Hey,
ik ben normaal niet zo iemand die even op een forum gaat zetten wat haar dwars zit maar ik moet het gewoon kwijt en ik heb hulp nodig en in mijn directe omgeving is er niet echt iemand aan wie ik dit kwijt kan zonder een kannonade dat ik het mis heb.
Mijn probleem is namenlijk dat ik in hele mijn omgeving nog de enige single schijn te zijn en als ik een jongen leuk vind wijst hij me keihard af.
Ik zit er best wel mee omdat ik gewoon ook iemand wil hebben waar ik samen mee gelukkig kan zijn en op de bank tv mee kan kijken en samen dingentjes kan doen en langzaamaan een toekomst opbouwen. Een aantal vrindinnen van mij wonen namenlijk samen met hun vriend en hun leventje is gewoon zo lekker. Je bent niet alleen, er is iemand aan wie je alles kan vertellen en die je 100% kunt vertrouwen.
Nu heb je dat natuurlijk ook wel eens bij gewone vrienden maar dat is toch anders.
Ik ben nu inmiddels 18 en met oud en nieuw en kerst zit ik dus alleen bij familie (begrijp me niet verkeerd ik hou van mijn familie) maar ik kan het niet eens vieren met de vrienden waar ik het meest van houd want die gaan naar hun schoonfamilie. Iets wat ik absoluut kan begrijpen en wat ik ook hele belangrijk vind voor ze. Maar tja, ik blijf wel zo een beetje alleen achter.
Dit is bijna altijd al zo. Ik heb wel vriendjes gehad maar de laatste was inmiddels bijna 3(!) jaar geleden en laten we maar zeggen dat dat niet echt serieus te noemen was. Natuurlijk dacht ik toen van wel maar als ik er nu op terug kijk was het helemaal niet zo volwassen als dat het toen voor mij voelde en ik heb het toen ook beëindigt toen ik hoorde dat hij alleen maar met me had omdat hij omtmaagd wou worden, de klootzak.
Maar tja, ik begon dus te denken: wat is er mis met mij?! En als ik het vraag aan iemand zegt die: niets ik snap ook niet waarom die jongens je afwijzen je bent een leuke meid.
Nu moet ik eerlijk toegeven: heel knap ben ik niet maar ik ben ook zeker niet lelijk. Ik heb mijn mond niet op de verkeerde plek zitten maar daarachter zit toch wel een rugzak die ik heb meegekregen uit mijn kindertijd... die ik eigenlijk niet echt heb gehad omdat ik wegens omstandigheden maar heel kort kind kon zijn en nooit echt een pubertijd heb gehad.
Ik vraag me gewoon af of ik de enige ben die dit zo heeft en of iemand een tip heeft of zo om dat gevoel van alleen zijn terwijl er zoveel mensen voor me zijn weg te nemen.
Of ene tip om me te verbeteren zodat jongens me wél zien staan.
Vaak lijk ik namenlijk gewoon onzichtbaar terwijl ik dat toch echt niet ben. Ik ben geen muurbloempje en ik houd van gezelligheid en heb genoeg te vertellen. Dus ik vind het zo stom dat er geen een jongen lijkt te zijn die me ook maar ziet staan, nooit eens een complimentje of zo terwijl andere meiden dat continu krijgen. EN dat voelt best klote...
Oke genoeg gezeik want ik kan nog wel uren zo doorgaan.
Alsvast bedankt voor jullie hulp ^^
XoX van mij
Hell is what you make it.
