Zeurtopic-alert.
Ik zit de laatste paar maanden met een probleem. Er valt gewoon niet normaal over te praten met mijn ouders; Ik geloof niet meer. Ik weet gewoon niet meer wat ik ermee moet. Ik weet dat een aantal van jullie dit gevoel niet herkennen, omdat jullie niet allemaal gelovig zijn opgevoed en dat snap ik. Maar ik zit er gewoon heel erg mee.
We hebben het er aan tafel wel eens over, maar als ik het dan zeg op compleet normale toon, beginnen mijn ouders gelijk van: 'Je komt er later wel achter.' Ik kreeg hierdoor een schuldgevoel, hoe vreemd dat ook klinkt en ik ben zelfs bang voor de dood geweest.
Nu ben ik dat niet meer, omdat ik het idee heb dat het me allemaal niet zoveel meer kan schelen.
Elke keer als ik in de kerk zit voel ik me gewoon ook zo waardeloos. Omdat mijn zus, die wel belijdenis heeft gedaan, telkens weer benadrukt hoe erg ze het vindt dat ik van het geloof 'afdwaal', maar ik ben er gewoon klaar mee. Ik voel er niets meer voor en ik wil ook uit de kerk stappen.
Morgen moet ik naar Eleos om te werken aan een aantal emotionele problemen, maar nu willen mijn ouders ook dat ik daarheen ga om aan mijn geloof te werken. Ik heb het idee dat ze dat, ik ben nu even lomp, stomme geloof belangrijker vinden dan mij.
Ik voel me hier echt stom van. Ook wil ik gewoon heel graag een piercing, ik weet ook al waar enz. Maar ik mag dat ook al niet van mijn ouders. Alleen maar omdat de mensen van de gemeente dan negatief over mij gaan denken of zo.
Ook moet ik elke zondag verplicht mee naar de kerk, omdat ik per se moet doen wat mijn ouders willen.
Respect voor degenen die dit gezeik allemaal gelezen hebben.
[ bericht aangepast op 8 jan 2012 - 20:19 ]
26 - 02 - '16