"Nee..." Huilde ze. Terwijl ze om haar heen keek. "Nee, alles is dood... We zijn te laat!" Velen emoties flitsten in haar ogen voorbij. Terwijl de tranen die over haar wangen rolden meer dan duizend woorden zeiden. "Stil maar, we zijn nog niet te laat..." Mompelde Richard in haar oor. Maar ze duwde hem weg. "Jij!" Riep ze terwijl ze met haar vinger in mijn richting wees. "Denk jij dat we te laat zijn?" vroeg ze me. Ze had me nooit aangesproken, nooit aangekeken, ik had nooit bestaan voor haar. Tot dit moment. Ze was knap, heel knap. Maar haar helder paarse ogen straalden zoveel pijn uit dat ze angstaanjagend werd. Ik keek even om me heen, nee ze had geen gelijk. We waren nog niet te laat. "Nee, we zijn niet te laat, kijk maar." Antwoordde ik terwijl ik diep in haar paarse ogen keek. Ze volgde mijn hand, die naar een uit de grond stekende arm wees. Ze rende erheen. Maar eenmaal bij die uitstekende arm aangekomen bleek het een boomstronk te zijn. Ze pakte hem vast. Maar de tak was haar sneller af. De handvormige takken grepen haar bij haar pols en lieten haar niet meer los. Ze sloeg een gil. Maar ze had het verloren. "Wacht maar, ik zal dit nooit vergeten. Ik zal hier geen spijt van krijgen. I'm closer to the edge..." Fluisterde ze, en ze greep naar haar mes....
CLOSER TO THE EDGE
Layla kreeg op haar 9de eens een visioen over oorlogen in een parallelle wereld. Oorlogen die zij moest eindigen. Want als zij de oorlogen niet zou eindigen, zou de oorlog haar eindigen...
Maar wat als ze het 10 jaar later allang vergeten is... Want in een wereld waar niets is wat het lijkt, kan een kiezelsteen een lawine veroorzaken...
BELANGRIJK:
Dit verhaal speelt zich af in de toekomst, in het jaar 2150. Veel dingen die nu niet mogelijk zijn, zijn dan wel mogelijk. Dit moet je wel weten voor je het verhaal gaat lezen, anders word het nogal onduidelijk.
I’m either gone in an instant or here 'til the bitter end
