The Magical world of Drarry |86| - Off-Topic

Soundtrack

---

"You move me, Kurt." ~ Blaine Anderson

Ik heb buikpijn en ik ben moe, ik voel me echt vreselijk. Ik wil niet leren, ik wil geen taken maken, ik wil geen school. Thuis is alles om zeep, ik zweer het je dat ik niet door mijn examens ga geraken met alles wat er thuis gebeurt. Maar ik wil ook niet naar een inrichting, het probleem is dat ik nergens anders heen kan gaan...

Arousal schreef:
Ik heb buikpijn en ik ben moe, ik voel me echt vreselijk. Ik wil niet leren, ik wil geen taken maken, ik wil geen school. Thuis is alles om zeep, ik zweer het je dat ik niet door mijn examens ga geraken met alles wat er thuis gebeurt. Maar ik wil ook niet naar een inrichting, het probleem is dat ik nergens anders heen kan gaan...

Een inrichting?? Wat is er thuis gebeurd??

---

“When you have eliminated the impossible, whatever rema

DrarryPotter schreef:
(...)
Een inrichting?? Wat is er thuis gebeurd??

Van alles. En het gaat zo al jaren. Ik wil echt niet eer zo leven, ik weet echt niet wat ik moet doen. Aan de ene kant wil ik heel graag thuis weg, maar aan de andere kant wil ik er ook blijven. Als ik naar een inrichting ga komt de jeugdrechter er weer tussen, zeker voor meetings en computergebruik. Als ik mijn eigen laptop krijg zou ik nog wel gemakkelijk contact kunnen houden met jullie, maar dat is waarschijnlijk niet het geval.
Ik voel momenteel dat ik het niet meer aan kan. Misschien is het beter als ik wat minder op de computer zit. Dit verpest ook een deel. Niet jullie hoor, maar gewoon de pc op zich. Ik ben gewoon verslaafd, ik moet iets anders vinden om me mee bezig te houden. Echt waar.

Arousal schreef:
(...)
Van alles. En het gaat zo al jaren. Ik wil echt niet eer zo leven, ik weet echt niet wat ik moet doen. Aan de ene kant wil ik heel graag thuis weg, maar aan de andere kant wil ik er ook blijven. Als ik naar een inrichting ga komt de jeugdrechter er weer tussen, zeker voor meetings en computergebruik. Als ik mijn eigen laptop krijg zou ik nog wel gemakkelijk contact kunnen houden met jullie, maar dat is waarschijnlijk niet het geval.
Ik voel momenteel dat ik het niet meer aan kan. Misschien is het beter als ik wat minder op de computer zit. Dit verpest ook een deel. Niet jullie hoor, maar gewoon de pc op zich. Ik ben gewoon verslaafd, ik moet iets anders vinden om me mee bezig te houden. Echt waar.

Ik ben ook verslaafd. En hier thuis is het de hele tijd geruzie en ik wil ook niet meer naar school maar wat moet ik anders

---

“When you have eliminated the impossible, whatever rema

DrarryPotter schreef:
(...)
Ik ben ook verslaafd. En hier thuis is het de hele tijd geruzie en ik wil ook niet meer naar school maar wat moet ik anders

Ja, pc is mijn enige uitweg van de realiteit, denk ik. Maar dat is juist zo slecht, ik moet met mijn beide benen op de grond blijven staan. Mijn moeder zegt dat we sterk moeten blijven als een familie, maar ik geloof niet dat dat überhaupt nog kan. Mijn broer is echt niet meer te doen, mijn ouders worden gek van hem en ik lijd daaronder. Ik wil gewoon niet meer zo verder leven, snap je? Ik wil mijn eigen leven voor één keer zelf bepalen.

Mijn ouders begrijpen het niet eens.

Arousal schreef:
(...)
Ja, pc is mijn enige uitweg van de realiteit, denk ik. Maar dat is juist zo slecht, ik moet met mijn beide benen op de grond blijven staan. Mijn moeder zegt dat we sterk moeten blijven als een familie, maar ik geloof niet dat dat überhaupt nog kan. Mijn broer is echt niet meer te doen, mijn ouders worden gek van hem en ik lijd daaronder. Ik wil gewoon niet meer zo verder leven, snap je? Ik wil mijn eigen leven voor één keer zelf bepalen.

Ik weet niet echt wat er aan de hand is dus ik vind het nogal moeilijk om het mij in te beelden

---

“When you have eliminated the impossible, whatever rema

DrarryPotter schreef:
(...)
Ik weet niet echt wat er aan de hand is dus ik vind het nogal moeilijk om het mij in te beelden

Moet ik echt alles zeggen?
Want het is nogal een lang verhaal en misschien interesseert het je eigenlijk geen bal.

Arousal schreef:
(...)
Moet ik echt alles zeggen?
Want het is nogal een lang verhaal en misschien interesseert het je eigenlijk geen bal.

Het interesseert me wel anders zou ik het niet vragen en misschien lucht het wel een beetje op?

---

“When you have eliminated the impossible, whatever rema

DrarryPotter schreef:
(...)
Het interesseert me wel anders zou ik het niet vragen en misschien lucht het wel een beetje op?

Ja maybe. Het is dus echt een lang verhaal:

Dus het begon eigenlijk al van toen mijn broer heel jong was. Hij is 2 jaar ouder dan mij en hij heeft NLD. NLD is een leerstoornis, maar die is ook heel stressverwekkend. Mijn broer denkt niet zoals andere mensen, hij denkt rechtdoor. Dat is misschien moeilijk om zo te begrijpen als ik het zeg, maar hij denkt niet rond dingen heen. Hij neemt bijvoorbeeld altijd het gemakkelijkste antwoord, de gemakkelijkste oplossing voor alles. Maar de gemakkelijkste oplossing is niet altijd de beste oplossing.
Vroeger, toen hij 12 was of zo en ik 10, werd hij altijd enorm kwaad als hij ruzie had met mijn ouders. Ik was daar bijna altijd het slachtoffer van. Vroeger had ik niet eens besef van het feit dat mijn broer NLD had, dus ik kon nogal heel erg gemakkelijk eens iets verkeerd doen waarop volgde dat mijn broer enorm kwaad werd. Mijn ouders moesten me toen beschermen want zelf dan sloeg hij me al, schop me en uiteindelijk voelde ik mij elke dag vreselijk en zag ik op tegen het naar huis gaan, i.p.v naar school gaan.
4 jaar geleden zijn 3 vriendinnen en een moeder gestorven in een auto-ongeluk. Ik weet niet of je hebt gehoord over dat accident in Heverlee. 2 Roemenen hadden drugs genomen en een paarse Volvo aangereden. Ik kende die meisjes die in die auto zaten, ze reden elke namiddag mee van school uit. Ik speelde enorm veel met hun, ik had hen echt graag. En toen stierven ze zomaar plots, ineens. Dat kwam ongelooflijk hard aan bij mij, alsof ik een klap in mijn gezicht had gekregen. Sindsdien werd alles enkel nog erger. Mijn vader kwam in het ziekenhuis terecht, we wisten allemaal wel dat hij hartfalen had, maar we wisten niet dat het zo erg was. Hij was bijna dood. Gelukkig was er iemand die hem kon reanimeren, moest die persoon er niet zijn geweest was mijn vader nu dood. Hij heeft lang in het ziekenhuis geleden, die tijd was zwaar voor mij. Het was ook net voor de dood van die vriendinnen gebeurd, dus alles kwam een beetje te samen.
Naar mate ik ouder werd kreeg ik meer besef van de situatie met mijn broer, maar ik kreeg toen ook meer besef van het verlies van mijn vriendinnen en de ziektes van mijn vader. Ik heb het er enorm moeilijk mee. Met alles. Mijn studies gaan sinds het 1ste middelbaar al vreselijk slecht, ik ben maar net door het 2de jaar geraakt. Volgens mij gaat dit jaar me echt niet meer lukken.
Mijn broer heeft ondertussen met de verkeerde vrienden aangepapt en bezorgd mij en mijn ouders nog meer werk dan normaal.

Soms zie ik het gewoon niet meer zitten, soms huil ik mezelf in slaap, soms slaap ik helemaal niet. Ik weet begot niet wat doen, maar ik ga het een van deze maanden begeven, ik voel dat nu al.

Oh ja; Nu is de situatie dus dat we elke dag ruzie hebben. Ik met zowel mijn broer als mijn ouders. En soms denk ik echt dat mijn broer ons wil vermoorden. Een keer heeft hij me helemaal in mekaar geslagen, niet normaal meer. Ik wil het gewoon niet meer.

Dubbelpost.

[ bericht aangepast op 16 okt 2011 - 19:25 ]

Oh geweldig, Evelien is offline. Kan ik lekker tegen mezelf zagen.

[ bericht aangepast op 16 okt 2011 - 19:30 ]

NEE IK BEN ER SORRY MOEST IN BAD EN NU GA IK LEZEN!

---

“When you have eliminated the impossible, whatever rema

Arousal schreef:
(...)
Ja maybe. Het is dus echt een lang verhaal:

Dus het begon eigenlijk al van toen mijn broer heel jong was. Hij is 2 jaar ouder dan mij en hij heeft NLD. NLD is een leerstoornis, maar die is ook heel stressverwekkend. Mijn broer denkt niet zoals andere mensen, hij denkt rechtdoor. Dat is misschien moeilijk om zo te begrijpen als ik het zeg, maar hij denkt niet rond dingen heen. Hij neemt bijvoorbeeld altijd het gemakkelijkste antwoord, de gemakkelijkste oplossing voor alles. Maar de gemakkelijkste oplossing is niet altijd de beste oplossing.
Vroeger, toen hij 12 was of zo en ik 10, werd hij altijd enorm kwaad als hij ruzie had met mijn ouders. Ik was daar bijna altijd het slachtoffer van. Vroeger had ik niet eens besef van het feit dat mijn broer NLD had, dus ik kon nogal heel erg gemakkelijk eens iets verkeerd doen waarop volgde dat mijn broer enorm kwaad werd. Mijn ouders moesten me toen beschermen want zelf dan sloeg hij me al, schop me en uiteindelijk voelde ik mij elke dag vreselijk en zag ik op tegen het naar huis gaan, i.p.v naar school gaan.
4 jaar geleden zijn 3 vriendinnen en een moeder gestorven in een auto-ongeluk. Ik weet niet of je hebt gehoord over dat accident in Heverlee. 2 Roemenen hadden drugs genomen en een paarse Volvo aangereden. Ik kende die meisjes die in die auto zaten, ze reden elke namiddag mee van school uit. Ik speelde enorm veel met hun, ik had hen echt graag. En toen stierven ze zomaar plots, ineens. Dat kwam ongelooflijk hard aan bij mij, alsof ik een klap in mijn gezicht had gekregen. Sindsdien werd alles enkel nog erger. Mijn vader kwam in het ziekenhuis terecht, we wisten allemaal wel dat hij hartfalen had, maar we wisten niet dat het zo erg was. Hij was bijna dood. Gelukkig was er iemand die hem kon reanimeren, moest die persoon er niet zijn geweest was mijn vader nu dood. Hij heeft lang in het ziekenhuis geleden, die tijd was zwaar voor mij. Het was ook net voor de dood van die vriendinnen gebeurd, dus alles kwam een beetje te samen.
Naar mate ik ouder werd kreeg ik meer besef van de situatie met mijn broer, maar ik kreeg toen ook meer besef van het verlies van mijn vriendinnen en de ziektes van mijn vader. Ik heb het er enorm moeilijk mee. Met alles. Mijn studies gaan sinds het 1ste middelbaar al vreselijk slecht, ik ben maar net door het 2de jaar geraakt. Volgens mij gaat dit jaar me echt niet meer lukken.
Mijn broer heeft ondertussen met de verkeerde vrienden aangepapt en bezorgd mij en mijn ouders nog meer werk dan normaal.

Soms zie ik het gewoon niet meer zitten, soms huil ik mezelf in slaap, soms slaap ik helemaal niet. Ik weet begot niet wat doen, maar ik ga het een van deze maanden begeven, ik voel dat nu al.

aww het spijt me van die vriendinnen(en nee ik heb er niet van gehoord)weetje je bent echt niet de enige met veel problemen *hug* ik, heb er ook heel veel maar de laatste keer dat ik ze online zette heb ik daar veel miserie mee gehad anders zou ik het zeker doen om je aan te tonen dat je niet alleen bent en als er iets is moet je het gewoon zeggen <3

---

“When you have eliminated the impossible, whatever rema