*Zeur topic*
Ik kom weer zeuren. Ik zit namelijk weer verdrietig op mijn slaapkamer, omdat ik het helemaal zat ben met alles. Het is altijd hetzelfde liedje. Het komt er altijd op neer dat ik niet deug. Mijn kledingstijl deugt niet, mijn muziekstijl deugt niet en mijn gedrag al helemaal niet.
Ik ben een paar weken geleden op gesprek geweest en toen heb ik eindelijk mezelf eens geopend. Ik heb gezegd wat mij dwars zat met de nodige tranen. Ik heb ook meerdere malen gezegd dat ik uit huis wilde, omdat het gewoon niet meer gaat en de sfeer thuis mij sloopt. Ik zei ook dat ik niet veel had aan de gesprekken die we hadden, omdat dat niet ging over wat er aan mij scheelde maar over het verwerken van prikkels en dat soort shizzle. Daar had ik gewoon compleet niets aan, want ik had dat verhaal wel tien keer gehoord.
Ik had dat dus aan die man vertelt en ik zei ook dat ik het liever wilde hebben over mijn problemen. Dingen die ik wilde verwerken maar niet lukken onder andere. Die man zei dus die organisatie daar niet voor was. Dat het niet volgens hun regels was dat de client zei wat er aan hem of haar scheelde voor zijn/haar idee en dat de psycholoog dinges dan even luisterde en dan een oplossing ging verzinnen. Uiteindelijk kwam eruit dat ik iemand anders moest gaan zoeken om mee te praten.
Ik was daar echt meer dan pissig van en zelfs verdrietig. Ik voelde me onbegrepen en vooral niet serieus genomen. Die week daarna ging ik op vakantie met een andere organisatie voor mensen met autisme. Die vakantie was helemaal niet fijn, omdat mijn hoofd vol was van dat gesprek en de kinderen die mee gingen waren jonger en drukker dan mij. De bedden waren ook verschrikkelijk, waardoor ik de hele vakantie een zere nek had. Ook zag ik weer vreselijk op tegen school.
Ik was dan ook blij dat ik weer opgehaald werd, maar ik zag ook weer op tegen de thuissituatie waar ik weer naar terug moest. Dat was dus heel erg dubbel voor mij en lastig. Toen ik thuiskwam was het gelijk weer raak, helaas. Er was weer ruzie, ik werd weer gek en toen was ik weggelopen met de hond. Ergens naar een afgelegen plek, omdat ik me gewoon waardeloos voelde. Ik was immers net terug en er was al weer gelijk ruzie.
Toen kwamen weer de gedachtes van 'waar doe ik het allemaal voor'. Ik werd gewoon compleet gek en ik heb me die avond, thuis, dan ook in slaap gehuild. School was ook helemaal niet leuk, omdat ik me een aantal dagen gewoon niet fit voelde. Ik was sneller overprikkelt dan normaal en erg gestrest.
Donderdag moest ik naar de dominee, dat vond ik alles behalve fijn, maar hij wilde tenminste wel even naar mij luisteren. Hij vond het ook erg vervelend voor me dat die psycholoog me niet kon helpen. Toen ik na dat gesprek naar huis reed, bedacht ik een soort oplossing die voor mij en mijn ouders gunstig zou kunnen zijn. Tijdelijk uit huis. Dan zou ik een tijdje weg zijn van de situatie en dan zou ik niet te lang weg zijn zodat zij zich daar niet rot om zouden hoeven te voelen.
Maar toen ik dit idee vertelde werd het gelijk afgewezen. Dat snapte ik ook gewoon niet. Soms hadden ze gewoon een schijthekel aan me, om dat zo maar te zeggen, en ze wilden me ook al niet weg hebben. Daar snapte ik dus helemaal niets van.
En de reden dat ik hier nu verdrietig boven zit, is dat mijn zus me continu emo noemt, alles van mij afkraakt en me niet met rust laat als ik dat nodig heb. En nog wat meer dingen, maar alles bij elkaar maakte me gewoon verdrietig. Ik weet nu ook gewoon serieus niet meer wat ik moet. Het enige wat in mij opkomt is 'shoot me please' maar dat is ook geen oplossing..
26 - 02 - '16
