De dood. - Liefde, Vriendschap & Familie

Gisteren is de oma van m'n vriendin overleden aan kanker. Ze was er deels vanaf maar toch is het gebeurd. Ik weet niet precies hoe het zit maar goed. Ik kende die vrouw goed en ja, 't is gewoon jammer.
Gisteren/Vandaag is dan ook die busramp gebeurd en dat is gewoon ook erg. Het leven van vele kinderen is weggenomen op zo'n gruwelijke manier.
Ik krijg er gewoon tranen in mijn ogen van.
En als ik er dan aan denk als mijn oma zou moeten sterven... Onbegrijpelijk. Heel de familie heeft zo'n sterke band met haar, dat is gewoon onmogelijk. Toen mijn moeder en vader vroeger wel eens hevige ruzie hadden, stond zij altijd voor ons klaar. Zij is degene die altijd op bezoek gaat bij mijn broer die in de jeugdgevangenis zit voor iets dat hij niet heeft gedaan. Ze doet alles voor iedereen. M'n neefjes (m'n zus haar drie kindjes) mogen altijd komen slapen en ze zorgt er goed voor. Als ik of mijn broertje vragen als er iemand mag komen slapen mag het altijd. Hoe goed ik met haar kan praten, die band is gewoon onmenselijk sterk.
Dit lijkt nu wel opschepperij, maar die band wat iedereen van de familie met haar heeft is gewoon niet uit te leggen. En als ik er dan aan denk dat ze dood is, dan barst ik gewoon in tranen uit. Door al die dingen die op het nieuws komen, van kennissen en ga zo maar verder die zo'n dingen meemaken ga ik steeds denken van: Stel, het is oma. Ik wil die gedachten niet meer hebben, maar ze gaan maar niet weg. Ik haat die gedachtes want ze maken me steeds weer emotioneel. &...

Weet iemand hoe ik die gedachtes kan verzetten?
-Sorry voor zeiktopic en het overdrijven.-

Ik heb deze gedachtes ook, steeds vaker de laatste tijd. En het ergste is dat ik dan nog bang ben dat ze voorspellend zijn, of iets degelijks, omdat ik ze zo vaak heb. Ik denk dat het beste wat je kunt doen, veel tijd met je oma doorbrengen is. Het klinkt echt ontzettend stom, maar dat voelt beter, dan voelt het alsof je haar niet 'zomaar hebt laten gaan'.
Verder kun je natuurlijk de gedachten verzetten door aan vrolijke dingen denken, maar dat werkt ook niet altijd. Soms is het ook beter om deze gedachten gewoon toe te laten, even uit te huilen, dan is het er maar uit, snap je, dan prop je het niet op.
Ik vind trouwens niet dat je overdrijft, want de dood is een verschrikkelijk gemeen iets, maar het bestaat, helaas, en we worden er allemaal mee geconfronteerd.

"No one is born in this world to be alone."~ (Saul, One Piece.)

Toen ik nog op de basisschool zat, was mijn oma al ziek. Op een avond was ik opeens gaan denken dat ze misschien wel dood was. Ik was huilend naar beneden gegaan (ik moest eigenlijk al slapen) en toen heeft mijn vader naar mijn opa en oma gebeld en toen vertelde ze dat alles nog goed was met haar.
Toen ik in groep zes zat, is ze overleden. Ik wist niet hoe ik me moest voelen, maar ik merkte later wel dat bij familiefeesten het wel 'leger' was dan normaal.

Ik snap hoe je je voelt, maar ik heb dit meer met mijn ouders... Ik ben nogal een 'denker' en toen mijn vader bijvoorbeeld iets met zijn hoofd had, zat ik al helemaal te denken aan een hersentumor.

Ik zou het er gewoon over hebben met je ouders en je oma. Zij kunnen je geruststellen of troosten. Eens goed uithuilen kan soms best goed helpen, hoor! ;]
Sterkte! <3

Deep inside, I've never felt alive

Nou, ooit gaat het toch gebeuren. Dat had ik ook met opa.
Maar diegene die je nu van je gedachtes kunnen brengen ben jij alleen. Verplicht jezelf aan iets anders te denken. Of maak je hoofd helemaal leeg. Lees een boek, of kijk nog een film -beetje laat nu.
Maar snap je wat ik bedoel?

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

hmm
ik weet het niet
want mijn oma is zelf aan kanker overleden
maar niet meest aan de kanker maar aan een gebroken rib en afgezakte wervelkolom, ze lag ook maanden in het ziekenhuis, daarvoor woonde ze bij ons, dus je ziet iemand elke dag langzaam voor je ogen dankzij die ziekte wegkwijnen. Ik schrijf dit nu met een dicht geknepen keel want ik mis haar elke dag.
Ze leed zoveel pijn. Mijn ene opa heb ik niet gekend, en mijn andere opa is ook aan kanker overleden en mijn andere oma woont in een ander land.

Sterkte

Ha! I invent the word impossible. That's why I am the champ. Whether I like it or not.

Ik vind dat je erover moet praten met je oma. Zij is de persoon die je dan erg zou missen, denk ik. Ze zal je vast niet raar aankijken

Bananen zijn lekker, toch? Zet dit ook in je signature als je ook van bananaaaas houdt!

Ik heb -helaas- vaak met de dood te maken gehad. Het wordt er niet makkelijker op, maar je kunt er weinig aan doen. Probeer te genieten van de tijd die je nog hebt met je oma, of anderen. Maak fotos en verzamel desnoods persoonlijke dingen en maak mooie herinneringen. We gaan allemaal een keer dood, dus maak er iets van nu jij en je geliefden nog leven. En onthoudt dat het leven na de dood niet ophoudt, zo zul je ook na hun dood minder alleen voelen.

I'll lick the poison from right off your kiss