn rug waarna ik naar beneden spring en richting de container sprint, met elke seconden sprint ik sneller dankzij het T-virus wat in mijn lichaam is gespoten.
Als ik bij de container ben zet ik mijzelf af waardoor de container door midden breekt, in de lucht pak ik de twee samurai zwaarden van af mijn rug en grijns naar dr als ik over het muurtje heen vlieg.
Als ze dr pijlen zou afschieten zouden ze als ze vlak bij zijn in stukjes gehakt worden.

Evermore Luce Slive
Mijn vingers verkrampen kort wanneer de jongen zich over het muurtje beweegt en enkele meters voor mij tot stilstand komt.
Ik bijt kort maar krachtig in de mouw van mijn jas om de steken die door mijn arm lopen onder controle te houden, waarna ik mijn boog over mijn rug gooi.
In plaats daarvan speel ik met het mes dat eerder tussen een schede langs mijn riem heeft gehangen.
Nauwlettend neem ik de jongen in me op, voor ik enkele passen opzij zet.
Hij is geen overlever, geen rebel. Hij is in niets van wat ik ben.
Ik wed zelfs dat hij wordt beschermt. De mazzelaar.
Er glijd een grimas over mijn gezicht voor ik ook mijn mes laat zakken en met een lenige sprong op het muurtje terecht kom.
Eenmaal daar loop ik bedachtzaam heen en weer, de pijlen uit de koker op mijn rug spelen rusteloos langs mijn vingers.
Het is moeilijk nadenken nu mijn lichaam pretty much bij zijn einde lijkt te zijn, toch verlies is de jongen niet uit het oog.
Hij denkt vast dat hij heel wat is met zijn chique wapens.
"Wat wil je?" Ik ben er verbaasd over hoe koud mijn stem klinkt. Veel praten doe ik deze dagen immers niet meer. Met een zombie discussiëren lijkt haast onmogelijk en veel andere mensen zijn er niet. Niet meer, althans. Nog iets dat ik de vreemde kwalijk neem.

[ bericht aangepast op 27 aug 2012 - 14:21 ]

Imagination is more important than knowledge

Lance Hunter

Ik grijns even als ze over de muur springt, ik pak de zwaarden stevig beet waarna ik de muur bekijk.
Ik grijns waarna ik ze door de muur heen sla en de muur om zie vallen, het meisje staat voor mij, mijn ogen vallen op dr arm die niet 100% werkt, ik grijns, een wond.
Ik loop een stukje naar dr toe "Wat wil je?!" zegt ze koud en kil, ik grijns weer even.
'Het enigste wat ik wil is jouw dood, ik ben daar voor gestuurd, waarom anders zou ik zoveel moeite doen' ik grijns weer waarna ik de zwaarden aan elkaar klik.
Ik grijns even en houd de dubble bladed samurai sword vast terwijl ik de omgeving verken, het was rustig... Iets te rustig...
Een steek door mijn hoofd doet mij de zwaarden terug zetten, iets klopte er niet, ik pak de MK17 van mijn rug af waarna nog geen seconde later een gigantisch beest van de gebouwen af springt tussen mij en mijn prooi in.
Ik wist dat er iets niet klopte, en waar er een is zijn er meerdere.
Ik begin meteen met schieten op het beest terwijl ik een stuk er om heen ren en richting het meisje ren 'Als je wilt blijven leven, voor nu dan nog, zou ik maar weg wezen hier, jij hebt niet genoeg ammo voor dit beest en niet genoeg kracht. Je arm is het gene wat hem hier heen heeft gelokt' ik kijk dr even aan terwijl ik met een hand de MK17 vast hou en op het beest blijf schieten terwijl ik herlaad.