Hoiii
Ik heb veel inspiratie en ik zou graag een verhaal willen schrijven, maar het liefst doe ik dat nooit alleen.
Dus ik zoek iemand die graag met mij een verhaal zou willen schrijven,
hieronder staan soorten verhalen die ik graag schrijf;
Wel;
-Twilight
-The vampire diaries
-The hunger games
-Onbekende personen
-One direction
-Andere beroemdheden.
Niet;
-Beroemdheid Justin bieber
-Pure horror
Ook hoop ik nog dat je een lijstje wilt invullen;
Naam:
Leeftijd:
Welke soort storie(s) zou jij willen schrijven:
Hoevaak per week kan je schrijven:
Je verhaal zodat ik kan lezen hoe je schrijft:
Een mede schrijfster gezocht. - Story problemen
-
26 juni 2012 - 17:23
26 juni 2012 - 17:38
Naam: Danique
Leeftijd: 19
Welke soort storie(s) zou jij willen schrijven: Liefst onbekende personen (Fantasy, avontuur, romantiek, maakt niet zoveel uit eigenlijk! Zolang het maar geen Horror of Thriller is! maar daar hou jij ook niet van dus^^) of Hp
Hoevaak per week kan je schrijven: Elke dag! Heb vakantie! Alleen ga wel over 3 weken weg naar Duitsland (Dus 14 juli vertrekken..) Heb daar wel internet mocht dat nodig zijn
Je verhaal zodat ik kan lezen hoe je schrijft:
(Ik heb nu nog geen verhaal online staan, maar die gaat binnenkort komen! Hier de proloog! Gaat over een meisje dat vervloekt is)
Proloog
Mijn lange witblonde haren glijden zachtjes mee op het ruisen van de wind. Vanaf het bergtopje, waar ik nu sta, kan ik de hele stad overzien en spijtig speur ik het dorp af. Mijn thuis, mijn geboorteplaats. Ergens daar beneden wandelt mijn familie nog vrolijk rond, niet wetend wat voor monster ik ben geworden. Ik zet voorzichtig de kap van mijn mantel op mijn hoofd en keer het dorp de rug toe.
"Vaarwel, mam, pap, Dylan.."
Ik voel tranen opkomen, maar druk ze hevig weg. Nee, ik mag niet huilen. Dat recht heb ik niet, dat hebben ze een aantal jaar geleden van me af genomen. Zonder nog om te kijken, begin ik te lopen, de berg af. Weg van hier, weg van mijn oude ik. Ik moest mijn nieuwe leven accepteren, een leven dat ik niet meer uit de weg kon gaan, hoe graag ik het ook wou. De drang om terug te rennen naar mijn familie was groot, de drang om ze te omhelzen en uitbundig te begroeten lokt me, maar ik kijk niet om. Mijn gezicht, mijn ogen zijn strak op het Noorden gericht, daar was mijn thuis. Ik begin steeds sneller te lopen, totdat ik uiteindelijk op mijn allerhardst de laatste meters de berg af ren. Bijna beneden struikel ik over mijn eigen voeten en kom ik languit tussen de stenen terecht. Een pijnscheut in mijn knie en ik weet dat ik me aan de stenen opengehaald heb. Toch sta ik opnieuw op en zonder te kijken, begin ik opnieuw te lopen. De pijn negerend, de honger ongevoed en de dorst snijdend in mijn keel loop ik door. Mijn blik op oneindig, op het Noorden gericht.
I am Saphira, I am the Witch of the North[ bericht aangepast op 26 juni 2012 - 17:39 ]
It's never gonna happen, Guys.
29 juni 2012 - 17:38
29 juni 2012 - 21:46
1 juli 2012 - 21:45
Naam: delightful of Leen
Leeftijd: 17
Welke soort storie(s) zou jij willen schrijven: Twilight of onbekende personen. Het is een tijdje geleden dat ik nog eens een verhaal schreef en ging dat deze vakantie nog eens doen omdat ik nu tijd heb. Dusja, ik zou graag met z'n tweeen schrijven.
Hoevaak per week kan je schrijven: 3 keer ongeveer, beetje afhankelijk hoeveel ik thuis ben
Je verhaal zodat ik kan lezen hoe je schrijft: OP mijn profiel staan al iets oudere verhalen, dit is een vrij recent stukje
Proloog
Het frisse water streelde mijn blote voeten en ik luisterde aandachtig naar de vogeltjes die enthousiast floten. Opeens hoorde ik lichte voetstappen dichterbij komen. Snel draaide ik me om zodat ik kon zien wie het was.
“Rhoslyn, je moet naar Calis gaan!” riep Warren terwijl hij naar me toe gelopen kwam. Ik keek hem verbaasd aan, het was zaterdag en dan had ik vrij. Ik knikte en kwam rustig overeind, schudde even met mijn voeten en schoof toen mijn tenen in mijn sandaaltjes. Dit was vreemd, ik geloofde mijn beste vriend wel, maar ik snapte niet goed waarvoor mijn mentor me nodig had op een zaterdag.
“Heeft hij gezegd waarom ik langs moest komen?” vroeg ik terwijl ik naar hem toe liep.
“Neen, maar eerlijk gezegd denk ik dat het belangrijk is. Zo klonk hij toch.” We stapten naast elkaar terug naar de stad. “Misschien krijg je een plaats toegewezen!” Hij klonk heel enthousiast toen hij dit zei.
“Warren, ik moet nog zeven praktijkproeven afleggen, ze gaan me heus nog geen eigen plaats geven.” Ik lachte met het absurde idee van Warren.
“We zijn met te weinig en je achttien eerste proeven zijn feilloos verlopen, je bent een natuurtalent, Rhoslyn!” Ik gaf hem een zachte mep op zijn arm en schudde heftig met mijn hoofd.
“Toch kan het niet! Het is nog nooit gebeurd!”
“We zien wel,” zei hij schouderophalend. We liepen nog even in stilte door tot we bij de stad aankwamen.
“Duim voor me!” zei ik nog tegen Warren voor ik de deur van de Academie opendeed. Warren knikte. “Ik ga naar huis, kom langs om me te vertellen wat hij zei!”
Eenmaal binnen in het vertrouwde gebouw, liep ik de trap op. Calis moest me al gehoord hebben want hij stond aan de deur van zijn bureautje.
“Kom snel binnen, Roshlyn,” zei hij terwijl hij met zijn hand teken deed dat ik binnen moest gaan.
Ik ging op de grote, lederen stoel zitten en Calis liet zich voorzichtig in zijn stoel zakken aan de andere kant van het bureau.
“Je weet hoe we met een personeelstekort kampen,” begon hij. Ik knikte en lachte even om zijn woordkeuze.
“Daarom, Roshlyn, moet ik je dit vragen. En ik vraag dit enkel omdat ik weet dat je het aan kan. Ben je klaar om naar de aarde te vertrekken?” Warren had gelijk gehad! Ik kon dit niet, ik ging falen. Maar op een of andere manier besloot mijn hoofd te knikken. Calis glimlachte en begon te vertellen waarom ik nu al moest gaan. Ik luisterde maar half.
“Waar is het?” vroeg ik toen hij klaar was met zijn uitleg. Onder tafel kruiste ik mijn vingers. Laat het Parijs zijn, laat het Parijs zijn, of Londen.
“Forks en La Push.” Oké, ik had een atlas nodig.
Mijn leven ging nooit meer hetzelfde zijn, mijn jeugd was voorbij, veel te vroeg.
Maar ik moest het doen want het was mijn roeping.
Ik stond recht en maakte me klaar om afscheid te gaan nemen van mijn vrienden en familie en natuurlijk van mijn 'thuis'.Nobody really cares if you're miserable, so you might as well be happy
2 juli 2012 - 10:59
Slughorn
