Hey,
Ik schrijf best wel vaak, maar ik laat het mensen nooit lezen. Dus nou ja, als je ff de tijd hebt - waar ik je dan heel dankbaar voor ben -, kun je dan een stukje lezen van wat ik geschreven heb?? En iets van tips, opmerkingen, of iets dergelijks geven?? Miss kan ik dan mn schrijfstyle verbeteren.
Dit is btw een beetje een idioot stukje, tis maar net waar je inspi voor hebtxD
Ik zucht, voor de zoveelste keer deze avond. Nog steeds begrijp ik niet hoe ik me heb kunnen laten overhalen met dit zwijn uit eten te gaan. Het zwijn voor me is de broer van één van mijn gloednieuwe collega’s. Ik heb diep respect voor haar dat ze het al die jaren met hem heeft kunnen uithouden. Volgens mij zijn z’n eetgeluiden vijf tafels verderop nog te horen.
Het zwijn wat voor mij z’n eten weg schranst, ontneemt mijn eetlust. Toch snij ik voorzichtig mijn pizza in een aantal stukjes. Vervolgens prik ik een stukje aan mijn vork. Ik bekijk het stukje pizza aandachtig, doe alles om mijn gedachten af te leiden van de ronduit vieze geluiden die ik voor mij hoor.
Er zit een gedeelte van een champignon op het stukje, ook wat ham en natuurlijk tomatenpuree en kaas. Ik vind pizza’s heerlijk, maar ik heb er nog nooit zo weinig trek in gehad als nu. Ik werp even snel een blik op degene die voor me zit en breng dan de vork naar mijn mond. Het stukje pizza verdwijnt in mijn mondholte.
In tegenstelling tot mijn metgezel, die waarschijnlijk het record “zo snel mogelijk een pizza eten” probeert te verbreken, kauw ik de pizza netjes, delicaat en met mijn mond dicht. Zo geef ik mijn smaakpapillen optimaal de kans elke smaak te proeven en geniet ik.
Slik. Gewillig verdwijnt het pizza stukje naar mijn slokdarm. Het zal nog een hele weg af moeten leggen, om dan uiteindelijk bij mijn uitwerpselen terecht te komen. Overtuigd na deze streling voor mijn smaakzintuigen, neem ik nog een stukje.
Alles verloopt zonder dat er een woord gewisseld wordt. Ik ga er in elk geval geen moeite voor doen, met dit beest voor me een gesprek aan te gaan. Ook hij doet geen moeite, nee natuurlijk niet, zo snel mogelijk alles naar binnen werken is veel belangrijker, nietwaar?
Alweer zucht ik, dit keer niet zozeer geïrriteerd als eerst het geval was, maar meer van verveeldheid. Laat deze avond alsjeblieft zo snel mogelijk voorbijgaan.
“Wat zijn je hobby’s?” Hoor ik plotseling een stem vragen. O God... dat ontbrak er nog aan, terwijl hij dat zegt, vliegt er zo een stukje pizza op de mouw mijn vestje. Gatver. Zo onopvallend mogelijk veeg ik het eraf.
Ik kijk vanuit mijn ooghoeken en hoop dat niemand het heeft gezien. Eerlijk gezegd hoop ik dat niemand me überhaupt ziet, al helemaal niet iemand die ik ken. O ja, hobby’s, mijn hobby’s.
“Zoals je weet ben ik directrice op een middelbare school, dezelfde als waar je zusje werkt, dus erg veel tijd voor hobby’s heb ik eerlijk gezegd niet. Ik ga elke maandag- en vrijdagavond normaliter naar de bijeenkomst van Christen Unie, daar debatteer ik met een aantal anderen over stellingen en zaken die er in de dagen ervoor aan bod zijn gekomen bij de gemeenteraad. Regionale politiek vind ik wel interessant. Ook discussiëren we wel eens over landelijke zaken.”
Het lijkt even te duren voor hij verwerkt hebt wat ik zei. Hij wil iets terug zeggen, maar een ober is hem voor. “Heeft het gesmaakt?”
Ik knik van ja, de pizza was heerlijk.
“Wenst u nog een nagerecht?”
“Nee, dank u,” beantwoord ik gelijk zijn vraag, voordat die onbeschoft mij voor is. “Dit was genoeg, we willen graag de rekening.”
“Is goed, ik ben zo terug.”
Bevreemd kijkt het beest mij aan. “Ik wil nog graag een toetje...” protesteert hij zacht, maar de ober komt al aan met de rekening. Ik betaal mijn deel snel, sta op, zeg gedag en loop weg. Ik ben zo toe aan een goed boek nu.
Ik hoop dat het een beetje te lezen viel. 
[ bericht aangepast op 5 dec 2011 - 19:44 ]
"Your life. Your choice. Think about what you want."
. Maar ik moet er wel op letten, want ik wil ook graag ALLES beschrijven, dus danke 
