[RPG] The Habit [4] - Speeltopics

Jongeren:
Jongere (11):
Mireille Amelia Scott.- Slang
Maud Fally- Kameleon
Caitlinn Morgana Camelot- Sneeuwuil
Gawain Marlon Iolani- Havik
Silver Madeline Rue Shaw- Zwarte Panter
Hayes Vukovic- Wolf
Mike kaimana- Orka
Cherie Beth Jones- Kat
Cedric Dean Dux- Aap
Dana Alexia Pippens- Pinguïn
Noah Morrigan- Hert
Eleanor Anthea Hope- Zwaan

Trainers:
Prixor Tapsanter Trainer/Oprichter TAP/
Omroeper.
Sasha Afanasiy Filischkin Wapenexpert/
Leraar
Heather Knochenmus Lerares Plantkunde/
Schoolarts
Valerie Savarin
Lily Haspers

Verdeling:
Prixor Tapsanter-
Caitlinn Morgana Camelot.
Cherie Beth Jones.
Silver Madeline Rue Shaw.
Eleanor Anthea Hope.

Valerie Savarin-
Gawain Marlon Iolani.
Mike kaimana.
Hayes Vukovic.
Dana Alexia Pippens

Lily Haspers-
Maud Fally.
Mireille Amelia Scott.
Cedric Dean Dux.
Noah Morrigan


Sasha Afanasiy Filischkin
Om de week een andere klas, verdeling:
Groen, Blauw, Rood

Heathe Knochenmus
Om de week een andere klas, verdeling:
Rood, Groen, Blauw

[ bericht aangepast op 8 dec 2011 - 13:50 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Toen ik in het wapendepot aankwam begon ik direct mijn magazijnen opnieuw te laden met de kogels die ik er voor besteld had. Op het moment dat ik de laatste kogel vast stak, dreunde er een oorverdovende knal en een enorme zindering door het gebouw. De trilling was zo krachtig dat er enkele wapens uit hun rekken vielen. Ik herkende het meteen. We werden aangevallen. Een luchtaanval, waarschijnlijk, want het gebouw was niet te zien van op de ocean. Meteen sloeg mijn soldateninstinct in. In dit depot was er maar één wapen wapen aanwezig dat een vliegtuig uit de lucht zou kunnen halen, maar ik zou me moeten haasten.
Zonder aarzelen greep ik de bazooka van zijn plek, zwaaide hem over mijn schouder en sprintte zo snel dat ging met het gewicht op mijn rug naar buiten. De penetrante geur van verbranding drong in mijn neusgaten, en het geronk van de motoren waaide nog over het eiland. Mijn ademhaling schoot omhoog, want nu sprintte ik echt op de top van mijn snelheid. Niet lang daarna bereikte ik het strand waar ik vanmorgen met Valerie had gestaan. Nu was het een kwestie van mikken.
Mijn adem trilde terwijl ik me concentreerde op mijn doelwit. En dan duwde ik het knopje om. Het projectiel sjeesde door de lucht en raakte het vliegtuig op één van de motoren op de vleugel, waardoor het meteen kantelde en in de de zee stortte. Ten toen ik een opgeluchte zucht wilde slaken, drong het besef tot me door dat er ergens mensen lagen te sterven. Even staarde ik naar het zinkende wrak in het water, dan draaide ik me om en draafde terug naar het brandende gebouw.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Dana
Ik rende door de gangen op zoek naar iemand levens maar ik kon niemand vinden. Het maakte me bang. Wie waren er allemaal in de vleugel die kapot was? Een grootdeel van het slaapverblijven waren daar. Ik slikte. Ik wilde het aantal doden niet weten.
Het stof prikte in mijn ogen maar toch bleef ik door zoeken. Dadelijk was er iemand nog levend die gered moest worden. Ik deed elke deur open die ik tegen kwam, hopend dat ik daar iemand kon vinden.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Valerie Savarin

Pas als ik bij de boten aankwam besefte ik waar de bom precies gevallen was. Het kantoor van Prixor was volledig verwoest met Prixor erin. Ik kon het niet helpen, hij was de man die mij gered had van de straat, had me opgeleid en me een job gegeven. Ik zakte in mekaar op het zand en begon te huilen, hopend dat niemand me nu zo zou vinden want ik had niet direct het idee dat ik me snel bij elkaar zou kunnen rapen en vertrekken. Vertrekken, dat deed weer een belletje bij mij afgaan. Ik moest die mensen uit het vliegtuig halen en wel snel. Met een ruw gebaar veegde ik de tranen weg en probeerde mijn ademhaling onder controle te halen. Het was nog altijd niet zoals ik het gewild zou hebben maar het kon ermee door. Ik stond op en startte het kleinste bootje aan de oever dat er direct met een ruk vandoor ging.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Het was niet makkelijk om me los te wrikken uit het zinkende vliegtuig, maar ik slaagde er in om me er uit te wurmen voor mijn longen zich met water vulden. Mijn copiloot was dood, zijn nek was gebroken door de klap. Proestend kwam ik boven, me afvragend wat ik nu hoorde te doen. Dat eiland was vijandelijk gebied, als ze me te pakken kregen ging er aan. Then again, ik kon hier ook niet blijven dobberen. Tijd om te beslissen had ik ook amper, want ik werd weggezogen door het zinkende wrak. Wanhopig probeerde ik vooruit te raken in het water. Op den duur moest ik zo hard met mijn armen slaan dat mijn spieren er zeer van deden. Ergens hoorde ik gebrul van een kleine, maar snelle motor van een bootje. Godverdomme, dat kon er ook nog wel bij...

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Ik vloekte hardop als zag dat de man hard aan het spartelen moest gaan om niet ondergetrokken te worden door het zinkende vliegtuig. Ik zette de boot op "full speed" en raasde erheen. Ik hoopte maar dat hij genoeg verzwakt was door het water want er lag geen touw hier en ik had er ook niet op gedacht. Ik navigeerde het bootje tot naast de nog steeds spartelende man. Zonder er bij na te denken dat hij de vijand was, deed ik wat me altijd geleerd was en trok hem aan boord. Eenmaal daar nam ik een, misschien stompzinnig, besluit en sloeg hem hard met mijn elleboog zodat hij bewusteloos zou geraken. Zin in een minigevecht op dit kleine bootje had ik niet.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Ik besefte dat ik deze blunder met mijn leven zou moeten bekopen. Of ik nu verdronk of afgeschoten werd door het Eiland, het was met me gedaan. Desondanks deed ik nog steeds stevig mijn best om boven te blijven, mijn overlevingsinsticten waren immers ingeslagen. Intussen was het bootje me genaderd en bleef het naast me hangen. Door het water en de uitputting kon ik niet goed opmaken wie er achter het stuur stond, maar het zou toch niet veel uitmaken...
Ik voelde hoe ik in de boot werd getrokken en met een harde klap op de hardhouten vloer van het minibootje belandde. Noch de kracht nog de zin restten me om te vechten, maar de bestuurder van het bootje dacht daar blijkbaar anders over, want hij verkocht me een klap met zijn elleboog tegen mijn slaap, waardoor ik het bewustzijn verloor.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Met de bazooka nog steeds stevig tegen mijn schouder gedrukt, baande ik me opnieuw een weg door het struikgewas, mijn neus volgend richting de ontploffing. Het was niet moeilijk om te vinden, want op een bepaald moment kwam ik aan bij een stuk bos waar een groot deel van de bomen versplinterd of verbrand waren. Daar had de bom zijn eerste levens al geëist. Tussen de gevallen bladeren stapte ik per ongeluk op iets, waardoor ik bijna viel. Toen ik me omdraaide om te kijken wie het was, zag ik een grijs-bruine grijsbruin uniform van de technici-dienst. Het was moeilijk om uit te maken wie het was, want zijn hoofd was verbrijzeld door een gevallen boom en zijn borst was doorboort door een rond vliegend stuk hout. Even vertrok mijn gezicht in medelijden, maar ik raapte mezelf gauw bij elkaar met de gedachte dat ik naar de schade aan het gebouw moest gaan kijken. De hoop dat de bom misschien alleen in het woud was gevallen, was dwaas en naïef aangezien ik de trillingen zelf door de muren had voelen zinderen, maar toen ik aankwam, bleek het verwoeste deel groter te zijn dan ik verwacht had.

Even bleef ik staan, verlamd door de schok. Dit was de linkervleugel. Of beter nog; dit was ooit de linkervleugel geweest. In dit deel van het complex waren een deel van de slaapkamers, het hoofdkantoor van de dienst Techniek en Prixors vertrekken gelegen. Prixor had zijn kantoor niet verlaten naar mijn weten... Mijn adem ontsnapte trillend uit mijn mond. Dit kon niet waar zijn... Traag gleden mijn ogen over de ruïnes, waar nu al leerlingen, trainers, verpleegster, leden van de kookploeg en overblijvende leden van de technici tussen de brokstukken naar overlevenden en doden aan het zoeken waren. Hun gezichten stonden verweerd, geraakt en bang, maar er lag ook een vastberaden trek op, een trek die me aanspoorde om meteen mee te gaan helpen. Ik had eerder ontploffingen zoals deze meegemaakt, maar de slachtoffers daar waren soldaten. Hier betrof het allemaal onschuldige burgers, mensen die een buitenkansje zagen toen ze gevraagd werden om voor een niet onaardig loon op een tropisch eiland te gaan werken.
Het raakte me dan ook meer dan ik verwachte, toen ik samen met een verpleegster het verkoolde lichaam van god-weet-wie blootlegde. Later zouden we via Prixors ID-machientje wel kunnen identificeren wie het was, door middel van DNA, maar dan nog. Het leek wel of de geschrokken trekken die langzaam in paniek oversloegen, nog in het onherkenbare gezicht geëtst waren.

[ bericht aangepast op 18 dec 2011 - 10:35 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Cherie Beth Jones ~ Kat

Het stof dat oprees deed me hoesten. Ik lag nog steeds op de grond, waar Valerie me neer had geduwd. Ik wist niet of Gawain nog steeds bij me was. Ik wist zelfs niet meer wáár ik was, alleen een verschroeiende pijn, achter in mijn keel.
Voorzichtig probeerde ik op te staan, de anderen te zoeken, maar het voelde alsof ik verlamd was. Ik kon niets bewegen, hoe hard ik ook probeerde. Daarom probeerde ik maar te schreeuwen om hulp, maar het enige dat ik uit mijn keel kreeg was een iel, zacht geluidje. Iets wat verdacht veel op het woord 'Help' leek, maar wat onmogelijk door iemand gehoord kon worden.

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Dana
Ik kwam het gebouw uit. Niemand had ik kunnen vinden. Mijn grootste angst was dat de rest in de slaapvertrekken waren. Ik liep naar de plek waar we eerst waren toe en zag Cherie liggen. Ze leek in paniek. Ik liep naar haar toe. Ze leek iets te willen zeggen.
'Cherie?' vroeg ik zachtjes. Ik keek om me heen maar zag niemand anders. Zou de rest nog steeds naar de andere aan het zoeken zijn? Ik knielde bij het meisje neer en keek haar bezorgd aan.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cherie Beth Jones ~ Kat

Ik ademde scherp in en uit, toen ik zag dat er een meisje naast me neerknielde. Ik kon niet herkennen wie het was, maar alsnog deed ik een poging iets te zeggen. Er kwam iets uit mijn keel wat niet herkenbaar was, maar het was wel degelijk een geluid. Vervolgens deed ik nog een poging. Nu om te fluisteren; misschien ging dat me beter af.
'Help.' Mijn stem sloeg een beetje over, maar ik had iets herkenbaars gezegd.

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Dana
'Help,' fluisterde Cherie. Ik keek haar aan.
'Wat is er?' Ik keek haar aan. Ze was niet verbrand, althans niet zo ver ik kon zien.
In de verte zag ik grote vlammen uit het gebouw komen. Stilletjes raakte ik in paniek. Vuur! Ik beet op mijn onderlip om niet te gaan gillen. Ik moest kalm blijven wilde ik Cherie kunnen helpen. Ik keek naar het meisje en ik wist dat als de wind hier heen stond, we hier heel snel weg moesten.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cherie Beth Jones ~ Kat

Ze vroeg me wat er was. Ik schraapte mijn keel weer een beetje, terwijl ik antwoord proneerde te geven. 'Ik kan me niet bewegen,' wilde ik zeggen, maar alles wat eruit kwam was: 'Ik... Niet.. Bewegen.' Nog een poging. 'Ik kan.. Niet.. Bewe-' Halverwege mijn woord kwam er een hevige hoestbui opzetten.

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Dana
Ik wist genoeg. Ik zorgde dat Cherie recht op kon zitten en klopte op haar rug. Toen de hoestbui over was dacht ik na. Ze moest hier weg.
'Ik ga je proberen op te tillen.' Ik moest iets en dit was het enigste wat ik nu kon doen. Ik tilde haar op en liep een klein stukje en kon toen niet meer verder. Ik legde haar op de grond en ging naast haar zitten. Ik was niet helemaal genezen van de val van gisteren.
'Het spijt me,' zei ik tegen Cherie. Er moest een andere manier zijn. Ik begon na te denken.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cherie Beth Jones ~ Kat

Ik kon nu zien wie het was. Dana, het meisje dat gisteren gevallen was, en dat persé voor Gawain moest bij Heather. Ze legde me neer, en verontschuldigde zich dat ze me niet kon dragen. Zo gek vond ik dit nog niet; ze was gisteren uit een boom gevallen, en moest daar nu wel last van hebben. Ik lag nu weer op de grond, en deed weer een poging om recht te gaan zitten. Mijn lichaam wilde nog steeds niet helemaal meewerken, maar ik kon ondertussen weer wat beweging krijgen in mijn armen. Misschien was mijn lichaam van slag van de schok ofzo?
Ik tilde voorzichtig mijn arm op, en legde mijn hand op Dana's arm, terwijl ik haar doordringend aankeek. 'Dana,' fluisterde ik zachtjes, ik wilde mijn stem nu niet teveel opleggen. 'Ga. Vlucht.'

[ bericht aangepast op 18 dec 2011 - 11:17 ]

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Dana
Ik keek Cherie aan.
'Nee,' zei ik. 'Ik ga niet zonder jou. Ik help je.' Ik moest iets doen en ik ging Cherie hier niet achter laten. Dat zou ik mezelf nooit vergeven. Ik kon niks anders bedenken dan haar weer op te tillen. Ik tilde haar op. Langzaam, stapje voor stapje liep ik naar voren. Tien meter verder legde ik haar op de grond. We waren nu vijftien meter verder en de wind stond niet meer onze kant op.
'We zijn bijna veilig,' zei ik tegen haar. Mijn lichaam liet me in de steek en ik voelde overal pijn. Ik hijgde en moest af en toe naar adem happen. 'Dit gaat ons lukken.'


De bom aanslag heeft dit topic geboemd

[ bericht aangepast op 18 dec 2011 - 11:38 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."