Ze heeft iets aan haar been en niemand weet wat het is en soms heeft ze daar zo'n last van dat ze gewoon niet kan lopen. Maar ze haalt er ook vaak haar voordeel uit als er niets aan de hand is.
Nu is ze op stage en woont ze daar, omdat het best ver is. Ze komt elke weer twee dagen thuis en dan gaat ze weer daar heen. Nu belde ze huilend op dat ze weer zo'n pijn aan haar been had, mijn ouders hebben hun halve dag verspild door haar daar helemaal op te halen (Het is zonder file zo'n anderhalf tot twee uur rijden, heen en dan nog terug) en dan zit zij weer thuis. Maar hé, haar vriendje is jarig, dus daar kan ze dan wel even een aantal kilometers naartoe lopen. Hm, nu doet het ineens ook niet zoveel pijn meer. Volgens mij wilde ze alleen maar naar huis omdat hij jarig was en ze geen vrij had. Dit flikte ze vroeger al met handbal, dan ging ze de halve training aan de kant zitten omdat ze weer ergens een pijntje had. En ik snap niet dat mijn ouders haar nog geloven. Het is wel allemaal heel toevallig.
Daarbij verziekt ze de sfeer thuis ook helemaal, waardoor ik weer chagrijnig word en het alleen maar erger word. Als ik en mijn broer er alleen zijn, is er nooit iets aan de hand. Het is allemaal erg gezellig, ook met mijn ouders. Is zij er, komen er gelijk allemaal ruzies. Ik kan er ook niet tegen dat mijn moeder haar constant op zit te hemelen terwijl ze geld stal en sigaretten van mij en mijn moeder.
Your make-up is terrible
