Het boek(je) waar ik op dit moment mee bezig ben dus. Wat vinden jullie ervan? Omdat het fragment is zijn sommige dingen misschien wat onduidelijk, maar daar kan ik dus niks aan doen. ^^
De decemberkou kroop dwars door mijn jas heen, terwijl ik bedachtzaam naar Lauren staarde. Ze begon groot te worden. Nog even, en het rode regenjackje dat Monica pas voor had gekocht zou te klein worden voor haar peuterlichaam.
‘Papa, het brood is op!’ Ze kwam terugrennen, waggelend, haar stapjes deden me denken aan die van een pasgeboren eendje.
‘Hier, het laatste beetje. Wel eerlijk verdelen, he.’ Het was me niet ontgaan dat ze het liefst al het brood aan de kleine hertjes gaf, ‘want die moeten nog groeien.’ Dat had ik ooit gezegd toen ze bij het ontbijt haar boterham weigerde op te eten, en nu nam ze mijn uitspraak klakkeloos over.
Ik rilde, en keek toe hoe de hertjes, nu zowel de kleine als de grote, op hun wenken door haar bediend werden . Ze hield van dieren, dat wist ik. Beren waren haar favoriet; de glimlach was niet van haar gezicht te krijgen toen ik haar voor haar derde verjaardag een zelfgemaakte teddybeer cadeau deed. ‘Keesje,’ stond er op het naamkaartje dat ik aan de pluchen hals bevestigd had. Dat klonk zo leuk bij Kevin, die een restant was van mijn eigen kindertijd. Keesje kreeg een eervolle plaats aan het voeteneind van haar Ikea-hoogslaper.
‘Waarom maakten jullie ruzie straks?’ Het brood was op, de herten vertrokken met gevulde maag richting de overkant van het grasveld, en Lauren kwam naar mij toe. Haar vraag was direct, zoals alleen kinderen directe vragen kunnen stellen.
Ik zuchtte. ‘Lauren, weet je wat liefde is?’
Haar blonde haren deinden mee terwijl ze enthousiast knikte. ‘Dat is als twee mensen bij elkaar in een bed slapen. Of een mens en een beer, net zoals Keesje en ik.’
‘Ik stel me er iets anders bij voor. Een groot, leeg vel papier, dat volgeschreven wordt naarmate mensen elkaar beter leren kennen, en samen dingen met elkaar beleven. Mama en ik hebben ons papier al bijna volgeschreven.’
‘Past er nu dan niks meer bij?’ vraagt ze verbaasd.
‘ Jawel. Maar op dat papier wordt niet alleen geschreven. Af en toe maken we er scheurtjes in, of we nou willen of niet. Vanmiddag maakten we er per ongeluk een.’
‘Is de liefde dan kapot?’
‘Nee, die is niet kapot. Het was geen grote scheur, hoor. Sommige mensen maken zoveel scheuren dat het papier in twee losse delen uit elkaar valt. Maar Monica en ik niet.’
Diezelfde avond nog drukte ze iets in mijn handen. Het was een vel papier vol met potloodstrepen in alle kleuren die ze in haar tekendoos had liggen. Ze had het vel doormidden gescheurd, maar het in het midden opnieuw aan elkaar geplakt met plakband.
‘Kijk,’ zei ze, en ik hoorde de trots in haar stem. ‘Ik ben slimmer dan de liefde.’
Destiny is what you're supposed to do. Fate is what kicks you in the ass to make you do it.
