zeiktopic
Het is al een tijd lang zo dat ik me echt depressief voel, dat ik me 's avonds gewoon opsluit in mijn kamer en er voor de rest van de avond niet meer uitkom omdat ik alleen wil zijn, gewoon eventjes weg van iedereen terwijl ik normaal heel graag bij de rest van mijn familie zit.
Net zoals vandaag: ik had een uur geleden jazzballet en dan zit die lerares altijd op mij te rammen: 'Strek je benen Bes, strek je tenen, luister naar de maat! Je gaat nog véél moeten oefenen thuis hoor!'
Oké, ik ben niet zo goed als al die anderen die al meerdere jaren dansen, en dan? Moet je dan echt altijd op mijn kap zitten, terwijl je weet dat ik nog maar één jaar jazz doe?
En terwijl zo'n soort dingen me vroeger echt niets deden, zit ik er nu al heel de tijd om te huilen. Ik kan echt wel tegen een beetje kritiek maar het lijkt wel alsof ik er nu veel gevoeliger voor ben. Ook mijn vriendin waar ik normaal deze zomervakantie mee op kamp ga, heeft me laten zitten om één kleine ruzie die nu al lang opgelost is. Nu moet ik helemaal alleen gaan terwijl we al lang terug vriendinnen zijn! Ik weet echt niet wat ik moet doen...
“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien