Ik zit al een tijdje met het idee voor een nieuwe story, dus vandaar dit topic. Aangezien er veel vraag is naar onbekende personen vroeg ik me af of jullie dit wel leuk vinden.
In de story heb ik een soms dingen tussen haakjes staan. Zouden jullie kunnen vertellen wat er dan hoort te staan??
In het kort gaat het over een meisje dat er via haar dromen achterkomt dat ze een engel is.
Er is alleen een man die wil voorkomen dat er nog een engel wordt geschapen en wil haar doden. De slaaf, die jullie zien in dit voorstukje, wil haar waarschuwen voor dit gevaar. Er komt veel spanning in, zelfs liefde en waarschijnlijk ook een beetje drama.
Het gaat mij dus vooral om jullie mening. Vinden jullie het leuk als ik hier mee begin? Eventuele tips?
Het schuingedrukte zijn dus dromen. Dit is een kort stukje van een droom. Anders word het topic te lang xd
Ik ren door het donker. Weg! Weg moet ik hier! Er zit iets achter me aan. Wat weet ik niet. Maar het gevoel wat deze persoon overbrengt is niet goed. En daardoor weet ik dat ik moet rennen voor mijn leven.
Bomen flitsen voorbij. Gehijg, vlak achter me. Hoe kan ik deze persoon ooit kwijtraken? Dan heb ik een idee. Ik besluit te gaan zigzaggen. Verdwaald.
Ik ben hopeloos verdwaald in dit afschuwelijke bos. Hoe kom ik hier weg?
Rechts. Gehijg. Nog steeds. Ik word moe. Deed ik nou maar meer aan sport.
Links. Steeds sneller en naderende voetstappen. Eerst ver weg, en nu dichtbij. Ik raak het niet kwijt. Wanhopig kijk ik om me heen. Bomen, bomen en nog eens bomen. Donker. Waar is het licht?
Rechts. Pijsscheuten in mijn buik. Ik kan echt niet meer. Mijn hart bonkt als een bezetene
Links. Een pijnscheut in mijn voet volgt, en dan beland ik met een harde klap op de grond. Verschrikt hap ik naar lucht. De voetstappen achter me vertragen en stoppen achter me. Voor het eerst sinds al die tijd durf ik achterom te kijken.
Er staat een meisje in een lange witte jurk. Het eerste wat me opvalt is dat er rode vlekken op de jurk zitten, en na even kijken, zie ik dat het opgedroogd bloed is. Het meisje heeft lange steile zwarte haren die haar gezicht half bedekken. Ze heeft lichtblauwe ogen, die vol afkeer en woede staan.
‘Dacht je nou echt dat je kon ontsnappen?’ Haar stem klinkt hol, maar ik hoor dat ze kwaad is. En niet een beetje ook Alsof ze kwaad is dat ik haar zo lang heb laten wachten. Ik schud van nee.
‘Natuurlijk niet gekkie.’ Ze maakt een beweging met haar rechterarm.
Mijn keel is zo droog als schuurpapier, maar toch sla ik een gilletje uit als ik het mes in haar hand zie. Het mes is ongeveer 20 centimeter lang. Het heeft een gouden rand om het zwarte handvat heen. Maar het mes zelf is nog lang niet het ergste. Het is het vele opgedroogde bloed wat op het vlijmscherpe mes zit. En daardoor weet ik het zeker. Het is gedaan met me.
Met veel moeite haal ik mezelf overeind en zoek wanhopig een uitweg. Misschien was het nog niet te laat.
Maar zodra ik een stap naar voren zet, is het meisje bij me. Ze heeft een onnatuurlijke snelheid. Ze pakt me beet bij mijn keel en duwt me naar achteren, tegen een boom aan. Ik verstijf.
‘Niet zo gespannen doen, dat heeft totaal geen zin,’ het meisje grinnikt. Kennelijk vind (+t???) ze dit grappig.
Ik schraap mijn keel en breng met moeite uit: ‘W-Waarom doe je dit?’
‘Waarom? Zal ik het vertellen? Ach ja, waarom ook niet. Je bent zo toch al dood. Dan mag je best weten waarvoor je gestorven bent. Ik doe dit in opdracht van mijn meester.’
‘Ja, en heeft die toestemming gegeven om haar te vermoorden?’ De stem, zomaar uit het niets, blijkt van een man te zijn. De man is gekleed in het zwart en heeft zwart haar. Tot mijn grote verbazing heeft de man rode ogen. Zou hij lenzen dragen?
Het meisje dat me vast heeft, slaakt een gilletje en laat me verschrikt los.
‘Sorry,’ piept het meisje.
Het meisje heeft geen glimlach meer. De glimlach heeft plaatsgenomen voor een bange uitdrukking op haar gezicht. Wie was deze man?
‘Sorry? Sorry is het enige wat je kunt zeggen na een bevel te hebben genegeerd? KOM HIER!’ ‘M-Maar…’ ‘NU!’
Het meisje zet aarzelend een stap in de man zijn richting en loopt dan bang naar de man toe. ‘Kirsten schiet op. We hebben niet de hele dag de tijd. Ik heb nog meer dingen te doen.’ Een luide snik verlaat de mond van het meisje, wat kennelijk Kirsten heet. ‘J-Ja meester,’ stottert ze. Waarom was ze zo bang voor deze man?
Als Kirsten bij de man is, beveelt hij haar om het mes te geven, wat ze nog steeds in haar hand vast heeft. Kirsten overhandigt de man het mes. ‘A-Alstublieft meester. Ik zal alles voor u doen!’ De man kijkt haar aan. Hij grijnst, heft het mes op en laat het neerkomen op Kirsten. Kirsten stoot een afschuwelijke gil uit, en zakt dan in elkaar.
Zonder te aarzelen haalt de man het mes uit Kirsten en kijkt dan grijnzend naar mij.
Via mijn ooghoeken kijk ik nog naar Kirsten en zie dat ze met haar bovenlichaam op de grond valt. Als haar hoofd de grond raakt, hoor je een zachte ‘bonk’. Haar hoofd rolt opzij, met het gezicht naar mij toe. Kirsten haar ogen zijn niet meer blauw, eerder dof.
Rust zacht Kirsten.
Denk ik onwillig.
[ bericht aangepast op 14 april 2012 - 20:02 ]
Wie durft te verdwalen, zal nieuwe wegen vinden!
