• Ik weet niet waarom, maar bij liefde is er meestal ook geen rede. Het is er of het is er niet.

    Ik ben al heel lang verliefd op een jongen. Elke keer als het ergens op begint te lijken gebeurt er iets, spreken we elkaar maanden niet en als ik er net overheen ben duikt hij weer op. Wordt het nog erger en begint het hele verhaal opnieuw. De laatste keer was 3 maanden geleden, toen brak mijn hart voor het eerst echt in duizend stukken. Toen dacht ik dat het echt klaar was, hij sloot me volledig buiten en toen hadden we maanden geen contact. Nou 3 keer raden die naar maanden van negeren weer opeens vrolijk tegen me begint te praten? Ik weet echt niet wat ik er mee moet. Aan de ene kant heb ik nog altijd hoop, ondanks alles is hij de enige jongen die zo dicht bij mag komen. Waar ik echt het gevoel bij heb dat het iets kan zijn. Aan de andere kant wordt het gevoel straks weer heftiger dan de vorige keer en val ik vervolgens nog een beetje harder.. Ik weet het niet.. wat moet ik doen?


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Zoiets had ik ook..
    Maar op gegeven moment vroeg een vriendin opeens (zonder mij eerst te vragen o-O serieus ik haar dat mens -.- heb ruzie met dr maar niet daarom )
    En hij zei dat hij me niet meer leuk vond.. en dat had me wel geholpen..

    Mja, nu vind hij mij weer leuk en ik heb niet HA lekker voor hem ;D
    Maar ik denk dat dit heel wat anders is als hoe het bij jou zit..


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Hij zei tegen mijn beste vriendin als een meisje haar kans niet grijpt ga ik verder en vervolgens probeerde hij haar te zoenen... Nouja, dat verklaarde het negeren enzo. Maar dan bedenkt hij zich weer ofzo en dan komt hij terug.. ik weet het echt niet. Ik ben meestal wel sterk, maar als het om hem gaat zo zwak, en het punt is, het zwakt wel af als ik hem lang genoeg niet zie of spreek, ik was er eindelijk overheen, had eindelijk rust, besluit hij opeens weer tegen me aan te lullen. En dat snap ik gewoon niet, dat geeft me namelijk opnieuw dat gevoel..


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Probeer die gevoel niet te krijgen.
    Je doet je eigen zo alleen maar zeer en das niet goed.
    + het komt nu op mijn over alsof hij spelletjes met je speelt...


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Nou dat is dus ook zoiets, ik denk het niet. Het is niet zo iemand die maar wat rond rotzooit. Ik denk dat hij bang is.

    Ik ben altijd (nog steeds) wel bang geweest dat mensen (jongens) te dicht bij kwamen. Hoe leuk ik ze ook vond ik duwde ze altijd weg op het moment dat het te serieus werd. Bij hem heb ik dat niet, maar ik ken hem al jaren en ik denk dat hij ook bang is...


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow