Het was rumoerig. Het was druk. Er waren duizenden mensen op komen dagen, dit was je laatste kans om je te plaatsen voor de Jumping Amsterdam. Gisteren had ik zelf al een plaats weten te bemachtigen in de catogorie, Z, maar reed vandaag ook nog mee in de klasses, M en L. Als ik daar ook werd geplaatst, moest ik kiezen, maar zou ik sowieso voor de Z gaan.
Ik bevond me op manege Zilfia’s Hoeve, mocht je dat willen weten. Deze manege, is de manege van mijn vader, en daarom ben ik geboren met paarden in mijn omgeving.
De laatste klasse, L, is net van start gegaan, en ik klauter op mijn paard. Meteen komt hij in beweging, als ik alleen maar mijn kuiten tegen zijn buik aanleg. Hij hinnikt vrolijk en hij galoppeert aan met een paar, kleine aanwijzingen. Met een grote boog vliegen we over de hindernis die in het midden van de bak staat, daar waar je over heen kunt inspringen. Mijn beste vriend, Emile, is er vandaag ook bij. Zijn kleine, zwarte paardje, staat ongeduldig te trappelen. Ze wil graag rijden nu ze hier toch is. Met mijn bruine ogen speur ik zijn gezicht af, hij kijkt geconcentreerd toe de rest het doet. Hij is hierna. Emile neemt nog een slok van zijn redbull, en overhandigt dan het grijs/blauwe blikje aan iemand die bij de flanken van zijn paard staat. Mijn adem stokt in mijn keel, verbouwereerd kijk ik naar het meisje, die hem lachend succes wenst. Ik noem haar een meisje, terwijl ze misschien meer een jonge vrouw is. Nicoline, heet ze.
Emile verlaat de inspring-bak, en geeft zijn kleine paardje de sporen. Hij draaft een paar rondjes, en begint dan aan het parcour. Met een kleine, zeven minuten, is hij weer klaar. Het dampende paard hinnikt schel, blij dat het weer afgelopen is. Emile stapt af terwijl zij zijn paard vasthoudt. Meteen trekt Emile het vest aan, wat zij hem aanreikt, en hij omhelst haar stevig. Een steek in mijn onderbuik, het maakt me misselijk. Ze lacht, en er komen wolkjes tussen haar volle lippen vandaan. Haar blonde haren zitten vast onder een paarse kolsjaal, en haar dunne handen zijn in zwarte handschoenen gestoken.
Met éen seconde stap ook ik van mijn paard af, overhandig de teugels aan mijn oudere zus, Vivian, en loop dan naar Emile toe. ‘Gefeliciteerd bro’ grinnik en ik geef hem een mannelijke knuffel. ‘Dankjewel’ zegt hij zacht, zijn bruine ogen glinsteren fel. Als ik me omdraai, kijk ik recht in háar ogen. Haar lieve, diep blauwe ogen. Verrast van de blik stap ik achteruit, maar als ik er aan gewend ben, loop ik door. ‘Wat ga je doen Bart?’ roept Vivian me toe. ‘Ik neem afstand van de titel’ roep ik geergerd terug. Mijn lichaam protesteert niet als ik met mijn lange benen, de zanderige bak doorstruin. Buiten slaat de wind om mijn oren, ik schud verwoed met mijn haren, en trek de capuchon van mijn zwarte jas over mijn bruine haren. Met donkere ogen kijk ik het erf over, er is vrijwel niemand buiten te vinden. Alleen ruiters die niet meedoen met de wedstrijden vandaag. Verderop is de snelweg, en je hoort de auto’s razen.
Opnieuw begin ik aan mijn weg, opzoek naar het grote, witte huis, wat aan het begin van het erf, én de oprit staat. Er is niemand thuis, iedereen bevindt zich in de manege, maar er brand wel licht. Trippelend loop ik achterom, en plof dan neer op een van de banken die buiten staan.
Vermoeid trek ik mijn zwarte, dure laarzen uit, en zet ze om het hoekje van het huis neer. Ik laat me in de zachte, grijze kussens van de bank vallen, en staar dan naar het gesloten zwembad. Het terras is verwarmd, dus na een tijdje krijg ik het bloedwarm, en trek mijn vest uit.
‘She won’t back down, even after all I’ve done. She tells me I am the only one she needs, she still comes back to me’ hoor ik een zachte stem. Vertwijfeld. Verschrikt kijk ik op, daar staat ze. Ze weet niet goed wat ze moet doen. ‘She is oh so tough, but when she had enough, she hide in my arms, fall asleep’ mompelt ze dan verder. Het liedje komt me gruwelijk bekend voor. De wind laat haar blonde haren doen opwaaien, haar diep blauwe ogen stralen. ‘I am just affraid that you will grow up someday’ bevestig ik haar nummer dan. Het is een nummer van Makebelieve, Deep Blue Eyes, een nummer wat ik haar liet horen toen het uitging tussen ons. Met voorzichtige stappen komt ze naar me toegelopen, en ploft dan naast me neer. Ze nestelt zich in mijn armen, en valt uiteindelijk in slaap. ‘I’ll just try to be the man, that makes you smile’
Ik hoor het wel via een pb, denk ik?
Not every fairy tales ends with: and they lived happily ever after - Prince Harry of Wales
Met mijn interesse voor boeken en mijn toch wel hoge cijfers was ik ervan overtuigd dat ik toch echt de perfecte Slytherin was. Dat kwam doordat ik toch wel sluw was en arrogant kon overkomen. Toch zou het me niet uitmaken waar ik ingedeeld werd, want in elke afdeling zaten vrienden van mij, die allemaal bij mij in de buurt woonde toen ik nog thuis woonde. Nu was ik samen met mijn vader ingetrokken in de Malfoy Manor, aangezien de heer daar op stond, ook al was ik zelf geen Death Eater. Maar mijn gedachtes over de perfecte Slytherin werden werkelijkheid toen de sorteerhoed "Slytherin" riep en ik naast mijn beste vrienden en huisgenoten Draco en Eileen zat. Desondanks dat ik in Slytherin zat, zou ik vrienden blijven met de personen in de andere afdelingen, iets waar mijn vader niet blij mee zou zijn, want hij was bang dat ons geheim bekend zou worden.
We zaten te eten toen mijn blik viel op iemand aan de lerarentafel die me in de gaten hield vanaf het moment dat ik binnen kwam. Catherine Riddle lerares Herbiology zoals Perkamentus haar net had voorgesteld. Ik zou na het eten maar eens met Fred en George gaan praten, want ik heb begrepen dat ze niemand mocht van Slytherin en Huffelpuff voortrok. Iets wat ik van mijn vader gehoord had, handig een leraar als vader. Maar daar zou ik verandering in brengen. Ook zou ik met mijn vader gaan praten, want hij had een blik in zijn ogen die ik niet kon plaatsen en dat kon niet veel goeds betekenen.
Na het eten stond ik samen met Draco bij het kantoortje van vader en voor ik aanklopte werd er al 'binnen' geroepen. Verbaasd liepen we naar binnen. “Wat was eraan de hand tijdens het eten pap, u had zo’n niet te plaatsen blik in uw ogen."
“Er komen duistere tijden aan, maar dat wist je natuurlijk al omdat we wonen bij het heer van het duister en zijn Death Eaters.” Ik knikte en hij ging verder met zijn verhaal. “Maar wat jullie niet weten is dat wij met zijn vieren.” Ik onderbrak hem gelijk. “Ons vieren wie gaat ons dan helpen?”
”Daar komen jullie snel genoeg achter. Maar zoals ik al zei Met ons vieren moeten we iemand helpen om zijn problemen op te lossen”.
Hoe onduidelijk kan je zijn, vroeg ik me af. Maar wat ik wel wist is dat hij het nog niet vertelde omdat ik me moest concentreren op de lessen die morgen van start zouden gaan, waar ik me nu dus helemaal niet meer op zou kunnen concentreren doordat ik steeds zo gaan denken aan wie die vierde persoon zou kunnen zijn en wie we moeten helpen. Dat is ook wat ik hem duidelijk probeerde te maken, maar echt veel nut had dat niet.
Voor we het wisten stonden we weer buiten en kwamen we heel toevallig Fred en George tegen. “Ik denk dat we een van jullie geweldige grappen nodig hebben voor Professor Riddle,” zei ik toen ik hun aandacht had. “Wat ben je van plan dan?” vroegen ze in koor. “Ik zat te denken aan iets van Amortentia in haar drinken." Wat we niet wisten was dat Professor Riddle op een afstand stond mee te luisteren en dus alles had gehoord..
Dit is een hoofdstukje uit hogwarts changes eveything
De Pov van Tess Snape (beter bekend als dochter van Snape)
als je intersse hebt hoor ik het wel in een pb 
[ bericht aangepast op 26 jan 2012 - 16:17 ]
If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer
Nog gapend van de weinige nachtrust van de vorige nacht liep ik naar mijn eikenwitte kast en opende deze. Eigenlijk had ik geen zin om me mooi aan te kleden, wat zou het uitmaken? zouden daardoor de spelen worden tegenhouden? juist, nee. Zuchtend pakte ik een wit jurkje en trok deze aan. Hij viel precies over mijn knieën. 'Perfect.' Mompelde ik terwijl ik de kast weer dichtdeed en richting de spiegel liep. Geschrokken staarde ik naar mijn gezicht, die er verbazingwekkend mager uitzag voor mijn doen. Ik plukte wat stukjes gras uit mijn haar en wreef over mijn ogen waaronder dikke wallen hingen.
Nadat ik mijn gezicht wastte en mijn haar kamde, pakte ik een strikje die ik om mijn haar deed zodat het bij elkaar bleef. Nep-glimlachend keek ik naar mijn spiegelbeeld. Vervolgens liep ik mijn kamer uit en liep via de trap naar beneden.
We woonden in een groot landhuis dat vlak voor het hoofdplein van het Capitool gevestigd was. Eigenlijk was alles aan dit huis tegen mijn principes in. En er was bijna vrijwel niks dat ik hieraan leuk vondt. Het enige wat me kalmeerde waren de zoete geuren van de rozen die in de grote hal in vazen waren opgesteld. En elke keer wanneer ik er langsliep stopte ik even om de geur in me op te nemen.
Beneden aan de trap stond mijn vader te wachten, met een grote glimlach. Naast hem stonden raadsmensen van het Capitool en gouverneurs uit de districten. Even perstte ik een glimlach naar buiten, maar deze vaagde snel weg toen ik één van de gouverneurs over de verwachtingen van de spelen hoorde praten.
'Aria.' Prevelde mijn vader toen ik beneden naast hem stond. Hij pakte mijn hand vast. 'Je ziet er prachtig uit.'
Nors klamde ik mijn hand uit de zijne. 'Niet overdrijven.' Mompelde ik terwijl ik mijn jurkje rechtklopte en achter hem aanliep.
"like i'd follow you around like a dog that needs water."
